Το ΛΑ.Ο.Σ. στις ρίζες του (και στα φανερά)

Δημοσιεύουμε ένα εξοχότατο άρθρο που έγραψε και μας έστειλε ο αναγνώστης και σχολιαστής LoT.
Προτού ξεκινήσετε την ανάγνωση, να θυμηθούμε λίγο τα παραμύθια τύπου "Ολους εμάς ενώνει η Ελλάς" και άλλα παρόμοια και φαιδρά.

Το λόγο έχει ο LoT:



Η ιστορία περιέχει λίγο απ’ όλα. Λίγη εθνοπροδοσία, λίγο πόλεμο κατά της πατρίδος, λίγη… δημοκρατία μετεμφυλιακού τύπου. Το μόνο που λείπει είναι τα κονσερβοκούτια. Ο λόγος για την πρόσφατη τοποθέτηση του ΛΑΟΣ στο ζήτημα των ευνοϊκών ρυθμίσεων για τους ανάπηρους και τις οικογένειες των θυμάτων πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης. Όχι αδίκως εφημερίδες της επόμενης ημέρας μίλησαν για «ακροδεξιό ρεσιτάλ» και «εθνικιστικές κορώνες» (ΝΕΑ) και για… «επιστροφή στις ρίζες για το ΛΑΟΣ» (Ελευθεροτυπία). Λίγα για την υπόθεση αντιγράφοντας τα παραπάνω ρεπορτάζ: «Το έναυσμα δόθηκε έπειτα από την πρόθεση του υπουργείου Εθνικής Αμυνας να εξομοιώσει τα ευεργετήματα (συντάξεις, άδειες περιπτέρων και κυλικείων) των αναπήρων του Αντιδικτατορικού Αγώνα, του Δημοκρατικού Στρατού, των αναπήρων άμαχου πληθυσμου (1940-1949) καθώς και των συγγενών των θυμάτων, με εκείνα που λαμβάνουν ήδη οι ανάπηροι της Εθνικής Αντίστασης.

Ο Μ. Βορίδης σημείωσε ότι δεν πρέπει να εξομοιώνονται άνθρωποι, οι οποίοι έστρεψαν τα όπλα εναντίον της πατρίδας με ανθρώπους, οι οποίοι πολέμησαν υπέρ της πατρίδας.»

«Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, σε ιδιαίτερα έντονους τόνους, επέκρινε την κυβέρνηση λέγοντας ότι «είναι φοβική απέναντι σε αιτήματα της Αριστεράς» και πως διακατέχεται από «δουλική ιδεολογία», ενώ ζήτησε να μη τύχουν των ευεργετημάτων «όσοι κάποια εποχή γύρισαν τα όπλα εναντίον της πατρίδος» υπονοώντας φυσικά τους αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού». Μάλιστα ο Καρατζαφέρης έφτασε να υπερασπίζεται τις πιο ακραίες μορφές που πήρε η εμφύλια σύρραξη με τα έκτακτα στρατοδικεία και τις εκτελέσεις!
Οι κουτοπόνηροι πολιτευτές του ΛΑΟΣ στάθηκαν σε τρία επιχειρήματα:

1. Ο ΔΣΕ πολέμησε κατά της πατρίδας και του κράτους θέλοντας την καταστροφή τους. Γι’ αυτό το λόγο δε δικαιούνται να έχουν ευνοϊκές ρυθμίσεις όπως στις άλλες περιπτώσεις.

Όλοι οι ΛΑΟτιανοί παρουσιάστηκαν σαν αγανακτισμένοι με την «αδικία» που υφίστανται τόσα χρόνια, επειδή το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα στην πλειονότητά του δεν υιοθέτησε τον μετεμφυλιακού τύπου αντικομμουνισμό που αυτοί εκπροσωπούν. Από κοντά και ο βουλευτής της ΝΔ Θ. Καράογλου που δήλωσε ότι θα ψηφίσει με βαριά καρδιά καθώς «θα πρέπει κάποτε να σκεφτούμε ποιος ήταν και τι έκανε ο Δημοκρατικός Στρατός». Έλα όμως που αυτά τα «κάποτε πρέπει» και τα «επιτέλους» είναι εκ του πονηρού. Γιατί; Διότι δεν πρόκειται για κάτι καινούριο το οποίο πρέπει να υιοθετηθεί προς αντικατάστασιν μιας πεπαλαιωμένης αντίληψης. Πρόκειται αντίθετα για μια αντίληψη η οποία έρχεται από πολύ βαθιά στο παρελθόν και μάλιστα από τις πιο μαύρες στιγμές της ελληνικής ιστορίας. «Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει» έλεγε ο Βελουχιώτης το… 1944, λίγες μέρες μετά την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς, και από ‘κείνη την εποχή είναι που μας έρχονται οι φρέσκιες ιδέες που απολαύσαμε.

Ποιος ήταν, λοιπόν, αυτός που πρόδωσε την πατρίδα του και διέλυσε το κράτος; Αυτοί που μόλις μπήκαν οι Γερμανοί, είτε εγκατέλειψαν τη χώρα προς Κάιρο μεριά αφήνοντας τον ελληνικό λαό στην τύχη του, είτε έμειναν και συνεργάστηκαν αισχρά με τον κατακτητή σχηματίζοντας δοσιλογική κυβέρνηση και σχηματισμούς ή αυτοί που έμειναν και οργάνωσαν την Εθνική Αντίσταση;

Ακολουθούν δύο βαρυσήμαντες διευκρινίσεις:


2. Για να προλάβει το… αυθορμήτως δημιουργούμενο ερώτημα «και ποιος αξίζει τη σύνταξη, οι ταγματασφαλίτες;» ο Αδώνιδας από του βήματος της Βουλής φρόντισε να «ξεκαθαρίσει»: «Ποιος σας είπε ότι εμείς είπαμε να παίρνουν επιδόματα οι γερμανοτσολιάδες; Εμείς λέμε όποιος ήταν εναντίον του κράτους να μην παίρνει χρήματα από το κράτος».

3. Για να αντιπαρατεθεί σε όσους χαρακτήρισαν ακραία την τοποθέτηση αυτή, διευκρινίζεται μέσω της κομματικής εφημερίδας Α1 ότι η αναφορά αυτή δεν αφορά τους «απλούς μαχητές» του ΔΣΕ αλλά την ηγεσία του!

Ηγετικά στελέχη των ταγμάτων ασφαλείας με λαμπρή σταδιοδρομία στο μεταπολεμικό κράτος των εθνικοφρόνων: ο Χρήστος Γερακίνης ως υφυπουργός Συγκοινωνιών της κυβέρνησης Παπάγου το '54.

Σε αυτή την περίπτωση η κουτοπονηριά ξεχειλίζει. Απαντώντας ο Αδώνιδας σε ερώτηση βουλευτή της αριστεράς επιχειρεί να πάρει ίσες αποστάσεις, μην τυχόν του κολλήσει η ρετσινιά του ταγματασφαλίτη. Έλα όμως κύριε βουλευτά που οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι αποτέλεσαν την ραχοκοκκαλιά του Εθνικού Στρατού που πολέμησε στον εμφύλιο. Το 1944, όταν έφυγαν οι Γερμανοί από την Ελλάδα, το προπολεμικό ελληνικό κράτος ήταν διαλυμένο. Στρατός δεν υπήρχε. Τον ελληνικό στρατό που πολέμησε στη Βόρεια Αφρική τον διέλυσε η ίδια η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση επειδή… ήταν αριστερών φρονημάτων! Βλέποντας ο προπολεμικός πολιτικός κόσμος την εξουσία του να γκρεμίζεται στον ελληνικό χώρο, δε μπορούσε παρά να στραφεί στα μόνα εξοπλισμένα τμήματα που υπήρχαν στην Ελλάδα και στα οποία θα μπορούσε να βασιστεί: τους δοσίλογους οι οποίοι εξοπλίστηκαν από τους Γερμανούς για να πολεμήσουν τον ΕΛΑΣ. Οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά οι περισσότεροι έτυχαν λαμπρής πολιτικής καριέρας γινόμενοι από βουλευτές έως και… υπουργοί, αφού πρώτα βεβαίως είχαν αναβαπτιστεί σε «εθνικόφρονες», πολεμώντας με τον Εθνικό Στρατό στον εμφύλιο πόλεμο, για τον οποίον τόσο κόπτονται οι αξιότιμοι βουλευταί του ΛΑΟΣ.

Ας έρθουμε σ’ αυτό καθ’ αυτό το ζήτημα του εμφυλίου. Στον εμφύλιο πολέμησαν οι δύο πλευρές που περιγράφησαν ακροθιγώς παραπάνω. Μόνο που ανακύπτουν δύο ζητήματα, που θέτουν οι ίδιοι οι ΛΑΟτιανοί αλλά τους γυρίζουν μπούμεραγκ.

Ο φύρερ στέλνει ευχαριστήρια στον Παπαδόγκωνα και η κυβέρνηση τον κάνει... στρατηγό.

Πρώτον: Θα συμφωνήσω με τη διευκρίνιση της Α1, η οποία αναφέρει κατά λέξη ότι «Κρίνοντας τα όσα έγιναν από την εποχή του εμφυλίου, δεν κρίνουμε ούτε τις θέσεις ούτε τις προθέσεις των ανθρώπων που συμμετείχαν σε αυτόν από την πλευρά της αριστεράς. Τις θέσεις τις σεβόμαστε και τους ανθρώπους, στο βαθμό που συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση εναντίον των Γερμανών, τους τιμούμε». Πράγματι, τόσο στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού όσο και του Εθνικού Στρατού συμμετείχαν απλοί αγωνιστές οι οποίοι δεν ευθύνονται σε τίποτα και δεν έπρεπε να την πληρώσουν για τίποτα. Αυτό ήταν το τελευταίο που θα μπορούσα να αμφισβητήσω. Άλλωστε και ο Εθνικός Στρατός συγκροτήθηκε τα έτη 1945-1946, την περίοδο του αφοπλισμού του ΕΛΑΣ, με αθρόες στρατολογήσεις ακόμα και πρώην αγωνιστών του ΕΑΜ. Έλα όμως που η πρόταση όμως του ΛΑΟΣ να μην συμπεριληφθούν στις ευνοϊκές ρυθμίσεις των θυμάτων πολέμου πλήττει αυτούς ακριβώς τους απλούς ανθρώπους για τους οποίους η Α1 κόπτεται και τους διαχωρίζει από την ηγεσία! Ζήτημα δεύτερο: Αν όντως ισχύει ο διαχωρισμός και μιλάμε σε κάθε περίπτωση για τις ηγεσίες τότε ας κρίνουμε τις ηγεσίες. Η ηγεσία του μετέπειτα Δημοκρατικού Στρατού ήταν αυτή που τα προηγούμενα χρόνια είχε πρωταγωνιστήσει στην Εθνική Αντίσταση κατά της τριπλής κατοχής και αυτό δε χωρά καμιά αμφισβήτηση. Η ηγεσία του Εθνικού Στρατού αποτελείτο από τους πολιτικούς που εγκατέλειψαν τον ελληνικό λαό στη μοίρα του το 1941 και επέστρεψαν το ’44, αφού φύγαν οι Γερμανοί έχοντας αξιώσεις να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Που διέλυσε τον στρατό στη Βόρεια Αφρική στέλνοντάς τον στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Άγγλων και διατηρώντας μόνο τα επίλεκτα φασιστικά τμήματα που δεν είχε αμφιβολίες για το αν της είναι πιστά. Που στελέχωσε το στρατό της με τα πιο σάπια στοιχεία του ελληνικού λαού τα οποία τα προηγούμενα χρόνια είχαν συνεργαστεί με τον κατακτητή.


Προς τι, λοιπόν, οι υποκριτικές ίσες αποστάσεις του βουλευτού Αδώνιδος; Αν είναι να κρίνουμε από τις ηγεσίες, όπως μας προτρέπει η Α1 να κάνουμε, αυτός που έχει τη φωλιά του λερωμένη είναι η ηγεσία του Εθνικού Στρατού. Άλλωστε και σε αυτό το ζήτημα ο Αδώνιδας δε πρωτοτυπεί. Την περίοδο 1949-1967 τα τάγματα ασφαλείας αποτελούσαν ζήτημα ταμπού για την ελληνική δεξιά και κανείς δε τολμούσε να τα υπερασπιστεί ανοιχτά (η χούντα δεν είχε τέτοια κωλύματα) . Η νομιμοποίησή τους ερχόταν διά της εμμέσου οδού, τιμώντας αυτούς που «υπεράσπισαν την πατρίδα κατά της κομμουνιστικής ανταρσίας», έστω κι αν ήταν οι ίδιοι που λίγα χρόνια πριν είχαν πολεμήσει στο πλευρό των Γερμανών…



___________________



Σημείωση: Οι εικόνες είναι από το βιβλίο "Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη" του Τάσου Κωστόπουλου (εκδόσεις Φιλίστωρ)



_____________________________

Παλιά σχόλια (37)