Δεν είναι μόνο ο φασισμός των Χρυσών Αυγών. Αυτός ο φασισμός είναι ένας "παραδοσιακός" ένας "γραφικός" φασισμός. Δεν είναι μόνο ο φασισμός του Λάος. Αυτός είναι ένας sui generis φασισμός. Ένας γελοίος φασισμός που βρήκε τους αναλόγου γελοιότητας, φορείς του.
Δεν είναι μόνο ο φασισμός του Μπενίτο και των λοιπών Πασόκων. Αυτός είναι ένας οχετός που ανακατεύει το νεοφιλελευθερισμό σαν αυτοσκοπό και τον "σοσιαλισμό" ως βιτρίνα και μόνο. Είναι η πιο ύπουλη μορφή επιβολής ιδεολογικής μοναρχίας. Άξιος διάδοχος των Ναζί που ανακάτεψαν την αμοιβαδική σκέψη του Φασισμού με την θυμικά αποδεκτή βιτρίνα του σοσιαλισμού για να φτιάξουν τον εθνικοσοσιαλισμό τους και να επικρατήσουν.
Ο Κώστας Καναβούρης στην εξαιρετική επιφυλλίδα του, μόλις χτες, μας δίνει πολύτιμα κριτήρια, τροφή για το μυαλό και την καρδιά μας.
Αισθάνομαι την πίεση από το κείμενο που ακολουθεί, να με κάνει να μη μπορώ να ολοκληρώσω την παρούσα εισαγωγή. Δε χρειάζεται άλλωστε. Γι' αυτό σταματάω εδώ.
Το κείμενο είναι πια δικό σας.
Καναβούρης Κ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/03/2012
Φασίστας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι. Φασίστας καταντάς. Ας το έχουν υπόψη τους αυτό -αν βέβαια υποθέσουμε πως τους ενδιαφέρει να μην καταντήσουν φασίστες- και ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Αντώνης Σαμαράς και ολόκληρο το βωμολοχικό σκυλολόι που τους περιτριγυρίζει ελπίζοντας στ' απομεινάρια του σφάγιου επάνω στον βωμό της εξουσίας. Ας το έχουν υπόψη τους, επειδή η εποχή παίζει πολύ επικίνδυνα με τον τριγμό μιας μεγάλης διασάλευσης. Τέτοιον τριγμό που δεν επιτρέπει τις σκοτεινές πολυτέλειες διαφόρων ειδών ενοχοποίησης της Αριστεράς για όσα συμβαίνουν στις μέρες μας. Εδώ συνταράσσεται το θεμέλιο κάθε συγκρότησης που μας συνέχει ως κοινωνία κι αυτοί προσπαθούν να αποσείσουν με τραγική επιπολαιότητα τις ευθύνες τους ως να μη συνέβη τίποτε απολύτως. Ως να μην έχει διαπραχθεί έγκλημα καθοσιώσεως εις βάρος του λαού και του τόπου.
Ένας αφόρητα βαρετός και κοινότοπος Σαμαράς χωρίς ίχνος (τουλάχιστον) ταξικής φαντασίας καταφεύγει στο αφόρητο επιχείρημα της επικίνδυνης Αριστεράς, η οποία, παρ' ότι δεν κυβέρνησε, ευθύνεται θεμελιωδώς για τη ζοφερή πραγματικότητα που μας καταβάλλει. Και μας καταβάλλει με συγκεκριμένα ταξικά μέτρα, αγριότατα και φασιστικής συμπίεσης, τα οποία δεν λαμβάνει βεβαίως η Αριστερά, αλλά εκείνοι που ο Αντώνης Σαμαράς εκπροσωπεί, ή μάλλον ευκρινέστερα αποτελεί αναπόσπαστο χειραγωγικό τους βραχίονα. Δηλαδή την έκφραση μιας αισχρής και τρισάθλιας εξουσίας που γλέντησε χυδαία τη χώρα και τώρα θέλει με απίστευτης ωμότητας ανθρωποφαγία να πληρώσουμε το τίμημα των οργίων της. Με το απόλυτο χρήμα να πληρώσουμε: με την ίδια μας τη ζωή, που τη σπαράσσουν έως φυσικής εξοντώσεως.
Αυτό όμως, αυτή την καθολική επίθεση προς κάθε τι ανθρώπινο, αυτή την απόλυτη απέχθεια και ακραία περιφρόνηση στα στοιχειώδη, έστω που υπομνηματίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μονάχα κερδώοι διά του φασισμού, δηλαδή ηλίθιοι της μικροέπειας, μπορούν να συλλάβουν. Ε, πάει πολύ να κατηγορείται η Αριστερά από όλους αυτούς, εκλεκτό παράδειγμα των οποίων είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ένας άνθρωπος λανθάνουσας φαιότητας, όπως έδειξε ο μέχρι τώρα δημόσιος βίος του, άνθρωπος δηλαδή μειωμένων αντιληπτικών ικανοτήτων και ως εκ τούτου απομειωμένης νοητικής δυνατότητας, ένας δειλός πάει να πει της ύπαρξης, που λόγω αυτών ακριβώς των χαρακτηριστικών της ταξικής του ιδιοσυστασίας και της χαμηλής του ιδιοπροσωπίας, καμώνεται τον γενναιόφρονα εναντίιον της Αριστεράς, αδυνατώντας να αντιληφθεί το φασιστικό αντιμόνιο που απελευθερώνει δηλητηριάζοντας την κοινωνία. Μια κοινωνία πανικόβλητη, αιφνιδιασμένη, αποτρελαμένη από τα χαστούκια που τρώει, μια κοινωνία μέσα στην παράκρουση του ανήκουστου, που ψάχνει και ψάχνεται οδυνηρά και ανερμάτιστα, απελπισμένα και ασύντακτα να βγει στην επιφάνεια του καιρού, άνθρωποι σαν τον ομοτράπεζο του Βορίδη, Αντώνη Σαμαρά, τη βυθίζουν στον ανεξήγητο τρόμο. Στον φασισμό. Τη βυθίζουν δηλαδή στον τρόμο του άκριτου, στην κατάργηση των συγκριτικών - υποκειμενικών κινήσεων κάθε ιστορικού και νοητικού φορέα που χωρίς αυτές τίποτα δεν συμβαίνει. Τίποτα δεν κινείται ώστε να δεις (αυτό είναι το νόημα του "συμβαίνει") αν είναι συμβατό ή ασύμβατο με την εννοημένη πραγματικότητα.
Όμως όχι. Ο Αντώνης Σαμαράς προωθεί για τα γλίσχρα ανιστορικά κέρδη μιας πολιτικάντικης χαμέρπειας τον ακίνητο ζόφο ενός φασιστικού παρόντος. Ενός παρόντος που δεν αντέχεται και γι' αυτό δεν πρέπει να υπάρχει ο εμβόλιμος στο σύστημα εξουσίας πολίτης που θα το κινήσει, αλλά ο απόλεμος υποτακτικός που συνωστίζεται και συνωθείται με τους ομοίους του και εναντίον των ομοίων του σ' ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης απ' όπου αναθρώσκει ο καπνός της καμένης ψυχής.
Είναι φασισμός. Ένας φασισμός συστηματικός, συστημικός και απαρέγκλιτος. Δεν ανήκει στην Αριστερά. Είναι όλος δικός τους. Και είναι ένας φασισμός αδιάκοπος. Όλη την ώρα, όλο τον χρόνο, όλα τα χρόνια. Ένας φασισμός που κυρίως εξυφαίνεται και ύστερα καθιδρύεται. Με ένα χαώδες σύστημα εξουσίας που εγκαλεί τον αντίπαλο πριν αυτός προλάβει να γίνει δέος. Πριν δηλαδή το σύστημα υπολειφθεί σε χρόνο και καταφύγει στη δέηση. Στην επίκληση του ανεξήγητου σκοτεινού πυρήνα της συνέχειας και της συνέπειας προς την εντροπία.
Ο φασισμός, λοιπόν, είναι ένα από τα προκεχωρημένα φυλάκια του συστήματος, όταν οι άλλοι θύλακοι καταρρέουν από την πίεση της ακαριαίας αλήθευσης των χρημάτων εν τοις πράγμασι, των ταξικών και ιστορικών ανθρώπων εν τοις πράγμασι θέλω να πω.
Ο Αντώνης Σαμαράς απερίφραστα χρησιμοποιεί πια τις δυνατότητες του φασισμού, γιατί φυσικά ο φασισμός, όπως κάθε ιδεολογικό σύμπαν πάντοτε, σε όλες τις εποχές, έχει δυνατότητες. Σκοτεινές και αισχρές μεν, δουλωτικές και φοβικές, αλλά δυνατότητες. Αυτό η ολιστική εξουσία το ξέρει. Και εκπαιδεύει τους μορφωμένους ηλίθιους περί τα κυνικά ανθρώπινα. Για φαντάσου: ο Αντώνης Σαμαράς και ο Γιώργος Παπανδρέου στην ίδια φωτογραφία, φοιτητές στο Χάρβαρντ. Εκπαιδευμένα στρουθία. Στρουθία μιας εξουσίας που χάσκει από παντού για να ορμήσει από παντού κάθε στιγμή, όποτε χρειαστεί ο φασισμός. Σ' αυτή τη στιγμή είμαστε. Και γι' αυτό ο ένας που προείπα, ο βαρετός και κοινότοπος Σαμαράς, ρέπει προς τη φασιστική βεβαιοκρατία. Ο άλλος είναι ο Βενιζέλος, ο χειρότερος. Γιατί είναι αυτός που στερεώνει το αισχρό επιχείρημα: τον εκτροχιασμό της εξουσίας και την επιβολή της αναίτιας ζωής, επειδή η Αριστερά είναι μια σκληρή πολιτική (εν όλω) ψευδομαρτυρία.
Άλαλο σχήμα. Φασισμός.