Κι εκεί που λες, ας ρίξω μια ματιά σήμερα στην «Καθημερινή» μπας κι έγινε κάνα θάμα και ξέχασε ο Αλέξης Παπαχελάς να γράψει κάτι για το «μόνο δρόμο» που θα μας σώσει, μπαίνεις και βλέπεις πάλι ένα «κύριο άρθρο» που τιτλοφορείται «Ο μόνος δρόμος»:
Ο σημερινός «μόνος δρόμος» της «Καθημερινής», για όσους δεν αναγνωρίζουν τον Αλέξη Παπαχελά από τον τρόπο γραφής του, φαντάζει λες και γράφτηκε στο γραφείο τύπου της κυβέρνησης και σε λίγο θα βγει ο Σίμος Κεδίκογλου να τον απαγγείλει στο Mega. Γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει και τον τίτλο «Φάτε ένα λωτό και ξεχάστε το Μπαλτάκο γιατί βγαίνουμε στις αγορές».
Ο συντάκτης προσπαθεί με περισσή κουτοπονηριά να αποτρέψει το κόσμο από τη σκέψη ότι η κυβέρνηση είναι σάπια και διεφθαρμένη, ισχυριζόμενος πως αυτές είναι απόψεις της Χρυσής Αυγής και ότι όποιος σκέφτεται έτσι «συμμαχεί με τις δυνάμεις του σκότους». Η μέθοδος αυτή θυμίζει, αν μη τι άλλο, τις μεσαιωνικές πρακτικές της Ιεράς Εξέτασης, όπου όσοι πίστευαν σε κάτι διαφορετικό από τους «κατέχοντες τη Μία Αλήθεια» ήταν αυτομάτως κατειλημμένοι από το Σατανά
Πέραν αυτού, όμως, είναι και παντελώς άκυρος ο ισχυρισμός ότι αυτές είναι οι απόψεις της Χρυσής Αυγής, γιατί στο περιβόητο βίντεο οι ομολογίες για το διεφθαρμένο ποιόν της κυβέρνησης δεν ακούστηκαν από τον Κασιδιάρη αλλά δια στόματος του ίδιου του Γενικού Γραμματέα της κυβέρνησης. Μπορεί μεν ο συντάκτης να προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο, για τον «μόνο δρόμο» του δηλαδή, αλλά, ευτυχώς, ούτε τυφλοί είμαστε ούτε κουφοί για να μην καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε και τι ακούμε.
Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στους «καθημερινούς» «μόνους δρόμους».
Πριν τρεις μήνες είχαμε έναν άλλο «μόνο δρόμο», ο οποίος εκείνη τη φορά ήταν σε γενικές γραμμές η αναγκαιότητα της πιστής προσήλωσης των κυβερνόντων στην εφαρμογή των μνημονιακών επιταγών της Τρόικας. Το κεφάλι κάτω, δηλαδή, και χωρίς «ναι μεν, αλλά».
Ο «μόνος δρόμος» του Ιουνίου του 2013 είχε να κάνει με το κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά παρ' όλα αυτά δεν διέφερε και πολύ με τον προηγούμενο «μόνο δρόμο». Εδώ ο συντάκτης προειδοποιεί τους συγκυβερνώντες -συμμετείχε και η ΔΗΜΑΡ τότε στην κυβέρνηση- να μη κάνουν καμιά τρέλα και προκηρύξουν εκλογές γιατί είναι ακόμα πολύς ο κόσμος που έχει δουλειά και πρέπει να απολυθεί. Όποιος δεν συναινέσει σε αυτό και κάνει του κεφαλιού του είναι ανεύθυνος, καταλήγει ο συντάκτης, ρίχνοντας έτσι ευθεία βολή στη ΔΗΜΑΡ που τότε τσινούσε.
Σχεδόν ένα μήνα πριν, το Μάιο του 2013, ο καθιερωμένος «μόνος δρόμος» της «Καθημερινής» -με εμφανή αυτή τη φορά την υπογραφή του Αλέξη Παπαχελά- επικεντρώνεται στη Χρυσή Αυγή. Κατά τον συντάκτη, η Χρυσή Αυγή -την οποία, η εφημερίδα που διευθύνει, σε παλαιότερο άρθρο αποκαλούσε «ακτιβιστές»- φτιάχτηκε και από τη Δεξιά, επειδή δεν πήρε έγκαιρα την πρωτοβουλία να αιματοκυλίσει «δια του νόμου και της τάξης» την Αθήνα όταν ο κόσμος αντιδρούσε στους δρόμους. Πράγμα που συντέλεσε στο να ξεθαρρέψει αργότερα η Χρυσή Αυγή -εξαίρετη λογική. Την έφτιαξαν όμως και οι αντιμνημονιακοί επειδή έβριζαν τους μνημονιακούς για τις μνημονιακές πολιτικές. Εξίσου εξαίρετη λογική, γιατί, αν δεν συνέβαινε αυτό, οι χρυσαυγίτες τώρα θα ήταν αρνάκια γιατί δεν θα έβρισκαν από που να πάρουν το κακό παράδειγμα για να ασχημονούν κατά παντός.
(Ναι, πρόκειται για την «αρθρογραφία της ευθύνης και της λογικής» που η «Καθημερινή» διατείνεται ότι εκφράζει. Και των «χαμηλών τόνων» βέβαια. Παρανοϊκών μεν, αλλά, όσο να 'ναι, χαμηλών.)
Ο «μόνος δρόμος» αυτή τη φορά για τον Αλέξη Παπαχελά είναι, σε γενικές γραμμές, η Αριστερά να συνετιστεί και να μην ακολουθεί «ακραίες γραμμές», τα κόμματα της «δημοκρατικής νομιμότητας» να συσπειρωθούν και να επιβληθεί ο νόμος έναντι όλων ανεξαιρέτως -έναντι και των «2 άκρων» δηλαδή. Εδώ να σημειώσουμε ότι, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο λεξικό της ελληνικής, η «επιβολή του νόμου» κρίνεται αναγκαία μόνο στο φάσμα των χαμηλών τάξεων της κοινωνίας και ιδίως όταν υφίστανται αντιδράσεις κατά κυβερνητικών πολιτικών. Για την οικονομική ασυδοσία των ισχυρών δεν τίθεται ποτέ θέμα γιατί αυτό θα προσέκρουε στο πνεύμα της «ελεύθερης αγοράς».
(για οικονομία χώρου παραθέσαμε μόνο ένα κομμάτι από τον συγκεκριμένο «μόνο δρόμο», διαβάστε τον ολόκληρο, για να να συμπορευθείτε ορθώς και κυβερνητικώς, στο από κάτω λινκ)
Αυτοί ήταν μόνο μερικοί από τους «μόνους δρόμους» της «Καθημερινής» της τελευταίας χρονιάς και σίγουρα θα υπάρχουν περισσότεροι. Ο ρόλος τους είναι προφανέστατα διπλός. Δεν είναι δηλαδή μόνο η πλύση εγκεφάλου που επιχειρείται στον αναγνώστη με τη διαρκή και συνεχόμενη προπαγανδιστική επίκληση του «μόνου δρόμου» για την προώθηση της τάδε και της δείνα «σωτήριας» πολιτικής, αλλά παράλληλα και η άσκηση πίεσης σε εκείνους τους πολιτικούς που τείνουν να διαφοροποιηθούν, έτσι ώστε να παραμείνουν στη «μόνη γραμμή».
Γιατί πίσω από το «μόνο δρόμο» του Παπαχελά κρύβεται ο «ιδανικός δρόμος» για τις επιχειρήσεις του Αλαφούζου. Σύμφωνα με τον οποίο, και χαμηλότερους μισθούς θα μπορεί να καταβάλει στους εργαζόμενους των επιχειρήσεών του, και θα μπορεί να τους απολύει ευκολότερα, και θα μπορεί να τους απολύει μαζικότερα και, γενικότερα, να αυξάνει την περιουσία του με τη βοήθεια όλων των σχετικών «δώρων» που, γι αυτούς ακριβώς τους λόγους, έχουν συμπεριληφθεί στα μνημόνια. Ή αλλιώς, στους «μόνους δρόμους».