Όταν ένας εκ των συνεργατών της Ζούγκλας (Sky ) αποτύπωνε την συμπάθειά του προς τον πρώην πια Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Κύριο Τάσσο Παπαδόπουλο , κάποιοι εκ Κύπρου ορμώμενοι έσπευσαν να τον λοιδορήσουν με παντελώς απαράδεκτο τρόπο.Για αυτούς, η υπεράσπιση του τέως Προέδρου συνιστούσε ατόπημα, ασχετοσύνη, και ελληνικό πατερναλισμό (μίλησαν για τους εξ Ελλάδος πατρόνες-αν είναι δυνατόν! )
Βεβαίως αν ο συνεργάτης μας είχε υπερθεματίσει για τον σύντροφο Χριστόφια ή απλά κατά του Τάσσου Παπαδόπουλου, τότε δεν θα ήταν πατρόνας, αλλά «συναγωνιστής» «δικός μας» «σωστός» και λοιπά…
Ανάλογα και εξ ίσου φαιδρά, αλλά από την ανάποδη, διαβάζει κανείς στους φωστήρες είτε της ιστοσελίδας της νεολαίας του ΛΑΟΣ σε ιστολόγια και ιστοσελίδες Ελληνοκυπριακών εθνικιστικών κύκλων που μονίμως μπερδεύουν τα πάντα και η επικοινωνία τους με την πραγματικότητα είναι κάτω από το μηδέν.
Άλλα βλήματα από εκεί, ανιστόρητα συνήθως, ή στην καλύτερη περίπτωση τους, κόβουν και ράβουν την ιστορία όπως συμφέρει την εκτονωτική συνθηματολογία τους.
Το σκηνικό που παίχτηκε στις Κυπριακές εκλογές, αρκούντως τραγελαφικό και θλιβερό.
Η πενταετία του Τάσσου Παπαδόπουλου, σε πολλούς τομείς, τα πήγε από καλά έως πάρα πολύ καλά.
Οποιοσδήποτε παρακολουθεί με συνέπεια την Οικονομία των κρατών-μελών της Ε.Ε. το γνωρίζει.
Όπως γνωρίζει επίσης πως για να μαζευτεί η Οικονομία και να γίνει ανταγωνιστική και ελκυστική για τον επιχειρηματικό και επενδυτικό κόσμο , περνάει και από την δυσάρεστη περιοχή της σχετικής μείωσης στην αγοραστική δύναμη των καταναλωτών στην πλειοψηφία τους.
* Η Κύπρος, κατάφερε να αντιστρέψει το δημοσιονομικό έλλειμμα σε πλεόνασμα όχι χωρίς αυξήσεις σε τιμές, αλλά συγκρατώντας αυτές τις αυξήσεις στο ελάχιστο δυνατό, για την ακρίβεια στο μικρότερο αναλογικό ποσοστό σε όλη την Ευρώπη.
Για αυτό άλλωστε, ο κος Αλμούνια μίλησε για ένα Οικονομικό Θαύμα που συντελέστηκε στην Κύπρο σε 5 χρόνια
* Το Οικονομικό αυτό Θαύμα, συνοδεύτηκε από μία σημαντική, σημαντικότατη αναβάθμιση του Ποιοτικού Πήχη στην Αγορά Εργασίας (μιλάμε για μία χώρα στην οποία η ανεργία είναι στο ελάχιστο) και, με την ίδρυση ενός νέου Κρατικού Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου-με έδρα τη Λεμεσό) και, την ίδρυση 3 Ιδιωτικών μη Κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων που ικανοποιούν πλήρως την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία και τις προδιαγραφές της.
Ο από….αρχαιοτάτων χρόνων στόχος της Κύπρου να μετατραπεί σε Περιφερειακό Εκπαιδευτικό Κέντρο μπήκε για καλά στο αυλάκι.
Γνωρίζω, πως τον ίδιο στρατηγικό στόχο είχε η απελθούσα διακυβέρνηση και για την Υγεία.
Εκεί υπήρξαν αντιδράσεις από μερίδα του Ιατρικού Κατεστημένου και το πράγμα κόλλησε. Γνωρίζουμε όμως πως ο τέως Πρόεδρος είχε σκοπό να επιμείνει.
Βλέπετε….αγαπητοί ανόητοι εθνικιστές Νεοσοί όπως και εσείς αγαπητοί Κύπριοι τάχα προοδευτικοί και κυρίως Αντιτασσικοί, το μέλλον μίας χώρας μπορεί να οικοδομηθεί μόνο μέσα από μακρόπνοη στρατηγική που ενδεχομένως κάποιες στιγμές να είναι και δυσάρεστη, αλλά φευ!...είναι απαραίτητη.
Το 2004 ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος εξέφρασε τον λαό του με το ΟΧΙ στους σχεδιασμούς των ξένων για μία «λύση» που θα μετέτρεπε την Κύπρο σε ένα «σύγχρονο» ευρωπαϊκό προτεκτοράτο.
Παράλληλα, για να λειτουργήσει το Σχέδιο ΑΝΑΝ έπρεπε να εγγυηθεί η Τουρκία για την υπακοή σε κάθε οδηγία του σχεδίου, που συμπεριελάμβανε και την σταδιακή αποχώρηση των Κατοχικών Στρατιωτικών Δυνάμεων.
Αυτές οι εγγυήσεις, δεν δόθηκαν ποτέ. Η Τουρκία απέφευγε συστηματικά να δεσμευτεί γραπτά για την τήρηση του Σχεδίου και έδινε έως την υστάτη μόνο προφορικές «εγγυήσεις» με προφορική «υπόσχεση» πως μετά την υπερψήφιση θα περνούσαν οι εγγυήσεις μέσα από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση.
Ασφαλώς και ο Κυπριακός λαός είπε ΌΧΙ.
Προς τους υπερφίαλους Έλληνες εθνικιστές αλλά και στους Κυπρίους συναδέλφους τους:
Συνιστά όνειδος κι αίσχος η ρετσινιά του «προδότη» σε όσους ψήφισαν ΝΑΙ.
Σε όσους παρακολουθούν έστω και λίγο τα Κυπριακά πράγματα, είναι γνωστό πως τόσο οι του ΟΧΙ όσο και οι του ΝΑΙ ψήφισαν με την ίδια ακριβώς τεράστια αγωνία για το ορθό της επιλογής τους και για το μέλλον της πατρίδας τους.
Το ίδιο αίσχος, συνιστά από την άλλη πλευρά η ρετσινιά του «απορριπτικού» σε όσους ψήφισαν ΟΧΙ και δεν μετάνιωσαν.
Το ΑΚΕΛ, το 2004 δεν παρασύρθηκε από τον Τάσσο για να πει ΌΧΙ.
Είναι φαιδρό να λέγονται αυτά τα πράγματα.
Το ΑΚΕΛ απλά, άκουσε τη βουή της λαϊκής του βάσης και ξεστόμισε αυτό που η βάση και η Ιστορία του τόπου επέβαλαν. Τίποτα πιο πολύ, τίποτα πιο λίγο.
Η περίφημη «περιρρέουσα» ατμόσφαιρα που χτίσθηκε μετά το δημοψήφισμα, ναι, ήταν ένα καρκίνωμα εξαιρετικά δυσάρεστο και αχρείαστο. Φυσικό ίσως σαν επακόλουθο μετά από μία τόσο μεγάλη φόρτιση, αλλά, αχρείαστο.
Κάποιοι θεώρησαν πως αν δεν τη σταματήσουν θα λειτουργήσει ως ανάχωμα στη συνείδηση του κόσμου, στην περίπτωση που θα εμφανισθεί ξανά ένα σχέδιο τύπου ΑΝΑΝ.
Λάθος! Πολύ μεγάλο λάθος, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κούρασε τον κόσμο της Κύπρου, ή έστω μία μεγάλη μερίδα η οποία θέλει να πάει μπροστά.
Αλλά που μπροστά; Τι είναι μπροστά;
Το ΑΚΕΛ θεώρησε πως ήρθε η ώρα του να στείλει και αυτό δικό του άνθρωπο στο Προεδρικό.
Γιατί όχι; Μαζί με τον Συναγερμό είναι τα δυο πιο παλιά και ιστορικά κόμματα του τόπου.
Οι ηλίθιοι στην Ελλάδα ή και στην Κύπρο που βρίζουν το ΑΚΕΛ και το αποκαλούν….τούρκικο, βρίζουν το 30% των συμπατριωτών τους και ένα κόμμα με βαθιές ρίζες μέσα στην κοινωνία.
Το ΑΚΕΛ έχτισε με εξαιρετική στρατηγική γέφυρες τόσο με το ΔΗΚΟ το «Μακαριακό» κόμμα του Σπύρου Κυπριανού του ανθρώπου που δίδαξε το ρουσφέτι και τον κομματισμό στη διοίκηση, όσο και με το Δημοκρατικό Συναγερμό το κόμμα στο οποίο φώλιασαν κάποτε οι ΕΟΚΑ Βήτες και το οποίο το 2004 είπε το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα .
Ακατανόητο; Όχι και τόσο.
Κάποιοι έχουν τεράστια συμφέροντα στο ΝΑΙ και τα συμφέροντα τους δεν είναι πάντα…πατριωτικά. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι, που ψήφισαν με τα 4 ΟΧΙ και ας είχαν απίστευτα οικονομικά οφέλη από την εφαρμογή του Σχεδίου Ανάν…
Τέλος πάντων, επιστροφή στο ΑΚΕΛ και τα παιχνίδια του.
Την κατάλληλη στιγμή, και αφού πρώτα έχτισε τις γέφυρες, έκανε την τρίπλα.
Αποχώρησε από την τριμερή και κατέβασε τον Δημήτρη Χριστόφια ως υποψήφιο.
Κίνηση αρχικά ρηξικέλευθη, επιπόλαιη και παρακινδυνευμένη.
Έπαιξε το ΑΚΕΛ ένα πολύ τολμηρό πόκερ, και στο τέλος του βγήκε.
Ο σκοπός, ένας και μοναδικός.
Να φύγει από τη μέση ο Τάσσος Παπαδόπουλος αλλά και ο Γιώργος Λιλλήκας τέως Υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος απομονώθηκε πια από παντού. Έφυγε από το ΑΚΕΛ για να στηρίξει τον Τάσσο, δεν είναι οργανικά δεμένος με κανένα κόμμα, είναι στο απόλυτο μηδέν αυτή τη στιγμή.
Ποιοι χαίρονται; Ποιοί το επεδίωξαν;
Μα όλοι αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα μα τίποτα στον Κεντρώο χώρο της Κυπριακής Σκηνής, όσοι θέλουν να συνεχίσουν να τρώνε και να πίνουνε και λογαριασμό να μη δίνουνε σε κανένα.
Το τι άκουσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος όλους αυτούς τους μήνες, είναι κάτι το απερίγραπτο.
Με μόνο στόχο να βγει από τη μέση και μετά, να τρέχουν αυτοί που τον πολέμησαν συχνά με χυδαιότητα, να τον γλύφουν ανερυθρίαστα…
Ο Συναγερμός, τον είχε αποκαλέσει Πινόκιο.
Το ΑΚΕΛ άφησε να δημιουργηθεί μία ταμπέλα «εθνικιστή»
Το ΔΗΚΟ δεν επέδειξε τη σπουδή που είχε για το δεύτερο γύρο, ούτε στο ελάχιστο. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως το Δηκοϊκό κατεστημένο ακύρωσε την επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου για λόγους που είναι προφανείς.
Μετά τον πρώτο γύρο, όλοι τους, θλιβεροί και μοιραίοι πολιτικάντηδες πήγαν να υποβάλλουν τα σέβη τους
Ο δε κος Χριστόφιας, ξεπερνώντας τον εαυτό του, δήλωνε στους δημοσιογράφους έξω από το Προεδρικό ανερυθρίαστα «μα…ξέρετε τον Πρόεδρο, είναι πάντα αυθεντικός, λέει πάντα την αλήθεια»
Τα δε επίθετα «ιστορικός ηγέτης» «του χρωστάει η Κύπρος την ύπαρξή της» κλπ έδιναν κι έπαιρναν.
Όλα αυτά για αυτόν που έπρεπε να φύγει με κάθε τρόπο από τη μέση.
Ο κος Χριστόφιας, κέρδισε τις εκλογές. Και τις κέρδισε καθαρά με σημαντική πλειοψηφία, τη μεγαλύτερη που σημειώθηκε ποτέ στις Προεδρικές της Κύπρου.
Τι θα κάνει τώρα;
Μα τίποτα!
Αν μελετήσει κάποιος προσεκτικά τη σύνθεση της νέας Κυβέρνησης, θα διαπιστώσει πως είναι μία Κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ακόμα και αν τα πρόσωπα αλλάξουν, οι συσχετισμοί των κομμάτων αυτό επιβάλλουν εκ των πραγμάτων.
Το είπαμε στην αρχή. Είτε θέλουν να το καταλάβουν κάποιοι είτε όχι, η διακυβέρνηση των τελευταίων χρόνων ήταν εξαιρετική. Πέτυχε μοναδικά σε μακροοικονομικούς στόχους, σταθεροποίησε την οικονομία και έβαλε βάσεις για έναν πραγματικό εκσυγχρονισμό.
Στην Κύπρο, κανένας στοιχειωδώς σοβαρός, δεν θέλει να βάλει δυναμίτη σε όλα αυτά.
Γιατί από όλα αυτά εξαρτάται η ευρωστία του κράτους στο οποίο θα μεγαλώσουν και θα εργαστούν τα σημερινά παιδιά.
Το μόνο που παίζει, το μόνο που κάπως θα αλλάξει, είναι η κινητικότητα στο Κυπριακό. Θα υπάρξει, είμαι βέβαιος.
Αλλά στο τέλος, δεν θα γίνει τίποτα νομίζω, κανένας δεν θα φέρει ένα σχέδιο λύσης τύπου ΑΝΑΝ.
Ο δε Ταλάτ, ήδη το είπε ξεκάθαρα! "Αρχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε, από το Σχέδιο ΑΝΑΝ"!
Δηλαδή, η 8η Ιουλίου πάει στα σκουπίδια.
Μα καλά....αυτή τη συμφωνία δεν εκόπτοντο τόσο ο κος Κασουλίδης όσο και ο κος Χριστόφιας ότι θα ενεργοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για είναι ήταν Εθνικό Επίτευγμα;;;
Η καλύτερη εκδοχή:
Το πολύ πολύ, η παρουσία του Χριστόφια στην Προεδρία, να αποτελέσει μία τελική "δικαιολογία" πως "εμείς κάναμε ότι μπορούσαμε, αλλά, η Τουρκία είναι η απόλυτα 'άκαμπτη" και να τελειώνουμε με το στάτους ως έχει.
Δηλαδή, θα φθάσουμε ίσως εκεί που θα φθάναμε με τον Τάσσο έτσι και αλλιώς.
Μία άλλη περίπτωση, αν η Τουρκία επιδείξει και πάλι πλήρη ακαμψία, είναι να αναδειχθούν οι διαφορές Τουρκοκυπρίων "αδελφών" με την Άγκυρα...
Αυτό θεωρητικά είναι ενδιαφέρον αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό το συγκεκριμένο τρένο χάθηκε εδώ και λίγα χρόνια. Οι Τουρκοκύπριοι είναι πια μία μειοψηφία στον ίδιο τους τον τόπο, η δημογραφική αλλαγή στα κατεχόμενα έχει ήδη συντελεσθεί.
Όλα, θα ήταν διαφορετικά, ΑΝ είχαν παρθεί κάποιες ιστορικές πρωτοβουλίες όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα και ξεχύθηκε ο κόσμος ένθεν και ένθεν στους δρόμους.
Τότε, κανένας, ούτε το ΑΚΕΛ δεν τόλμησε να σπρώξει τα πράγματα σε ένα πραγματικά παλλαϊκό γκρέμισμα του τοίχους. Όμως τότε ήταν το πραγματικό ιστορικό momentum.
Το ΑΚΕΛ δεν το έπραξε όταν έπρεπε.
Γιατί;
Γιατί ίσως στο βάθος γνωρίζει πως το διακύβευμα είναι τεράστιο για την Ελληνοκυπριακή πλευρά.
Οπότε προς τι όλα αυτά; Είπαμε.
Ίσως γιατί "απλά" έπρεπε να υπάρξει Πρόεδρος του ΑΚΕΛ , ιστορικά είναι μία αναγκαία φάση- και γιατί ίσως μέσα από αυτην την Προεδρία που κομίζει την...ευελιξία...την κινητικότητα και τις αγαθές σχέσεις με τους "αδελφούς" Τ/Κ αποδειχθεί πλεον πως πραγματικά δεν μπορεί να γίνει τίποτα στην παρούσα φάση (δηλαδή για τα επόμενα 15-20 χρόνια) και η Τ/Κ κοινότητα να πάρει το δρόμο της αναγνώρισης και της οικονομικής ανάπτυξης.
Έτσι, κάποτε, οι δύο πλευρές θα συναντηθούν όπως έχω γράψει αλλού, ως συνέταιροι στο ίδιο κατάστημα ή μάλλον θα γκρεμίσουν τον τοίχο που χωρίζει τα δυο μικρά μαγαζιά για να φτιάξουν ένα μεγαλύτερο.
Όπως είπε και μία εξαιρετικά μορφωμένη, ενημερωμένη, προοδευτική αλλά και "μέσα στα πράγματα" Κυρία από τα κατεχόμενα, Τουρκοκυπρία
"απλά τώρα θα μιλάνε και θα πίνουνε καφέδες. Μέχρι εκεί".
Το ερώτημα θα παραμένει εκκρεμές για καιρό:
Για όλα αυτά έπρεπε να φύγει ο Τάσσος από τη μέση;
Μήπως τελικά τους έπεσε πιο πολύς από όσο έπρεπε; Και δεν εννοώ τον κόσμο, αλλά τους διάφορους παράγοντες ακόμα και μέσα στο κόμμα του το ΔΗΚΟ που μέχρι τον πρώτο γύρο χασμουριόντουσαν αλλά, για τον δεύτερο γύρο κυριολεκτικά ξεσκίστηκαν.
Το έγραψα και πιο πάνω αυτό, συγνώμη για τους κύκλους!
Βλέπετε, αν είχε επανεκλεγεί ο Τάσσος, ο σημερινός αρχηγός του ΔΗΚΟ ο Μάριος Κάρογιαν Προεδρία Βουλής δεν έβλεπε. Ο Μ.Κυπριανού δεν θα πήγαινε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο Γ.Λιλλήκας θα έπαιζε κεντρικό ρόλο στην αναγκαία ανανέωση του Κεντρώου Χώρου και την έλξη καινούργιων προσώπων στην Πολιτική.
Τώρα, το απόλυτο πολιτικό κατεστημένο δικαιώθηκε.
Αναβάλλοντας τις όποιες διεργασίες στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά ήταν υπό εκκόλαψη, για «αύριο» ή και για ποτέ...
Με αιώνιο ρυθμιστή το ΔΗΚΟ που στην 30χρονη πορεία του συμμετείχε πάντα (για 25 χρόνια) σε όλες τις Κυβερνήσεις.
Οι κυβερνήσεις πέφτουν, το ΔΗΚΟ μένει.
Η επιτομή της διαφθοράς και της καρεκλολαγνείας.
Τον Τάσσο όμως, τον στήριξε ένα 31% του Κυπριακού λαού. Και σε αυτό πρέπει να προστεθεί ένα 4% με 6% που θα τον ψήφιζε αλλά εκβιάστηκε από τα κόμματα για να επαναπατρισθεί είτε στο ΑΚΕΛ είτε στον Συναγερμό για τον πρώτο γύρο.
«Ψήφισε το κόμμα τώρα να περάσουμε, και μετά στον δεύτερο γύρο ψηφίζεις τον Τάσσο, αυτός θα περάσει σίγουρα»
Και, ο σκοπός επετεύχθει. Ο Τάσσος, νοκ άουτ.
Ο οποίος ελάχιστα ασχολήθηκε προσωπικά με την προεκλογική καμπάνια, γιατί απλά δούλευε στο Προεδρικό. Αφήνοντας την τύχη του στα χέρια του άπραγου ΔΗΚΟ και των εξ Ελλάδος Συμβούλων που τον έβλεπαν ως μία παχυλή αμοιβή.
Κυκλοφορούσαν μέσα στο εκλογικό επιτελείο και διαβεβαίωναν τους πάντες για την απόλυτα σίγουρη νίκη.
Ουδείς θυμήθηκε πως έχασε τη Δημαρχία της Λευκωσίας η κα Άννα Μαραγκού ενώ στις δημοσκοπήσεις ήταν πρώτη.
Ουδείς υπολόγισε τους πολλών επιπέδων κομματικούς μηχανισμούς τόσο του Συναγερμού όσο και του ΑΚΕΛ
Πάντως, από το ποσοστό που στήριξε τον Τάσσο, υπάρχει ένα μερίδιο της τάξεως ίσως του 12% με 14% που θα το ακούσουμε κάποια στιγμή.
Μία μερίδα που παίζει ιδεολογικά από το Κέντρο μέχρι την Πατριωτική Αριστερά , μακριά από εθνικισμούς φυλετισμούς και άλλες αηδίες αλλά και εξ ίσου μακριά από απάτριδες νεοκύπριους που δεν θέλουν να αντιληφθούν την ανάγκη της ιστορικής συνέχειας ενός τόπου που ναι, ΔΕΝ είναι Ελλάδα, αλλά, είναι αναπόσπαστο και οργανικό μέλος του Ελληνισμού.
Και κάποιοι αυτό, δεν το θυσιάζουν…
Η Ιστορία αγαπητοί μου επαναστάτες του γλυκού νερού δεν ξεπερνιέται με αφορισμούς και ύβρεις. Ούτε μοντάρεται με κοπτοραπτική τύπου Καρατζαφέρη.
Θα πεταχτούν τώρα και θα πουν…Ο Καρατζαφέρης στήριξε τον Τάσσο γιατί είναι ίδιοι.
Τόσο φαιδροί είναι που δεν κατανοούν καν, πως ο Καρατζαφέρης είναι ένας κατ΄επάγγελμα κάπηλος κάθε ιδέας και κυρίως πατριδοκάπηλος μέχρι κεραίας.
Στην παρούσα συγκυρία, την εξαιρετικά δύσκολη για την Κύπρο, όπου εντός πολύ ολίγου χρονικού διαστήματος θα διογκωθούν οι πιέσεις για μία Ανανικού τύπου λύση μέσα στο Προεδρικό, δεν θα είναι κάποιος που παίζει το διεθνές δίκαιο στα δάχτυλα.
Κάποιος που γνωρίζει το Κυπριακό και τις παγίδες του όσο κανένας άλλος στην Κύπρο.
Δεν θα είναι κάποιος που τον διακρίνει μία μεγάλη αξιοπρέπεια που κάποιοι πολύ φτηνά τη βάφτισαν αλαζονεία.
Πολλοί είναι αυτοί που μετάνιωσαν ήδη για τις επιλογές τους. Για την υποταγή τους στους κομματικούς εκβιασμούς του πρώτου γύρου. Θα προστεθούν και άλλοι. Υπάρχει δυστυχώς η περίπτωση η υπόθεση αυτή να γυρίσει την Κύπρο, πολλά χρόνια πίσω.
Και κλείνω με τα λόγια του Μακάριου Δρουσιώτη, γραμμένα πριν από αρκετά χρόνια αλλά, προφητικά:
Μακάριος Δρουσιώτης ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1996 (Τίτλος βιβλίου: Η «εισβολή» της Χούντας στην Κύπρο- Εκδόσεις «Στάχυ») Κεφάλαιο Δέκατο Τέταρτο ΕΠΙΛΟΓΟΣ Σελ. 414.ΟΣΟ για τους ξένους, και ειδικά τους Αγγλοαμερικάνους, συνεχίζουν είκοσι χρόνια
μετά την καταστροφή της Κύπρου, την ίδια ακριβώς πολιτική. Τώρα το κλίμα δεν
σηκώνει άλλη συνομωσία.Τώρα πήρε ξανά σειρά ο διπλωματικός εκβιασμός.
Μετά από μισό σχεδόν αιώνα συνωμοσίας έφτασαν στα πρόθυρα του τελικού τους
στόχου, που είναι η αναγνώριση δύο κρατών στην Κύπρο. ‘Ομως σήμερα, όπως και
τότε, η λύση δεν θέλουν να φαίνεται ταπεινωτική για τους Ελληνες. Δεν θα
ονομάζεται διχοτόμηση, αλλά ομοσπονδία. Ακριβώς όπως και το 1964 μας πρόσφεραν ένα πακέτο με περιεχόμενο τα δύο κράτη στην Κύπρο και με περίβλημα την ομοσπονδία. Θέλουν οπωσδήποτε να βάλουμε την υπογραφή μας. Το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να είναι ελληνικό. Για να αποτελέσει τη ληξιαρχική πράξη του τέλους της Κυπριακής Δημοκρατίας με την δική μας σφραγίδα! Οι τελευταίες διεργασίες αποτελούν τον επίλογο μισού σχεδόν αιώνα διεθνούς συνομωσίας σε βάρος της Κύπρου”
ΥΓ .το εξαιρετικό αυτό δείγμα γραφής του Δρουσιώτη –που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τα όσα λέει και γράφει τώρα, το βρήκα στην ηλεκτρονική έκδοση του Κυπριακού Ποντικού. http://www.pontikicy.com/index.html