Παγκόσμια μέρα προσφύγων ήταν την Παρασκευή, 22 Ιουνίου…Μία μέρα που καθιερώθηκε μόλις πριν από λίγα χρόνια, στις 4 Δεκεμβρίου του 2000 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και «γιορτάσθηκε» για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2001.
Και είναι τρομερό να σκεφθεί κανείς, πως στην αυγή του 21ου αιώνα, η ανθρωπότητα υποχρεώθηκε να δημιουργήσει μία τέτοια ειδική ημέρα, προκειμένου να κρατά τις συνειδήσεις σε σχετική εγρήγορση.
Όπως όμως είπε και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο κος Κάρολος Παπούλιας,
««ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ πολύ περισσότερα από τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας
Προσφύγων. Οι περισσότεροι πρόσφυγες σήμερα είναι γυναίκες και παιδιά που δεν
ανήκουν πουθενά και αγωνίζονται να βρουν τόπο να σταθούν, μακριά από την πατρίδα
τους, εκεί όπου δεν μπορούν να γυρίσουν».
Είναι βέβαια και η Κύπρος τόπος που γέννησε πρόσφυγες.
Μόνο, που κακά τα ψέματα, η «προσφυγιά» της Κύπρου, μετά από το τραγικό 1974 μοιάζει πια ξεπερασμένη και σχεδόν μακρινή σε σχέση με το τι αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα σήμερα.
Δεν είναι μόνο τα εκατομμύρια των ανθρώπων που φεύγουν από πατρίδες διαλυμένες και καταματωμένες από πολέμους και εμφύλιες συγκρούσεις.
Δεν είναι μόνο οι στρατιές των ανέστιων και άμοιρων που φεύγουν από τους τόπους τους αναζητώντας μία ίσως καλύτερη τύχη αλλού.
Είναι τώρα πια και τα εκατομμύρια προσφύγων, το επόμενο κύμα που αναμένει η ανθρωπότητα, από ανθρώπους που ξεριζώνονται και θα ξεριζωθούν λόγω της κλιματικής αλλαγής, λόγω της καταστροφής του περιβάλλοντος.
50.000.000 τέτοιους περιβαλλοντικούς πρόσφυγες περιμένει ο ΟΗΕ στα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με τις πιο συγκρατημένες προβλέψεις.
Τελικά, ο Πρόσφυγας, δεν είναι από τη Νιγηρία ή από το Κονγκό. Ο πρόσφυγας δεν είναι από το Ιράκ ή το Αφγανιστάν και τη Σιέρα Λεόνε.
Ο Πρόσφυγας, είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος.
Μαύρος, άσπρος, κίτρινος άνθρωπος.
Υφιστάμενος διαρκώς τα αποτελέσματα των ανάλγητων εξουσιών ή τα αποτελέσματα της αλόγιστης βιομηχανικής ανάπτυξης και καταλήστευσης των φυσικών πόρων.
Ο Πρόσφυγας.
Το παιδί στην Κίνα που εργάζεται κάτω από τρισάθλιες μεσαιωνικές συνθήκες.
Ο Πρόσφυγας.
Το παιδί στη Βραζιλία ή την Ταϊλάνδη που σιωπηρά κάποιοι θα το απαγάγουν θα το σφάξουν και θα διαθέσουν τα όργανά του στη μαύρη αγορά των ανθρώπινων μοσχευμάτων.
Ο Πρόσφυγας.
Το παιδί σε εξωτικούς τουριστικούς προορισμούς, που μισοαναίσθητο από ναρκωτικές ουσίες θα ικανοποιήσει τις ανώμαλες σεξουαλικές ορέξεις κάποιου χορτασμένου δυτικού.
Ο Πρόσφυγας τελικά, ο μεγαλύτερος πρόσφυγας είναι η εκπατρισμένη από τη ζωή Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια.
Την οποία και εμείς προσβάλλουμε κατάφορα με την κατ εξακολούθηση αναισθησία μας.
Ο Πρόσφυγας, ο οικονομικός μετανάστης, ο διπλανός μας.
Αυτός που μας καθαρίζει το σπίτι, μας πλένει το αυτοκίνητο και κουβαλάει τις τσάντες μας στο σούπερ μάρκετ.
Ο Πρόσφυγας.
Ο σκληρός καθρέφτης του δικού μας πλουτισμού, του δικού μας ξεχειλωμένου ευδαιμονισμού.
Ο Πρόσφυγας, ο ξένος, ο Άλλος.
Αυτός, ο εξαθλιωμένος, που τον λέμε άπλυτο και βρώμικο με το απέραντο θράσος που μας επιτρέπει η τσέπη και η βολή μας.
Αυτός. Το γνήσιο προϊόν των δικών μας επιλογών, γιατί εμείς ψηφίζουμε τις Ηγεσίες που αποφασίζουν , γιατί εμείς στρέφουμε το κεφάλι πέρα από τις δυσάρεστες εικόνες που μας χαλάνε την καλοπέραση μας. Γιατί εμείς καθημερινά, άθελά μας, συμβάλουμε στο αίσχος.
Την ώρα που πετάμε τα τρόφιμα που δεν φάγαμε.
Την ώρα που αγοράζουμε προϊόντα κατασκευασμένα από ανήλικα χέρια σε τρίτες χώρες.
Την ώρα που τα ξύνουμε, και χασμουριόμαστε όταν κάποιος δίπλα μας βολεύει την τσακισμένη του πλάτη σε ένα παγκάκι για να κοιμηθεί.
Και μετά, έχουμε το θράσος να τον κατηγορούμε και να λέμε πως τάχα μας παίρνει τις δουλειές .
Όχι κυρίες και κύριοι. Ο Πρόσφυγας , δεν είναι από τη Σρι Λάνκα.
Είναι διωγμένος κι εξόριστος από το μυαλό μας και την κρίση μας.
Γιατί πια εκεί στο κρανίο μας, κατοικεί ο χαβαλές, η ανοησία, τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα καψουροσκυλάδικα.
Όσο υπάρχουν πρόσφυγες, τόσο θα είναι εξόριστη η αξιοπρέπεια μας. Και ότι και να λέμε και να θεωρητικολογούμε, είμαστε και θα είμαστε φαρισαίοι και υποκριτές.
* η φωτογραφία που κοσμεί το άρθρο στην κορυφή, είναι τραβηγμένη στην Αθήνα, στην Πλατεία Συντάγματος, το Δεκέμβριο του 2006.