εικαστικό της εισαγωγής προέρχεται από το http://kaltsovrako.wordpress.com
….. κατά τον Στάνισλαβ Λεμ «στη ζωή δεν υπάρχουν λύσεις παρά μόνο επιλογές». Το ίδιο ισχύει και στη διαχείριση των κοινών, αυτό που ονομάζουμε πολιτική. Κι εκεί δεν υπάρχουν λύσεις, αλλά μόνο επιλογές. Το πρόβλημα όμως είναι ότι κάποιοι ψάχνοντας την άριστη λύση κάνουν τη χείριστη επιλογή. Απέχουν, επιτρέποντας σε εκείνους που δεν έχουν τόσο αγαθές προθέσεις, να διαμορφώσουν το δικό τους πολιτικό σκηνικό. Ισχύει, δηλαδή, διαχρονικά η ρήση του Τζορτζ Νέιθαν, που θέλει τους κακούς πολιτικούς να εκλέγονται από καλούς πολίτες που δεν πάνε να ψηφίσουν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 7.9.2007
Δανείζομαι το απόσπασμα του άρθρου του Π. Μανδραβέλη από την Καθημερινή και το medium.gr, σαν εισαγωγή στην τοποθέτηση μας κατά της αποχής, κατά του άκυρου και κατά του λευκού. Εν ολίγοις, υπέρ της έκφρασης της επιλογής μας, σαν λαός, στις επικείμενες εκλογές.
Η απαξίωση της πολιτικής τα τελευταία χρόνια, είναι ένα σύμπτωμα γενικότερου εκπεσμού της κοινωνίας μας. Υπάρχει η άποψη που λέει πως ο κοινοβουλευτισμός στην ουσία, δεν είναι δημοκρατία και πως αποτελεί μία συγκαλυμμένη μορφή δικτατορίας των ολίγων, με τη διαφορά πως λαμβάνει μέσω των εκλογών την έγκριση των πολλών.
Με τα δείγματα γραφής των πολιτικών μας, τα τελευταία 20 χρόνια, ο παραπάνω αφορισμός σχεδόν εγκαταστάθηκε σαν «ακλόνητη αλήθεια» μέσα στην κοινωνία μας. Αυτό όμως είναι αφ’ ενός επικίνδυνο, αφ’ ετέρου αφελές.
Αφελές κατ’ αρχάς, είναι γιατί ταυτίζει την πολιτική με τους ασκούντες αυτή. Η πολιτική δεν είναι απλά η διαχείριση των κοινών, όπως αναφέρεται στην εισαγωγή, αλλά η τέχνη του πραγματικού. Είναι πολύ πιο ωραίος ο όρος, αφού ανάγει την πολιτική στο επίπεδο της τέχνης, αλλά και πολύ ρεαλιστικός, αφού θέτει τις πραγματικές προϋποθέσεις για να θεωρείται κάποιος πολιτικός. Πρέπει να κατέχει την τέχνη της πολιτικής.
Δυστυχώς στη χώρα μας, ο νεποτισμός, η κομματοκρατία και η οικογενειοκρατία υποβάθμισαν την εικόνα που έχει ο πολίτης για την πολιτική. Εδώ ακριβώς υπάρχει η παγίδα. Η υποβάθμιση της πολιτικής ξεκινάει με την άρνηση συμμετοχής του ίδιου του πολίτη, ο οποίος επιτρέπει με αυτό τον τρόπο την άλωση των επιλογών του από επιτήδειους. Η φράση του George Nathan παραπάνω αλλά και η πολιτική εμπειρία στην Ελλάδα των τελευταίων 20 ετών, ξεκαθαρίζει πως αυτό είναι γεγονός.
Είναι λοιπόν αφελές να πιστεύουμε πως δεν έχουμε δημοκρατία και συνεπώς να μην πιστεύουμε σ’ αυτή και τις διαδικασίες της.
Επικίνδυνο κατά δεύτερον, είναι γιατί όπου υπάρχει δυσπιστία στις συμμετοχικές διαδικασίες παραμονεύει ο ολοκληρωτισμός. Με την απαξίωση των δημοκρατικών διαδικασιών, το έδαφος γίνεται πρόσφορο για επίδοξους ηγετίσκους.
Τα ΜΜΕ
Ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει την κλίση των ψηφοφόρων (και στη χώρα μας) είναι τα ΜΜΕ. Ειδικά τα ηλεκτρονικά μέσα που απευθύνονται σε πλατύτερες μάζες, μπορούν και διαμορφώνουν γνώμη, τουλάχιστον σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Είτε διαμορφώνουν γνώμη είτε (πολύ χειρότερα) κατασκευάζουν συναίνεση τα ΜΜΕ είναι μόνο ο φορέας συγκεκριμένων μηνυμάτων. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν το μήνυμα καθ’ αυτό. Όπως όμως και να είναι, αποτελούν ερέθισμα για τον πολίτη, προκειμένου να κρίνει, κρίνοντας πρώτα απ’ όλα τα ίδια τα μέσα. Η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί ή να παραποιηθεί επί μακρόν. Το αντίδοτο στους κατασκευαστές συναίνεσης και διαμορφωτές γνώμης, είναι η ενημέρωση και η λογική επεξεργασία των μηνυμάτων.
Στην Ελλάδα, έχουμε αποδείξει πως έχουμε πια τη δυνατότητα περαιτέρω επεξεργασίας των πληροφοριών που μας βομβαρδίζουν. Μπορεί να μην μπορούμε να αποστάξουμε όλη την αλήθεια από τις πληροφορίες που λαμβάνουμε, αλλά και μόνο το ότι τις επεξεργαζόμαστε και τις συζητάμε, είναι ενθαρρυντικό.
Τα γεγονότα
Τα τελευταία γεγονότα, με τις πυρκαγιές τα τριχίλιαρα, την ανοργανωσιά της πολιτικής προστασίας και της πυροσβεστικής, σίγουρα αποτελούν μηνύματα που στρέφουν κατά ποικίλλους τρόπους την κοινή γνώμη. Το ίδιο και οι «απαγορευμένες» πια δημοσκοπήσεις. Από την άλλη, σειρά προτάσεων δελεάζουν το εκλογικό σώμα προς διάφορες κατευθύνσεις. Η επεξεργασία των μηνυμάτων από τους υπεύθυνους πολίτες, πρέπει να γίνει με τη λογική και προσμετρώντας τον πολιτικό βίο των υποψηφίων. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπερισχύσει το θυμικό ή το συναισθηματικό μας την ώρα που εκλέγουμε. Οι εκλογές είναι πολύ σοβαρό ζήτημα για να είναι απλά θέμα διάθεσης.
Οι αυτοδυναμίες και η δήθεν ακυβερνησία
Μπροστά στο –ισχυρό επιτέλους- ενδεχόμενο της ανυπαρξίας αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος, η μέχρι σήμερα κυβέρνηση έβγαλε στη γύρα τον «μπαμπούλα» της «ακυβερνησίας». Την αυτοδυναμία την ξέρουμε πολύ καλά εδώ και πολλά χρόνια. Η αυτοδυναμία στην ουσία, ισοδυναμεί με τον αφορισμό της πρώτης παραγράφου πως «ο κοινοβουλευτισμός είναι δικτατορία των ολίγων». Στόχος των φετινών εκλογών, είναι επιτέλους να μάθουν να συνεργάζονται εντός του κοινοβουλίου, σαν υπεύθυνοι πολιτικοί και αυτό να αντικατοπτρισθεί στην κοινωνία, ώστε να μάθουν και οι πολίτες να συνεργάζονται. Να είναι πολίτες και όχι πια ιδιώτες.
Η δήθεν «ακυβερνησία» είναι με απλά λόγια ο τρόμος της εξουσίας, η οποία αναγκασμένη να ακούσει και την πάντα δημοκρατική «άλλη άποψη» οφείλει να υποχωρήσει σε συμβιβασμούς, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Η χώρα χρειάζεται τη συμμετοχή όλων των πολιτών της στις δημοκρατικές διαδικασίες. Ειδικά αυτά τα χρόνια, που οι φωνές του λαϊκισμού και της απαξίωσης της πολιτικής έχουν πληθύνει.
Η ψήφος στις 16/9 πρέπει να αποβλέπει στην ενίσχυση του ρόλου των πολιτών. Πρέπει να είναι θετική προς εκείνους που σέβονται και υπηρετούν τις δημοκρατικές διαδικασίες, προς εκείνους που διαθέτουν σεβασμό προς τον Έλληνα πολίτη, προς εκείνους που εκφράζουν τον ορθό λόγο στη χώρα που τον γέννησε και για μεγάλο διάστημα τον ξέχασε. Πρέπει να είναι θετική στις προτάσεις που αναβαθμίζουν τον πολίτη και τη γνώμη του. Πρέπει να είναι θετική στην πολιτική και αρνητική στον λαϊκισμό.
Η ψήφος στις 16/9 πρέπει να είναι αρνητική σε εκείνους που επιβουλεύονται το βουλευτικό έδρανο για τον εαυτό τους και τη μωροφιλοδοξία τους. Πρέπει να είναι αρνητική στους αντιδιαφωτιστές μεταφυσικολογούντες και ανορθολογιστές. Πρέπει να είναι αρνητική σε εκείνους που δεν αναγνωρίζουν λαϊκά αγαθά, παρα μόνο εθνικά αντίστοιχα. Πρέπει να είναι αρνητική σε εκείνους που αναδεικνύονται μέσω φατριών. Πρέπει να είναι αρνητική σε εκείνους που είναι ανίκανοι να κάνουν έξυπνες προτάσεις και αντί αυτών, κάνουν εξυπναδίστικους λαϊκιστικούς αφορισμούς. Πρέπει να είναι αρνητική στους λαϊκιστές και δημαγωγούς.
Αρνητική ή θετική όμως κατά περίπτωση, πρέπει να είναι ψήφος. Να είναι επιλογή συνειδητή και όχι συμφεροντολογική. Πρέπει να είναι ψήφος.