Πέρασε και το Πάσχα και μαζί με τις όσες κοινοτοπίες αναμένονταν -και τελικά ακούστηκαν- για την "Σταύρωση" της χώρας και των κατοίκων της, για την "Ανάσταση" που περιμένουμε και δεν έρχεται, για τον "Γολγοθά" της καθημερινότητας για τα μύρια όσα αποτελούν περιγραφή της ατελείωτης θλίψης του σήμερα. Τη θλίψη της επιβίωσης, το πένθος για μία χώρα που έπαψε να είναι ανεξάρτητη. αξιοπρεπής και οι πολίτες της βυθίζονται καθημερινά στο τέλμα της απόγνωσης, μαζί με τα παιδιά τους, μαζί με τα όνειρα τους. Μόνη ελπίδα για τον απελπιστικά ρημαγμένο λαό, οι επερχόμενες εκλογές που σαν εκλογές, δεν αναμένεται να αλλάξουν τα πράγματα, όσο χρειάζεται για να βρει ο τόπος νέα διάθεση, νέα δύναμη και νέα ελπίδα.Η ελπίδα βλέπετε, γεννιέται μέσα στη στάχτη που γεννούν οι ανατροπές και μέσα στο κουφάρι του παλιού, που πρέπει να πέσει νεκρό για να βρει το νέο. χώρο για να γεννηθεί και χρόνο για να μεγαλώσει.
Πόσο έτοιμοι είμαστε για να ανατρέψουμε το όζον πτώμα του παλιού; Πόση διάθεση έχουμε για να πολεμήσουμε το βρυκολακιασμένο σκιάχτρο των "αγορών" και των υπηρετών τους, των προσποιούμενων τους ηγέτες, των αλητών που ενώ χρέωσαν γενιες επί γενεών, πανηγυρίζουν για τις νικηφόρες "διαπραγματεύσεις" τους;
Ναι, τα εντελώς αναξιόπιστα ΜΜΕ τους, με τα εντελώς γελοία και στημένα γκάλοπ τους, μας βομβαρδίζουν με πληροφορίες με μηνύματα, τόσο καταιγιστικά, που μέσα τους χάνεται η γνώση και μένει η πληροφορία ως τοτέμ, ως πυξίδα για την "ορθή καθοδήγηση" της συνείδησης και κατ' επέκταση της ψήφου των θυμάτων των επιλογών τους των ίδιων. Του λαού που έχει ήδη εκτελεστεί, συνειδησιακά, ηθικά και οικονομικά και τώρα καλείται να επιλέξει και την οριστική πολιτική του, ταφή.
Και ενώ όλοι αντιλαμβάνονται ότι τα "φερόμενα ως μεγάλα" κόμματα αποτελούν ήδη μικρά πτωματοφάγα έντομα, στο ευρωπαϊκών προδιαγραφών νεκροταφείο που μας έχουν ρίξει, μένει να πλανιέται στον αέρα η αίσθηση, ότι οι μικροσκοπικές αυτές νύμφες σκωλήκων, θα διεκδικήσουν όχι μόνο την πρωτιά στις εκλογές αλλά και την αυτοδυναμία. Είναι άραγε ο προπαγανδισμένος φόβος μίας αόριστης χρεοκοπίας (η οποία έχει ήδη συντελεσθεί) μίας ανεκδοτολογικής ακυβερνησίας και μίας πιθανολογούμενης (αλλά ήδη συντελεσμένης) γενοκτονίας, που εκλύει το σηλητηριώδες θυμίαμα της αίσθησης της επικράτησης των νεοφιλελεύθερων (και όχι απλά αστικών) σκωλήκων;
Σίγουρα δεν αρκεί από μόνος του ο προπαγανδισμένος φόβος ή τουλάχιστον, δεν αρκεί πια. Θα ήταν ανόητο να επιρρίπτουμε τα αίτια της αδράνειας και του φόβου ενός ολόκληρου λαού, στην φτηνή και γελοία προπαγάνδα των ΜΜΕ, μόνο. Υπάρχουν και βαθύτερες αιτίες, ριζωμένες στην κοινωνία και στον ψυχισμό του κάθε Έλληνα (και του κάθε υπάκουου υπηκόου σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα), ήδη εδώ και αρκετές δεκαετίες.
«Θα σου πω γιατί γελούν μαζί σου, ανθρωπάκο: επειδή σε παίρνω στα σοβαρά, πολύ στα σοβαρά.To σκεπτικό σου πάντα χάνει την ουσία. Μου θυμίζεις δεινό σκοπευτή που σκόπιμα χάνει το κέντρο του στόχου, από καπρίτσιο. Διαφωνείς; Θα σου το αποδείξω. Αν η σκέψη σου επικεντρωνόταν στην ουσία, θα ‘χες γίνει κύριος της ζωής σου από καιρό.»
W. Reich Άκου Ανθρωπάκο 1953
Το απόσπασμα το εντόπισα στο κουτί της Πανδώρας σε κείμενο του Α. Ζαμπούκα και αποτελούσε εισαγωγή στη δημοσίευση κουβέντας του συντάκτη με τον "Μιχάλη" (οποιονδήποτε Μιχάλη ή Γιάννη, ή Γιώργο ή βάλτε όποιο όνομα θέλετε) που αναγνωρίζει τον ουσιαστικό λόγο που ο προπαγανδισμένος φόβος βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί και να πνίξει σαν δηλήτηριώδης κισσός, το σώμα και την υχή ένος ολόκληρου λαού, που έπαψε να είναι λαός, από τη στιγμή που αρρώστησε.
Η αδυναμία του να σκεφτείς, η αδυναμία του να δράσεις, η αδυναμία του να διεκδικείς η έλλειψη κρίσης και γνώσης, το μικροαστικό όνειρο που πάντυα ζητούσε τέσσερις τοίχους για να στεγάσει πεινασμένα σώματα, άδεια κρανία και ερειπωμένες ψυχές.
Αν ο φόβος δεν είχε το έδαφος οργωμένο, δε θα φύτρωνε. Σού δίνουν τα λίγα για να στα πάρουν μαζί με τα πολλά που μπορεί να φύλαγες κάποτε μέσα σου. Και εσύ τα παίρνεις, τα δέχεσαι και τους βαφτίζεις "σωτήρες" σου γιατί ενώ θα άξιζες πολλά και θα έπρεπε να κοπιάσεις, να πετάξεις.
Σου έδωσαν τα λίγα και σου φτάνουν γιατί, δε χρειάστηκε να τα διακδικήσεις. Βλέπειος η διεκδίκηση, μπορεί και να έχει και θύματα. Ενώ το "δείγμα δωρεάν" που σου έδωσαν, ήρθε σαν κέρδος, άκοπα και αβίαστα. Ξεκούραστα. Και με πίστωση που δε σε ένοιαζε πότε και πως θα την εξοφλήσεις.
«Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γιαυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι' έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αετούς, τους αετούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και να είσαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπυριά σιτάρι. Σ' έμαθαν και να ωρύεσαι "Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!". Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι' ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου.»
(W Reich από το ίδιο)*
Ήδη από το 1953, η επικράτηση των "ανθρωπάκων" ήταν δεδομένη. Αυτοί ρύθμιζαν τις εξελίξεις (φυσικά νόμιζαν πως τις ρύθμιζαν, με μπουκωμένα και γι' αυτό σφραγισμένα, στόματα).
Σήμερα είναι μία άλλη εποχή. Είναι; Άλλαξε κάτι; Ο φόβος, ο ίδιος εκείνος φόβος που μαζί με τις φτηνές μπουκιές έκλειναν τα στόματα, το 1953, κάνουν καλά τη δουλειά τους και πάλι. Και τότε δεν υπήρχαν τα ΜΜΕ, ο Πρετεντέρης ήταν ακόμα αγέννητος (ή το πολύ πολύ να ήταν κρεμασμένος στο βυζί της μάνας του, ο Καψής αγέννητος, η Τρέμη το ίδιο, ο "τραπεζολάγνος" Παπαδημητρίου, το ίδιο και ο γελοίος Πορτοσάλτε, το ίδιο και τα τέρατα που λέγονται Παπαχελάδες, Παπανδρέου, Παπαδήμοι, Πάγκαλοι, Βενιζέλοι, Σαμαράδες.
Το ίδιο. Οι δάσκαλοι τους όμως είχαν και τότε τον ίδιο ανθρωπάκο, για να τον φοβίζουν και να τον ζεύουν στο άροτρο του αφεντικού τους. Και δίδαξαν την τέχνη και στους επόμενους. Και ο ανθρωπάκος ΄ήταν και πάλι εκεί, πρόθυμος να γίνει βόδι στο άροτρο τους, για να μη χάσει αυτό το ελάχιστο σανό που τον ταϊζουν κάθε μέρα. Το ίδιο λίγο, το ίδιο ανεπαρκές, το ίδιο φτηνό. Τότε ήταν ο "κομμουνιστικός κίνδυνος", σήμερα είναι η "χρεοκοπία". Ο ανθρωπάκος είναι παρών για να φοβάται και να δουλεύει. Και ποτέ να μη σκέφτεται, ή να σκέφτεται τόσο όσο αρκεί για να φοβηθεί. Σαν ένας εκπαιδευμένος αλλά όχι πεπαιδευμένος, ανθρωπάκος. Τελεία.
Στον κανόνα, οπως σε κάθε κανόνα, υπάρχει και η εξαίρεση. Η παραφωνία στην αρμονία της δουλείας. Και πρόσφατα ζήσαμε τη δραματική παραφωνία στη μελωδία του φόβου, τόσο του προπαγανδισμένου, όσο και του αταβιστικά κληρονομημένου, του φόβου που μεγαλώσαμε μαζί του. Το φάλτσο στην αρμονία που μας εκπαιδεύουν με επιβράβευση, μία χούφτα ξηράς τροφής. Όπως ακριβώς κάνουν και οι εκπαιδευτές των σκύλων. Η εξαίρεση που επιδιώκει με την υπέρτατη θυσία να αλλάξει και όχι να επιβεβαιώσει ακόμα μία φορά τον κανόνα, άκουγε στο όνομα Δημήτρης. Δημήτρης Χριστούλας.
Ο φόβος ήταν πολύ μικρός για να τον πιάσει. Και γι' αυτό δεν τον αντέχει. Δεν μπορεί να τον εξαφανίσει, ούτε τώρα που δεν μπορούν να τον δούνε. Και με την αυτοκτονία του και την πολιτική του διαθήκη, που συνοψίστηκε σε ένα σημείωμα που τον συνόδευσε στον τόπο εκτέλεσης, δίνει ένα ηχηρό χαστούκι στο πρόσωπο της κοινωνίας μας. Σαν τα χαστούκια που δίνουν στους λιπόθυμους για να τους ξυπνήσουν, σαν τα χαστούκια που δίνουν στους ημιθανείς για να μη διαβούν τον Αχέροντα. Όμως το αποτέλεσμα δείχνει πως αυτή εδώ η κοινωνία, έχει ήδη επιβιβαστεί στη βάρκα για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Ζητείται ανάνηψη και πολύ φοβάμαι πως, όπως και το πρώτο ερέθισμα, θα είναι αιματοβαμμένη.
Σίγουρα ένας αγώνας για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την επιβίωση και την ύπαρξη, δεν μπορεί να διεξαχθεί από "ανθρωπάκους" που ακόμα και στην ηπιότερη μορφή αγώνα, δειλιάζουν και αφήνονται, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο του βασανιστή τους, τον ίδιο τον σωτήρα τους.
Μετά την γενναία πράξη αυτοχειρίας του Δ. Χριστούλα, μία ελπίδα φτερούγισε. Μία ελπίδα γεννημένη στο αίμα του αθώου. Μία ελπίδα, ότι το μέγεθος της θυσίας, έχει τη δύναμη να αφυπνίσει συνειδήσεις νεκρωμένες από καιρό, συνειδήσεις ενδεείς και έντρομες, όχι από τον εμετό που σερβίρεται ζεστός ζεστός, κάθε βράδυ από τα μέσα εξημέρωσης αλλά, από την ανυπαρξία αυτού που μας κάνει ανθρώπους, εδώ και δεκαετίες.
Μένει να δούμε πόσο ανθρωπάκια είμαστε, πόσο ικανοί ειμαστε να ξεπουλήσουμε στα τέρατα την ακριβή κληρονομιά που μας άφησε ένας πραγματικά γενναίος, ένας πραγματικός άνθρωπος που νίκησε σε μία στιγμή και τον προπαγανδισμένο φόβο και τα ανθρωπάκια.
Μένει η ελπίδα που γεννήθηκε από το αίμα του αθώου, που όπως γράφει και ο ποιητής
Δεν αντέχει ο θάνατος τόσο πένθος. Κι έτσι αφήνει τόπο για την ανάσταση.
Δεν γίνεται εύκολα. Δεν γίνεται να κουραστεί ο θάνατος χωρίς στρατιές της θέλησης, χωρίς συντάγματα συνείδησης και ομοταξίες πεποιθήσεων.
Χωρίς πενθήματα της ομορφιάς, εκείνης της ομορφιάς που δεν δοξολογήθηκε ποτέ, εκείνης της ανείπωτης ομορφιάς εκτός των συστημάτων.
__________________________________________________________________
*
"Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αετοί. Μα που τέτοιο πράμα!
Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αετός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι' ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα· πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αετόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αετόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούργιους, σκέψεις καινούργιες, καινούργια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει το λυπημένο, τον αποξενωμένο αετό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσάει ένας αετός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες.
Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αετός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά.
Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ' όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που 'κείνος άντεχε δίχως καμιά προστασία. Όταν τα πράμματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αετός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια.
Μα το ξανασκέφτηκε κι' άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν - έπρεπε να βρεθεί - ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ότι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αετός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο μοναχός αετός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι' εξακολουθεί να κλωσάει κοτόπουλα. Δεν θέλεις να γίνεις αετός, Ανθρωπάκο. Γιαυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αετούς κι' έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αετούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις.
Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και να σαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπυριά σιτάρι. Σ' έμαθαν και να ωρύεσαι "Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!". Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι' ακόμη φοβάσαι τους αετούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου."