Η Κυριακή είναι συνήθως η μέρα των αναδημοσιεύσεων. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για Κυριακή του Ιουλίου. Αλλά το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι από τα συνηθισμένα που συναντάει κανείς στις ελληνικές εφημερίδες.
Είναι ένα κείμενο που αφήνει ίχνη, άνω στο μυαλό, πάνω στην ψυχή. Λυτρωτικό επέναντι στη φορτωμένη ενοχή που οι ένοχοι μας ποτίζουν κάθε μέρα για να γίνουμε "ήσυχοι". Αντίδοτο στην απραξία και την απάθεια. Αντίδοτο στην αδράνεια και την ανικανότητα. Γιατί αυτός που σκέπτεται είναι ο ικανός. Αυτός που παλεύει είναι ο αγωνιστής. Και αυτός που σκέπτεται και παλεύει είναι ο νικητής.
Δύσκολοι καιροί. Ας είμαστε τουλάχιστον έτοιμοι γιατί ήσυχοι έχουμε πάψει από πολύ καιρό να είμαστε.
Άρθρο του Κώστα Καναβούρη, στη σημερινή ΑΥΓΗ, που όπως αποδεικνύεται και από την προηγούενη αναδημοσίευση, είναι το μοναδικό έντυπο που κυκλοφορεί και δικαιολογεί απόλυτα, τον τίτλο της "Εφημερίδας"Παγωμένη φωτιά
Η Ελλάδα δεν πέφτει πια από τα σύννεφα. Είναι πολύ λυπημένη και πολύ κουρασμένη για να εκπλήσσεται. Δεν πέφτει από τα σύννεφα ακούγοντας την "πολιυτικά εγγαστρίμυθη" -κατά τον προσφυή χαρακτηρισμό του κύριου άρθρου της "Αυγής", Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012- παρέμβαση του υφυουργού Ανάπτυξης και Δικτύων Ν. Μητταράκη στο συνέδριο του Economist για εκποίηση (με "φιλολαϊκό πρόσημο όμως, τρομάρα τους) της δημόσιας περιουσίας.
Η Ελλάδα δεν πέφτει από τα σύννεφα, ούτε ακούγοντας την υπουργό Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη στο ίδιο συνέδριο. Η Ελλάδα είναι πολύ κουρασμένη, πολύ λυπημένη... και πολύ δαρμένη για να εκπλαγεί με τη γαϊδουριά του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Δένδια να μη δεχθεί τον εκπρόσωπο της Διεθνούς Αμνηστίας για το τεράστιο πρόβλημα της αστυνομικής βαρβαρότητας που μόνο σε μεμονωμένα περιστατικά δεν περιορίζεται, όπως κατέδειξε ο διεθνής αυτός οργανισμός με την τρίτη του έκθεση (για το διάστημα 2009-2012) ήδη από το 2002. Και γιατί να εκπλαγούμε άλλωστε από έναν ακραιφνή εκπρόσωπο του κράτους της Δεξιάς στη συνεπέστερη μορφή του που περικλείει στοργικά στις αγκάλες του την ασύδοτη και ατιμώρητη δράση φασιστοειδών αστυνoμικών συμμοριών που δίκην ορδής. λυμαίνονται τη χρήση της πόλης.
Όχι φυσικά οτι δεν διέπρεψαν και άλλοι γίγαντες της πολιτικής στην εν λόγω υπόθαλψη εγκληματιών (γιατί υπόθαλψη εγκληματιών είναι η ένδοξη βαρβαρότητα της καταστολής επί των κεφαλών των αθώων πολιτών), γίγαντες όπως ο σκυλοπνίχτης του "Σάμινα" και νυν στα αζήτητα ευρισκόμενος "κάτω-τα-χέρια-από-την-οικογένεια-μου" Χρήστος Παπουτσής, ή όπως ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός (ούτε οι χουντικοί δεν απέλαυσαν τέτοιας τιμής), ο οποίος παρασημοφορήθηκε από το FBI, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης.
Όχι φυσικά οτι δεν διέπρεψαν και άλλοι γίγαντες της πολιτικής στην εν λόγω υπόθαλψη εγκληματιών (γιατί υπόθαλψη εγκληματιών είναι η ένδοξη βαρβαρότητα της καταστολής επί των κεφαλών των αθώων πολιτών), γίγαντες όπως ο σκυλοπνίχτης του "Σάμινα" και νυν στα αζήτητα ευρισκόμενος "κάτω-τα-χέρια-από-την-οικογένεια-μου" Χρήστος Παπουτσής, ή όπως ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός (ούτε οι χουντικοί δεν απέλαυσαν τέτοιας τιμής), ο οποίος παρασημοφορήθηκε από το FBI, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης.
Δεν λέω, γίγαντες και αυτοί. Γίγας όμως και ο Νίκος Δένδιας, ο οποίος είχε δώσει δείγματα (και άγρια δήγματα) γραφής με τον κουκουλονόμο του που καταταλαιπώρησε και καταταλαιπωρεί ουκ ολίγους, έναν νόμο λεξικογραφικής ηλιθιότητας εκτός των φασιστικών προσήμων του, τον οποίο θα καταργούσε το ΠΑΣΟΚ πλην όμως ο νόμος ζει και βασιλεύει προς δόξαν της τρικομματικής κυβέρνησης και του Δον Κυρφώτη (γεια σου Γιώργο Ανανδρανιστάκη) περιλαμβανομένου. Κανένας δεν εκπλήσσεται πια και δεν πέφτει από τα σύννεφα που οι μπάτσοι σε ποσοστό 50% είναι (ένστολοι και προπαντός νόμιμοι πιστολάδες) ψηφοφόροι της "Χρυσής Αυγής", όλως διόλου τυχαία. Ένα μεμονωμένο περιστατικό είναι κι αυτό, όπως η ασύδοτη αστυνομική βία και μη ξεχνάμε ότι βία είναι και η απάθεια.
Η απάθεια που δείχνουν οι αστυνομικοί όταν μπροστά στα μάτια τους οι χρυσαυγίτες με πολιτικά μαχαιρώνουν μετανάστες. Γιατί λοιπόν ο ευήθης Νίκος Δένδιας να δεχθεί τον εκπρόσωπο της Διεθνούς Αμνηστίας; "Έγινε κατολίσθηση κι έπεσε κανας βράχος" που θα έλεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος; Ποσώς. Απλώς τα "παλιόπαιδα τ' ατίθασα" μερικές φορές το γλεντάνε λίγο παραπάνω, Ουδείς ψόγος. Είναι όλοι τους παιδιά μας, όπως θα έλεγε και ο εν αργ́ία λόγω περιπετειών με τη δικαιοσύνη, πολιτικός εκπεπτωκώς αστέρας Πανίκας Ψωμιάδης αν ήταν ελαφρώς λιγότερο αγράμματος, αναίσχυντος και βλαξ. Και ακροδεξιός επίσης.
Η Ελλ́αδα λοιπόν δεν πέφτει πια από τα σύννεφα. Δεν κατακρημνίζεται από την αισχρή αθωότητα στο έδαφος. Δεν τσακίζεται από το ύψος της ελεεινής ευτυχίας της στη σκληρή πραγματικότητα. Δεν έχει ταχύητητα να περάσει από τις Συμπληγάδες της ανόητης ευρυχωρίας και της φοβικής σωματικής στενότητας. Η Ελλάδα λοιπόν δε γίνεται να πέσει από τα σύννεφα. Γιατί καταπίνει το μεθυστικό κοκτέιλ από φόβο και άγνοια και το αφήνει να εκραγεί μέσα στα σπλάχνα της. Και γεμίζει από θραύσματα πάγου στη σκέψη και στην κίνηση. Μία παγωμένη φωτιά αδρανούς ιστορικής ύλης. Μα προπαντός η Ελλάδα δεν πέφτει από τα σύννεφα γιατί η πτώση δεν έχει ενδιαφέρον. Τα σύννεφα πλέον είναι πολύ μαύρα και πολύ χαμηλά.
Σωρειτομελανίες τα λένε και είναι τα σύννεφα που φέρνουν τη βροχή. Μία βροχή από αστέγους, ανέργους, ανέστιους, απελπισμένους, πρεζόνια, οροθετικές ιερόδουλες, αποσυντονισμένα παιδιά, παραζαλισμένους γονείς, ενοχοποιημένους εργαζόμενους, τρομοκρατημένους μετανάστες, τρελλαμένους χρεώστες και πολλούς πολλούς άλλους που μεταναστεύουν καθημερινά στην ταξική παράκρουση, στον αναλφάβητο τρόμο και στον ίλιγγο του εφιάλτη. Δεν γίνεται να πεσουν όλοι μαζί γιατι τότε το σύστημα θα κατέρρεε. Είναι όπως με τα σύννεφα που φέρνουν την αληθινή βροχή. Δεν αδειάζουν το ύδωρ τουε τα σύννεφα, δεν αδειάζουν τους χιλιάδες τόνους νερού στο έδαφος γιατί τότε θα υπήρχε μόνο καταστροφή και τίποτα άλλο. Έτσι και με το σύστημα, το πολιτικό σύστημα εννοείται. Σε εθίζει στη φυσικότητα της ενοχής. Σε εθίζει στην οικειοθελή συνεργασία -δια του φόβου και της φοβισμένης μνήμης και της ανάδοχης απραξίας - με την υποταγή. Δηλαδή με την αφόρητη σκέψη και την αφόρητη φυγή.
Γι' αυτό η Ελλάδα δεν πέφτει πια από τα σύννεφα. Πέφτει όπως η βροχή, ανά μονάδα σταγόνας. Από υψηλότερα σημεία. Από τις ταράτσες των πολυκατοικιών, από την Ακρόπολη, από τις θηλιές των ιδιωτικών ικριωμάτων. Η Ελλάδα πέφτει και ευεργετεί το σύστημα. Αυτά τα γουρούνια, αυτούς τους ακραίους, κατα συρροήν εγκληματίες. Η Ελλάδα πια δεν πέφτει. Η Ελλάδα βουλιάζει στο αίμα της που το λένε χρέος.
Αυτή η αθόρυβη γενοκτονία, αυτή η τοξική βροχή δεν γίνεται να συνεχιστεί.
Ας βιαστούμε.