"Οι περισσότερες χώρες της Νέας Ευρώπης βρίσκονται μαζί μας.Η Ελλάδα θα πρέπει να τηρήσει τις κατοχικές υποχρεώσεις της", προειδοποίησε η Καγκελαρία του Βερολίνου.
Σκληραίνει τη στάση της η γερμανική κυβέρνηση απέναντι στις κινήσεις αμφισβήτησης του νέου ευρωπαϊκού status quo που εκδηλώνονται τις τελευταίες εβδομάδες στη νοτιοανατολική υποβαλκανική περιφέρεια.
Το Βερολίνο διαμήνυσε σε αυστηρούς τόνους ότι η Ελλάδα δεν θα συνεχίσει να απολαμβάνει ηδονικά τη γερμανική παρουσία στην επικράτειά της αν δεν τηρήσει τις κατοχικές δεσμεύσεις της.
Όπως άφησε να διαρρεύσει στα ελληνικά ΜΜΕ Γερμανός αξιωματούχος: «Υπάρχουν ισχυρά πολιτικά και νομικά κωλύματα για να αλλάξει το πρόγραμμα επιτήρησης της Ελλάδας, ενώ, στο γερμανικό Ράιχ υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις». Μάλιστα πρόσθεσε ότι «Οι Γερμανοί υπουργοί Προπαγάνδας και Πολεμικής Βιομηχανίας έχουν άγριες διαθέσεις για την Ελλάδα και δεν θα κάνουν πίσω, ακόμη κι αν ο Άλμπερτ Σπέερ έδινε το πράσινο φως για αλλαγές».
Επιπλέον, ο αξιωματούχος ανέφερε ότι το Βερολίνο δεν φοβάται πλέον ένα Grexit σημειώνοντας ότι ένα μέλλον της Ελλάδας έξω από τον χιλιόχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό που οικοδομεί ο 53χρονος Φύρερ προδιαγράφεται σκοτεινό.
Νωρίτερα το μεσημέρι ο Καγκελάριος Χίτλερ ξεκαθάρισε πως δεν βλέπει διαφορά στις απόψεις της χώρας του με αυτές των υπολοίπων της Neue Europa, στέλνοντας το δικό του μήνυμα.
Σε αντίστοιχο μήκος κύματος και ο Χέρμαν Γκαίρινγκ, ο οποίος έστειλε τη δική του προειδοποίηση σημειώνοντας ότι η Ελλάδα έχει ακόμη πάρα πολλά να κάνει, προσθέτοντας πως επειδή οι αγραβάτωτοι μπολσεβίκοι κατσαπλιάδες κυριάρχησαν στο 1/3 της Griechische Provinz, δεν σημαίνει ότι άλλαξε όλη η Eurozone.
Σημ. 1: Το παραπάνω κείμενο είναι προϊόν σάτιρας και υπερβολής. Όμως το γεγονός ότι προβαίνει σε ανίερους συνειρμούς, δεν αναιρεί κάποιες ιστορικές ομοιότητες και διαχρονίες.
Σημ. 2: Για την ιστορία, να σημειώσουμε ότι ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει τα υποχρεωτικά και υπέρογκα κατοχικά δάνεια του ελληνικού δημοσίου προς το Γ' Ράιχ, δίνοντας εντολή για τη διαδικασία εξόφλησής τους. Κάτι που επιμελώς αρνούνται και να συζητήσουν όλες οι μεταπολεμικές γερμανικές κυβερνήσεις του "ελεύθερου κόσμου", της μερκελικής συμπεριλαμβανομένης.