banner από τον Αρκούδο
Βούϊξε ο τόπος. Όχι το γνωστό βουητό των ΜΜΕ. Όχι το φλύαρο και ανωφελές βουητό των θεραπόντων της ενημέρωσης - εργολάβων της εξημέρωσης. Ούτε κι εκείνο το χαρακτηριστικά ηλίθιο μουρμούρισμα του κάθε κυβερνητικού απροσώπου.
Βουητό βουβό, μέσα από blogs, μέσα από το περιθώριο της ενημέρωσης που αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που μετρά τις -αλίμονο- τελευταίες μέρες της ζωής του, σε μά απεργία πείνας. Και το περιστατικό λαμβάνει χώρα μέσα στο κέντρο της πρωτεύουσας. Της Πασχαλινής εορταστικής Αθήνας που ανησυχεί για την τιμή του "οβελία" και τον καιρό της Κυριακής του Πάσχα.
Της Αθήνας της βυθισμένης στη νιρβάνα της, τη νιρβάνα του ηλιθίου του αμέριμνου και του αδιάφορου.
Μάθαμε να μας υπαγορεύουν τις ανησυχίες μας, τις αγωνίες μας, τα ενδιαφέροντα μας. Να μας τα υπαγορεύουν εκείνοι που έχουν όραμα για εμάς. Όραμα ίδιο με το όραμα του τσοπάνη για τα πρόβατα του. Δεν είναι άλλωστε και τυχαίο πως χαρακτηριζόμαστε και ποίμνιο και σαν τέτοιο είμαστε αρεστοί, αγαθοί και κατά πως πρέπει.
Να όμως που κάποιοι ξεφεύγουν από το "ποίμνιο". Και τότε δοκιμάζουν του τσοπάνη της σκληρή τη γκλίτσα. Που δεν τους σκοτώνει αλλά τους κρατάει ζωντανούς- νεκρούς, "ζόμπι", χρήσιμους για το κρέας τους, το μαλλί τους, το γάλα τους.
Αποφασίζουν τότε να οδηγήσουν τον εαυτό τους στο θάνατο. Έναν αργό, μακρόσυρτο θάνατο που ίσως με την οσμή του, ξυπνήσει κι άλλα πρόβατα, κριάρια και τα μετατρέψει σε πολιορκητικούς κριούς για τη θύρα του τσοπάνη.
Ησυχία. Ησυχία επιβάλλει ο τσοπάνης τότε. Σκεπάζει τα μάτια και τα αυτιά του ποίμνιου, με μουσικές, ήχους, κατάνυξη επίπλαστη, κατάλληλη για να αποσπάσει το απλανές βλέμμα του κοπάδιού που κοιτά αλλά δε βλέπει το θάνατο που του επιφυλάσσεται.
Θα ζήσουμε άλλο ένα Πάσχα κατανυκτικό, συγκινητικό, "παραδοσιακό" παρατηρώντας ότι λέγινε ή δεν έγινε πριν από πολλούς αιώνες και αδιαφορώντας για αυτό που συμβαίνει δίπλα μας. Μπροστά στο απλανές και άδειο βλέμμα μας.
Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθαίνουν.
ΥΓ: Όντως μισώ την κακιά ελλάδα (με το ε μικρό, όπως και οι ευαισθησίες της). Εκείνος που την αγάπησε και την οραματίστηκε πιθανόν σαν ευρωπαϊκό κράτος, λιμοκτονεί, για 63 ημέρες, προσπαθώντας να περισώσει την αξιοπρέπεια της.
Βουητό βουβό, μέσα από blogs, μέσα από το περιθώριο της ενημέρωσης που αναφέρεται σε έναν άνθρωπο που μετρά τις -αλίμονο- τελευταίες μέρες της ζωής του, σε μά απεργία πείνας. Και το περιστατικό λαμβάνει χώρα μέσα στο κέντρο της πρωτεύουσας. Της Πασχαλινής εορταστικής Αθήνας που ανησυχεί για την τιμή του "οβελία" και τον καιρό της Κυριακής του Πάσχα.
Της Αθήνας της βυθισμένης στη νιρβάνα της, τη νιρβάνα του ηλιθίου του αμέριμνου και του αδιάφορου.
Μάθαμε να μας υπαγορεύουν τις ανησυχίες μας, τις αγωνίες μας, τα ενδιαφέροντα μας. Να μας τα υπαγορεύουν εκείνοι που έχουν όραμα για εμάς. Όραμα ίδιο με το όραμα του τσοπάνη για τα πρόβατα του. Δεν είναι άλλωστε και τυχαίο πως χαρακτηριζόμαστε και ποίμνιο και σαν τέτοιο είμαστε αρεστοί, αγαθοί και κατά πως πρέπει.
Να όμως που κάποιοι ξεφεύγουν από το "ποίμνιο". Και τότε δοκιμάζουν του τσοπάνη της σκληρή τη γκλίτσα. Που δεν τους σκοτώνει αλλά τους κρατάει ζωντανούς- νεκρούς, "ζόμπι", χρήσιμους για το κρέας τους, το μαλλί τους, το γάλα τους.
Αποφασίζουν τότε να οδηγήσουν τον εαυτό τους στο θάνατο. Έναν αργό, μακρόσυρτο θάνατο που ίσως με την οσμή του, ξυπνήσει κι άλλα πρόβατα, κριάρια και τα μετατρέψει σε πολιορκητικούς κριούς για τη θύρα του τσοπάνη.
Ησυχία. Ησυχία επιβάλλει ο τσοπάνης τότε. Σκεπάζει τα μάτια και τα αυτιά του ποίμνιου, με μουσικές, ήχους, κατάνυξη επίπλαστη, κατάλληλη για να αποσπάσει το απλανές βλέμμα του κοπάδιού που κοιτά αλλά δε βλέπει το θάνατο που του επιφυλάσσεται.
Θα ζήσουμε άλλο ένα Πάσχα κατανυκτικό, συγκινητικό, "παραδοσιακό" παρατηρώντας ότι λέγινε ή δεν έγινε πριν από πολλούς αιώνες και αδιαφορώντας για αυτό που συμβαίνει δίπλα μας. Μπροστά στο απλανές και άδειο βλέμμα μας.
Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθαίνουν.
ΥΓ: Όντως μισώ την κακιά ελλάδα (με το ε μικρό, όπως και οι ευαισθησίες της). Εκείνος που την αγάπησε και την οραματίστηκε πιθανόν σαν ευρωπαϊκό κράτος, λιμοκτονεί, για 63 ημέρες, προσπαθώντας να περισώσει την αξιοπρέπεια της.
_____________________________
Παλιά σχόλια (40)