Θεωρούμε ότι το επικό άρθρο του συναγωνιστού Νάσου ονόματι "Οι Ανθέλληνες" (μέρος Α & μέρος Β), είναι απαραίτητο να φιλοξενηθεί στο JUNGLE-Report -κάτι τέτοιο δεν κάνει να λείπει από τη συλλογή μας- και γι αυτό το αναδημοσιεύουμε. Και μιας και μας παρεχωρήθησαν τα πνευματικά δικαιώματα, επιλέξαμε μια αλά JUNGLE οπτική παρουσίαση. Το κείμενο είναι το ίδιο.
_____________________________________________________
_____________________________________________________
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Είναι αδίστακτοι.
Είναι επικίνδυνοι.
Είναι εχθροί στα πατριωτικά μας ιδεώδη.
Βρίσκονται στας σχολικάς βιβλιοθήκας.
Διαφθείρουν την ελληνοχριστιανική αγωγή των παιδιών μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Είναι υπεράνω πάσης υποψίας!
Είναι.....
«ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ»!!!!!
Η «Παιχνιδούπολη», πιστή στο δόγμα «Ελλάδα = Αλήθεια», αναζητά στο αρχαίο ελληνικό παρελθόν τις ρίζες του κακού, και ξεσκεπάζει όσους αμφισβήτησαν τα πατριωτικά-εθνικιστικά ιδεώδη, ενώ -υποκριτικά- προσπάθησαν να περάσουν την αντίθετη εικόνα. Ξεσκεπάζει αυτούς που μολύνουν την αγνή εικόνα που έχουμε για το αρχαίο ένδοξο παρελθόν μας. Αυτούς που σήμερα ονομάζουμε (δικαίως) προδότες, γραικύλους, πράκτορες. Ή, με μία λέξη και διαχρονική: «Ανθέλληνες».
Η έρευνα δεν είναι εξαντλητική (πληθώρα παραδειγμάτων έμεινε απέξω). Είναι όμως ενδεικτική.
Χωρίζεται σε δύο μέρη:
Μέρος Α’ (Ανθέλληνες και Ιστορία)
Μέρος Β’ (Ανθέλληνες και Πολιτισμός)
Το κείμενο απευθύνεται κυρίως στους καλοπροαίρετους υποστηρικτές του «πατριωτικού χώρου».
Και αφιερώνεται ολόψυχα σε όσους αγαπάν την Ελλάδα (=Αλήθεια).
Καλή ανάγνωση.
ΜΕΡΟΣ Α’ (ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ)
1. Ηρόδοτος (ο κόλακας των βαρβάρων και υβριστής των Ελλήνων)
Δε χωρά αμφιβολία πως όταν εμείς (οι Έλληνες) φτιάχναμε πολιτισμό, οι άλλοι λαοί τρώγαν βελανίδια. Όπως και δε σηκώνουμε κουβέντα για την ανωτερότητα των Ελλήνων, και πως οι βάρβαροι όλα από μας τα πήρανε, και μας χρωστάνε τα πάντα.Υπάρχει δυστυχώς κάποιος ασύστολος ψεύτης, ο οποίος ισχυρίζεται τα αντίθετα. Και δυστυχώς αυτός ο κάποιος, τυχαίνει να είναι ο ιστορικός που κατέγραψε το αρχαίο ελληνικό έπος, τους Περσικούς Πολέμους.
Στο βιβλίο Β’ του Ηροδότου (μτφ. Α. Βλάχου, εκδ. Παπαδήμα), διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
«Όσο για τα ανθρώπινα πράγματα, όλα όσα μου είπαν οι ιερείς συμφωνούσαν στο ότι πρώτοι απ’ όλους τους ανθρώπους οι Αιγύπτιοι ανακάλυψαν το ηλιακό έτος και το διαίρεσαν σε δώδεκα μέρη και σ’ εποχές. Μου είπαν ότι κατέληξαν σ’ αυτό το συμπέρασμα παρατηρώντας τα άστρα. Εγώ νομίζω ότι σ’ αυτόν τον υπολογισμό είναι σοφώτεροι από τους Έλληνες (σοφώτερον Ελλήνων, εμοί δοκέειν), γιατί οι Έλληνες κάθε τρίτο χρόνο προσθέτουν έναν εμβόλιμο μήνα, ώστε να συμπίπτουν οι εποχές, ενώ οι Αιγύπτιοι έχουν δώδεκα μήνες από τριάντα μέρες τον καθένα, και κάθε χρόνο προσθέτουν πέντε μέρες επί πλέον και έτσι ο κύκλος των εποχών είναι γι’ αυτούς πάντα ο ίδιος.
»Μου είπαν επίσης, πως πρώτοι οι Αιγύπτιοι έδωσαν τα δώδεκα ονόματα στους θεούς και οι Έλληνες τα πήραν από αυτούς και ότι εκείνοι πρώτοι αφιέρωσαν στους θεούς βωμούς και αγάλματα και ναούς και πρώτοι σκάλισαν ζώα σε πέτρα. Για τα περισσότερα από αυτά, τα ίδια τα πράγματα μου απέδειξαν ότι έτσι ήσαν» (§4).
«Αν λοιπόν τα συμπεράσματά μου είναι ορθά, τότε τα όσα πιστεύουν οι Ίωνες για την Αίγυπτο δεν είναι σωστά.Αν πάλι οι Ίωνες έχουν δίκιο, τότε μπορώ ν’ αποδείξω ότι δεν ξέρουν να λογαριάζουν ούτε οι Ίωνες ούτε οι Έλληνες, που λένε ότι ολόκληρη η γη διαιρείται σε τρία μέρη, την Ευρώπη, την Ασία και τη Λιβύη» (§16).
«Μερικοί Έλληνες θέλοντας να φανούν έξυπνοι έδωσαν τρεις εξηγήσεις για τις πλημμύρες του Νείλου. Με τις δύο από τις εξηγήσεις αυτές δεν αξίζει ούτε να ασχοληθεί κανείς παρά μόνο για να τις αναφέρει. (§18) [...] Η τρίτη εξήγηση είναι η πιο αληθοφανής, αλλά και εκείνη που απέχει περισσότερο από την αλήθεια» (§22).
«Οι Έλληνες είναι απρόσεκτοι και λένε και άλλα πολλά, ο δε ακόλουθος μύθος που λένε για τον Ηρακλή είναι κι αυτός ανόητος» (§45).
Καταλάβατε, φίλοι πατριώται; Η Ελλάδα πρόσφερε στον Ηρόδοτο μόρφωση και ευχέρεια ταξιδιών, κι όλ’αυτά γιατί; Για να υβρίζει τους Έλληνες, και να θεωρεί τους βαρβάρους σοφώτερούς των. Ου να μου χαθείς, Ανθέλληνα, ψεύτη και προδότη!
Υ.Γ. Μετά απ’αυτά, σιγά μη μαρτυρούσε κιόλας ότι ο Εφιάλτης ήταν Εβραίος!
2. Θουκυδίδης (ο πληρωμένος πράκτορας)
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό και την ειλικρίνεια του αρχηγού του ΛΑΟΣ κ. Καρατζαφέρη, ούτε βέβαια την αρχαιογνωσία του Κ. Πλεύρη. Θα ήταν λοιπόν αφέλεια να πιστέψουμε ότι ψεύδονται, όταν ο πρώτος ξεσκεπάζει και ο δεύτερος συμφωνεί για τα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου:« ... ίσως ξύνω πληγές, υπάρχουν συγγραφείς που αναφέρονται (sic) ότι το φίδι του σιωνισμού έκανε την πρώτη του εξαγωγή στην Ελλάδα την εποχή του Πελλοπονησιακού Πολέμου, στο 427 περίπου, και κράτησε 27 χρόνια ο πόλεμος, ενώ διαλύσαμε την Περσία μέσα σε μερικούς μήνες» (βλ. http://youtube.com/watch?v=Oq5mj9Mr9NE 2:30 κ.ε.).
Γιατί κύριε Θουκυδίδη απέκρυψες την αλήθεια, και αποσιώπησες τον σιωνιστικό δάκτυλον; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούσες, όταν έγραφες την Ιστορία σου; Δεν μπορείς να επικαλεστείς άγνοια, όταν άλλοι συγγραφείς το αναφέρουν (όπως μαρτυρά ο έγκυρος σε αξιοπιστία Πρόεδρος και ο αλάθητος ως προς την αρχαιογνωσία Δάσκαλος). Πού είναι οι πηγές και η πρότυπη ιστορική σου έρευνα και μέθοδος, για τις οποίες καυχιέσαι (βιβλίο Α, 22);
Ας δούμε ποια «αιτία» επικαλείται αυτός ο ύποπτος «ιστορικός»:
«Η αληθεστάτη, πραγματικώς, αλλ’ ανομολόγητος αιτία υπήρξε, νομίζω, η αυξανόμενη δύναμις των Αθηνών, η οποία επτόησε τους Λακεδαιμονίους και τους εξώθησεν εις πόλεμον» (Α, 23, μτφ. Ελ. Βενιζέλος [ο γνωστός!]).Κλασική αναρχοκομουνιστική ανάλυση, που προβάλλει πολιτικοοικονομικά αίτια, και δε βλέπει (ή δε θέλει να δει) πόσο ύπουλη (σα φίδι) ράτσα είναι οι Εβραίοι. Τέτοια σοβαρή ιστορική παρασιώπηση, και τέτοιες φτηνιάρικες δικαιολογίες για τα αίτια του Πελ. Πολέμου, μάς δίνουν κάθε δικαίωμα να κάνουμε συνειρμούς για το ποιόν και την καταγωγή του Θουκυδίδη.
3. Σπαρτιάτες (οι εθνοπροδότες)
Δυστυχώς, αγνοί πατριώτες. Όσο κι αν δε θέλουμε να το πιστέψουμε, οι Σπαρτιάτες υπήρξαν οι μεγαλύτεροι προδότες του Έθνους! Ούτε λίγο ούτε πολύ, πούλησαν τις ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας στον Πέρση βασιλιά, για προστασία. Δεχτήκαν δηλαδή τους Πέρσες για νταβατζήδες τους.Πρόκειται για την περίφημη «Ειρήνη του Ανταλκίδα» ή «Ειρήνη του Βασιλέως» (387 π.Χ.), την οποία συνήψαν ο αντιπρόσωπος της Σπάρτης Ανταλκίδας, και ο Πέρσης βασιλιάς. Ο βασιλιάς θα έμπαινε εγγυητής της ειρήνης μεταξύ των ελληνικών πόλεων (που συνέχιζαν να σφάζονται μεταξύ τους με περσικά χρήματα), μα σαν αντάλλαγμα ζητούσε παράδοση της μικρασιατικής χώρας με τις Κλαζομενές και την Κύπρο στην Περσία (H. Bengtson, Ιστ. Αρχαίας Ελλάδος, εκδ. Μέλισσα, σελ.230).
Συγκεκριμένα, το περσικό έγγραφο της συμφωνίας έλεγε μεταξύ άλλων:
«Αρταξέρξης ο μέγας βασιλεύς θεωρεί δίκαιο το ότι οι πόλεις της Ασίας ανήκουν σε αυτόν...» (οπ.π., σελ. 231). Βλ. επίσης, Ξενοφών, Ελληνικά, Ε, 31).Η Σπάρτη έβαλε τα δυνατά της να πείσει και τους άλλους Έλληνες να σκύψουν το κεφάλι στους Πέρσες. Πολλοί Έλληνες αντέδρασαν,
«και μόνον όταν ο [Σπαρτιάτης] Ανταλκίδας απέκλεισε τα Στενά με ένα κραταιό στόλο – τούτος είχε ετοιμαστεί με τη βοήθεια των σατραπών της Μ. Ασίας και του Διονυσίου Α’ των Συρακουσών, ο οποίος είχε συμμαχήσει με τους Σπαρτιάτες – και το φάσμα της πείνας απλώθηκε πάνω από την Αθήνα, αναγκάσθηκαν όλοι να ενδώσουν» (οπ.π., σελ. 231).Και μη μου πείτε ότι οι Σπαρτιάτες «αμάρτησαν για την ειρήνη», πρώτον διότι «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν τον σηκώνει», και δεύτερον, διότι εκατό χρόνια νωρίτερα οι Σπαρτιάτες προτιμούσαν να πεθάνουν, παρά να δώσουν γη και ύδωρ και να δεχτούν ειρήνη υπό όρους.
Η υποψία να είχαν εισχωρήσει στις τάξεις των Σπαρτιατών εβραιοσιωνισταί, ελέγχεται ως πιθανή.
Και να ποιο ήταν το αποτέλεσμα:
«Για την ιστορία των Ελλήνων η ειρήνη του βασιλέως αντιπροσωπεύει μιαν από τις πιο ταπεινές στιγμές της έσχατης παρακμής. [...] η μεγάλη δύναμη της Ανατολής [δηλ. η Περσία] κατώρθωνεν επιτέλους να θέση το πόδι της πάνω στον αυχένα του Ελληνισμού: Αιώνια αδράνεια και δουλεία περίμεναν την Ελλάδα από τώρα και ύστερα» (οπ.π., σελ. 231).Αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν ότι «διαλύσαμε την Περσία μέσα σε μερικούς μήνες» (http://youtube.com/watch?v=Oq5mj9Mr9NE 2:30 κ.ε.).
4. Μέγας Αλέξανδρος (ο μπασταρδευτής του έθνους, πατέρας της παγκοσμιοποίησης)
Τρισμέγιστε αρχαίε ημών πρόγονε, σύμβολο και παράδειγμα της πιο μύχιας λαχτάρας μας, τι ήταν αυτό που έκανες; Γιατί πρόδωσες την ελληνική ράτσα; Γιατί δεν σεβάστηκες το αίμα της; Ποιος ο λόγος που θέλησες να μας μπασταρδέψεις;Συγγνώμη για το συναισθηματικά φορτισμένο ύφος μου, πηγάζει όμως από την ξεκάθαρη θέση του πατριωτικού χώρου: «όχι επιμειξίες με βαρβάρους»!
Ας διαβάσουμε τι γράφει επί τούτου ο Δάσκαλος του πατριωτισμού, Κ. Πλεύρης:
«Εμείς λοιπόν οι Έλληνες, που είμεθα όμαιμοι, ομόγλωσσοι, ομόθρησκοι, και με όμοιον ιδικόν μας τρόπον ζωής, διακρινώμεθα από τους βαρβάρους σηλλήβδην και πρέπει πάντοτε να διακρινώμεθα, με συντήρησιν της φυλετικής μας καθαρότητος [σημ.: η υπογράμμιση είναι του Πλεύρη], ως προϋποθέσεως διατηρήσεως της υπεροχής μας» (Πας μη Έλλην Βάρβαρος, σελ. 45).Ας διαβάσουμε και τη γνώμη των άξιων μαθητών του :
http://www.neos-forum.com/viewtopic.php?f=38&t=452&st=0&sk=t&sd=a
(δυστυχώς δεν έλειψαν και οι αντίθετες γνώμες, π.χ. του σεσημασμένου θολοκουλτούρα Πολίτη Πήττα, και μερικών άλλων.)
Απ’ όλες τις απόψεις, ας αντιγράψω αυτό που έγραψε ο πιο καλός ο μαθητής:
«Η διατήρηση της φυλής είναι θέμα υψίστης σημασίας. Αυτοί που υπερασπίζονται τους μεικτούς γάμους ξέρουμε πολύ καλά τι είναι. Μισέλληνες , προδότες και τίποτα παραπάνω»Και ποια ήταν η στάση του Αλεξάνδρου; Όχι μόνο τελούσε ομαδικούς γάμους Μακεδόνων με Περσίδες, αλλά και ο ίδιος νυμφεύθηκε δύο φορές βάρβαρες γυναίκες (πρώτη την Ρωξάνη, κόρη του Οξυάρτου, και δεύτερη την Στάτειρα, κόρη του εχθρού του Δαρείου) (βλ. Πλούταρχος, Βίος Αλεξάνδρου, 70).
Σα να λέμε ότι ο κος Πλεύρης νυμφεύθηκε την κόρη του Σαρόν!
Όταν το διάβασα, έπεσα από τα σύννεφα. Προσπάθησα να τον δικαιολογήσω. Σκέφτηκα πως το έκανε για να αναβαθμίσει γενετικά τους βαρβάρους (Βιολόγε ανθέλληνα, ακούς;!;), και να τους μεταδώσει τον πολιτισμό τους, σεβόμενος την (φυλετικά και πολιτιστικά) ελληνική υπεροχή.
Οι πηγές και οι ιστορικοί δυστυχώς με διέψευσαν. Ο στόχος και οι πρακτικές του ήταν προδοτικές:
«Είχε έλθει πια ο καιρός να διαδηλώσει έμπρακτα ο Αλέξανδρος τις αρχές της πολιτικής που σκόπευε να εφαρμόσει στην Ασία προάγοντας τη συγχώνευση Ελλήνων και Περσών μέσα στα πλαίσια του “οικουμενικού” κράτους του», παντρεύοντας 10.000 Μακεδόνες με βάρβαρες (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. Δ’, σελ. 204-5).Με ποιο δικαίωμα, προδότη Αλέξανδρε, νυμφεύθηκες βάρβαρες γυναίκες, γνωρίζοντας ότι τα παιδιά σου και οι απόγονοί σου (εμείς) θα βγουν μπάσταρδα; Γιατί, τουλάχιστον για τον εαυτό σου (ως σούπερ-ήρωας), δεν σεβάστηκες τη φυλετική καθαρότητα; Γιατί επιβράβευες τις επιμειξίες, δίνοντας δώρα σε όποιον Μακεδόνα παντρεύτηκε Περσίδα, και προικίζοντας τις βάρβαρες με χρήματα του ελληνικού ταμείου; (Ιστ. Ελλ. Έθνους, οπ.π.).
Όχι μόνο, αγαπητοί πατριώτες, δεν σεβάστηκε «το καθαρόν της φυλής», αλλά και εγκατέλειπε σιγά σιγά τους Μακεδόνες συντρόφους του και την ελληνική στάση ζωής, χάριν των βαρβάρων:
«Τότε, έφθασαν στα Σούσα και οι σατράπες τόσο από τις νεόκτιστες πόλεις όσο και από την υπόλοιπη χώρα, φέρνοντας μαζί τους 30.000 εφήβους, που ο Αλέξανδρος τους ονόμασε “Επιγόνους”. Έφεραν μακεδονικό οπλισμό και είχαν ασκηθεί στον μακεδονικό τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Η άφιξη αυτών των νέων λέγεται πως δυσαρέστησε τους Μακεδόνες, γιατί έβλεπαν πως ο Αλέξανδρος μηχανευόταν τα πάντα, για να μην του είναι οι ίδιοι απαραίτητοι στο μέλλον» (Ιστ. Ελ. Εθ., οπ.π. Επίσης: Πλούταρχος, οπ.π., 71).Ας δούμε τι λέει και ο Αρριανός:
«ταύτα πάντα ελύπει τους Μακεδόνας, ως πάντη δη βαρβαρίζοντος τη γνώμη Αλεξάνδρου» (Αλεξάνδρου Ανάβασις, βιβλίο 7, κεφ.6,. παρ. 5). [μτφ.: Όλα αυτά στεναχωρούσαν τους Μακεδόνες, καθώς η σκέψη του Αλέξανδρου είχε εντελώς εκβαρβαριστεί].Ας δούμε τι λέει και ο Πλούταρχος:
«Υφ’ ων [ενν. Περσών] ορώντες [ενν. οι Μακεδόνες] αυτόν [ενν. Αλέξανδρον] παραπεμπόμενον, αυτούς δ’ απειργομένους και προπηλακιζομένους, εταπεινούντο» (Πλούταρχος, οπ.π.,71) [μτφ: Βλέποντας (οι Μακεδόνες) αυτόν (τον Αλέξανδρο) να συνοδεύεται από εκείνους (τους Πέρσες), ενώ αυτούς τους απομάκρυνε και τους περιφρονούσε, αισθάνονταν ταπεινωμένοι].Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος. Έβαλε πρώτα τους βάρβαρους, και μετά τους ΈΛ-ληνες. Ευτυχώς πέθανε πρόωρα, αλλιώς η ελληνική ράτσα θα είχε μπασταρδευτεί για τα καλά.
Κυρ Αλέξανδρε, σύμφωνα με τον πιο καλό το μαθητή, ένα έχω να σου πω: Αποδεδειγμένα, «ξέρουμε πολύ καλά τι είσαι»: είσαι «μισέλληνας, προδότης, και τίποτα παραπάνω»!
_________________________________
ΜΕΡΟΣ Β’ (ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ)
1. Αρχίλοχος ο Πάριος (ο ξεπεσμός της ποίησης)
Ποιητάκος του 7ου αι. π.Χ., μπάσταρδο τέκνο παριανού αριστοκράτη και θρακιώτισσας σκλάβας, πρόστυχος, μοιχός, γκομενιάρης και τσαμουκάς, και, το χειρότερο, ρίψασπις.Όχι μόνο πέταξε την ασπίδα του την ώρα της μάχης και το’βαλε στα πόδια, αλλά είχε το θράσος να το τραγουδάει κιόλας:
«Σαν ποιος Θρακιώτης το σκουτάρι μου να χαίρεται, που αφήκαΕπίσης, ερχόταν σε αντίθεση με την ελληνοπρεπή αισθητική, η οποία θέλει τους αρχηγούς δίμετρα παλλικάρια, υμνώντας την Αρεία φυλή. Αντιθέτως, η περιγραφή του «ήρωά» του μοιάζει με κακόσχημο αναρχοάπλυτο απόβρασμα:
αθέλητά μου – κι ήταν όμορφο πολύ – σε κάποιο θάμνο;
Μα γλύτωσα! Πολύ που νοιάζουμε για το σκουτάρι εκείνο!
Ας πάει κατά γκρεμού! Καλύτερο θα βρω και θ’αγοράσω!»
(μτφ. Ι. Κακριδής)
«Δεν θέλω εγώ το στρατηγό ψηλό, κορδάτο,Επίσης, είχε το θράσος να βρίζει και να το καυχιέται:
με μπούκλες μυρωμένες, καλοξυρισμένο»∙
κοντός ας είναι, με στραβά κανιά, μονάχα
στέρια στο χώμα να πατά, καρδιά γεμάτος»
(μτφ. Ι. Κακριδής)
«Εγώ ενα ξέρω και καλά: τον που κακό μου κάνειΓια όλους τους παραπάνω λόγους, προτείνω την απόσυρση των ποιημάτων του από τας σχολικάς βιβλιοθήκας, διότι βλάπτουν τας αθώας παιδικάς ψυχάς, και δεν τις διαποτίζουν με πατριωτικό φρόνημα. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με Αρχίλοχο βλ. Ι. Κακριδής, «Έλα Αφροδίτη Ανθοστεφανωμένη», Αθήνα, 1993.
ν’ αντιπληρώνω με βρισιές βαριές»
(μτφ. Ι. Κακριδής)
2. Πίνδαρος (ο ομοφυλόφιλος παιδεραστής).
Στο βιβλίο του Ι. Κακριδή («Έλα Αφροδίτη Ανθοστεφανωμένη», σελ.132 κ.ε.) παρατηρούμε την ύπαρξη ενός άλλου αρχαίου διαφθορέα των νέων μας, τον οποίο οι εβραιομασώνοι του Υπουργείου Παιδείας τον προβάλλουν σαν σπουδαίο ποιητή, υμνωδό του γνήσιου ανδρισμού .Να όμως ποια είναι η αλήθεια:
«Ο Πίνδαρος ήταν παιδεραστής∙ ό,τι στον ιωνικό κόσμο καταδικαζόταν ως ανεπίτρεπτο βίτσιο, στη Θήβα, όπως άλλωστε και στη Σπάρτη και στην Κρήτη, ήταν θεσμός αναγνωρισμένος από την Πολιτεία. [...] Για τον Πίνδαρο η παράδοση αναφέρει πως πέθανε 55 χρονών στο θέατρο του Άργους, πλαγιασμένος στα γόνατα του ερωμένου του, του Θεόξενου από την Τένεδο.» (Ι. Κακριδής, οπ.π., σελ. 132-3).Και για όσους πιστεύουν ότι πρόκειται για αρχαίο κουτσομπολιό και συκοφαντίες, ιδού οι στίχοι του ίδιου του ποιητή, τους οποίους αφιερώνει στον αγαπημένο του:
«Στον καιρό σου, σαν ήσουν νέα, ψυχή μου, εταίριαζεΘα αφήνατε ποτέ, ω Συνέλληνες, τα παιδιά σας να διαβάσουν αυτόν τον ύμνο στην παιδεραστική ομοφυλοφιλία, χωρίς να φοβάστε μη σας βγουν ντιγκιντάγκες;
να τρυγάς των ερώτων τον καρπό∙
όποιος όμως θωρεί τα μάτια του Θεόξενου
σπιθόβολες να ξεπετούν φωτιές και δεν αναστατώνεται
από τον πόθο, μαύρη έχει καρδιά, που τη χαλκέψαν
με παγωμένη φλόγα γιά απ’ ατσάλι γιά από σίδερο!
Της Αφροδίτης έχει αυτός την καταφρόνια
της αστρομάτας, κι είτε να κερδίσει χρήματα μεβιάς παλεύει,
είτε με αδριαντροπιά γυναίκεια σέρνεται
και παίρνει πότε αυτόν και πότε εκείνον
το δρόμο. Όμως εγώ, με της θεάς το θέλημα,
σαν το κερί από μέλισσες ιερές, που η πύρα
το’χει δαγκώσει του ήλιου, λιώνω, μόλις αντικρίσω
των αγοριών την ανθισμένη νιότη».
(μτφ. Ι. Κακριδής)
Όσο για τις γυναίκες, ο Πίνδαρος τις αγνοεί επιδεικτικά στην ποίησή του. Μόνο μία μυθική γυναίκα θαυμάζει, την Κυρήνη, κι αυτή επειδή είναι αντρογυναίκα (σκοτώνει θηρία στα βουνά και παλεύει με λιοντάρια).
Στη φωτιά λοιπόν, στη φωτιά και η πρόστυχη ποίηση του Πινδάρου! Μακριά από μας τους ηθικούς πατριώτες και τα παιδιά μας!
3. Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέέέέ, Λουκιανέέέ, Λουκιανέέέ!
Αλοίμονο αν θεωρούσαμε Έλληνα όποιον βάρβαρο μάθαινε την ελληνική γλώσσα. Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι (γι’αυτό προτείνω να μηνύσουμε τη Γενάδειο βιβλιοθήκη, η οποία φέρει στην είσοδο την παραπλανητική επιγραφή «Έλληνες καλούνται οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες»).Πιστοί σ’ αυτή τη θέση που διαφυλάσσει το ελληνικό αίμα από βάρβαρες επιμειξίες, προτείνω να αντιμετωπίσουμε με σκεπτικισμό το ρόλο του Λουκιανού στην αρχαιοελληνική γραμματεία. Πρόκειται για έναν βάρβαρο Σύρο, γεννημένο στα Σαμόσατα (Άνω Ευφράτης), ο οποίος «ήρθε στον ελληνικό κόσμο από έξω» (A. Lesky, Ιστ. Της Αρχαίας Ελλ. Λογοτεχνίας, σελ. 1147), ήταν δηλαδή (θα λέγαμε) μετανάστης. Μαθαίνουμε ότι
«στον γλωσσικό τομέα η επιμέλεια και το γούστο έδωσαν σ’ αυτόν τον μη έλληνα μιαν καταπληκτική κατοχή της αττικής γλώσσας,η οποία με την ομαλή χάρη του ύφους του παίρνει κοντά του κάποια ζωή» (A. Lesky, οπ.π.).Λες και τον μετανάστη περίμενε η ελληνική γλώσσα για να... ζωντανέψει (ήμαρτον Πλεύρη μου)!
Τούτος ο βάρβαρος, σπουδάζοντας σε ελληνικές σχολές και δημοσιεύοντας τα έργα του, όχι μόνο έκλεψε τη δουλειά και τη δόξα γνησίων Ελλήνων, αλλά είχε το θράσος να τα βάλει και με τη θρησκεία της χώρας που τον φιλοξενούσε:
«Τα πιο ακονισμένα βέλη τα ρίχνει ο ορθολογισμός του εναντίον της θρησκείας» (A. Lesky, σελ. 1149).Παλιοβάρβαρε Λουκιανέ, αν δεν σου άρεσαν τα ήθη και έθιμα της χώρας που σε φιλοξενούσε, να μάζευες τα μπογαλάκια σου και δρόμο για την πατρίδα σου! Από τη στιγμή που ήσουν φιλοξενούμενος σε ελληνικά εδάφη, ώφειλες να δείξεις σεβασμό στις παραδόσεις!
4. Αριστοφάνης (ο αρχηγός της προστυχιάς).
Λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή; Όχι βέβαια.Κι άλλη φορά μίλησα για το πρόστυχο ήθος του. Για να μην επαναλαμβάνομαι, θα αναφέρω δυο τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα, που δείχνουν πόσο επικίνδυνος είναι για την αγωγή των Ελληνοχριστιανόπουλων.
Στο έργο του «Αχαρνής», έχουμε έναν ύμνο στο πέος. Ναι, καλά ακούσατε. Το λέει και ο ίδιος:
«θα ψάλλω τον ύμνο του πέους» («άσομαι το φαλλικόν», στ.282).Στον ύμνο αυτό, δοξάζει τον θεό «Πέος» ως σύντροφο του Διονύσου («Φαλής, εταίρε Βακχίου», στ. 284), και περήφανα τον χαρακτηρίζει ως σύντροφο στο γλέντι, νυχτοπερπατημένο, μοιχό και παιδεραστή («ξύγκωμε, νυκτοπεριπλάνητε, μοιχέ, παιδεραστά», στ. 285-6). Και πιο κάτω λέει πόσο όμορφο πράγμα είναι να κλέβεις (κλέπτουσαν) μια μικρή Θρακιώτισσα στα χωράφια, να τη βάζεις κάτω και να την ξεζουμίζεις («καταγιγαρτίσαι», στ. 296). Άσε που όταν σκέφτεται την ειρήνη, ο νους του πάει σε κραιπάλες («εκ κραιπάλης έωθεν ειρήνης», στ. 299).
Το αφήνω στην κρίση σας πατριώτες, αν πρέπει να επιτραπούν ποτέ τέτοιες προστυχιές στην αγωγή των νέων μας, οι οποίες χλευάζουν τις πολεμικές αρετές, και υμνούν την «τρυφηλότητα» και το «συβαριτισμό» (που θά’ λεγε κι ένας σοφός) της ειρήνης.
Αφήστε πάλι τις συκοφαντίες για τα ήθη των αρχαίων μας προγόνων. Στη «Λυσιστράτη» έχουμε τη διασπορά δύο ψευδών ειδήσεων: Πρώτον, ότι οι σεμνές Αθηναίες μας ήταν αχόρταγες λυσσάρες, και δεύτερον ότι η Μίλητος φημιζόταν για τους ποιοτικούς δονητές της, μήκους δύο πιθαμών.
Κλαίει η Λυσιστράτη που οι άντρες λείπουν στον πόλεμο, όχι επειδή θυσιάζουν με αυταπάρνηση τη ζωή τους για υψηλά ιδανικά, αλλά επειδή δεν βρίσκει γκόμενο να πηδηχτεί. Και κλαίει επειδή αποστάτησε η Μίλητος και σταμάτησε το εμπόριο δονητών:
«Και μήπως έμεινε κανένας γκόμενος για δείγμα;Φωτιά, φωτιά στα βιβλία του Εξαποδώ!
Κι απ’ τον καιρό που μας προδώσαν οι Μηλίσιοι,
Δεν είδαν τα ματάκια μου πέτσινη μαλαπέρδα
Δυο πιθαμές παρηγοριά στα σκέλη μου»
(μτφ. Κ. Γεωργουσόπουλος, στ. 107-110).
Περιττό να αναφέρουμε πόσο ξεδιάντροπα χλευάζει την τιμημένη ελληνική πανοπλία, όταν μας λέει ότι θα αγόραζε στρατιωτικό θώρακα μόνο για να’χει κάπου να χέζει (Ειρήνη, στ. 1227).
Κάποιοι «διαβασμένοι» πατριώτες θα απορήσουν: Για ποιο λόγο ο Δάσκαλος εντάσσει τον Αριστοφάνη ανάμεσα στους «αρίστους», και μιλάει με θαυμασμό για τα τρία ανθελληνικά έργα που ανέφερα, δηλαδή «Αχαρνής», «Λυσιστράτη», και «Ειρήνη»;
Να και το σχετικό απόσπασμα:
«Την απέχθειάν του προς την δημοκρατίαν ο Αριστοφάνης την συμπληρώνει με την αγάπην του προς την Ελλάδα και γι’ αυτό αγωνίζεται με τα έργα του π.χ. «Ειρήνη», «Λυσιστράτη», «Αχαρνής» κτλ. κτλ. να σταματήσει ο καταστρεπτικός εμφύλιος πόλεμος» (Πλεύρης, ο Διωγμός των Αρίστων, σελ. 57).Θα αναρωτηθείτε: μα καλά, δεν διάβασε ο Δάσκαλος της προστυχιές αυτών των βιβλίων; Ποια «αγάπη για την Ελλάδα», όταν ο Αριστοφάνης εξυμνεί πέη και παιδεραστές;
Μην ψαρώνετε, αγαπητοί πατριώτες. Σαφώς και τα γνώριζε. Μάθετε επιτέλους να ξεχωρίζετε την λεπτή ειρωνία του Δασκάλου. Ειρωνικά τα λέει, στα ψέματα. Κατά βάθος τον επικρίνει σφοδρότατα, απλά το κάνει με πλάγιο και ευγενικό τρόπο, διότι είναι Αρείος.
Όσοι υποστηρίξουν ότι «ο Δάσκαλος είναι ύπουλος προπαγανδιστής, και παρουσιάζει την Ιστορία όπως τον βολεύει, ποντάροντας στη στενοκεφαλιά των οπαδών του», να ξέρουν ότι είναι συκοφάντες, γραικύλοι και ανθέλληνες, σαν τον Αριστοφάνη!
_____________________________
Παλιά σχόλια (451): Σελ.2 , Σελ.1, Σελ.0