Ούτε υπέρ της προσωπολατρίας είμαι, ούτε θιασώτης της μετάλλαξης μιας επαναστατικής και απελευθερωτικής θεωρίας σε αυταρχικό δόγμα.
Όμως αυτό που έχει αποδείξει η Ιστορία (του Μεσοπολέμου, του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά και των τελευταίων 25 χρόνων μετά την πτώση του Τείχους), είναι ότι όπου γκρεμίζεται ένα άγαλμα του Λένιν, ένας μικρός Χίτλερ κάνει την εμφάνισή του.
Όπου ρίχνονται στην πυρά τα σύμβολα που κάποτε κινητοποίησαν εκατομμύρια ανθρώπων κατά της φασιστικής απειλής, κάποια άλλα σύμβολα, τα σύμβολα του μίσους, του αίματος και της ανθρώπινης κακοδοξίας, ανεμίζουν θριαμβευτικά.
Αλλά και το ανάποδο: όπου καρφώνεται ένα κόκκινο λάβαρο, ένα ναζιστικό κτήνος ξεψυχάει.
Πέρα λοιπόν από τις όποιες γεωπολιτικές και κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις, και χωρίς καμιά υποχρέωση να λάβουμε θέση υπέρ κάποιας από τις αντιμαχόμενες δυνάμεις, αυτή είναι μια εικόνα που θα πρέπει να κρατήσουμε από τη σημερινή φλεγόμενη Ουκρανία.
(Φωτογραφία κάτω: Εκατοντάδες πολίτες στο Charkiv της Ουκρανίας προσπαθούν να προστατεύσουν το άγαλμα του Λένιν.)
(Φωτογραφία κάτω: Εκατοντάδες πολίτες στο Charkiv της Ουκρανίας προσπαθούν να προστατεύσουν το άγαλμα του Λένιν.)