7 Σεπ 2009

Ορατότης μηδέν

7 Σεπ 2009 , 9:15 μ.μ.

Οταν κοιτάς την άβυσσο, μη ξεχνάς πως κι εκείνη σε κοιτά
Friedrich Nietsche

Δε θα μπορούσε να βρει πιο ταιριαστό χρονικό πλαίσιο, όσο και γεωγραφικό προσδιορισμό, αυτός ο αφορισμός όσο η παρούσα στιγμή σ' αυτόν εδώ τον τόπο, που όσο κι αν η γεωγραφία του διαδικτύου ξεπερνά τα σύνορα, παραμένει ο τόπος μας.

Πράγματι, μπήκαμε σε μία προεκλογική περίοδο αντάξια των προηγούμενων κοινοβουλευτικών περιόδων. Μία προεκλογική περίοδο που και πάλι δεν έχουμε να ελπίζουμε σε τίποτα ως λαός. Το μόνο που μοιράζεται αφειδώς είναι απειλές για ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες, ακόμα χειρότερη ζωή.

Και προσοχή, δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός της πυρκαγιάς (κυριολεκτικά) που απειλεί με τη βρεγμένη σανίδα της αιώνιας λιτότητας και της υποβαθμισμένης διαβίωσης που απειλεί. Απειλούν όλοι πια. Και όσοι δεν απειλούν, χαρακτηρίζονται από τα ελεγχόμενα (προκειμενου να ελέγχουν εμάς) ΜΜΕ, συλλήβδην "αιθεροβάμονες" και "εκτός πραγματικότητας".

Δεκτό. Η "παγκόσμια" ύφεση (η καπιταλιστική κρίση βαφτίστηκε παγκόσμια ύφεση) οδηγεί σε ένα βιοτικό, ηθικό και πολιτικό κραχ, πολύ σημαντικότερο από το οικονομικό κραχ των πολυεθνικών. Όμως η στοιχειώδης λογική αλλά και το παγκόσμιο περί δικαίου αίσθημα, απαιτούν την εκκαθάριση του κραχ με κόστος που θα βαρύνει εκείνους που το δημιούργησαν (ή στη καλύτερη περίπτωση δεν έκαναν τίποτα για να το αποφύγουν).

Σκέψεις ενός ανθρώπου της λίθινης εποχής θα πείτε. Το χειρότερο είναι πως θα έχετε δίκιο
Εκεί προβάλει και η άβυσσος που μας λιγουρεύεται ενώ εμείς την κοιτάμε απορημένοι να ανοίγει διάπλατα το χάσμα της για να μας υποδεχτεί.

Η άβυσσος τούτη δεν είναι μονοδιάστατη.Δεν είναι μόνο οικονομική, μόνο πολιτική, μόνο οικολογική, μόνο ηθική, μόνο ψυχολογική (αν θέλετε να μιλήσουμε περί εγγενούς αισιοδοξίας του λαού μας).

Είναι όλα μαζί.

Στο όνομα της αλήθειας ο πολιτικός που μας έφερε στο σημερινό χάλι, ο πολιτικός που παρέλαβε τη σκυτάλη στη μεταπολιτευτική σκυταλοδρομία προς την άβυσσο και γκάζωσε, εμφανίζεται ως ο γενναίος που μιλάει τη γλώσσα της δικής του "αλήθειας" στους υπάκουους υπηκόους του. Μιλάει την κωδική γλώσσα της "επικοινωνίας" (τι ευγενής κάλυψη της προπαγάνδας!!) για να τους πείσει να υποφέρουν οικειοθελώς μερικά χρόνια ακόμα για να πατσίσουν τη ζημιά που προκάλεσαν οι κολλητοί του συστήματος.

Σε απλά ελληνικά, θα λέγαμε πως ζητάει από τους υπάκουους υπηκόους να κάνουν ακόμα μία φορά το μαλάκα.

Και αυτό είναι ποιότητα πολιτικής.
Και αυτό είναι ποιότητα αληθούς πολιτικού λόγου που απευθύνεται σε ώριμους πολίτες
Αυτό αποτελεί πολιτικό λόγο και πρακτική στην Ελλάδα του σήμερα.

Ο "αξιωματικός αντίλογος" (τι νεολογισμός) στα παραπάνω, περιγράφεται από ένα κενό. Ένα μεγάλο κενό προτάσεων και πολιτικών. Ένα κενό διακοσμημένο με κείμενα που σκοπό έχουν τη λατρεία του ίδιου του κειμένου, δεδομένης της απουσίας κάποιου νοήματος. Κενό απόλυτο αλλά στρωμένο πάνω σε μία λαχτάρα για εξουσία που τώρα μοιάζει πραγματικά τόσο κοντινή. Τοσο διαολεμένα απτή.

Υπάρχει και ο αντίλογος των εντυπώσεων, του μάρκετινγκ, της εικόνας του Οπου Φυσάει ο Ανεμος. Της επιδίωξης συνεργασιών όλων των τύπων, προκειμένου να αρπαχτεί ο γλυκός καρπός της εξουσίας έστω και με έμμεσο τρόπο.

Ο "αντίλογος" δίχως λόγο πολιτικό, αλλά μόνο με εικόνα πλαστική, διαφημιστική. Με λόγια φαιδρά με λόγο ά-λογο, που δεν επιδιώκει τίποτα το πολιτικό αλλά μόνο ιδιωτικά οφέλη και την ικανοποίηση προσωπικών - ατομικών μωροφιλοδοξιών κάποιων ανερμάτιστων.

Πολιτικό μόρφωμα -φορέας του φαιδρού, του καιροσκοπικού, του φτηνού, του απολιτικού λόγου, το Λάος που καταχράται κάθε έννοια λαϊκή και θέλει να ανεβάζει τον τόνο (όπως κάνει παντα για να καλύψει το κενό ουσίας) στη λήγουσα.

Βρήκε την ευκαιρία και το έδαφος που του άφησε η ανικανότητα της ΝΔ, η αφερεγγυότητα του Πασόκ και ο αιωνίως κακός συγχρονισμός της Αριστεράς και λεονταρίζει προβάλλοντας ένα ποσοστό που απέκτησε στις τελευταίες ευρωεκλογές.

Το φτηνό το κρέας όμως το τρώνε οι σκύλοι, λέει ο λαϊκός θυμόσοφος και δεν προβάλει λόγος για να μη δικαιωθεί και στην περίπτωση του Λάος.

Η Αριστερά οφείλει να συνέλθει έστω και τώρα. Το κενό που αφήνει μένοντας απαθής και απλός παρατηρητής των γεγονότων είναι πραγματική απειλή για την όποια δημοκρατία μας έχει απομείνει.

Ζητείται όσο ποτέ μία σύγχρονη Αριστερά δίχως αγκυλώσεις (που έχουν πληθύνει τελευταία)

Μετά από όλα αυτά αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί το τοπίο αυτών των εκλογών θυμίζει έντονα χαρακτικό του Άλμπρεχτ Ντύρερ.




_____________________________

Παλιά σχόλια (49)
Κοινοποιήστε το στο..
 
Υποσέλιδο
Κορυφή