Κοντεύει, έφτασε κιόλας η ημέρα μνήμης εκείνη που σηματοδότησε το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα στη χώρα των απογόνων των κυρίαρχων του πλανήτη.
Η μέρα που οριοθέτησε χρονικά την αποκάλυψη της δυνατότητας εγκαθίδρυσης μίας δημοκρατίας στον τόπο, τη γονιμοποίηση της ιδέας για την εγκαθίδρυση της μακροβιότερης δημοκρατίας στη νεότερη ιστορία του τόπου των μακαρίων.
Από την ημέρα υπ' αριθμόν ένα, την ημέρα της εξέγερσης του 1973 από τη 14η Νοεμβρίου εκείνου του χρόνου μέχρι σήμερα έχει προστεθεί πολλή εμπειρία, πολιτική και απολίτικη στη θεμελιακή εμπειρία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και στο πως αυτή γίνεται αντιληπτή από κάθε γενιά νεοελλήνων.
Το νόημα, το σημαινόμενο της εξέγερσης και των ακόλουθων επετείων της, έχει μεταλλαχθεί πάρα πολλές φορές, εξυπηρετώντας πάντα τις όποιες σκοπιμότητες του τρέχοντος κάθε φορά, πολιτικού κατεστημένου.
Ταυτόχρονα κάνει τους δημοκρατικούς πολίτες που βιώνουν κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου σαν ζωντανή εμπειρία, να μοιάζουν γραφικοί συνταξιούχοι που αναπολούν τα "χρόνια τα παλιά" στην καλύτερη περίπτωση. Πιο συχνά αυτοί οι πολίτες με τις δημοκρατικές ευαισθησίες κατατάσσονται στο περιθώριο της πολιτικής και της κοινωνίας από τους "εορτάζοντες" τη 17η Νοέμβρη κάθε χρόνου.
Τι άλλαξε στο νόημα; Ποιος το άλλαξε; Γιατί το άλλαξε;
Η επέτειος του Πολυτεχνείου ειναι η πιο πρόσφατη μνήμη πολιτικών αγώνων για τους νεοέλληνες. Γειτονεύει χρονικά με την ενσωμάτωση της Εκκλαδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση) και την κοσμογονία που πραγματοποιήθηκε στα ήθη και στον τρόπο ζωής των κατοίκων (ιθαγενών και μη) του τόπου.
Η μικρή χρονική περίοδφος που μεσολάβησε από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στον τόπο μέχρι την εκρηκτική άνοδο του βιοτικού επιπέδου των νεοελλήνων, δεν επέτρεψε την αφομοίωση και τη συνειδητοποίηση των όρων της νεοσύστατης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας από τους πολίτες της.
Οι μνήμες του πρώτου και δευτέρου βασιλείου καθώς και των δικτατοριών της 4ης Αυγούστου και της 21ης Απριλίου αλλά και εμπειρίες προερχομενες κατευθείαν από τον κοτζαμπάσικο Φαναριώτικο φατριασμό, γέννησαν το νεοέλληνα, το χαρακτήρα που αταβιστικά πέρασε και σε εκείνη τη γενιά που επωμίσηκε το βάρος της διαμόρφωσης των συνθηκών που θα ευνοούσαν την εγκαθίδρυση μίας υγιούς δημοκρατίας, επιτέλους.
Ο χαρακτήρας αυτός, του νεοέλληνα έλαμψε καταργώντας ότι είχε πετύχει ο αγωνιζόμενος λαός. Το βλέπουμε γύρω μας:
- Κατακτήθηκε η δημοκρατία από τους λαϊκούς αγώνες και ήρθαν οι φατρίες για να αφήσουν μόνο την επίφαση της
- Θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην παιδεία και την υγεία έγιναν "προνόμια" για λίγους στο όνομα αόριστων, σκοτεινών σκοπών.
- Θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και στον αυτοπροσδιορισμό, βρέθηκαν να έχουν ως "προαπαιτούμενα" τους λεγόμενους "εθνικούς στόχους" και να χάνουν τελείως το νόημα τους ως ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, δείγμα του πόσο ασθενής είναι η δημοκρατία μας.
- Ο στόχος για την αναξάρτητοποίηση της χώρας από "προστάτες" φυσικά αποδείχθηκε ουτοπία, αφού η επιδίωξη τπυ ευδαμονισμού μας έσπρωξε και πάλι στην "αγκαλιά" των παλαιών προστατών μας, στους οποίους παραδοθήκαμε άνευ όρων.
- Η μνήμη του τί εστί νεοφασισμός ξεθώριασε όπως ξεθώριασε και σε όλη την Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα ο γκαιμπελικής έμπνευσης προπαγανδιστικός όρος "ερυθρός φασισμός" αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για το ξαναχτίσιμο της Ιστορίας.
- Η ακροδεξιά παριστάνει το φορέα της "χαμένης λογικής" ενοχοποιόντας το δικαίωμα στο όραμα και την ελπίδα.
- Το αστυνομικό κράτος αυτοπροτείνεται ως η μόνη λύση για την οργάνωση και την αποκατάσταση της σωστής λειτουργίας του Κράτους. Και το κακό είναι πως έχει καταφέρει να πείσει τους αφελείς πως έχει δίκιο.
- Το μίσος περισσεύει. Μίσος για όλους και για όλα. Μίσος για ότι μας διομορφώνει καθημερινά μέχρι να γίνει μίσος για εμάς τους ίδιους.
Μέρες που είναι, σκέφτομα αν για αυτό που έχουμε σήμερα, πάλεψαν εκείνοι, οι οραματιστές που είναι πια νεκροί.
Μήπως μέσα από τον τάφο τους μας γνέφουν πως είναι επιτέλους καιρός και για τη δική μας εξέγερση;.
Έτσι, σαν παράπονο αλλά και προσδοκία....
_____________________________
Παλιά σχόλια (130)