 |
| Η επόμενη σύνοδος του G20 στην Αθήνα |
Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους
Έχει γίνει πια της μόδας, στοιχείο μίας καθημερινότητας,
ενός ανατριχιαστικού συρμού να προσπαθούμε να καταλάβουμε όλο και πιο πολύ, το
πώς επηρεάζεται η ζωή μας, από αποφάσεις και γεγονότα, που στη γέννηση τους αποτελούσαν
πληκτικές κηλίδες της καθημερινότητας μας. Όταν διεξάγονταν σύνοδοι και
διαβουλεύσεις, στη σύγχρονη μητρόπολη του Ευρωπαϊκού μορφώματος, η ενημέρωση
περιοριζόταν στην τέλεση του γεγονότος και όχι στους λόγους που προκαλούσαν το
γεγονός ή τις αποφάσεις και τις συνέπειες του ίδιου γεγονότος. Δηλαδή, η
ενημέρωση περιοριζόταν στην εικόνα και μόνο στην εικόνα βαρετών χαρτογιακάδων,
να διαβουλεύονται, δίχως όμως να ακούει κανείς και το τι λένε.
Σήμερα, κάθε δήλωση, κάθε επίσκεψη αξιωματούχου, κάθε Eurogroup ή κάθε «τηλεδιάσκεψη» αποτελούν το πρώτο θέμα στα δελτία της σκοτεινής ζώνης, στο θόρυβο των ερτζιανών και στα πολύστηλα των εφημερίδων. Και όχι μόνο η ίδια, ως διάσκεψη. Αλλά και τα αποτελέσματα της, οι λόγοι σύγκλησης της, ακόμα και η διάθεση με τν οποία συμμετέχουν, αυτοί που συμμετέχουν.
Ένα παράδειγμα: ένα κορυφαίο και –αποδεδειγμένα-
ολέθριο γεγονός, όπως αυτό της υπογραφής της συνθήκης του Μάαστριχτ, το 1992
αλλά και των «τροποποιήσεων» και «προσαρμογών» που ακολούθησαν (Διάσκεψη των
Βρυξελλών -2007, Ευρωσύνταγμα – Συνταγματική συνθήκη – τροποποίηση των συνθηκών
της Ρώμης κλπ), είχε απείρως μικρότερη απήχηση στον τόπο, από ένα Eurogroup ρουτίνας, σήμερα. Φταίνε τα ΜΜΕ; Εδώ μάλλον όχι. Φταίει το ότι τότε
κρινόταν αυτό που αποκαλούμε σήμερα ως «καθημερινότητα». Τότε ήταν μακρινό,
απλησίαστο αλλά και αδιάφορο. Ήταν όμως σημαντικό. Σήμερα ένα ασήμαντο, για τους
πολλούς, γεγονός είναι πραγματική κεφαλιά, για εμάς, τους λίγους, μιλώντας με
όρους πληθυσμιακής αναλογίας..
Αλλά και σε επίπεδο προσώπων της καθημερινότητας
μας, το ίδιο δεν έγινε; Το ασήμαντο ανθρωποειδές που ακούει στο κακόηχο όνομα Schaϋble ή στο –επίσης κακόηχο- Rösler (αναθεματισμένο umlaut) είναι πια τόσο οικεία, με την καλή ή με την κακή έννοια συνδεδεμένα στη
συλλογική μας μνήμη, που νομίζει κανείς πως τους ξέρει από χρόνια ενώ, πριν από
3 μόλις χρόνια τα ονόματα τους προκαλούσαν απορία και κανείς δεν έδινε δεκάρα
για το ποιοι είναι αυτοί και με τι ασχολούνται,
Αναφέρω τους ξένους και όχι τους ιθαγενείς
αφού το ίδιο ισχύει και για κάτι άλλους, δικούς μας απίθανους, όπως ο Βρούτσης
(κακόηχο όνομα κακόψυχου ανδραρίου) ή ακόμα και ο Αρβανιτόπουλος ή ο Σαχινίδης.
Δεν αναφέρονται οι αναμενόμενες εκπλήξεις, όπως ο Πάγκαλος που έδωσε νέα
σημασία στην έννοια κακοήθεια, ή ο Βενιζέλος που έδωσε νέα σημασία στην έννοια «στρεψοδικία».
Η άνοδος της ασημαντότητας (που θα έλεγε
και ο Καστοριάδης) προϋποθέτει την παράλληλη κορύφωση του ξεπεσμού (λατρεύω την
αντίφαση). Ηθικού και πνευματικού.
Ανακαλύπτοντας λοιπόν τους νέους
πρωταγωνιστές της ζωής μας, πρωταγωνιστές που διεκδικούν και αποκτούν λόγο στη
ζωή μας και για τη ζωή μας, ξεχνάμε τους εαυτούς μας και το λόγο που έχουμε οι
ίδιοι, για την ίδια τη ζωή μας. Και η ζωή κυλά, στην ασφάλεια της άγνοιας και
το καταφύγιο της εγκεφαλικής μας παράλυσης. Και θέλω με αυτό το τελευταίο να
πω, πως ακόμα και αν σήμερα πια, αγωνιούμε και ενδιαφερόμαστε για το τι
συμβαίνει στην πολιτική και –κυρίως- στην οικονομική μας ζωή, οι γνώσεις που
αποκτάμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά πληροφορίες και μένουν τέτοιες, σάπιες και
ανώδυνες αφού δεν μετατρέπονται σε γνώση. Γιατί αν γίνονταν γνώση, τότε θα
αφύπνιζαν και τη συνείδηση. Και η αφυπνισμένη συνείδηση δεν μπορεί να αντέξει
το να γίνεται θεατής των γεγονότων από απόσταση. Η αφυπνισμένη συνείδηση
μετέχει στα δρώμενα, διώχνει τους υποψήφιους ισοπεδωτές της και διεκδικεί.
Διεκδικεί προς όφελος του Συνόλου.
Ας δούμε όμως τι χάσαμε, τα χρόνια που
πέρασαν και ας κάνουμε μία σύνοψη τύπου «πως φτάσαμε ως εδώ» αλλά με άλλο
τρόπο. Όχι τον απλοϊκό που απευθύνεται σε ημιμαθείς, αμαθείς και με αντιληπτική
δυνατότητα διανοούμενου χρυσαυγίτη (ω τι οξύμωρο!) αλλά λίγο πιο διευρυμένο. Και διευρυμένο εννοώ, το
να δούμε τι γινόταν έξω, στα διευθυντήρια των ζωών μας (που και με τη συναίνεση
μας αναδείχθηκαν σε τέτοια).
Ας ανασύρουμε μία σύνοψη των όσων μας σχεδίασε
(στα μέτρα μας) ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, το οποίο φιλοδοξούσε και
φιλοδοξεί να αναγορευτεί και στο μόνο πολιτικό σύστημα. Το σύστημα του «τέλους της
Ιστορίας» (τρομάρα του!)
Νοέμβριος 2008:
Πρώτη σύνοδος της G20, τον Νοέμβριο του 2008 στην Ουάσιγκτον. Oι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων των μελών της Ομάδας των 20 (G20). Η πρώτη
σύνοδος, με τη Lehman Brothers σκασμένη, είχε αντικείμενο ουσιώδες (γι’ αυτούς) αλλά ήταν και ένα καλό to know us better, αλλά μεταξύ ερπετών, ο όρος είναι μάλλον αδόκιμος. Πάντως επιβεβαιώνει η
Σύνοδος το ότι ο καπιταλισμός βλέπει ευκαιρίες στην καταστροφή -των άλλων.
Απρίλιος 2009: Δεύτερη σύνοδος της G20, στο Λονδίνο. Οι εν λόγω «ηγέτες» ανέλαβαν δράση:
·
ζήτησαν την ανάληψη δράσης στους τομείς της ρύθμισης του χρηματοπιστωτικού
συστήματος και της μακροοικονομικής πολιτικής·
·
υπογράμμισαν την προσήλωσή τους
στην ανοικτή αγορά και στο
ελεύθερο εμπόριο·*
·
συμφώνησαν να προχωρήσουν σε
ενέργειες για τη χρηματοδότηση και μεταρρύθμιση των διεθνών οικονομικών
οργανισμών·
·
συμφώνησαν στην επέκταση
του Φόρουμ Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, στην ανάθεση σε αυτό ενισχυμένων
αρμοδιοτήτων και στην επανίδρυσή του ως Συμβουλίου Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας (ΣΧΣ) με ισχυρότερη θεσμική βάση και βελτιωμένες ικανότητες.
Σεπτέμβριος 2009, Σύνοδος του Πίτσμπουργκ. Οι ηγέτες της G20
πάλι έδρασαν:
·
Επιβεβαίωσαν ότι
παραμένουν προσηλωμένοι στη διεθνή συνεργασία για την αντιμετώπιση των
προκλήσεων πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο.
Επισημαίνοντας τον ρόλο της G20 στον σχεδιασμό μέτρων για την
αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι ηγέτες την
ανακήρυξαν ως το πρώτο φόρουμ για τη διεθνή οικονομική συνεργασία.
·
Δρομολόγησαν το Πλαίσιο της G20
για μια ισχυρή, διατηρήσιμη και ισορροπημένη ανάπτυξη, σκοπός του οποίου είναι
να συμβάλει στη διαχείριση της μετάβασης από την κρίση προς ένα ισχυρό,
διατηρήσιμο και ισορροπημένο μοντέλο παγκόσμιας ανάπτυξης, καθώς και να
αντιμετωπίσει ορισμένες παγκόσμιες ανισορροπίες που συνέβαλαν στη
χρηματοπιστωτική κρίση. Το Πλαίσιο περιλαμβάνει μια διαδικασία
αμοιβαίας αξιολόγησης του κατά πόσον οι εθνικές και περιφερειακές πολιτικές και
τα πλαίσια πολιτικής των μελών της G20 είναι συμβατά μεταξύ τους και συνάδουν
με την επιδιωκόμενη ισχυρή, διατηρήσιμη και ισορροπημένη ανάπτυξη. Τα μέλη της
G20 καθόρισαν τα πλαίσια πολιτικής τους βάσει κοινού προτύπου και η συμβολή της
Προεδρίας της ΕΕ, της Ευρωομάδας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ ήταν
κοινή για τη ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αξιοποιώντας
την εμπειρία του στη διμερή και πολυμερή εποπτεία, το ΔΝΤ θα συνδράμει τα
μέλη της G20 στη διαδικασία αμοιβαίας αξιολόγησης, αντλώντας στοιχεία από
άλλους διεθνείς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του Συμβούλιου
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας όσον αφορά τη χρηματοπιστωτική πολιτική.
·
Έλαβαν γνώση της σημαντικής προόδου που επιτελέστηκε σε διάφορους τομείς ρύθμισης
και εποπτείας, αλλά αναγνώρισαν ότι πρέπει να
καταβληθούν ακόμη μεγαλύτερες προσπάθειες. Βασιζόμενοι στη δήλωση των υπουργών οικονομικών και των
διοικητών των κεντρικών τραπεζών της G20 σχετικά με την ανάληψη περαιτέρω
ενεργειών για την ενδυνάμωση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος,
προσδιόρισαν……
τέσσερις βασικούς άξονες εργασιών
(ενίσχυση της ποιότητας του κεφαλαίου και άμβλυνση της υπερκυκλικότητας,
μεταρρύθμιση του πλαισίου αμοιβών, βελτίωση των αγορών εξωχρηματιστηριακών
παραγώγων, αντιμετώπιση προβλημάτων που αφορούν ομίλους και ιδρύματα με
διασυνοριακή παρουσία και συστημικώς σημαντικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα).**
Επιπλέον, όλα τα
σημαντικά χρηματοπιστωτικά κέντρα της G20 δεσμεύθηκαν να υιοθετήσουν το πλαίσιο
κεφαλαιακής επάρκειας Βασιλεία ΙΙ μέχρι το 2011.
Ιούνιος 2010, Τορόντο η συμμορία ξαναχτυπά:
Αφού αξιολόγησαν το Πλαίσιο
σύστασης και λειτουργίας (αλλά και τους στόχους) της G20, συμφώνησαν και
συναποδέχτηκαν (που λένε και οι δικηγόροι) πως.
·
οι προηγμένες χώρες με ελλείμματα, έπρεπενα
δεσμευτούν για ενέργειες που αποσκοπούσαν στην τόνωση της εθνικής τους αποταμίευσης και
οι οικονομίες με πλεονάσματα να πραγματοποιήσουν μεταρρυθμίσεις για να
περιορίσουν την εξάρτησή τους από την εξωτερική ζήτηση και να στηριχθούν
περισσότερο σε εγχώριες πηγές ανάπτυξης.
·
Οι αναδυόμενες
οικονομίες με πλεονάσματα έπρεπε να δεσμευτούν για να πραγματοποιήσουν
μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση των δικτύων κοινωνικής προστασίας, προκειμένου να βοηθήσουν στη μείωση των
αποταμιεύσεων για λόγους πρόνοιας*** και να τονώσουν την ιδιωτική δαπάνη, καθώς και να αυξήσουν την ευελιξία της
συναλλαγματικής ισοτιμίας ώστε να αντανακλά τις εξελίξεις στα υποκείμενα
θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη. Επιπλέον,
όλα τα μέλη της G20 δεσμεύθηκαν να ξεκινήσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για
την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης****.
Το πιο ωραίο όμως της Συνόδου του Τορόντο, είναι το επόμενο. Για να δούμε:
·
Υπενθύμισαν τη σημαντική πρόοδο που επιτελέστηκε σε
τομείς όπως η προληπτική εποπτεία, η βελτίωση της διαχείρισης κινδύνων και η
προαγωγή της διαφάνειας για την ενδυνάμωση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού
συστήματος. γράφει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις ιστοσελίδες της (βλέπε link)
Απαίτησαν δε, περισσότερες εργασίες
προκειμένου να επιτευχθούν οι δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί κατά τις τρεις
πρόσφατες συνόδους και προσδιόρισαν τέσσερις άξονες για το πρόγραμμα της G20 σχετικά με
τις χρηματοπιστωτικές κανονιστικές μεταρρυθμίσεις (νέο πλαίσιο κεφαλαιακής
επάρκειας, αποτελεσματική εποπτεία, αντιμετώπιση συστημικώς σημαντικών
χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και διαφανείς διεθνείς αξιολογήσεις και αξιολόγηση
μεταξύ εταίρων).
Νοέμβριος 2010, Σεούλ (και μάλλον η ερμηνεία του γιατί το πιο διαδεδομένο
παραμύθι είναι πως στην Ελλάδα θα υπάρξει ανάπτυξη (πραγματική, όχι ala Παπανδρεοβενιζελοσαμαράδων)
Η συμμορία (We need, we need global financial
governance*****)
·
Κατάρτισε (ολοκλήρωσε) το Σχέδιο Δράσης
της Σεούλ και δεσμεύτηκε για την εφαρμογή και ολοκλήρωση του.
·
Επικύρωσε τα αποτελέσματα στα οποία είχαν καταλήξει τα μέλη της, δηλαδή τους
«σημαντικούς» άξονες του
προπαρασκευαστικού έργου εν όψει της συνόδου.
o Με λίγα λόγια : τη
μεταρρύθμιση των ποσοστώσεων και της διακυβέρνησης του ΔΝΤ, καθώς και τα
βασικά στοιχεία για μετασχηματισμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος, με την
αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτίων της κρίσης, συμπεριλαμβανομένου του έργου της
Επιτροπής της Βασιλείας.
- Αναγνώρισε (μόνη της η συμμορία) ότι η G20 (δηλαδή η συμμορία) πρέπει να επιληφθεί και ζητημάτων τα οποία αφορούν τη μεγάλη, μη εκπροσωπούμενη, ομάδα των αναπτυσσόμενων και χαμηλού εισοδήματος χωρών. (αλλοίμονο στις χώρες που θα ασχοληθεί η συμμορία μαζί τους). Εδώ βλέπουμε τα αποτελέσματα της πρωτοβουλίας στην Ελλάδα αφού, ενώ στην παραμύθα είμαστε ανεπτυγμένη χώρα, όταν πιάσουμε το αναπτυξόμετρο της συμμορίας, δεν είμαστε ούτε αναπτυσσόμενη. Έπρεπε να αρχίσουμε να κατεβάζουμε το κεφάλι, εργαζόμενοι και συνδικάτα, στα αφεντικά που δούλευαν για τη συμμορία και η συμμορία γι’ αυτούς. Το κατάφεραν. Θα γινόμασταν, στην καλύτερη περίπτωση αναπτυσσόμενη χώρα όταν θα άρχιζε και εδώ το καθεστώς της δουλοπαροικίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της παιδικής εργασίας και της άθλιας ζωής. Ανάπτυξη – Ανάπτυξη – Ανάπτυξη – Ανάπτυξη το λέει ο Σαμαράς, το τέκνο της Μεσσηνίας.
Νοέμβριος 2011, Κάννες (η σύνοδος που μετείχε και ο Βενιζέλος και ο Γιωργάκης
και αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του εκπαιδευμένου παπαγάλου)
Και πάλι, οι αρχηγοί της συμμορίας επιβεβαίωσαν τη δέσμευση που είχαν αναλάβει να
εργαστούν από κοινού και να συντονίσουν τις αντίστοιχες πολιτικές τους. (μη ξεχνιόμαστε κιόλας) Εκτός του να
νουθετήσουν (οι αρχηγοί) τον Τσε Γιωργάκη που ζητούσε δημοψήφισμα και να φοβερίσουν
τον «δια-πραγματευτή» Βενιζέλο, έκαναν και άλλα πράγματα
·
Έφτιαξαν το Σχέδιο Δράσης των Καννών
για την ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας,
δηλαδή ένα update εκείνου της Σεούλ. Έβαλαν βραχυμεσοπρόθεσμα μέτρα πολιτικής συγκεκριμένα
για κάθε χώρα, με σκοπό να θέσουν την παγκόσμια οικονομία σε μια ισχυρότερη,
πιο βιώσιμη και ισορροπημένη τροχιά ανάπτυξης******.
·
Ενέκριναν μέτρα για να
ενδυναμώσουν την ανθεκτικότητα του διεθνούς νομισματικού συστήματος. (παράλληλα με την αποδυνάμωση των λαών)
·
Επικύρωσαν τη συμφωνία
των υπουργών οικονομικών και των διοικητών των κεντρικών τραπεζών τους σχετικά
με i) την εξαγωγή συνεκτικών συμπερασμάτων ως κατευθύνσεων για τη διαχείριση
κεφαλαιακών ροών,
·
Υιοθέτησαν κοινές αρχές συνεργασίας μεταξύ του ΔΝΤ και των περιφερειακών
χρηματοδοτικών μηχανισμών και
·
Κατάρτισαν και ανέλαβαν σχέδιο δράσης για τις αγορές ομολόγων σε τοπικό
νόμισμα.
·
Επιπλέον, οι ηγέτες στήριξαν το ΔΝΤ στην πρότασή του για μια νέα γραμμή
προληπτικού χαρακτήρα και ρευστότητας (precautionary and liquidity line)
με σκοπό την παροχή ευέλικτης
βραχυπρόθεσμης ρευστότητας, κατά περίπτωση, σε χώρες με ισχυρές πολιτικές και
θεμελιώδη μακροοικονομικά μεγέθη οι οποίες αντιμετωπίζουν εξωγενείς
διαταραχές· (Κατά τη γνωστή φράση από την αθλητική επικαιρότητα, τη σχετική με
τον Ολυμπιακό και το Αιγάλεω, οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν)
·
Σημείωσαν περαιτέρω πρόοδο προς την κατεύθυνση της μεταρρύθμισης του
χρηματοπιστωτικού τομέα. Οι ηγέτες
επικύρωσαν την εφαρμογή ενοποιημένης δέσμης μέτρων πολιτικής με σκοπό την αντιμετώπιση
των κινδύνων για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα από τα συστημικώς
σημαντικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, καθώς και τις βασικές ημερομηνίες
εφαρμογής των μέτρων αυτών. Ειδικά μέτρα επικεντρώνονται στα παγκόσμια
συστημικώς σημαντικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, στα οποία θα επιβληθεί
ενισχυμένη εποπτεία, νέα διεθνή πρότυπα για τα καθεστώτα εξυγίανσης, καθώς και πρόσθετες απαιτήσεις κεφαλαιακής επάρκειας.
Πως; Μα απλά, διαβιβάζοντας το λογαριασμό στις «μη χρηματοπιστωτικές οντότητες»
δηλαδή στους πολίτες, στον απλό λαό που παλεύει για την καθημερινή του
επιβίωση.
Κάλεσαν επίσης τις χώρες να εκπληρώσουν τη δέσμευσή τους να εφαρμόσουν
πλήρως και με συνέπεια το πλαίσιο Βασιλεία ΙΙ, καθώς και τις πρόσθετες
απαιτήσεις του πλαισίου Βασιλεία ΙΙ-5
και τα πρότυπα κεφαλαιακής επάρκειας και ρευστότητας του πλαισίου Βασιλεία ΙΙΙ.
Με λίγα λόγια, έχει κι άλλο……
Και τελικά τι μένει; Μήπως το συμπέρασμα
πως ο ντόπιος παράγοντας δεν ευθύνεται; Αν αυτό εννοήσατε, λυπάμαι αλλά τζάμπα
φάγατε το χρόνο σας. Ο ντόπιος παράγοντας στο μόνο που δε φταίει είναι το ότι
ποτέ δεν αποφάσιζε. Και δεν αποφάσιζε γιατί πάντα ήταν πειθήνιο όργανο των
αφεντικών του. Ποτέ δεν ήταν αντάξιος του ρόλου του ως κυβερνήτη μίας χώρας. Ποτέ
δε διεκδίκησε, ούτε τώρα διεκδικεί. Και αυτό είναι πια ορατό δια γυμνού
οφθαλμού. Μόνο που τώρα είναι αργά. Είναι; Για κάποιους ναι. Γι’ αυτούς που
έφυγαν, γι’ αυτούς που δραπέτευσαν από τη ζωή την ίδια για να ξεφύγουν από τα
σχέδια που τα μεγάλα αφεντικά ετοίμασαν και τα μικρά δουλάρια τους, εδώ
εφάρμοσαν.
Για τους υπόλοιπους δεν είναι αργά. Ο
κόσμος ακόμα προχωρεί, όπως και τα σχέδια τους και οι Σύνοδοι τους. Τι θα
κάνουμε εμείς είναι το θέμα, όχι τι θα κάνουν αυτοί. Αυτό το τελευταίο το
ξέρουμε ήδη.
Πληροφορίες – Πηγές: http://www.ecb.int/ecb/tasks/international/html/index.en.html
* Οι υπογραμμίσεις δικές μας. Βασικές αξίες της νεοφιλελεύθερης προοπτικής
** Συμπίπτουν με τις 4 αρχές (αλλά με
άλλα λόγια) και μόλις εδώ και λίγο καιρό
γίνεται κατανοητό το τι εννοούσαν
*** Ακόμα και η κοινωνική πρόνοια χωράει στον
νεοφιλελευθερισμό αλλά μόνο όταν παράγει
κέρδη για τον πλούτο
**** Και ο πιστός Σαμαράς και οι άλλοι αυλικοί
του κυβερνείου, αυτό οραματίζονται. Ανάπτυξη )τετράκις) αλλά με όρο τις αποφάσεις
του Πίτσμπουργκ. Αυτό όμως δεν είναι για την πλέμπα.
***** Λόγια που έφυγαν από το στόμα κάποιου που αν δεν
ήταν τόσο ανίκανος που η ανικανότητα του είναι τόσο βαριά που χρησιμεύει σαν
κουρτίνα που κρύβει το δόλιο ρόλο του, θα είχε λιντσαριστεί εδώ και 2 χρόνια.
****** Όπως την εννοούσε ο ΓΑΠ, ο
Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοϊδης, η Διαμαντοπούλου, ο Σαμαράς, ο
Στουρνάρ(ι)ας, ο Σταϊκούρας, ο Βρούτσης και
άλλοι τίμιοι άνθρωποι που ρυπαίνουν τη ζωή μας.