Ο φόβος της αλλαγής και η ευκαιρία

Του John Antono
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς)

Μέσα στην εαρινή και ως τέτοια και παράδοξη, νηνεμία που επικρατεί στον τόπο, σχετικά με τα κορυφαία ζητήματα του χρέους, του ελλείμματος, της φτώχειας, της κατεστραμμένης  μεσαίας τάξης και της ανύπαρκτης πλέον, οικονομίας των ασθενέστερων στρωμάτων, οι διαδικασίες της διαπραγμάτευσης προχωρούν. Προχωρούν δίχως τον επικοινωνιακό βομβαρδισμό των προηγούμενων εβδομάδων. Η προπαγάνδα των δήθεν ρεαλιστών, έχει περιοριστεί σε «σουσουδισμούς» περιθωριακών στοιχείων (βλ. απόπειρα καταγγελίας κατά της Ζ. Κωνσταντοπούλου).

Η προπαγάνδα της καταστροφής έχει ανατεθεί αποκλειστικά πλέον, στα διεθνή «έγκυρα» ΜΜΕ τα οποία αναπαράγουν το αγαπημένο -σε όποιο μέσο σέβεται τον εαυτό του,  επαναλαμβανόμενο χρησμό της καταστροφής. Grexit, Graccident και άλλα ευφυολογήματα, φιγουράρουν  στην πρώτη βιτρίνα των μηχανισμών εξημέρωσης της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Το πειραματόζωο βρίσκεται σε κοινή θέα, πρωταγωνιστής στο υπερθέαμα «ο εργαστηριακός θάνατος μίας χώρας». Είναι το έργο που έχουν γράψει οι σεναριογράφοι του πλανητικού ιμπεριαλισμού για να πείσουν πως η δύναμη τους, η δύναμη του λογιστικού χρήματος, η δύναμη των χειραγωγούμενων από τα αφεντικά τους, «αγορών» είναι η κυρίαρχη πάνω στον πλανήτη. Είναι η δύναμη που ξεπερνά ακόμα και τους θεούς, τους οποίους τους έχει βάλει στη δούλεψη της, από καιρό. Ξεπερνά ακόμα και τον «πατέρα των πάντων», τον Πόλεμο αφού το χρήμα χρειάζεται (και επιβάλει συνθηκολογώντας) χρόνο σχετικής ειρήνης για να εδραιώσει την ισχύ του επί των πάντων. Τρέφεται από τον Πόλεμο αλλά τον φοβάται συνάμα. Ο Πόλεμος του είναι χρήσιμος όταν υφίσταται ως απειλή ή διεξάγεται αλλού, όταν καταστρέφει ανθρώπους αλλά όχι χρηματιστηριακές αξίες. Ο Πόλεμος είναι χρήσιμος στο χρήμα, στο κεφάλαιο ως απειλή, όπου οι υπηρέτες του γνωρίζουν πως, όταν αυτός ξεσπάσει πραγματικά, μπορεί να φθείρει τους ναούς τους, τα χρηματιστήρια.  Όσο η απειλή της καταστροφής επιβιώνει, ο ιμπεριαλισμός του χρήματος γνωρίζει δόξες λαμπρές. Ακμάζει, αυξάνεται και πληθύνεται μαζί με το λατρευτικό του αντικείμενο και τους ναούς του, το –λογιστικό- χρήμα και τα χρηματιστήρια.

Η απειλή ως μέσο χειραγώγησης είναι πανάρχαιο. Όλες οι εξουσίες βασίστηκαν στο φόβο των μαζών. Στον άυλο φόβο που παράγει άυλα κέρδη για τους κρατούντες που μεταφράζονται σε συσσώρευση υλικότατου πλούτου που έχει αφαιρεθεί, τόσο βάναυσα αλλά και τόσο έντεχνα, από τους ενδεείς.

Είναι αλήθεια πως δεν μπορείς να κρατάς φοβισμένους τόσο πολλούς για τόσο πολύ. Αυτό άρχισε να φαίνεται και στην Ελλάδα της ύφεσης, από τα διαρκώς μειούμενα ποσοστά του πληθυσμού που θέλουν παραμονή στον ζυγό στο ευρώ, πάση θυσία. Η δυστυχία ως βίωμα – απότοκο της πρόσδεσης της χώρας σε ένα νομισματικό Άουσβιτς, ξεπερνά κατά πολύ τις αοριστολογίες περί ανάπτυξης, που υπόσχεται η ΕΚΤ και οι αρχιερείς της ευρωπαϊκής οικονομίας, με εργαλείο το (δικό τους) νόμισμα.

Οι φωνές που μιλάνε στο όνομα της λογικής και θέτουν ως προτεραιότητα την ανθρώπινη ζωή, αρχίζουν να παίρνουν κεφάλι, σε σχέση με τις φωνές του «ρεαλισμού» που θεωρούν αδύνατη την επιβίωση της χώρας εκτός ευρωζώνης. Αυτό, πρώτοι το ανίχνευσαν και το ζύγισαν οι σχεδιαστές του ενιαίου νομίσματος. Και επιστράτευσαν και πάλι το φόβο για να μεταπείσουν αυτούς που πίστεψαν πως η ζωή τους αξίζει περισσότερο από μία χούφτα ευρώ. Και θα το πάνε το παιχνίδι τους ακόμα παραπέρα. Δεν θα διστάσουν να τιμωρήσουν τους υποψηφίους αποσυνάγωγους, με τον πιο σκληρό τρόπο για να μη παίρνουν θάρρος και άλλοι.

Μπροστά στα οικονομικά μεγέθη, οι θεράποντες του οικονομικού συστήματος που δόμησαν για τα αφεντικά τους, δεν θα δίσταζαν να εκτελέσουν χιλιάδες κόσμου. Με το πάτημα ενός κουμπιού, όπως στο γνωστό ηθικό δίλημμα με τους Κινέζους που δεν θα ενδιέφερε κάποιον στην Ευρώπη αν πέθαιναν, αρκεί αυτός να κέρδιζε μερικά εκατομμύρια. Η κτηνώδης φύση ανθρωποειδών ανθρώπων σαν τους Σόιμπλε, Λαγκάρντ, Μέρκελ, Ντράγκι, Γιούνκερ, Μοσκοβισί Ραχόι, Άκερμαν ή ακόμα και Στουρνάρα, Σαμαρά, Βενιζέλου και άλλων αναρίθμητων, είναι αποδεδειγμένη. Παραμένει το ερώτημα, πως αυτοί έφτασαν αν εξουσιάζουν τις ζωές μας και γιατί να πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με αυτούς το μέλλον της χώρας.

Νομίζω την απάντηση την ξέρουμε όλοι. Η καπιταλιστική λογική (και όχι ο απεχθής ρεαλισμός τους) επιβάλει σε αυτόν που θέλει να του δώσει ο άλλος το νόμισμα του, να του το ζητήσει και να διαπραγματευτεί τους όρους. Αν δεν θέλει κάποιος να του δώσουν οι παραπάνω το νόμισμα τους, τότε δε χρειάζεται διαπραγμάτευση αλλά μία διακρατική συζήτηση και ενδεχομένως συμφωνία, περί εμπορικών συναλλαγών, εισαγωγών και εξαγωγών. Λόγο όμως για το εσωτερικό της χώρας και τη διανομή του πλούτου που παράγει, δεν θα έχει κανείς από τους οικονομικούς συνεργάτες και όχι πλέον «εταίρους». Αυτό όμως δε γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Και εμείς δεν αντέχουμε τη μετάβαση σε μία νέα κατάσταση παρά μόνο όταν αυτή θα είναι παρελθόν και θα ζούμε με τα νέα δεδομένα μας.

Η μετάβαση και η αναδιαμόρφωση των ισορροπιών στη χώρα, απελευθερώνει δυνάμεις που δημιουργούν την Ιστορία. Και αυτός είναι ο ρόλος της κυβέρνησης της –ευρωπαϊκής- Αριστεράς. Να εξασφαλίσει το ότι οι δυνάμεις που θα απελευθερωθούν, θα λειτουργήσουν προς όφελος της χώρας, του λαού, του ανθρώπου και δεν θα γεννηθούν καταστάσεις όπου ο πιο επιτήδειος θα συνεχίσει να  επιβιώνει πάνω στα πτώματα των πολλών που δημιούργησε ο ίδιος, αποκομίζοντας προσωπικά οφέλη.

Κατ’ αυτήν την οπτική και δίχως αριστερίστικες ανοησίες και υστερίες, αυτή είναι η χρυσή ευκαιρία που γεννιέται μέσα από τη δυστυχία της ύφεσης και τις στάχτες που αφήνει πίσω του (;) το ευρώ και οι οπαδοί του. Μία νέα κοινωνία ανθρώπων, μήτρα μίας νέας χώρας, όπου θα κατοικούν άνθρωποι και όχι οργανωμένα ιδιωτικά συμφέροντα.

Φυσιολογικά πράγματα.  Όμως οι συνθήκες δεν ωριμάζουν ποτέ,  αν δεν ωριμάσουν πρώτα οι άνθρωποι.