Αλλά τι είπε αυτή τη φορά ο Μάκης Βορίδης με αφορμή την επερχόμενη απελευθέρωση του ιδιωτικού τζόγου. Ο φρουτάκιας Χρυσανθακόπουλος, διαγραφείς από τον Σημίτη και πρόσφατα μέλος του ΛάΟΣ, δεδικαίωται.
Με τη μεγαλύτερη ευκρίνεια High Definition και τη σκληρότητα ενός πέους βατράχου, μας λέει ο τσεκουράτος Βορίδης:
- Νομιμοποίηση της κακοποίησης παιδιών, γυναικών, ομοφυλόφιλων και αλλοδαπών λόγω ατομικής ευθύνης.
- Νομιμοποίηση της παιδοφιλίας λόγω ατομικής ευθύνης.
- Νομιμοποίηση της εμπορίας ηρωίνης λόγω ατομικής ευθύνης.
- Νομιμοποίηση της χρήσης όπλων λόγω ατομικής ευθύνης.
- Νομιμοποίηση της ληστείας κρατικού χρήματος λόγω ατομικής ευθύνης - ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό έλεγε πολύ κομψότερα ο άλλος.
- Νομιμοποίηση του φασισμού λόγω ατομικής ευθύνης. Αλλά νόμιμος είναι και ο κομουνισμός οπότε να μην παραπονείται.
- Νομιμοποίηση - συμπληρώστε στα σχόλια ό,τι άλλο θέλετε εσείς.
Αυτή είναι η λαμπρή φιλελεύθερη σκέψη που ευαγγελίζεται χωρίς αιδώ από τα έδρανα της Βουλής ο τσεκουράτος Μάκης (Μαυρουδής) Βορίδης. Άμα ο άλλος τρώγει το βιός του στα χαρτιά και στους κουλοχέρηδες, οδηγώντας τον σε μείζονα οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα, δεν φταίνε τα καζίνα. Τα καζίνα είναι άσπιλοι Ναοί. Όπως το Βατοπέδι. Όπως οι Έφοροι της Σπάρτης που αρνήθηκαν να δώσουν την ευχή στον Λεωνίδα. Οι σύγχρονοι Έφοροι του Χρήματος σε κοιτάζουν περιφρονητικά για να νομιμοποιήσουν τα Καβείρια της Πλεονεξίας.
Έχει ένα δίκιο ο τσεκουράτος χουντόπαις του Παπαδόπουλου. Κανείς δεν μπορεί να κάνει το μπαμπά του ενήλικου. Με τη διαφορά πως οι Νόμοι βρίσκονται κάπου πιο πάνω από τον οικογενειακό status quo. Ορίζουν μια όσο το δυνατόν συντεταγμένη πολιτεία στην οποία η πατριαρχία λογοδοτεί κι αυτή μέσα στα πλαίσια της συστέγασης σε ένα εθνικό μόρφωμα από αλληλοσυγκρουόμενες επιδιώξεις και λυκοφιλικές συναινέσεις. Πόσο ελληνικό είναι αυτό. Ο Βορίδης είναι βαθιά πατριαρχικό άτομο, άρα βαθιά οπισθοδρομικό, άρα βαθιά ατομικιστικό, άρα βαθιά επικίνδυνο. Οι αξίες του είναι κατώτερες του συστήματος που, καλώς ή κακώς, κλήθηκε να υπερασπιστεί δια των ψηφοφόρων του μίσους.
Κανείς δεν μπορεί να κάνει το μπαμπά του ενήλικου, μα το επέκεινα του φασισμού είναι να προσεταιρίζεται το άπιαστο λιγότερο κράτος με την εσάνς της ατομικής ευθύνης. Κι αυτή είναι εσάνς διότι παμπόνηρα μετακυλίει το ατομικό κόστος στη συλλογική ευθύνη. Βγάζει σε όλους τη γλώσσα: τα θέλατε και τα πάθατε, σκασίλα μας. Η δικαιολογία της ατομικής ευθύνης, εκστομισμένης από τα καθ-Άρια χείλη ενός ακροδεξιού, είναι ο παράδεισος της κοινωνικής διχόνοιας. Γιατί έτσι φτιάχνονται τα στρατόπεδα. Από την απαξίωση και την περιφρόνηση. Από τους συνωμοτικούς ψιθύρους για την ακατονόμαστη αρρώστια και των υπερφίαλων κραυγών εναντίον της διαφορετικότητας.
Κι όταν φτιαχτούν αυτά τα στρατόπεδα, τότε κοιτάμε ψηλά το κεφάλι και συζητάμε για τον καιρό. Γιατί αυτό επιδιώκει ο φασίστας: να μιλάς μόνο για τον καιρό. Και για το βρακί της αλληνής στη μεσημεριανάδικη τηλεόραση, με αλατοπίπερο τις τσιρίδες του Εθνικού Αγριοφωνάρα και την ψωνισμένη συμβία του.