Ο ελληνικός λαός, ως σύνολο, είναι μια ηλίθια μάζα, που δεν ξέρει τι θέλει.Για την ακρίβεια, είτε το ξέρει είτε όχι, θέλει βούρδουλα, αλλιώς δεν σκαμπάζει.
Είναι ένα κοπάδι ανεγκέφαλων προβάτων, που είναι ανίκανο να δημιουργήσει τέχνη και γενικότερα πολιτισμό.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: ο ελληνικός λαός δεν είναι τίποτα άλλο, παρά σκατά.
Πώς σας φάνηκε το παραλήρημά μου; Αρκετά ανθελληνικό, φαντάζομαι. Και καλά να το πω εγώ, δικαιολογούμαι μιας και τα παίρνω από τον Σόρος. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα παραδέχεται ο υπέρτατος γνώστης και λάτρης του Ελληνισμού, ο ΕΛ Κωτσοπλεύρης, στο συγκλονιστικό του πόνημα «ο Διωγμός των Αρίστων»;
(κλικ για μεγέθυνση)
Πάμε να δούμε ένα –ένα τα σημεία:
Τι μας λέει εδώ ο Κώτσος; Ότι τα πλήθη αναγνωρίζουν το καλό που τους κάνουν οι ηγέτες-αριστοκράτες, αλλά ταυτόχρονα και δεν το αναγνωρίζουν, καθώς παρασύρονται από δημαγωγούς και στρέφονται ενάντια στο συμφέρον τους. Για ποιο λόγο να το κάνουν αυτό, δεν μας το εξηγεί ακριβώς. Μας λέει όμως τούτο:
Νόμιζα ότι η κατάσταση ενός λαού χειροτερεύει, όταν ασκείται βία εις βάρους του. Ο Κώτσος μας λέει το ανάποδο: Όσο ο λαός κυβερνιόταν από αριστοκράτες, την περνούσε κοτσάνι. Μέχρι που εμφανίστηκαν (στα καλά καθούμενα) τα λαμόγια οι δημαγωγοί, ερέθισαν (σεξουαλικά;) το λαό, κι ο λαός (το κουτορνίθι) ερεθισμένος πήγε ενάντια στο συμφέρον του.
Πώς γίνεται η μάζα, που κατά βάθος ξέρει το καλό της, να μη θέλει σε ορισμένες περιπτώσεις τους άξιους ηγεμόνες; Βέβαια το τι θέλει η μάζα, δεν έχει καμία σημασία, όπως παραδέχεται εδώ ο Πλεύρης, καθώς είναι ηλίθια. Σημασία έχει τι θέλουν οι ηγέτες.
Αλλά η πιο ενδιαφέρουσά πρόταση είναι τούτη:
Εάν η μάζα δεν καλλιτεχνεί, τότε ο Κώτσος προφανώς θα αναγνωρίζει σα δημοτικό τραγούδι, χορό, και γενικά λαϊκή γιορτή μόνο τούτο . Κι ας μην του πει κανείς ότι τα ομηρικά έπη και η ελληνική μυθολογία βασίζονται στη λαϊκή σοφία, γιατί μέχρι και γραικύλους μπορεί να σας χαρακτηρίσει.
Και ποια είναι η γνώμη του για τον ελληνικό λαό; Μα αυτή που είναι και για όλους τους λαούς γενικότερα:
Ουάου! Λαός ίσον σκατά και σύννεφα. Πράγματι, ένας τέτοιος λαός, μόνο με τη βία στρώνει. Βλαμένε ελληνικέ λαέ, ξεσηκώσου, και δέξου για ηγέτες σου αυτούς που ξέρουν καλύτερα από σένα τι θέλεις!
Διαβάζοντας αυτές τις μπαρούφες, αναρωτιόμουν τι θα σκεφτόταν ένας οπαδός του, ως μέρος του ελληνικού λαού. Αλλά όταν υπάρχουν άτομα που φωνάζουν «βρε ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται», ή «ο Έλληνας θέλει βούρδουλα», ή το επικό «ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά», καταλήγω στο ότι τίποτα δε θα σκεφτόταν, διότι προφανώς είναι ανίκανος να σκεφτεί. Αρμόδιοι για μια επαρκή εξήγηση της συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων είναι οι ψυχολόγοι: να μας μιλήσουν από τραύματα στην παιδική ηλικία ατόμων που τρώγαν ξύλο επειδή παίζαν με το πουλάκι τους, μέχρι κάθε λογής συμπλέγματα ανωτερότητας/κατωτερότητας.
Μια σύντομη εξήγηση του φαινομένου που τα συμπλέγματα ανωτερότητας/κατωτερότητας δημιουργούν το εκρηκτικό κοκτέιλ του Ελληνάρα, μας δίνει το ιερόν τούτο βίδεον, μια ευγενική χορηγία του Spy του νεφελιμοσυνάχτη.
Προσέξτε όλα όσα λέει ο Κώτσος περί ελληνικής υπεροχής και φυλής, τη στιγμή που και την ίδια ελληνική φυλή την περιφρονεί βαθύτατα (με εξαίρεση φυσικά τους «αρίστους» του).
Ωστόσο ο Πλεύρης, μέσα στην τρικυμία του μυαλού του, θέτει ένα ερώτημα που βασανίζει την ανθρωπότητα από τον καιρό των σοφιστών και του Πλάτωνα, μέχρι τις μέρες μας: Οι λαοί μπορούν να κυβερνώνται από μόνοι τους, ή χρειάζονται χαρισματικούς ηγέτες; Η πρώτη περίπτωση ονομάζεται δημοκρατία (εξουσιάζει ο λαός/δήμος), ενώ η δεύτερη αριστοκρατία (εξουσιάζουν οι άριστοι).
Ποιος όμως θα κρίνει και θα αποφασίσει ποιοι είναι οι άριστοι; Το ερώτημα αυτό είναι αδύνατον να απαντηθεί, διότι λείπει το αρχιμήδειο εκείνο σημείο από το οποίο μπορεί κάποιος να γνωμοδοτήσει αντικειμενικά. Καθένας θα μπορούσε να θεωρήσει τον εαυτό του «άριστο», από εγκλείστους στο Δαφνί, μέχρι τους Χίτλερ, Στάλιν, Μπους, Σαρόν, και άλλα καλόπαιδα. Σαφώς και ο Κωσταντής θεωρεί τον εαυτό του άριστο. Αναρωτιέμαι βέβαια τι γνώμη έχει για το λαό του, που είναι «σκατά και σύννεφα». Και πολύ περισσότερο, αναρωτιέμαι τι γνώμη έχει ο λαός του για τη γνώμη που έχει γι’ αυτόν ο ηγέτης του!
Το αστείο με τον Πλεύρη είναι ότι αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία ως παρόμοιο μηχανισμό με την αριστοκρατία. Το λέει έμμεσα (χωρίς βέβαια να το ομολογεί) και ο ίδιος:
Και στις δύο περιπτώσεις δηλαδή (αριστοκρατία και δημοκρατία), ο λαός εξουσιάζεται από ολίγους. Στην πρώτη όμως περίπτωση είναι οι καλοί, ενώ στη δεύτεροι, οι κακοί, οι δημαγωγοί, οι λαοπλάνοι. Στην πρώτη περίπτωση ο λαός είναι τυχεράκιας, ενώ στη δεύτερη είναι θύμα.
Δε θα μπω στον κόπο να αναλύσω τις «αποδείξεις» του για την καλή ολιγαρχία και την κακή δημοκρατία, μιας και δεν ξεπερνούν σε επίπεδο το επιχείρημα «η χούντα έκανε έργα». Όποιος πιστεύει ότι ο Πλεύρης έχει επί τούτου να μας πει κάτι σοβαρό, ας μας το εκθέσει.
Ο Πλεύρης πάντως είναι αχάριστος. Αν παρατηρούσε προσεκτικότερα τις «δημοκρατίες» σήμερα, θα διαπίστωνε ότι κατά βάθος ασπάζονται εκείνες ακριβώς τις «αριστοκρατικές» αντιλήψεις, τις οποίες υποστηρίζει κι ο ίδιος.
Οι παρακάτω παράγραφοι θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν στον Πλεύρη. Πρόκειται όμως για μια ανάλυση του Ν. Τσόμσκι, για τον τρόπο που η δημοκρατικότατη ηγεσία και η ιντελιγκέντσια της Αμερικής αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει το λαό της:
« Όσοι ανήκουν στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, του ‘αποπροσανατολισμένου κοπαδιού’, πρέπει να λειτουργούν στη δημοκρατία μας ως ‘θεατές’ κι όχι ως ‘συμμετέχοντες’, σύμφωνα με το φιλελεύθερο δημοκρατικό σύμβολο της πίστης που με σαφήνεια διατυπώνει ο Λίπμαν. Στη δημοκρατία μας, επιτρέπεται σε τακτά διαστήματα στα μέλη του ‘αποπροσανατολισμένου κοπαδιού’ να συμμετέχουν, μέσω αυτών που αποκαλούνται ‘εκλογές’, στην επικύρωση ενός ηγέτη. Όταν όμως επικυρώσουν την επιλογή ως ηγέτη κάποιου από τα μέλη της εξειδικευμένης τάξης, πρέπει να αποσυρθούν από το προσκήνιο και να ξαναγίνουν θεατές».
« Όταν τα μέλη του ‘αποπροσανατολισμένου κοπαδιού’ προσπαθούν να είναι κάτι περισσότερο από θεατές, όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να συμμετέχουν σε δημοκρατικές δράσεις, η εξειδικευμένη τάξη αντιδρά σε αυτό που ονομάζει ‘κρίση της δημοκρατίας’».
[σ.σ.: αν αυτό σας θυμίζει μια όμορφη μέρα του Απρίλη, σωστά σας τη θυμίζει].
«Η μορφωμένη τάξη θεωρεί ότι τα μέλη του ‘αποπροσανατολισμένου κοπαδιού’ είναι πολύ ανόητα για να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους [...] Για να προστατέψουν τα μέλη του ‘αποπροσανατολισμένου κοπαδιού’ από τους εαυτούς τους και από τις ‘εσφαλμένες κρίσεις’ τους, η εξειδικευμένη τάξη σε μια ανοιχτή κοινωνία πρέπει να στρέφεται ολοένα και περισσότερο στην τεχνική της προπαγάνδας, που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται ‘δημόσιες σχέσεις’.»
[Νόαμ Τσόμσκι, Εκπαίδευση Χωρίς Ελευθερία και Κρίση, εκδόσεις Καστανιώτη, σ. 56-7].
Το μοντέλο αυτό, δεν περιορίζεται φυσικά στις ΗΠΑ, αλλά επεκτείνεται και σε πολλές άλλες «δημοκρατικές» χώρες. Για να το ελέγξετε, προσπαθείστε να αποδείξετε ότι οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν ισχύουν για την Ελλάδα.
Ποιες είναι τελικά οι διαφορές αυτού του «δημοκρατικού» μοντέλου, και του «αριστοκρατικού» του Πλεύρη;
Καταρχήν, οι σημερινές «δημοκρατίες» υποστηρίζουν (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τον οικονομικό ρατσισμό (πλούσιοι-φτωχοί), ενώ ο Πλεύρης θέλει την επισημοποίηση και των άλλων ρατσισμών (φυλετικού, θρησκευτικού, κοινωνικού κλπ).
Έπειτα, τη διαφορά μας την εξηγεί ο Τσόμσκι στη συνέχεια του ίδιου βιβλίου του:
«Στα ολοκληρωτικά κράτη, το ‘αποπροσανατολισμένο κοπάδι’ διατηρείται στη θέση του επειδή πάνω από τα κεφάλια των μελών του κρέμεται ένα σφυρί και, αν βγουν από τη γραμμή, πέφτει πάνω στα κεφάλια τους. Σε μια δημοκρατική κοινωνία, δεν μπορεί κάποιος να βασίζεται στην ωμή βία για να ελέγχει τον πληθυσμό. Επομένως, είναι αναγκαίο να στηρίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό στην προπαγάνδα ως μορφή ελέγχου της σκέψης του πληθυσμού» (σ. 57).
Ας χαλαρώσει λοιπόν ο κος Πλεύρης, και να μη μας στεναχωριέται (αχουτό) που οι σημερινές δημοκρατίες δεν κρεμάνε γραικύλους. Αντί να βλέπει τις διαφορές, ας απολαύσει τις ομοιότητες της σημερινής «δημοκρατίας» με το αρρωστημένο σύστημα που ονειρεύεται. Να μη λυπάται που το σημερινό καθεστώς δεν πυροβολεί όσους το αμφισβητούν. Ας αρκεστεί στη λογοκρισία, και στο ξύλο που ρίχνουν οι σημερινοί άρχοντες σε όσους διαμαρτύρονται δημόσια εναντίον τους.
Στο κάτω κάτω, «αριστοκράτες» είναι κι αυτοί. Κι ας έχουν μολυνθεί ως ένα βαθμό από τις ιδέες του κατάπτυστου Διαφωτισμού.
SRY
_____________________________
Παλιά σχόλια (89)