Διαχρονικές αξίες και ερεβώδεις κινήσεις, που "πιστώνει" και διαπιστώνει ο πάντα ενημερωμένος όσο και διεισδυτικός Ιός (όπως όλα τα "τσιράκια" του Soros, όπως τον θέλουν κάποιοι).
Συμπληρώνω πως πρόκειται για τις ομάδες εκείνες που αποτελούν τους παρακρατικούς μηχανισμούς του 2009, στη -συνηθισμένη στο παρακράτος- χώρα.
Καρφίτσες, Ιδέες, Ασπίδες και "κόκκινες προβιές", αποτελούσαν πάντα ένα δίκτυο φιλόδοξων ανοήτων, που πρόθυμα γινόντουσαν -άν δεν ήταν ήδη- όργανα της εκάστοτε εξουσίας. Βέβαια άλλες φορές οι οργανώσεις υπήρχαν και άλλες ήταν μάλλον κατασκευασμένες, προκειμένου να εξυπηρετήσουν προβοκάτσιες και πολιτική αστάθεια.
Περάσαμε πια σε ένα νέο είδος παρακράτους. Πιο ασαφούς, αφού στερείται (ή κρύβει πιο καλά, αν και φράσεις του τύπου τα πρόσφατα «δεκεμβριανά» ήταν μια «πορτοκαλί επανάσταση» υποκινημένη από τις ΗΠΑ για να στριμώξουν τον «εθνικά υπερήφανο» Κωστάκη Καραμανλή είναι υπέρ το δέον φιλοκυβερνητικές) τις κυβερνητικές, ή τις "θεσμικές" διασυνδέσεις του.
Ενός παρακράτους πιο "επικοινωνιακού" αφού διαχέει τις "θέσεις" του χρησιμοποιώντας περισσότερα μέσα αλλά και ποικιλία μεταμφιέσεων.
Ενός παρακράτους που ακόμα είναι βίαιο, όπως μαρτυρά η κοινή δράση του με το επίσημο κράτος και τις υπηρεσίες του.
Πάντα όμως προσανατολισμένο και απόλυτα ενταγμένο στην ακροδεξιά.
Φυσικά, η αγαπημένη τους βιτρίνα ήταν πάντα κάποιος αόριστος "πατριωτισμός" όπως απλοϊκά θα τον εννοούσε ένα παιδάκι της Ε' δημοτικού, κατά τη διάρκεια μίας σχολικής εορτής (ειδικά της περιόδου '67 - '74). Ένας στείρος και ανόητος πατριωτισμός που πάντα συνοδεύεται με πλήρη άγνοια της επίσημης (και διασταυρωμένης) Ιστορίας, πάντα όμως ακουμπώντας σε μύθους, θρύλους και ανέρειστη προγονοπληξία.
Από το 1876, ο Εμμανουήλ Ροΐδης έγραφε: «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του, η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τον πατριωτισμόν» και εννοούσε βέβαια αυτό το είδος του "πατριωτισμού" που και σήμερα αναπαράγεται και έχει καταστεί εργολαβία των "Αντίβαρων", των "Ρεσάλτων", των "Άρδην", των "Ρήξεων", των "στόΚων", των "Α1" και του Λάος και ενός κάρου, γεμάτου από φιλόδοξους υπερπατριώτες - ελληνάρες.
Και καλά. Αν ηταν μόνο οι γνωστοί γραφικοί "εθνοσωτήρες" το πράγμα θα είχε περιοριστεί στο να γελάμε μαζί τους. Τα επιτεύγματα τους όμως δείχνουν πως έχουν διείσδυση στα λαϊκά στρώματα, χάρις την απλοϊκότητα (και όχι απλότητα) του λόγου τους, των συμβολισμών (που αφυπνίζουν το συναίσθημα και κοιμίζουν το λογικό) και των παραπλανητικών σεναρίων συνωμοσιολογίας που διαρκώς προωθούν.
Όταν ακουστεί η φωνή της λογικής, τότε αυτή είναι "υποκινούμενη", "ύποπτη"...
Ο σκοπός του Ιού είναι ολοφάνερος: η μεταβίβαση κεφαλαίου απαξίωσης και μειωμένης αξιοπιστίας από όσους ήδη θεωρούνται περιθωριακοί σε τάσεις που αποτελούν αξιοπρόσεκτο πόλο, διαθέτουν κύρος ή ενημερώνουν το κοινό τους από μία σκοπιά εναλλακτική των κυρίαρχων ΜΜΕ. Εάν καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ο Α και ο Β, τότε ο αξιόπιστος Α αποκτά αυτομάτως τη μειωμένη αξιοπιστία του Β. Αυτή είναι η λογική του Ιού, ο οποίος πλάθει ένα τέτοιο φανταστικό τραπέζι για να πετύχει το στόχο του....σημειώνει ο "....στοχαστής" του πατριωτικού(!!!!) μέσου.
Δεν παριστάνω, δεν παριστάνουμε τους υπερασπιστές της καλής δημοσιογραφικής ομάδας του Ιού. Δεν το μπορούμε, δεν το θέλουμε ούτε και χρειάζεται. Αλλά είναι η μοναδική αληθινή δημοσιογραφική ομάδα που έχει απομείνει, στη θάλασσα των τηλεσχολιαστών, των τηλεκομμάτων, των δοκησίσοφων της καθημερινότητας μας.
Είναι τελικά μία όαση αλήθειας. Αυτό άλλωστε φαίνεται στη δομή και στην τεκμηρίωση του λόγου τους.
Το ζητούμενο είναι η επάνοδος της λογικής και της πολιτικής, που έχουν αποδημήσει από τον τόπο αυτό εδώ και 20 αιώνες.
Ίσως τότε να νοιώσει δικαιωμένος και ο ποιητής στον τάφο του*
______________________________
*"Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές" - Δ. Σολωμός για την κριτική που του έγινε για τον "Πόρφυρα", 1847 επειδή το περιστατικό είχε ήρωα έναν ξένο και όχι έναν έλληνα.
_____________________________
Παλιά σχόλια (231): Σελ.2 , Σελ.1