Δύο 19χρονοι έφηβοι, πριν από ακριβώς 73 χρόνια, κατεβάζουν τη ναζιστική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από το βράχο της Ακρόπολης και γράφονται στην Ιστορία με τα πιο χρυσά γράμματα. Ό,τι και να ειπωθεί για το μέγεθος του θάρρους και του ηρωισμού του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα είναι σε κάθε περίπτωση λίγο, καθώς μια τέτοια ενέργεια, σε περίπτωση που γινόταν αντιληπτή, συνεπάγονταν με την άμεση και επιτόπια εκτέλεσή τους.
Στο διαδίκτυο υπάρχουν πολλά και καλά αφιερώματα γι αυτό το ιστορικό γεγονός, ορόσημο της Εθνικής Αντίστασης κατά της ναζιστικής Κατοχής, στα οποία περιγράφονται αναλυτικά όλες οι λεπτομέρειες αυτής της ηρωικής ενέργειας. Η αφήγηση, όμως, των ίδιων των πρωταγωνιστών, όπως έζησαν αυτό το γεγονός και όπως το θυμούνται, έχει μια ιδιαίτερη αξία. Το βίντεο που ακολουθεί είναι από την εκπομπή «Πρώτη σελίδα» (1982) του Φρέντυ Γερμανού με προσκεκλημένους τους Μανώλη Γλέζο και Λάκη Σάντα.
Παρ' όλα αυτά υπάρχουν σήμερα και αυτοί που μισούν το Μανώλη Γλέζο. Φυσικά δεν είναι άλλοι από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Δικαιολογημένα θα λέγαμε, γιατί δεν ήταν άλλη παρά η δική τους σημαία αυτή που κατέβασε από το βράχο της Ακρόπολης.
Εκτός από τη Χρυσή Αυγή, όμως, τον μισεί και η χρυσαυγίτικη συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του φάσματος που επεκτείνεται από τη δεξιά μέχρι την άκρα δεξιά. Και αυτό προφανώς από φθόνο, γιατί αυτός ο ιδεολογικός χώρος δεν έχει να επιδείξει τίποτα το ηρωικό ή έστω θετικό στα χρόνια της Κατοχής, παρά μόνο συνεργασίες με τους Γερμανούς κατακτητές, ήτοι δωσίλογους, χαφιέδες, προδότες και μαυραγορίτες. Γι αυτό άλλωστε και προσπαθούν με διάφορες ευφάνταστες θεωρίες να διαψεύσουν αυτό το γεγονός, με κύριο επιχείρημα ότι «δεν υπήρχε σημαία να κατεβάσουν», επειδή «οι σημαίες υποστέλλονται πριν τη δύση του ήλιου». Παρ' όλη τη στρατολατρεία τους, ομως, ξεχνούν, ή μάλλον θέλουν να ξεχνούν, ότι σε καιρό πολέμου η σημαία του κατακτητή δεν υποστέλλεται ποτέ. Εκτός αυτού, όλοι οι κακόβουλοι ισχυρισμοί των σημερινών αμφισβητιών διαψεύδονται περίτρανα από δημοσιεύματα του δωσιλογικού τύπου της Κατοχής.
Ιδού, για παράδειγμα, τι έγραφαν τότε οι εφημερίδες του ΔΟΛ «Ελεύθερον Βήμα» και «Αθηναϊκά Νέα» (σήμερα «Το Βήμα» και «Τα Νέα»), όπως και η «Βραδυνή»:
Στο διαδίκτυο υπάρχουν πολλά και καλά αφιερώματα γι αυτό το ιστορικό γεγονός, ορόσημο της Εθνικής Αντίστασης κατά της ναζιστικής Κατοχής, στα οποία περιγράφονται αναλυτικά όλες οι λεπτομέρειες αυτής της ηρωικής ενέργειας. Η αφήγηση, όμως, των ίδιων των πρωταγωνιστών, όπως έζησαν αυτό το γεγονός και όπως το θυμούνται, έχει μια ιδιαίτερη αξία. Το βίντεο που ακολουθεί είναι από την εκπομπή «Πρώτη σελίδα» (1982) του Φρέντυ Γερμανού με προσκεκλημένους τους Μανώλη Γλέζο και Λάκη Σάντα.
Παρ' όλα αυτά υπάρχουν σήμερα και αυτοί που μισούν το Μανώλη Γλέζο. Φυσικά δεν είναι άλλοι από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Δικαιολογημένα θα λέγαμε, γιατί δεν ήταν άλλη παρά η δική τους σημαία αυτή που κατέβασε από το βράχο της Ακρόπολης.
Εκτός από τη Χρυσή Αυγή, όμως, τον μισεί και η χρυσαυγίτικη συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του φάσματος που επεκτείνεται από τη δεξιά μέχρι την άκρα δεξιά. Και αυτό προφανώς από φθόνο, γιατί αυτός ο ιδεολογικός χώρος δεν έχει να επιδείξει τίποτα το ηρωικό ή έστω θετικό στα χρόνια της Κατοχής, παρά μόνο συνεργασίες με τους Γερμανούς κατακτητές, ήτοι δωσίλογους, χαφιέδες, προδότες και μαυραγορίτες. Γι αυτό άλλωστε και προσπαθούν με διάφορες ευφάνταστες θεωρίες να διαψεύσουν αυτό το γεγονός, με κύριο επιχείρημα ότι «δεν υπήρχε σημαία να κατεβάσουν», επειδή «οι σημαίες υποστέλλονται πριν τη δύση του ήλιου». Παρ' όλη τη στρατολατρεία τους, ομως, ξεχνούν, ή μάλλον θέλουν να ξεχνούν, ότι σε καιρό πολέμου η σημαία του κατακτητή δεν υποστέλλεται ποτέ. Εκτός αυτού, όλοι οι κακόβουλοι ισχυρισμοί των σημερινών αμφισβητιών διαψεύδονται περίτρανα από δημοσιεύματα του δωσιλογικού τύπου της Κατοχής.
Ιδού, για παράδειγμα, τι έγραφαν τότε οι εφημερίδες του ΔΟΛ «Ελεύθερον Βήμα» και «Αθηναϊκά Νέα» (σήμερα «Το Βήμα» και «Τα Νέα»), όπως και η «Βραδυνή»:
«Ελεύθερον Βήμα», 01.06.1941
«Αθηναϊκά Νέα», 02.06.1941
«Η Βραδυνή», 02.06.1941