Η παραπάνω φράση, ερώτηση έχει
πάρει εμβληματικό χαρακτήρα τα τελευταία χρόνια. Σε όλες τις ανομίες και τις
οικονομικές ακροβασίες των νεοφιλελεύθερων, πάντα βάζουν και την εμβληματική
ερώτηση – επωδό, προκειμένου να αποδείξουν σε εμάς τους ηλίθιους, το εύλογο, το
αυτονόητο, το κανονικό της αγυρτείας τους. Και η αγυρτεία τους δεν είναι τίποτα
άλλο παρά νομιμοποιημένη απάτη, στα
χρόνια της τραπεζικής δεσποτείας και της κοινωνικής υποδούλωσης στον μονεταριστή
θεό των νεοφιλελέδων.
Τι δεν καταλαβαίνεις, επαναλαμβάνουν
μονότονα και τα κρεμασμένα σαγόνια των παπαγάλων υπηρετών τους. Τώρα βέβαια, θα κάνω μία στάση
στη λέξη υπηρέτης, γιατί ο υπηρέτης, με κάποια άλλη θεώρηση του κόσμου, δεν
παύει να είναι ένας επαγγελματίας που πουλάει τις υπηρεσίες του. Οι μπάτλερ, οι
οικονόμοι, οι ιπποκόμοι του χθες (ή και του σήμερα για κάποιους) είναι μέλη
αυτής της επαγγελματικής τάξης. Φοβάμαι πως εδώ, αποδίδοντας την ιδιότητα του
υπηρέτη σε μετριότατους δημοσιολόγους, προσποιούμενους τους δημοσιογράφους
(νομίζοντας πως η διαφορά είναι το να αποτυπώνεις γραπτά -ή και γραπτά, τα
διάφορα που εκστομίζεις), υποτιμώ μία ολόκληρη τάξη και την εργασία της (την
τάξη των παρόχων προσωπικής οικιακής εργασίας) αφού οι περιγραφόμενοι εδώ ως
δημοσιολόγοι και κατά δήλωση τους, δημοσιογράφοι, μάλλον απλά δουλάρια των
ισχυρών αφεντικών τους είναι.
Είναι θέμα τιμής και
ανταλλάγματος, πώς να το κάνουμε. Άλλο
να παρέχεις τις υπηρεσίες σου για να βιοποριστείς και άλλο να πουλάς τη
συνείδηση και την αξιοπρέπεια σου (πιθανόν ακριβά) για να ικανοποιήσεις την πλεονεξία σου για
όλο και περισσότερα. Βέβαια δε λείπουν και αυτοί που πιστεύουν αυτές τις αηδίες
που γράφουν. Πρόκειται για τους φανατικούς νεοφιλελεύθερους* που πιστεύοντας σε
έναν δικό τους κοινωνικό δαρβινισμό, επιδιώκουν την εξέλιξη σε ένα τέλειο ον,
απαλλαγμένο από τις αμαρτίες της συνείδησης, της αγάπης προς τον πλησίον, της
αλληλεγγύης και εντέλει της ανθρωπιάς.
Οι μουτζαχεντίν του
νεοφιλελευθερισμού, φοράνε κοστούμια, κάθονται σε καλά γραφεία, γνωρίζουν από
υπολογιστές και διατυπώνουν τις «φρέσκιες ιδέες» τους για ένα καλύτερο αύριο
χωρίς τους περιττούς ανθρώπους που αποτελούν τον λαό. Πρόκειται για τις μαντάμ
Σουσούδες του δημοσίου λόγου.
Μεγάλη εισαγωγή για τόσο μικρούς.
Και χωρίς να διεκδικώ δάφνες τιμητή, διεκδικώ το δικαίωμα να εκφράζω τις
απόψεις και τις σκέψεις που γεννιούνται μέσα μου, κάθε φορά που τρακάρω κείμενο
των Σουσούδων, όπου το πετυχαίνω. Έτσι και δεδομένου ότι βρήκα όσο χρόνο
χρειάζομαι για να τις πληκτρολογήσω (τις απόψεις και τις σκέψεις), τις ανεβάζω
εδώ, στο μεγάλο τοίχο του JUNGLE—Report.
Τι να πει κανείς για τους
καρδινάλιους του νεοφιλελεύθερου μαυσωλείου. Τον «κύριο» Μπάμπη
(Παπαδημητρίου), τον «κύριο» Πρετεντέρη, τον «πρώην κύριο» Τσίμα, τον «ποιητή»
Μπογδάνο και ένα σωρό άλλους όμοιους τους, που ρυπαίνουν την καθημερινότητα μας
με το πιθηκίσιο θράσος τους. Και
ρυπαίνουν την καθημερινότητα μας ακόμα και αν δεν ασχολούμαστε μαζί τους, γιατί
εξακοντίζουν τις βρωμιές τους καθημερινά ξέροντας πως υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι
(λόγω έλλειψης νου) να τις εξαπλώσουν
και να τις σκορπίσουν από εδώ και από εκεί. Αυτά όμως είναι γνωστά, τα ξέρουν
όλοι (ακόμα και αυτοί που τους μιμούνται) και δεν θα ήταν ωραίο να επαναλάβουμε
τα χιλιοειπωμένα. Τελευταία όμως, έπεσε το μάτι μου σε έναν άλλο δημιουργό, ένα
άλλο λαμπρό πνεύμα, έναν ακόμα θιασώτη
του «αυτονόητου» του «λογικού» του «τι δεν καταλαβαίνεις» .
Ο λόγος για τον Θανάση Μαυρίδη που
άρθρα του έχω πετύχει στο Capital.gr το οποίο έχει ενδιαφέρον να το διαβάζει κανείς
για να αναθεωρεί τα όρια της ανθρώπινης κακίας, κάθε φορά που θέλει να
διαπιστώσει τι σπρώχνει έναν άνθρωπο να θέλει να εξαφανίσει έναν άλλο.
Ο Θανάσης –τι δεν
κατάλαβες-Μαυρίδης, γράφει σε ένα πρόσφατο κείμενο του με τίτλο Πόσο μας
κόστισε τελικά το κίνημα «Δεν πληρώνω»; :
«Κάποια στιγμή μέσα στο 2013 θα αρχίσουν και πάλι τα μεγάλα οδικά έργα.
Εδώ και τρία χρόνια τα εργοτάξια
είναι εγκαταλελειμμένα και οι υπό κατασκευή δρόμοι θυμίζουν βομβαρδισμένο
τοπίο. Το λαϊκό κίνημα πέτυχε άλλη μία περήφανη νίκη κατά των εργολάβων. Τώρα
το κακό κεφάλαιο «αντεπιτίθεται» και αναζητά τρόπους για να τελειώσει ο δρόμος
καρμανιόλα «Πατρών – Κορίνθου».
Να πούμε τα πράγματα όπως ακριβώς
έγιναν. Τα είχαμε πει και τότε, πριν την μεγάλη καταστροφή, αλλά ένα μεγάλο
μέρος του κοινού ήταν συνεπαρμένο με το κίνημα «Δεν πληρώνω» και τις
λαϊκίστικες εξαγγελίες του κ. Μαγκριώτη για την μείωση της τιμής των
διοδίων.
Πρώτα πρώτα, είναι κατανοητό πως
ο παπαγάλος ποτέ δεν μπορεί να μιλήσει σαν άνθρωπος. Πάντα θα μιλάει σαν
παπαγάλος, όσο και αν προσπαθεί να μιμηθεί την ανθρώπινη φωνή. Έτσι ξεκινάει
συνδέοντας το κλείσιμο των εργοταξίων με τις λαϊκές αντιδράσεις στα χασάπικα
διόδια που υποχρέωναν τους οδηγούς να καταβάλλουν, τα εναρμονισμένα συμφέροντα
πραχωρησιούχων – υπουργείου και αστυνομικών αρχών.
Το λαϊκό κίνημα έκλεισε τα
εργοτάξια (άρα το λαϊκό κίνημα ήταν και υπεύθυνο για τις απολύσεις των
εργαζομένων εκεί που ήταν μαζικές). Δεν ήταν υπεύθυνοι ούτε ο Παραχωρησιούχος
(που δεν χρηματοδότησε ως όφειλε βάσει της σύμβασης παραχώρησης, ούτε οι
κατασκευαστές (κοινοπραξίες των παραχωρησιούχων) και προπαντώς δεν έφταιγαν οι
τράπεζες (οι οποίες ήταν και μέλη της κοινοπραξίας που αποτελούσε τον
Παραχωρησιούχο. Αλλά είπαμε, οι παπαγάλοι μιμούνται την ανθρώπινη φωνή. Δεν
αρθρώνουν λόγο. Το κακό είναι πως πολλοί μπερδεύουν τη μίμηση αυτή με λόγο
ανθρώπινο. Με αλήθεια.
Συνεχίζει ο κύριος «τι δεν
κατάλαβες»:
«Τα έργα σε μεγάλους οδικούς
άξονες βρισκόντουσαν το 2008 σε πλήρη εξέλιξη, την ώρα που στο βάθος
φαινότανε να έρχεται μία μεγάλη θύελλα. Οι μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού ήταν
οι κύριοι χρηματοδότες των έργων (με ποσοστό συμμετοχής άνω του 70% του συνόλου
της χρηματοδότησης) και με επιτόκια δανεισμού περί το 1%! Ούτε στα όνειρά μας.
Δύο χρόνια αργότερα οι ξένες τράπεζες κατά κύριο λόγο σταματούσαν την
χρηματοδότηση και οι μπουλντόζες έσβηναν τις μηχανές τους».
Εδώ άρχισε να αποκτά μία σχέση με
την πραγματικότητα. Είναι αλήθεια πως τα έργα σταμάτησαν λόγω του «μη
συμφέροντος» της χρηματοδότησης. Το γράφουμε και παραπάνω. Δε φταίει το λαϊκό
κίνημα που τόσο εύκολα κατηγορεί δια της φτηνότατης ειρωνείας του ο «ειδήμων».
Όμως ξέχασε να γράψει πως -όπως είπαμε και πιο πάνω- οι τράπεζες που
χρηματοδοτούσαν ήταν μέλη του κονσόρτσιουμ του Παραχωρησιούχου (Διαχειριστής
και Χρηματοδότης) ο οποίος με τη σύμβαση παραχώρησης ήταν υποχρεωμένος να
συνεχίσει το έργο. Και βέβαια η τότε ελληνική κυβέρνηση, άλλο κάρο με πατάτες,
έκατσε σε μία γωνία φοβισμένη, μη τυχόν και ταράξει το αφεντικό της.
Εδώ υπάρχει και ένα ακόμα σημείο
που παραμένει ελαφρώς σκοτεινό. Η χρηματοδότηση δεν συνέφερε τις τράπεζες που
χρηματοδοτούσαν το έργο γιατί αυξήθηκε το επιτόκιο που δανείζονταν εκείνες
γιατί μειώθηκε η πιστοληπτική τους ικανότητα; Δηλαδή όταν υποβάθμιζαν την Ελλάδα,
ταυτόχρονα υποβάθμιζαν και τις γαλλικές και γερμανικές εταιρείες και τράπεζες,
που χρηματοδοτούσαν τον Παραχωρησιούχο; Δεν είναι λίγο αστείο έως ύποπτα
γελοίο;
Το γεγονός πως ακολούθησε και
ακολουθεί επαναδιαπραγμάτευση του τιμήματος που θα απολαμβάνει ο
Παραχωρησιούχος από τα διόδια –προς τα πάνω φυσικά- δίνει μία εξήγηση του
εκβιασμού της παύσης των εργασιών. Αλλά εδώ μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.
Τι σημασία έχει αν σκοτώθηκαν άνθρωποι στον δρόμο «διπλή καρμανιόλα» στο
μεσοδιάστημα. Εδώ πρόκειται για λεφτά και μάλιστα χοντρά.
Αλλά ο «λαμπρός Μαυρίδης»
πλασάρει την –αυτονόητη είπαμε- επίσημη εξήγηση (που μοιάζει με την εξήγηση
φυσικών καταστροφών που δίνει ο μάγος της φυλής στους ιθαγενείς αφρικανικού
χωριού στα βάθη της ζούγκλας):
«Γιατί οι τράπεζες σταμάτησαν την
χρηματοδότηση; Βρήκαν πάτημα σε τρεις λόγους: 1) η χώρα είχε περιέλθει σε
αδυναμία να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, 2) το κράτος ήταν ήδη εκτεθειμένο
σε σχέση με οποιαδήποτε συμβατική του υποχρέωση σε σχέση με τα έργα (πληρωμές,
απαλλοτριώσεις, μεταφορές δικτύων) και 3) το «Κίνημα Δεν Πληρώνω» έκανε πάρτι
κάθε Σαββατοκύριακο στα διόδια όλης της χώρας.
Τα πρώτα δύο θα μπορούσε κανείς
να τα αντιμετωπίσει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και στο τέλος με την πρόταση
που υιοθετείται τώρα. Το τρίτο, όμως, ήταν καταλυτικό. Ήταν το απόλυτο
επιχείρημα από τις ξένες τράπεζες που έψαχναν έναν τρόπο για να καταστήσουν
ανενεργές τις συμβάσεις που είχαν υπογράψει και να μην πάρουν το ρίσκο της
χώρας.
Γνωρίζουν, άραγε, οι καλοί μας
συμπολίτες πόσο είναι το σημερινό κόστος δανεισμού; Υπολογίζεται ότι στην
καλύτερη των περιπτώσεων δεν θα είναι χαμηλότερο από 5%! Ξέρουν ποιος θα το
πληρώσει; Πολύ σωστά μαντεύετε! Όλοι μας...»
Λογικά δεν είναι όλα; Αυτονόητα δεν είναι; Τι δεν
καταλάβατε;
Θαυμάσατε μήπως
1.
Το λογικό κενό που δημιουργείται όταν αναρωτηθεί
κανείς, απλά «Μα καλά δεν είχαν υπογραφεί συμβάσει; Τι έλεγαν αυτές;»
2.
Το άλλο λογικό κενό που δημιουργείται από αυτό
που γράψαμε προηγουμένως. Καλά, η κατάσταση της χώρας μείωσε την πιστοληπτική
ικανότητα της Vinci ή
της BNP φερ’ ειπείν; Καλά των
ελληνικών εταιρειών και τραπεζών, το
καταλαβαίνω αλλά και των ξένων;
3.
Τόσο δυνατό ήταν το κίνημα «Δεν πληρώνω¨που
συντάραξε αυτούς που κατεδαφίζουν συστηματικά το λαό μας και τη χώρα μας τα
τελευταία 3 χρόνια; Γιατί δεν στείλαμε το «Δεν πληρώνω» στις Βρυξέλλες να τους
«πάρει τα σώβρακα». Τι ανοησίες θα μου πείτε. Μα μόνο με ανοησίες μπορεί να
απαντήσει κανείς σε τόσο σοβαρά επιχειρήματα
4.
Γιατί δεν συνδυάζει την συζήτηση για επανέναρξη
με την επαναδιαπραγμάτευση του τιμήματος (εις βάρος του Δημοσίου προς όφελος
του Παραχωρηςιούχου) Μπα….
Ο δημοσιολόγος δεν είναι εκεί για να γράφει τέτοια πράγματα.
Αντίθετα είναι εκεί για να γράφει:
«Η πολεμική κατά των διοδίων
στηρίχτηκε σε δύο κακά παραδείγματα! Το πρώτο ήταν εκείνο της Αττικής Οδού. Η
επανάσταση, όμως, έγινε για τις περιπτώσεις εκείνες που οι συμβάσεις με τους
εργολάβους δεν είχαν σχέση με την αντίστοιχη σύμβαση της Αττικής Οδού! Είναι
σαν να διαμαρτύρεται κανείς για την παράγκα στο ποδόσφαιρο και την αμέσως
επόμενη χρονιά να καίει τα γήπεδα γιατί μία επαρχιακή ομάδα κέρδισε την παράγκα
και πήρε το πρωτάθλημα!
Το δεύτερο ήταν εκείνο της
ύπαρξης διοδίων στον υπό κατασκευή δρόμο Κορίνθου - Πατρών. Με μία πρώτη ματιά
έμοιαζε να είναι εξωφρενικό. Πως είναι δυνατόν να ζητάει κανείς διόδια για έναν
χωματόδρομο; Για έναν δρόμο καρμανιόλα; Κι όμως! Αυτό που ξέχασαν να πουν οι
«επαναστάτες» ήταν ότι τα διόδια «εφευρέθηκαν» επειδή το δημόσιο δεν είχε άλλα
διαθέσιμα χρήματα για να βάλει την δική του προβλεπόμενη συμμετοχή στο έργο. Με
άλλα λόγια το κράτος, δηλαδή εμείς, έπρεπε να βάλει λεφτά. Τα λεφτά δεν τα είχε
και αποφάσισε την συμμετοχή αυτή να την βάλουν τελικά όσοι χρησιμοποιούν το
έργο και περνούν από τα διόδια. Τι δεν κατάλαβαν;»
Αχ κουνελάκι, κουνελάκι. Γιατί δε
σχολιάζεις τη σύμβαση της Αττικής Οδού; Ξέρω, δε χρειάζεται αφού την
αντιδιαστέλλεις με την καλή σύμβαση παραχώρησης του βορειοδυτικού άξονα
Πελοποννήσου. Γιατί σε αυτόν αναφέρεσαι τον γνωστό και ως Κόρινθος – Πάτρα –
Πύργος – Τσακώνα. Γιατί αν πάρουμε την άλλη παραχώρηση, εκείνη του MOΡΕΑ (sic), θα πρέπει να σου θυμίσω πως δεν
σταμάτησε την επίμαχη περίοδο αλλά συνεχίστηκε με τον Παραχωρησιούχο του
Κόρινθος – Τρίπολη – Καλαμάτα, να τηρεί (σε μεγάλο ποσοστό και όχι 100%) τη
σύμβαση που είχε υπογράψει. Δύο μέτρα
και δύο σταθμά; Στον ΜΟΡΕΑ δεν υπήρχαν οι «Δεν Πληρώνω» ή μήπως στον ΜΟΡΕΑ
είχαν καλύτερες σχέσεις με το κίνημα;
Υπάρχουν όμως εξηγήσεις. Στον
ΜΟΡΕΑ, λόγω του ότι τα έργα συνεχίστηκαν και ο δρόμος ολοκληρώθηκε σε μεγάλο
ποσοστό, όσο δυσβάσταχτα και αν είναι τα διόδια (και είναι πράγματι), οι
αντιδράσεις ήταν λιγότερες. Έλειπε βλέπεις η πρόκληση του να πληρώνεις ένα
χωματόδρομο. Αλλά είπαμε. Στο Κόρινθος Τρίπολη Καλαμάτα, ο Παραχωρησιούχος
συνέχισε, δεν εκβίασε και γι’ αυτό είχε λιγότερες αντιδράσεις. Πως λοιπόν τώρα εγώ να χαρακτηρίσω αυτά που
γράφει η μαντάμ Σουσού που νουθετεί τον ελληνικό λαό για τις επιλογές του;
Ειδικά εκείνο το αμίμητο :
«τα διόδια «εφευρέθηκαν» επειδή το δημόσιο
δεν είχε άλλα διαθέσιμα χρήματα για να βάλει την δική του προβλεπόμενη
συμμετοχή στο έργο. Με άλλα λόγια το κράτος, δηλαδή εμείς, έπρεπε να βάλει
λεφτά. Τα λεφτά δεν τα είχε και αποφάσισε την συμμετοχή αυτή να την βάλουν
τελικά όσοι χρησιμοποιούν το έργο και περνούν από τα διόδια. Τι δεν
κατάλαβαν;»
Ας εξηγήσει τώρα τη διαφορά
μεταξύ δύο συμβάσεων παραχώρησης δημοσίου αγαθού (εξορισμού ανήθικη) που
διαφέρουν όμως στο ότι η μία εκτελέστηκε και η βελτίωση των οδικών συνθηκών
απάλυνε την οργή για το ξεπούλημα ενώ η άλλη, άρχισε τους εκβιασμούς με κόστος
–κυρίως- ανθρώπινες ζωές.
Αλλά είπαμε. Το ότι οι παπαγάλοι
μιμούνται την ανθρώπινη φωνή δε συνεπάγεται οτί μιλάνε κιόλας.
***************************************************************************
Όλα τα αποσπάσματα με πλάγιους χαρακτήρες και σε ισαγωγικά
είναι από τιον ιερό ναό του http://:www.capital.gr
και το άρθρο Πόσο μας
κόστισε το "κίνημα δεν πληρώνω"; Του Θανάση Μαυρίδη.
Στις 19/2 ασχολήθηκε (ο Μαυρίδης) και με το τον χρυσό της Χαλκιδικής και
τις εκεί επενδύσεις. Κανονικά, για
τους ενημερωμένους, δε χρειάζεται να σχολιάσει κανείς το κείμενο του Μαυρίδη
αφού κάνει πάλι τα λογικά άλματα του και σχολιάζει δια του
αδαμάντινου του πρίσματος που βλέπει
μόνο λεφτά ,παραβλέποντας υδράργυρο, πτολεμαϊδοποίηση της περιοχής με ανοικτές
εκσκαφές και επιπτώσεις που δεν μπορούν να αντιστοιχηθούν σε οικονομικό
δικαίωμα αλλά μόνο σε μερίδια θανάτου. Βέβαια κάνει και την ειρωνεία του με τα
«διπλά δεντράκια από όσα απομακρύνονται» αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Το νόμιμο δεν είναι μόνο
ηθικό. Είναι και υγιεινό. Τι δεν καταλαβαίνεις άλλωστε;
________________________________________________________
*Τελευταία δε μοιάζουν και πολύ φανατικοί. Αντίθετα
βλέποντας πως όπου πάνε τους φτύνουν και τους περιφρονούν, έχουν αρχίσει να
απαρνούνται τα ίδια τους τα πιστεύω (βλ. ο όψιμα αντμνημονιακός Παπαδημητρίου
του ΣΚΑΙ ή ο Che Pretenderis και η Passionaria Olgaτου Mega). Τελικά πρόκειται για απλούς
χέστες (αν και ακόμα δε με έχουν πείσει ούτε και γι’ αυτό)
Μετά τη χθεσινή απεργία και διαπιστώνοντας πως οι παραπάνω «λογικές»
απόψεις περί αθώων και ενόχων στο γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, είναι πλατιά
διαδεδομένες, όχι μεταξύ εφοπλιστών και τραπεζιτών αλλά ακόμα και μεταξύ
μικεροεμπόρων έτοιμων για λουκέτο, μεταξ μεροκαματιάρηδων, μεταξύ των θυμάτων
δηλαδή, λες «άξιος ο μισθός σας παπαγάλοι» και δεν είναι να απορεί κανείς για
τον όγκο των διαδηλώσεων.