Τετάρτη, 11 Ιουλίου 2007.
Παρακολουθώ, διαβάζω, βλέπω, προσπαθώ να κατανοήσω το πηγάδι της Ελληνικής πραγματικότητας.
Πριν από λίγες μέρες καθώς μιλούσαμε με τον Spy θυμήθηκα –πάνε πολλά χρόνια τώρα, ήταν προς τα τέλη της δεκαετίας του 80- που είχα βγει στη βεράντα της Σχολής που δίδασκα, κατά το διάλλειμα μεταξύ δυο παραδόσεων και χάζευα τους δρόμους και την κίνηση.
Σαν σε παραίσθηση σχεδόν, ένιωσα πως η Ελλάς μοιάζει με άμαξα που κατηφορίζει έναν κακοτράχαλο δρόμο, χωρίς αμαξά, χωρίς άλογα, χωρίς φρένα. Μια άμαξα που μόνο το τυχαίο την έχει διασώσει μέχρι στιγμής από την απόλυτη συντριβή σε κάποιο βράχο.
Ήταν απλά, η πυκνωμένη σε εικόνα αίσθηση όλων όσων διαδραματιζόντουσαν τότε στην πολιτική σκηνή.
Κοσκωτάδες, πάμπερς, συναλλαγές ύποπτες, η αποθέωση της κοινωνίας των κολλητών.
Άλλαζε τότε η Ελλάδα δέρμα.
Νομίζω πως εκείνη η περίοδος ήταν που κονιορτοποίησε οριστικά (και αμετάκλητα;) τον έσχατο ιδεαλισμό στους πολίτες, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον.
Τότε όλοι σχεδόν εμπέδωσαν, διδάχθηκαν, πως δεν υπάρχει ελπίδα καμιά για προκοπή σε αυτόν τον τόπο, παρά μόνο αν είσαι «δικός» «κολλητός» «υπηρέτης».
Θυμάμαι επίσης σε αντιδιαστολή, τη νύχτα της πρώτης εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ.
Ήμουν εκλογικός αντιπρόσωπος τότε του ΚΚΕ Εσωτερικού το οποίο σκουπίστηκε στην κυριολεξία από το Πασοκικό ρεύμα και έμεινε εκτός της Βουλής των τριών κομμάτων. (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. , ΚΚΕ) που προέκυψε σε εκείνες τις εκλογές.
Αφού τελειώσαμε τη δουλειά μας στο εκλογικό τμήμα κάπου στο Παλαιό Φάληρο, με τον φίλο Αχιλλέα –του ΠΑΣΟΚ-ανηφορίσαμε τη Συγγρού για να πάρουμε μια μυρουδιά της γιορτής που είχε στηθεί στο κέντρο.
Παράξενη ατμόσφαιρα.
Μέγα πλήθος μέγα πάθος.
Σημαίες πράσινες και, αμέτρητες σημαίες κόκκινες παντού.
Ο κόσμος, ζούσε ένα όνειρο νίκης. Η Δεξιά, είχε ηττηθεί κατά κράτος, η Ελλάδα των απανωτών τραγωδιών και της συντηρητικής μιζέριας γύριζε σελίδα.
Για κάποιους λόγους, μου ήταν αδύνατο να συμμεριστώ όλη αυτή την ευφορία.
Με είχε πλημμυρίσει ο φόβος και η ανησυχία πως αυτό που έβλεπα και που όλοι γιόρταζαν σαν Αρχή, σαν Ξεκίνημα , εγκυμονούσε ένα μακάβριο τέλος.
Αν με ρωτούσε κάποιος τότε γιατί αισθανόμουν έτσι, δεν ήξερα να απαντήσω.
Ήταν απλώς στον αέρα.
Θυμάμαι τώρα και μια εύστοχη παρομοίωση που είχε κάνει κάποιος για το ΠΑΣΟΚ. Το είχε συμβολίσει με ….καρπούζι: απ’ έξω πράσινο, από μέσα κόκκινο, αλλά με πολλούς κατάμαυρους σπόρους….
Η περίοδος ΠΑΣΟΚ ασφαλώς και προσέφερε κάποιες πολύτιμες υπηρεσίες στον τόπο.
Αρκετά στελέχη του προσπάθησαν να υπηρετήσουν την Κοινωνία με διάφορους τρόπους.
Την ίδια στιγμή όμως, ο μακαρίτης Κουτσόγιωργας «εκπαίδευε» τους οπαδούς στην χυδαία απαξία του Πολιτικού Αντιπάλου εισάγοντας στον πολιτικό βίο και λόγο την αγοραίου επιπέδου μαγκιά.
Και πάλι, αδυνατώ να μη θυμηθώ πως οι εκλογές του 81 έγιναν υπό τον εντιμότατο Γεώργιο Ράλλη, έναν πολιτικό άνδρα συντηρητικό μεν, αλλά με παρουσία που θα μπορούσε κάποιος άνετα να την χαρακτηρίσει ως Επιτομή της Αξιοπρέπειας.
Και βέβαια η ολοκληρωτική ήττα σηματοδότησε και το ουσιαστικό τέλος της πολιτικής του καριέρας. Σε συμβολικό επίπεδο το γεγονός είναι οδυνηρό. Σε επίπεδο Αισθητίκής.
Λίγο αργότερα, οι «Κλαδικοί» έμπαιναν στη ζωή μας έλεγχαν της δουλειές και τα προσόντα μας, εκπροσωπούσαν τάχα τον λαό στην εξουσία, με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση.
Το ΠΑΣΟΚ δεν έφτασε στην εξουσία «άσπιλο» «αμόλυντο» και «καθαρό».
Για μένα , με καθαρά προσωπικά αξιακά κριτήρια είχε τελειώσει με την επαίσχυντη διαγραφή του καθηγητή Καράγιωργα.
Η διαγραφή αυτή τόσο σαν γεγονός όσο και με τον τρόπο που έγινε σηματοδότησε την επερχόμενη λαίλαπα του μίσους προς το οτιδήποτε το ευγενές, το πραγματικά σκεπτόμενο, άνοιξε σημειολογικά τις πύλες για την Ελλάδα του χαβαλέ, του life style, του καψουροσκυλάδικου, άνοιξε το δρόμο για τους Κωστόπουλους και το σημερινό απίθανο ξεχαρβάλωμα μιας κοινωνίας χωρίς ιστό.
Δεν επιχειρώ να κάνω «ανάλυση». Το κείμενο, έχει αμέτρητα κενά, μιας που με αφορμή κάποια πράγματα που θυμάμαι, καταλήγει σε συμπεράσματα που στηρίζονται και σε πολλές άλλες παραμέτρους.
Η αλήθεια είναι πως για πρώτη φορά γράφω κάπως τόσο προσωπικά και δεν θα το επαναλάβω.
Αλήθεια Έλληνες.
Πως καταντήσαμε έτσι;
Πως γίναμε τόσο αφόρητα επιεικείς στην δυσβάσταχτη παρακμή;
Γιατί φτάσαμε στο σημείο να έχουμε ως «ήρωες» τους πάσης φύσεως Ψινάκηδες;
Γιατί σε αυτόν τον τόπο που το στίγμα του στα νεότερα χρόνια το έδωσαν ένα Σεφέρης ένας Ελύτης ένας Ρίτσος βυθιστήκαμε τόσο αδιαμαρτύρητα στα σκατά;
Γιατί άραγε όποιος προσπαθεί να θυμίσει τον Πολιτισμό όχι τον μουσειακό αλλά τον ζωντανό μοιάζει…γραφικός;.
Και, Πολιτισμός δεν είναι μόνο η μουσική, η ζωγραφική το θέατρο και οι άνθρωποί τους.
Πολιτισμός πάνω από όλα είναι ο ρυθμός οι ευαισθησίες και οι τρόποι μιας Κοινωνίας.
Και ίσως τελικά ισχύει πως οι άνθρωποι σκιρτούν , ζωντανεύουν εγείρονται σαν φτάνουν στο όριο. Στο παρά 5.
Υπό αυτή την έννοια, ίσως, η πρόσφατη Εθνική Καταστροφή στην Πάρνηθα να προσέφερε και ένα δώρο.
Την πρώτη μετά από πάρα πολλά χρόνια αβίαστη, αυθόρμητη αντίδραση των Πολιτών.
Μία αντίδραση που, αν δε μείνει εκεί, τότε ίσως αρχίσει σταθερά να κτίζει ξανά την Αισθητική στον δημόσιο βίο της εξαθλιωμένης χώρας μας
Μια αντίδραση που αν βαθύνει ίσως μπορέσει να αναδείξει και το τι εννοούμε από αυτές εδώ τις σελίδες όταν επαναλαμβάνουμε διαρκώς πως η απόλυτη και κατηγορηματική μας αντίθεση στο μόρφωμα ΛΑ.Ο.Σ είναι Αισθητική.
Η Αισθητική, περιλαμβάνει τα πάντα. Και την ιδεολογία, και τον τρόπο διακίνησης και διασποράς των ιδεών. Τα πάντα.
Ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι ένα μικρό κόμμα.
Πιστεύω, όπως δηλώνουν τόσο οι ποσοτικές όσο και οι ποιοτικές έρευνες, πως η φυσική του δύναμη δεν ξεπερνά το 3%. Το μικρό ποσοστό βέβαια, πουθενά δεν συνιστά ποιοτικό κριτήριο.
Και το ΚΚΕ είναι «μικρό» Κόμμα και ο Συνασπισμός κάθε φορά αγκομαχά για το αν θα μπει στη Βουλή ή θα μείνει απ’ έξω.
Και οι…αείμνηστοι Ταύροι του Στέφανου Μάνου είχαν ελάχιστα ποσοστά.
Όμως, τα μικρά κόμματα , οι μικροί οργανισμοί έχουν ένα συγκεκριμένο πλεονέκτημα(μεταξύ αρκετών άλλων) .
Αρκετά εύκολα μπορεί κάποιος να διαγνώσει το ποιόν , το ύφος και το ήθος που αγκαλιάζουν και που εν τέλει επιβραβεύουν με την πρακτική τους, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφοροποιήσεις τακτικής που ακολουθούν κατά περιόδους ένεκα στρατηγικής προς άγραν ψήφων.
Και, στην εποχή του διαδικτύου εύκολα κάποιος αλιεύει αυτό το ύφος και το ήθος από τον τρόπο που εκφράζονται οι «οπαδοί» και οι «φίλα διακείμενοι» στο όποιο κόμμα.
Ας ανατρέξει όποιος θέλει στις προηγούμενες δημοσιεύσεις μας για να βρει ένα ελάχιστο ανθολόγιο (ή …βρωμολόγιο) από τους διαλόγους των Λαος-οπαδων ή και τα αδιανόητα ρηθέντα, αυτού του ιδίου του αρχηγού.
Θα ακολουθήσουν και άλλα τέτοια ανθολόγια.
Έχουμε ουκ ολίγα.
Αν και, πέραν των οπαδών, υπάρχουν τόσο οι εκπομπές του αρχηγού , εκπομπές από προηγούμενα χρόνια στις οποίες δεν μπορούσε να αυτοσυγκρατηθεί και απεκάλυπτε κατά συρροή το αληθές ποιόν του, όπως και, το ίδιο το … «πρόγραμμα» του ΛΑ.Ο.Σ που συνθέτει την πλέον χειμαρρώδη γενικολογία που γράφτηκε ποτέ στον τόπο αυτό.
Ένα «πρόγραμμα» που δεν λέει απολύτως μα απολύτως τίποτα παρά μόνο συνθηματολογεί και στοχεύει, για άλλη μία φορά στις τυφλές θυμικές αντιδράσεις των αναγνωστών του.
Το «πρόγραμμα» μπορεί κανείς να το διαβάσει εδώ http://www.laos.gr/parousiasi/laos_ppt_files/frame.htm
Προς ώρας, κλείνω με ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τους διαλόγους της νεολαίας του ΛΑ.Ο.Σ και θυμίζω πως ΑΝ αυτό το μόρφωμα μπει στη Βουλή, αυτοί θα είναι οι νικητές της βραδιάς των εκλογών.
Αυτοί, θα αμοληθούν στους δρόμους ως θριαμβευτές…
Δεν πρέπει Κυρίες και Κύριοι, δεν πρέπει.
Θαυμάστε λοιπόν:
(γράφει το μέλος τους με το ψευδώνυμο Oneiroplastria-κρατώ την αυθεντική ορθογραφία γιατί είναι και αποκαλυπτική ορισμένες φορές κατά το γλώσσα λανθάνουσα την αλήθεια λέγει. Όπως θα δείτε για παράδειγμα, θέλει να πει «λύπη» αλλά, της βγαίνει «…λίπη»)
Oneiroplastria:
Από την άλλη με μεγάλη- απέραντη λίπη μου
βλέπω καθημερινά όλο και περισσότερους Αλβαναράδες να πλημμυρίζουν τα
γυμναστήρια. (Και εγώ ξενερώνοντας, να κάνω οτιδήποτε, πόσο μάλλον να γυμνάζομαι
στον ίδιο χώρο με τους βρωμιάρηδες αναγκάζομαι να δαπανώ μεγάλα χρηματικά ποσά
που δεν μου περισσεύουν κιόλας, υποχρεωμένη να πηγαίνω σε «ακριβά» γυμναστήρια
που μόνο εκεί δεν θα τους συναντώ εφόσον οι τιμές τους είναι απαγορευτικές για
αυτούς ακόμα..). Οι Αλβανοί αισθάνονται μειονεκτικά που βρίσκονται σε Αλβανικό
σώμα, ζηλεύουν ολοκληρωτικά, ολόψυχα και πολύπλευρα τους Έλληνες, και νομίζουν
ότι άμα γυμνάζονται και χτίζουν σώμα θα νιώσουν έστω και λίγο ανώτεροι άνθρωποι
και ανώτεροι από τους Έλληνες. Για αυτό κιόλας συναντάμε συχνά Αλβανούς να
σχετίζονται σεξουαλικά με εμετικά άσχημες Έλληνιδες (εάν και για να σχετίζονται
εκείνες με Αλβανούς δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουν και καθαρά Ελληνικές ρίζες),
για να αισθανθούν λίγο και εκείνοι Έλληνες. Τους τρώει κυριολεκτικά η ζήλεια..
ότι και να κάνουν όμως ποτέ δεν θα αγγίξουν το Ελληνικό «νους υγιείς εν σώματι
υγιή» γιατί η πικρή αλήθεια τους είναι ότι όσο και να γυμνάζονται, ο μυς του
μπράτσου τους μπορεί να διογκωθεί αλλά το μέγεθος του μυαλού τους, θα μένει
πάντα στάσιμα μικρό, σαν κότας!!! Ευτυχώς που υπάρχουμε και εμείς οι Ελληνόψυχοι
οι οποίοι δεν παραμελούμε τους εαυτούς μας στο έλεος του play station και της
t.v. όπως οι νεοέλληνες. Ιστάμεθα άγρυπνοι, έτοιμοι να στήσουμε τα «γυμνασμένα»
στήθη μας στους εχθρούς!..... Καλό θα ήταν οι αρμόδιοι φορείς να μεριμνούσαν να
φτιάξουν χώρους αθλοπαιδιάς και δημοτικά γυμναστήρια σε όλες τις περιοχές σαν
κίνητρο για τους νέους, αυτά βέβαια μόνο για Έλληνες, αλλιώς να μην τα φτιάξουν
καθόλου! (γιατί πολύ φοβάμαι ότι και αυτά θα καταληφθούν από Αλβανοπιθήκους)..
Έλληνες ξυπνάτε! ΝΟΥΣ ΥΓΙΕΙΣ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΗ! (και για να μην ξεχνιόμαστε: ΔΕΝ θα
γίνεις Έλληνας ποτέ αράπη και Αλβανέ!)….
Για να της απαντήσει ο…διανοούμενος kwv-vosntua
Από τη μία σου τη σπάει, από την άλλη χαίρεις που τα αλβανά και τα
τουρκομογγολάκια με το ολιγοστό μυαλό ζηλεύουν τόσο πολύ τον δικό μας πολιτισμό
εν τη παντελή ανυπαρξία του δικού τους. Τα
ζώα...
Οι Αλβανοί προσπαθούν να ομοιάσουν πρός τους
Έλληνες πνευματικώς (εμείς βγάλαμε 19500 στα 17 μας και ο Τσενάι όταν ήταν 21
πηγαίνοντας στα καλύτερα φροντιστήρια που του πλήρωνε ο ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και ως πρός
την Ελληνική μας περιβολή. Βεβαίως αποτυγχάνουν και ποτέ δεν θα μας φτάσουν ούτε
στο μυαλό ούτε στη σωματική περιβολή! Οι Ελληνόψυχοι γυμνάζονται είτε σωματικώς
αθλητές ή εργάτες όντες είτε πνευματικώς σπουδάζοντες. Συνήθως νοείται κάποιος
να είναι γυμνασμένος είτε ως χειρώναξ-εργάτης είτε ως αθλητής - πρωταθλητής.
Αυτοί που είναι όλη μέρα στα γυμναστήρια συνήθως είναι τεμπέληδες που ούτε
εργάζονται ως χειρώνακτες ή αθλητές αλλά ούτε σπουδάζουν. Γι αυτό στα
γυμναστήρια βλέπεις χασομέρηδες ηθοποιούς ή τραγουδιστές. Οι πραγματικοί Έληνες
όπως προείπα γυμνάζονται στη χειρωνακτκή δουλειά και στα γήπεδα κι όχι μόνο στα
όργανα γυμναστικής, εκτός κιαν είναι ψώνια. Η αντιμετώπισή μας έναντι των
Αλβανών πρέπει να είναι βαθέως έλλογος και προσεγμένη, οφείλουμε ν' αποφύγουμε
ρατσιστικά μίση
Φίλες και φίλοι, ένα μόνο έχω να πω….
Θα είναι μία τραγωδία, αν αυτοί οι «άνθρωποι» νιώσουν νικητές και επιβεβαιωμένοι τη νύχτα των εκλογών.
Η νύχτα αυτή θα εξαλείψει τότε ακόμα και το φως των αστέρων και στο πηχτό σκοτάδι μόνο τα zombies θα κινούνται για να βιαιοπραγήσουν κατά των όποιων Άλλων.
Το ΛΑ.Ο.Σ συνιστά ένα είδος καρκίνου στο σώμα της Κοινωνίας. Μιας Κοινωνίας ζαλισμένης κουρασμένης και απογοητευμένης από τις διαψεύσεις και την αναλγησία της Εξουσίας.
Αν επιβεβαιωθεί, οι μεταστάσεις θα είναι πολύ οδυνηρές.