Πολλοί θυμούνται και επικαλούνται αυτές τις μέρες το υπέροχο φιλμ του Πήτερ Σέλερς Το Ποντίκι που βρυχάται, που γυρίστηκε το 1959, στην πρώτη φάση του Ψυχρού Πολέμου. Το ποντίκι εν προκειμένω ταυτίζεται από ορισμένους αρθρογράφους με τη χρεοκοπημένη Ελλάδα του Τσίπρα. Με ό,τι συνεπάγεται αυτή η ταύτιση.
Καλή η επίκληση της 7ης τέχνης για να περιγράψεις μια πρωτοφανή πολιτική κατάσταση, όμως υπάρχει και η πραγματική ιστορία.
Αυτή που μας υπενθυμίζει ότι δύο φορές τον προηγούμενο αιώνα ο γερμανικός αητός (για να ακριβολογούμε: το γερμανικό κεφάλαιο με όχημα το εκάστοτε Ράιχ) βάλθηκε να κυνηγάει ανυπεράσπιστα ποντικάκια και τις δύο φορές βρέθηκε σωριασμένος, ξεπουπουλιασμένος και ταπεινωμένος κάτω από τόνους λάσπης και ερειπίων.
Η ιστορία δεν είναι προδιαγεγραμμένη σαν κινηματογραφική ταινία. Αλλά πολλές φορές μας διδάσκει ότι η τύχη ευνοεί περισσότερο τα ευέλικτα ποντίκια με γοργάδα και αίσθημα επιβίωσης, παρά τις λειράτες κότες που ζουν στην ασφάλεια του ορνιθώνα μόνο για να παράγουν αυγά για τον ιδιοκτήτη τους, μέχρι να καταλήξουν στον φούρνο με πατάτες.