Η ιστορία μας, η ελληνική ιστορία μοιάζει με ένα παλιό κοστουμάκι, από εκείνα που μεταποιούσαν σε ετήσια βάση για να είναι πάντα μέσα στη μόδα και πάντα να να έχουν το κατάλληλο μέγεθος ανάλογα με τις αυξομοιώσεις του βάρους του ιδιοκτήτη τους. Συνήθως αυτά τα μεταποιημένα, από τις πολλές παρεμβάσεις του ράφτη, μοιάζανε με patchwork καλύματα, ταιριαστά περισσότερο για κουρελούδες παρά για ενδύματα.
Δυστυχώς αυτό ήταν ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την ιστορία μας εδώ, στην Ελλάδα. Πάντα πρέπει να προσαρμόζεται στις κυβερνητικές ανάγκες, ενότε στις "λαϊκές" επιταγές ή και στις εκκλησιαστικές (αλίμονο). Είναι λυτρωτικό βάλσαμο για την ψυχή του νεοέλληνα να δικαιολογεί την αδράνεια του και την οκνηρία του, διατυμπανίζοντας τα γνωστά περί "αξίων προγόνων". Ο απαραίτητος για κάθε περίσταση "κακός" εφευρίσκεται ή προσδιορίζεται πάντα με τρόπο που να δικαιολογεί τη σεναριακή του υπόσταση. Εκείνη του "μισέλληνα" του "εχθρού της πατρίδας".
Όταν όλες οι μεταποιήσεις αφορούν το παρελθόν, είναι πιο αποτελεσματικές και ως εκ τούτου, πιο πειστικές. Δημιουργούνται έτσι συνθήκες κατάλληλες για την ανάδειξη των προσώπων - επινοητών τους και των φορέων των ιδεών τους στο πρώτο πλάνο της σημερινής κοινωνίας. Τα παραδείγματα, πλείστα όσα και νομίζω πως θα ήταν άσκοπη σπατάλη χώρου το να τα αναφέρουμε ένα ένα.
Είναι γεγονός πως κανείς μας, από τους σημερινούς νεοέλληνες δε διδάχτηκε την Ιστορία του ως τέτοια. Ως προΙόν επιστημονικής μεθόδου, ως αποτέλεσμα σύγκρισης καταγεγραμμένων δεδομένων καΙ προφορικής παράδοσης. Δεν τη διδαχτήκαμε ως τέτοια γιατί απλά δε θέλαμε ή μας πείσανε να μη το θέλουμε. Η βολική αποτύπωση της Ιστορίας, η διάδοση μίας δημόσιας ιστορίας πάντα βόλευε και πάντα ικανοποιούσε την "εθνική" ραστώνη μας, την οκνηρία μας σε ένα τόσο σημαντικό τελικά ζήτημα, όπως η αυτογνωσία μας. Η αυτογνωσία η οποία θα μπορούσε να γίνει το εφαλτήριο για να μπούμε κι εμείς στη διαδικασία βελτίωσης του εαυτού και του λαού μας.
Η κατασκευή της "βολικής" δημόσιας ιστορίας, ξεκίνησε από πολύ νωρίς και ενώ αποτελούσαμε λαό της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ένα λαό, αυτοπροσδιοριζόμενος ως "Ρωμιοί", που ζούσε στο βαλκανικό βιλαέτι, μαζί με άλλους λαούς. Ένα λαό που πέρασε τον δικό του βυζαντινό μεσαίωνα και βρισκόταν υποταγμένος στο πλέγμα της μεγάλης τότε αυτοκρατορίας των Οθωμανών. Κι επαναστάτησε ο λαός αυτός. Επαναστάτησε με τη συνδρομή της τσαρικής Ρωσίας και των μεγάλων συνάμεων της Δύσης, όχι γιατί αυτοί νοιαζόντουσαν για την "ελευθερία των Ελλήνων" αλλά για την κατάρρευση του μετέπειτα "Μεγάλου Ασθενούς". Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια που πονάει, στη νεοελληνική ιστορία. Πονάει γιατί είναι άβολη. Προτιμούμε να πιστεύουμε στην αυτανάφλεξη της επανάστασης, το 1821 στην Αγία Λαύρα γιατί μας τιμά(;)
Πόσο όμως μας τιμά να πείθουμε τους εαυτούς μας για ένα ψέμμα, που δεν αντέχει τη διασταύρωση με τα Ιστορικά δεδομένα των άλλων ευρωπαϊκών κρατών; Παρομοιάζουμε την Ελληνική Επανάσταση με τη Γαλλική ή ακόμα και την Αμερικάνικη, που συνέβησαν 40-50 χρόνια πριν. Η διαφορά είναι μεγάλη. Οι πρόχειρογράφοι της ιστορίας όπως τη ξέρουμε, βαφτίζουν την ελληνική επανάσταση ως "εθνική", "ξεσηκωμό του έθνους". Ποια σχέση έχει με τη Γαλλική όταν η δεύτερη ήταν λαϊκή επανάσταση, στην ουσία;
Στο σημείο αυτό διαφαίνεται ο σωστός χαρακτήρας της "Ελληνικής Επανάστασης". Αν ομοιάζει με τις δύο λαϊκές επεναστάσεις (Γαλλική και Αμερικάνικη), τότε και η ίδια είναι λαϊκή. Αν είναι εθνική, τότε δεν μοιάζει πουθενά με τις δύο άλλες. Και όντως έτσι είναι. Το 1821 (γενικά και όχι στις 25 Μαρτίου) ξεκίνησε μία λαϊκή επανάσταση, αντίγραφο εκείνης του 1805, που κατεπνίγη (λόγω της έλλειψης αλλοδαπής συνδρομής). Το κέλευσμα του πνευματικού ηγέτη και των δύο επαναστάσεων (1805 και 1821) ήταν ο ξεσηκωμός των λαών των Βαλκανίων, για να αποτινάξουν τον αυτοκρατορικό δεσποτισμό (και οι κοτζαμπάσηδες περιλαμβάνονται) και να ζήσουν με ομόνοια όλοι μαζί, όπως άλλωστε ζούσαν μέχρι τότε. Ο Ρήγας ονειρευόταν ελεύθερους λαούς και όχι ελεύθερες χώρες περιχαρακωμένες και εγκλωβισμένες μέσα σε σύνορα που θα αποκλείαν την επικοινωνία των λαών.
Η μετέπειτα τροπή του αγώνα, ανάμιξη Φαναριωτών και η ανάπτυξη του εθνικισμού στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, βάφτισαν τον αγώνα "εθνικό" κάνοντας μας σήμερα να μη μπορούμε να δούμε την Ιστορία κατάμματα. Την Ιστορία που στην ουσία, δεν είναι ιστορία ενός έθνους, αλλά Ιστορία ενός λαού. Αν αντιλαμβανόμασταν την Ιστορία ως Ιστορία του λαού μας και όχι μίας φαντασιακής έννοιας (του έθνους) πόσο καλύτερα θα αισθανόμασταν ακόμα και ενώπιον της πιο σκληρής ιστορικής αλήθειας.
Τιμούμε και θαυμάζουμε τους αρχαίους ξεχνώντας όμως (επίτηδες;) πως εκείνοι ήταν οι πρώτοι διδάξαντες της έννοιας "Πόλις". Της πόλεως που αποτελείται και καθορίζεται από τους πολίτες της. Από την παιδεία (την πολιτική και γενική) των πολιτών της. Όχι από το αίμα τους, ούτε από το DNA τους. Ο θαυμασμός μας προς τους αρχαίους, όπως είναι σήμερα είναι κενός περιεχομένου, από τη στιγμή που δε δεχόμαστε τον ακρογωνιαίο λίθο οικοδόμησης της κοινωνιίας τους (της ξυνωνίας τους).
Αφορμή για το post αυτό, μου έδωσε ένα άλλο post που διάβασα στον Λύκο με ημερομηνία 25/3, όπου η μυθοπλασία έχει μεταφερθεί στη σύγχρονη εποχή, ως η μόνη "Ιστορική αλήθεια" και την τοποθετεί ως αντίλογο στους "βρυκόλακες του εκσυγχρονισμού" Π. Μανδραβέλη και Τ. Καμπύλη, καθώς και της "Ρεπούση νο.2 -Χ. Κουλούρη" (δικοί του οι χαρακτηρισμοί). Το αμάρτημα των αναφερόμενων, ήταν το ότι συνδιαλέχθηκαν με όρους "μη εθνικά ορθής ιστοριογραφίας".
Το post που αναφέρω, αποδεικνύει και το ότι εκτός της ρηχότατης εκτίμησης που τρέφει ο νεοέλληνας για τους αρχαίους (αποστηθίζοντας ρητά - παροιμίες τους και μιλώντας γι' αυτούς σα να γνώρισε το έργο τους ενώ αρνείται στην πράξη την πολιτική κληρονομιά τους), επιφυλάσσει την ίδια επιφανειακή αντιμετώπιση και για τον νεώτερο Δ. Σολωμό, ο οποίος προσπάθησε να μάθει σε ένα εθνος να θεωρεί "ως εθνικό το αληθές". Τον βαφτίζει "εθνικό ποιητή" και καθάρισε. Τον ίδιο θέλει ως σύμβολο, όχι τις ιδέες του, που δεν ασχολήθηκε μαζί τους άλλωστε.
Σε μία εποχή που λόγω των μέσων ενημέρωσης και πληροφόρησης που διαθέτει, είναι πολύ εύκολο να καταδείξει το ψέμα και να αναδείξει τη γυμνή αλήθεια. Αυτό βέβαια αποδεικνύει από μόνο του το πόσο ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν να βολεύονται με μία ιστορία "κοστουμάκι" που ταιριάζει "γάντι" στην ιδιοσυγκρασία τους και στα φανατικά πιστεύω τους.
Αυτό βέβαια διαφαίνεται και στο επόμενο post του Λύκου, σχετικά με τον υποτιθέμενο πόλεμο κατά του Ρεσάλτο και των ιδεών που αυτό διακινεί. "Ιδέες" και λόγος προς εσωτερική κατανάλωση και τερψη των ανασφαλών ψυχών των νεοελλήνων. Κατάσκοποι, προδότες και ο Αρτέμης Μάτσας προς ικανοποίηση του εθνικού μας συμπλέγματος καταδίωξης. Η Άνοδος του φαντασιακού, σε αντίθεση με την Εγελιανή Κάθοδο του.
Χαίρετε. Είναι περιττό να πω ότι συμφωνώ με το κείμενό σας. Θα ήθελα να επεκτείνω την τελευταία παράγραφο με το παρόν σχόλιό μου. Η καταγγελία του αντισημίτη "συντρόφου" που αρθρογραφούσε στο Ρεσάλτο και συμμετείχε στο συνέδριο του Αχμαντινετζάντ για την άρνηση του Ολοκαυτώματος ήταν η αιτία να ξεσπάσει ένας πόλεμος λάσπης από την πλευρά της αγέλης που συμπορεύεται τυφλά το Ρεσάλτο. Ο πόλεμός τους δεν καταλάγιασε ούτε όταν ο ίδιος ο Αλφόνσος Πάγκας έγραψε άρθρο στο φόρουμ του Ρεσάλτο κατηγορώντας τις "κορώνες" περί "μυστικών υπηρεσιών" ως γελοιότητες. Σας παραθέτω τις φαντασιοπληξίες με τις οποίες με κατηγορήσαν και την απάντηση του ίδιου του Αλφόνσου Πάγκα: |
Αγαπητό τουκιθεμπλόμ |
Συμφωνώ απολύτως. Η αλήθεια πονάει. Να είστε σίγουροι πως αυτοί οι ανεγκέφαλοι οποιαδήποτε κριτική θα την εκλάμβαναν ως "νεοταξίτικη πρακτορική επίθεση κατά του περιοδικού που προασπίζεται τα ιερά και τα όσια". Εμείς μιλάμε με στοιχεία και επιχειρήματα, από εκεί και πέρα δεν ευθυνόμαστε για την ανικανότητα του άλλου να αντιληφθεί. |
Καλημέρα... Πολύ ωραία η προσέγγισή σου, sky, αλλά θίγεις ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, που δεν εξαντλείται μέσα σε ένα blog και στη συζήτηση στα σχόλια. Η Ιστορία μας (όπως και η Ιστορία κάθε λαού άλλωστε) έχει πολλές σκοτεινές σελίδες, πολλά πράγματα που συνειδητά μπήκαν "κάτω από το χαλί", προκειμένου η Ιστορία να γραφτεί "εθνικώς ορθά". Μιλώντας πχ για τα Βαλκάνια, χαρακτηριστικό είναι ότι αν διαβάσει κανείς τα σχολικά βιβλία ιστορίας της Ελλάδας, της Αλβανίας, της Βουλγαρίας και της ΠΓΔΜ, θα βρει μέσα τέσσερις διαφορετικές ερμηνείες για τα ίδια γεγονότα, δηλαδή τα εκάστοτε "καλά και συμφέροντα". |
@george (Soros?) |
@sky |
Δεν ξέρω αν έχει ειπωθεί στο blog σας ή πουθενά αλλού αλλά εγώ είμαι ο αρχηγός των Νεφελίμ. |
«Επαναστάτησε με τη συνδρομή της τσαρικής Ρωσίας και των μεγάλων συνάμεων της Δύσης, όχι γιατί αυτοί νοιαζόντουσαν για την "ελευθερία των Ελλήνων" αλλά για την κατάρρευση του μετέπειτα "Μεγάλου Ασθενούς". Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια που πονάει, στη νεοελληνική ιστορία. Πονάει γιατί είναι άβολη. Προτιμούμε να πιστεύουμε στην αυτανάφλεξη της επανάστασης, το 1821 στην Αγία Λαύρα γιατί μας τιμά(» |
Το προηγούμενο σχόλιο (3:17) ήταν από εμένα. Ξέχασα να βάλω τα στοιχεία. |
Πάρη, |
Πολύ ωραίο ποστ. |
Μου αρέσει που όλοι αυτοί βρίζουν τους αγγλοαμερικανούς ενώ το θεμέλιο λίθο του πρώτου νεοελληνικού κράτους το έβαλε ο μισητός Κάνιγκ... που του έχουμε και άγαλμα στην ομώνυμη πλατεία. |
Συγνώμη για το άσχετο αλλά χρωστάω στον Biologo μετά το "Ηλία ρίχτο" μία "απάντηση"!!.. |
Συγχαρητήρια για το ποστ κ.Sky |
[Το χαμερπές κατοικίδιο σβήστηκε και θα |
wreo arthro |
Εγώ ανησυχώ πραγματικά με τόσους e-γαμιάδες και e-δάρτες.Μου χει σηκωθεί η τρίχα αλήθεια. |
Λάθος,να σβηστεί το προηγούμενο σχόλιο μαζί μ αυτό περικαλώ. |
esas ti sas enoxlei pou einai thn 25martiou. Oi 2 meres sas xalasan? |
martingale: Όχι, το ψέμα που κρύβεται πίσω από τις δύο αυτές ημέρες. |
poio psema? |