Η Ιστορία θα καταγράψει τα όσα θα ακολουθήσουν: σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη, οι υπερβολές στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και της περιουσίας, ο υπερδανεισμός και η κατασπατάληση, η συστηματική ατιμωρησία των πολιτικών υπευθύνων και της άρχουσας οικονομικής ελίτ, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην έξαρση του εθνικισμού, στην καλλιέργεια της ξενοφοβίας και της συνωμοσιολογίας, την άνοδο καινοφανών ακροδεξιών οργανώσεων. Στη νέα Δημοκρατία της Βαϊμάρης στοχοποιούνται οι αριστεροί, οι αναρχικοί και οι ξένοι από μια δράκα της δημοσιογραφικής ελίτ αντικαθιστώντας τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους και τους κομμουνιστές της Γερμανίας του μεσοπόλεμου.
Εξάλλου η Ελλάδα δεν υπήρξε για την Ευρωπαϊκή Ένωση κάτι περισσότερο από ένας ελάσσονας οικονομικός και εμπορικός εταίρος. Ένας πληγωμένος λαός, διαλυμένος οικονομικά και συλλογικά ενοχοποιημένος για έναν εξ άνωθεν επιβαλλόμενο οικονομικό μαρασμό, προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του. Οι σοσιαλδημοκρατικές και οι συντηρητικές κυβερνήσεις εναλλάσσονταν μέσα σε ένα σκηνικό ατέρμονης διαφθοράς προσπαθώντας να στραγγίσουν φόρους και έσοδα αφού δεν έλπιζαν πια στην αθρόα εξωτερική οικονομική βοήθεια των περασμένων εποχών. Η βιομηχανική παραγωγή περιορίζεται στο χαμηλότερο σημείο αφού τα εργοστάσια και οι βιοτεχνίες εξάγονται προς άλλες χώρες, κυρίως βαλκανικές, για λόγους εργατικού κόστους. Η αγροτική οικονομία καταβαραθρώνεται από την κακοδιαχείριση των φυσικών πόρων και των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων. Το εμπόριο εξυπηρετεί ολοένα και λιγότερους πολίτες και κυρίως οι νεόπλουτοι αγοράζουν καθώς τα είδη που εισάγονται είναι τα πλέον πολυτελή συρρικνώνοντας την τάξη εμπόρων σε ένα ιδιότυπο τραστ ολιγοπώλιου της Ερμού, του Κολωνακίου και των Βωβών οικιστικών τεράτων The Mall.
Το οικονομικό τέλμα στο οποίο περιέρχεται η άλλοτε ευημερούσα μεσαία τάξη δημιουργεί έντονη αύξηση της πληθυσμιακής ροής στην τάξη των προλετάριων. Η διογκούμενη οργή χειραγωγείται και δημιουργεί νέους εχθρούς απομακρύνοντας τους παλιούς που συνεχίζουν να διαφεντεύουν τη χώρα ανενόχλητοι λόγω της ισχυρής συγκεντρωτικής εξουσίας τους. Ένας Αμερικανός απεσταλμένος θα σημειώσει στο ημερολόγιο του:
Έπειτα από κοκτέηλ [...] πήγαμε να δειπνήσουμε με ομάδα μεγαλοαστών στο Κολωνάκι. Ύστερα από άφθονο φαγητό και κρασί, η συζήτηση επικεντρώθηκε στο συνήθες θέμα της τρομοκρατίας και των ταραχών. Ταχύτατα συμπεραίνει κανείς ότι ο φόβος της τρομοκρατίας είναι το κυριότερο ατού της άρχουσας τάξης: κάθε δυσκολία αποδίδεται στην κοινωνική αστάθεια. Η προπαγάνδα που έχει γίνει σε αυτό το επίπεδο είναι πραγματικά εντυπωσιακή.[1]
Στη νέα Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ο λαϊκισμός είναι ο αυτοσκοπός της εξουσίας για την χαλιναγώγηση των μαζών, με συνέπεια τον εκφασισμό της κοινωνίας και τη δημιουργία αποδεκτών τετελεσμένων μέσω ΜΜΕ και δημοσκοπήσεων χωρίς την ανάγκη της απόλυτης εκλογικής ετυμηγορίας· που κατάντησε περιττή μέσα από τη στημένη πολυτέλεια της αποχής, ένα φύκι σαν μεταξωτή κορδέλα διαμαρτυρίας.
Όσο πιο μπάσταρδος είναι κανείς, κατά τον Βασ. Ραφαηλίδη, τόσο ξελαρυγγίζεται ουρλιάζοντας για τη «γνησιότητά» του. Απόδειξη ο Χίτλερ. Απόδειξη ο Μιχαλολιάκος. Απόδειξη ο Καρατζαφέρης. Απόδειξη η ελληνική πολιτική σκηνή που τα μέλη τους έχουν επώνυμα τουρκικής και αλβανικής καταγωγής ενώ ταυτόχρονα οι οικογένειές τους μπασταρδεύονται με μιαρούς ξένους. Απόδειξη ο πατριώτης Γάλλος Λεπέν που παντρεύτηκε Ελληνίδα και μολύνθηκε το αίμα του, άκουσον άκουσον. Απόδειξη οι ξένες βασιλικές δυναστείες που τις νοσταλγούν οι κήνσορες του πατριωτισμού ως υπόδειγμα ελληνικότητας. Η Πρωσία ήταν το μπάσταρδο κράτος κι όχι η Σαξονία, αλλά η πρώτη βαφτίστηκε ως κοιτίδα του αρίου παγγερμανισμού. Κάτι ανάλογο συνέβη και στη Μακεδονία. Αφού εξοντώθηκε με ποικίλους τρόπους η πολυπολιτισμικότητά της και ήρθαν οι πρόσφυγες το 1922, εκ των οποίων πολλοί ήταν... τουρκόφωνοι που εξόπλισαν τα ελληνικότατα, με πιστοποίηση ISO 1821, τάγματα ασφαλείας του Πούλου και του Τσαούς, ξαφνικά διεκδίκησε το δικαίωμα της αποκλειστικής ελληνικότητας υψηλής καθαρότητας σε αδαμάντινα μεγαλεξαντρινά καράτια απέναντι σε “ξένους” πληθυσμούς που ζούσαν πολλούς αιώνες στα εδάφη της από τους επήλυδες του περασμένου αιώνα.
Η μάχη για το ευρώ έγινε η μάχη για την επιστροφή της δραχμής αναδεύοντας τις μνήμες της σκληρής υποτίμησης του Μαρκεζίνη το 1953. Ο λαός θα αναλογιστεί τη χαμένη ευημερία του όταν υποτιμηθεί η αξιοπρέπεια του, σκέφτεται πονηρά η άρχουσα τάξη. Το σχέδιο Μάρσαλ, τα πακέτα Ντελόρ είναι πάντοτε απροσπέλαστα από τη λαϊκή μάζα γιατί οι λίγοι -και ολίγιστοι- τα καρπώνονται με τις ευλογίες της κραταιάς εξουσίας των Αρίστων.
Στη νέα Δημοκρατία της Βαϊμάρης, η οικονομία θα είναι σε τόσο σαθρή κατάσταση που οι η φοροαπαλλαγή των πλουσίων θα διαφημιστεί ως επιτακτική ανάγκη για την επιβίωση του ελληνικού πληθυσμού. Ο πληθωριστικός μηχανισμός των δημοσίων υπαλλήλων θα λάβει τα επίχειρα της λαϊκής οργής, αλλά η άρχουσα τάξη, που πολλαπλασιαστικά πίνει το αίμα των μισθωτών, θα γελάει σε βάρος ολονών... Μαζί τα φάγανε οι φτωχοδιαβόλοι, μαζί θα εκπέσουν από το θρόνο της πρόσκαιρης, εν τέλει, κρατικής ευνοιοκρατίας. Μόνο οι παπάδες θα μείνουν στο απυρόβλητο.
Στη νέα Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ο εθνικισμός είναι η καινούρια αξία που στηρίζεται σε παλιές ιδέες. Νεοπαγή εθνικιστικά κόμματα υπαγορεύουν πολύ πετυχημένα και προσαρμοσμένα στα μέτρα τους μέχρι και την ατζέντα της αριστεράς. Κομμουνιστικά κόμματα αλώνονται από νεορθόδοξους - ενώ στα εθνικιστικά συνεργάζονται ανοιχτά και πρώην και νυν αριστεροί. Η διαπίδυση των εθνικιστικών αερίων, ως φυσικό φαινόμενο, είναι η διαπίδυση ξεπερασμένων μυαλών που αγκιστρώνονται στο μάταιο της ύπαρξής τους και στην ισχύ του αρχαϊκού ρωμαϊκού Καπιτώλιου της μεταπολιτευτικής ελληνικής πολιτείας.
Η νέα Δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν κατισχύει από τον ορυμαγδό των χρυσαυγανακτισμένων. Εδραιώνεται από την αδιαφορία και την παραίτηση να την αντιμετωπίσουν οι δαρμένοι και εξευτελισμένοι πολίτες γιατί τους κατασκεύασαν άλλες προτεραιότητες και πραγματικότητες. Από την ανεργία, την ανέχεια, την πείνα κατασκεύασαν την ιδεοληψία της καθαρότητας του έθνους, την καθαρότητα του δέρματος, την καθαρότητα της φυλής. Θέματα σαφώς διαφημισμένα και σημαντικότερα από την ανεργία, την ανέχεια και την πείνα. Σημαντικότερα από τη δυσφημισμένη κουλτούρα. Σημαντικότερα από τη συνοχή του ανεκτού στη διαφορετικότητα. Σημαντικότερα και από την οικογένεια καθώς κι αυτή ευτελίζεται μέσα από την αποθέωσή της.
Στη νέα Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ενδημούν οι Καρατζαφέρηδες, οι Μιχαλολιάκοι, οι Σαμαράδες και ο εσμός των δήθεν σοσιαλιστών συνεργατών του νεοφιλελευθερισμού. Οι τελευταίοι ειδικά μετακίνησαν και προσάρμοσαν το σύστημα στα μέτρα της αδηφαγίας του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου· προκειμένου να μην χάσουν πιθαμή γης από την εξουσία τους συνεργάζονται ξεδιάντροπα με την ακροδεξιά με τη στήριξη της οικονομικής ελίτ.
Στη νέα Δημοκρατία της Βαϊμάρης, τα παράσιτα της πολιτικής και της δημοσιογραφίας διαμορφώνουν ανοιχτά και αποκεκαλυμμένα συνειδήσεις γιατί δεν έχουν -κι ούτε έχουν λόγο- να κρύψουν τη δύναμή τους. Η εκβιαστική εξουσία τους οδηγεί μόνο σε ένα δρόμο: την κατάλυση της κοινής γνώμης, άρα και της δύναμης να αλλάξει αυτό που δεν τη συμφέρει.
[1] Όπου υπάρχει η λέξη τρομοκρατία, αντικαταστήστε την με τη λέξη κομμουνισμός, το Κολωνάκι με την Κηφησιά και την κοινωνική αστάθεια με την πολιτική. Πρόκειται για μια σπάνια και πολύτιμη μαρτυρία του Paul A. Porter, απεσταλμένου του Τρούμαν, που στάλθηκε στην Ελλάδα του 1947 για να διερευνήσει την πολιτική και οικονομική κατάσταση της εποχής. Περισσότερα σε προσεχές ποστ.