Η στιγμή που άρχισαν οι ομοβροντίες Γωνία Μεγάλης Βρετανίας, Πανεπιστημίου και Β. Σοφίας. Ώρα, σχεδόν κανένα εικοσάλεπτο μετά τη μία το μεσημέρι. 29 Ιουνίου 2011. Κόσμος συγκεντρωμένος, φωνάζει κατά της ομάδας που φέρεται ως”κυβέρνηση” της χώρας και απειλεί με ένα πρόγραμμα απόλυτης λιτότητας και πλήρους καταστροφής, να ισοπεδώσει, μεσοπρόθεσμα, ότι είχε χτιστεί μεταπολεμικά. Όχι ότι είχε χτιστεί με αρπαγές και διασπάθιση δημοσίου χρήματος, αλλά το συνήθως εύκολο θύμα. Το λαϊκό εισόδημα και τελικά τον ίδιο τον λαό και το μέλλον του.
Η οσμή των χημικών που έχουν χρησιμοποιηθεί από την προηγούμενη μέρα, τόσο το πρωί όσο και το βράδυ -ειδικά το βράδυ- είναι εντονότατη. Τα στερεοποιημένα σε μορφή σκόνης, χημικά που έχουν πέσει και στεγνώσει πάνω στην άσφαλτο, αναταράσσονται από τα βήματα του συγκεντρωμένου πλήθους, μετεωρίζονται και δημιουργούν μία δεύτερη “ατμόσφαιρα” εχθρική για τον ίδιο τον κόσμο. Αλλά κανείς δε φεύγει. Και πως να φύγει, όταν στο κτίριο απέναντι, οι καταχραστές της έκφρασης της λαϊκής βούλησης ράβουν το σάβανο που θα τυλίξει μία ολόκληρη χώρα.
Μέσα στην τελευταία ώρα, φωνές ακούγονται, συνθήματα, η βουβαμάρα και το σάστισμα που κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα, λες και επιβάλει τους δικούς του κανόνες με αποτέλεσμα, ακόμα και αν ήχοι και θόρυβοι κατακλύζουν την πλατεία, είναι σαν να μην ακούγονται. Σα να μην ακούστηκαν ποτέ. Μόνο οι φωνές των συγκεντρωμένων στην απέναντι γωνία της πλατείας, με τη Μητροπόλεως δεσπόζουν κάποια στιγμή αφού είναι φωνές αντίδρασης στους “Πραίτορες” που συνέλαβαν ένα παιδί. Σταματάνε όμως κι αυτές οι φωνές κάποια στιγμή. Από τις αντιδράσεις για τη σύλληψη του παιδιού στη Μητροπόλεως, ξεχωρίζει το σύνθημα
“Οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών,
είναι τα σκυλιά των αφεντικών”
και είναι ακριβώς έτσι. Πάντα ήταν έτσι. Τα σκυλιά,είτε είναι των αφεντικών, είτε των τραπεζιτών, είτε γενικότερα των καπιταλιστών, είναι πάντα σκυλιά. Και επειδή στρέφονται κατά του σώματος της ίδιας της κοινωνίας, είναι τελικά εκτός από σκυλιά, καρκινώματα που πολλαπλασιάζονται ταχύτατα σε μία παρακμάζουσα κοινωνία, σε μία έτοιμη να καταρρεύσει ηθικά, πολιτικά, οικονομικά κοινωνία. Και αυτά τα καρκινώματα επιτίθενται...
Απρόκλητη επίθεση από τα ΜΑΤ, εναντίον του συγκεντρωμένου πλήθους με στόχο ξεκάθαρο. Να αδειάσει η πλατεία που εδώ και ένα μήνα φιλοξενεί την ετερόκλιτη αλλά αυθόρμητη λαϊκή διαμαρτυρία για τα όσα η φερόμενη ως κυβέρνηση αυτού του τόπου, ετοιμάζει και υλοποιεί εναντίον του ίδιου του λαού, δικαιολογούμενη προκλητικά και αναίσχυντα πως “ήρθε για να σώσει την πατρίδα και τους Έλληνες”. Διαδοχικές εκρήξεις ακούγονται από το πάνω μέρος της πλατείας. Ο κόσμος αρχίζει να ωθείται προς τις κάθετες προβάσεις. Συγκεντρώνεται στην Πανεπιστημίου, στη Φιλελλήνων, στην Αμαλίας, στη Μητροπόλεως, στην Ερμού, στην Καραγιώργη Σερβίας. Η πλατεία αδειάζει.
Mένουν κάποιοι στην πλατεία! Οι πιο τολμηροί και εφοδιασμένοι με τα στοιχειώδη έστω μέσα αυτοπροστασίας. Γάλα μαγνησίας, μάσκες (ακόμα και υποβρυχίου ψαρέματος) και κανένα μαντήλι.
Τα σκυλιά των αφεντικών/ των καπιταλιστών/ των τραπεζιτών/ των υπουργών και φυσικά των “δανειστών”, αυτά τα αντικοινωνικά στοιχεία, συνεχίζουν να ψεκάζουν, να πετάνε βομβες κρότου και λάμψης και να προχωρούν στην ολοκλήρωση του εκκαθαριστικού τους σχεδίου. Το απολαμβάνουν κιόλας. Η διεστραμμένη ηδονή που νιώθουν αποτυπώνεται στις κινήσεις τους που γίνονται όλο και πιο σκληρές, απότομες και κραυγαλέα προδίδουν την απανθρωπιά και την κτηνωδία που χαρακτηρίζουν τον ζωντανό οργανισμό που είναι μπροστά μας μεταμφιεσμένος σε Ρόμποκοπ και απολαμβάνει να χτυπάει, να δηλητηριάζει και να σπρώχνει ανθρώπους που διεκδικούν μία ανθρώπινη ζωή. Το τέρας αυτό δεν ήταν ποτέ άνθρωπος, ποτέ δεν έμαθε και ούτε θα μάθει τι θα πει η λέξη αυτή που σαν όρος της φυσικής ιστορίας και της βιολογίας, μπορεί να το περιλαμβάνει και αυτόν. Σαν όρος όμως όλων των ανθρωπογνωστικών επιστημών, ούτε κατά διάνοια θα μπορούσε να συμπεριλάβει και να περιγράψει αυτό το τέρας.
Σήμερα είναι μία άλλη μέρα. Το μεσοπρόθεσμο πέρασε, μαζί του και η θανατική καταδίκη μίας χώρας που ενοχοποιήθηκε για πολλά, ακόμα και για εγκλήματα τρίτων. Αρκεούσε αυτοί οι “τρίτοι” να ήταν αρκούντως πλούσιοι ή αρκούντως λαοπλάνοι. Τώρα όμως δεν έχει καμία σημασία. Ο αγώνας θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί. Γιατί το οφείλουμε πάνω απ’ όλα στους εαυτούς μας, στην αξιοπρέπεια μας, στα παιδιά μας, στο μέλλον μας.
Το τέρας θα είναι εκεί. Ο σκύλος θα είναι εκεί να φοβερίζει και να απειλεί. Θα έχει και τους απολογητές του, που τα βράδια θα βγαίνουν στα δελτία εξαπάτησης και θα εξηγούν πως “Τα παιδιά αυτά, οι αστυνομικοί, είναι λαικά παιδιά, των 800 ευρώ και τους ρίχνουν μες τη φωτιά”. Όμως όσοι θα βρίσκονται μέσα στην κοινωνία και την πόλη θα ξέρουν την αλήθεια γιατί θα τη βλέπουν μπροστά τους κάθε μέρα (αν δεν την έχουν ήδη δει). Τα τέρατα αυτά δεν είναι λαϊκά παιδιά, δεν είναι καν παιδιά. Και στο θέμα του τιμήματος, τα 800 ευρώ δε συγκρίνονται με τα 592 που παίρνουν κάτι άλλα παιδιά “ενός κατώτερου θεού”
Εντολές εκτελούν. Ναι. Εντολές εκτελούσε κάποτε και ο δήμιος. Αυτό τον έκανε λιγότερο ένοχο; Λιγότερο απάνθρωπο; Αλλά η ευχαρίστηση που νιώθουν αποτυπώνεται στη στάση τους, στο βήμα τους, στο σύνολο των κινήσεων τους. Εντολές εκτελούν αλλά όχι εντολές του λαού. Εκτελούν εντολές της πολυκέφαλης Ύδρας, του υβριδίου που γέννησε η ερωτική επαφή Κράτους και Παρακράτους. Εντολές του τέρατος αυτού εκτελούν, γιατί όταν δεν είναι παιδιά του, είναι πειθήνια τυφλά όργανα του.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα χτυπήσουν τα τέρατα, απλά μία σημείωση ημερολογίου από το χρονικό του ελληνικού ολοκαυτώματος του Ιούνη του 2011.