*Σχόλιο ακροατή στη ραδιοφωνική εκπομπή του Γ. Γεωργίου στον real fm στις 3/3/2010
Απόγευμα της 3ης Μαρτίου του 2010, στην Αθήνα. Ζεστό απόγευμα αν και ο χειμώνας δεν έχει ακόμα παραδοθεί στο φυσικό και αναμενόμενο ετήσιο θανατό του. Από το πρωί, λαλούν και τελαλόύν τα νέα και "αναγκαία" μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση των ευρωπαίων σοσιαλιστών.
-Έχουμε πόλεμο
-Θα ματώσουμε, θα δακρύσουμε, θα ιδρώσουμε αλλά η πατρίδα θα σωθεί**..
.....................................
Πολεμική ατμόσφαιρα, χωρίς τον ενθουσιασμό των φαντάρων που φεύγουν για το μέτωπο και για τη νίκη. Απορημένα πρόσωπα των ανθρώπων, προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη και πολύ περισσότερο, τι θα συμβεί.
Από το ραδιόφωνο και από απογευματινή εκπομπή αθλητικογράφου (και όχι μόνο) οι ακροατές σχολιάζουν, όχι τη μπάλα που είδανε, όχι το πρωτάθλημα και τους τελικούς διεκδικητές του, αλλά τα ...μέτρα. Ο αγώνας πια δεν είναι ποδοσφαιρικός, μπασκετικός, σκακιστικός. Ο αγώνας πια είναι αγώνας επιβίωσης. Έτσι μας λένε και έτσι πρέπει να πιστέψουμε πως είναι.
Φταίμε, μας έχουν πείσει γι' αυτό. Είμαστε ένοχοι. Έτσι πρέπει να ειναι. Θα πληρώσουμε λοιπόν την ποινή μας με τη στωικότητα που ταιριάζει σε αμετανόητο άγιο. Άλλωστε αφού το ξέρουμε με βεβαιότητα πως φταίμε, πρέπει να πληρώσουμε αδιαμαρτυρητα για την πίστη και τη ...σωτηρία.
Η ποινή φαίνεται να είναι ισόβια. Φαίνεται πως αποχαιρετούμε την όποια όαση δημοκρατίας (έστω και αυτής της κατ' επίφαση δημοκρατίας) και μπαίνουμε σε μία διαδικασία αγελοποίησης και αιώνιας καταδίκης. Επίσημα πια.
Δεν υποψιαζόμαστε πια πως η δημοκρατία στη χώρα χωλαίνει. Το ξέρουμε. Το βλέπουμε.
Κάθε έννοια πολιτικής έχει πια εξαφανιστεί. Τώρα πια όλα είναι οικονομία. Σκέτο. Ούτε καν πολιτική οικονομία. Τώρα πια ζούμε για να δουλεύουμε. Δεν δουλεύουμε για να ζούμε. Μαζί με την πολιτική εξαφανίστηκε και το "ευ ζην" και αντικαταστάθηκε με το ευρωπαϊκότερα vivere pericolosamente για τα χρόνια που πέρασαν και με το Die Gesellschaft ist tot για τα χρόνια που έρχονται.
Μα είναι δυνατό τελικά να περιγράφουν τα παραπάνω το τι ζήσαμε και το τι ζούμε; Ο παλαιός πρωθυπουργός Σημίτης, θα έβρισκε την ευκαιρία να αφορίσει πως "Αυτή είναι η Ελλάδα" πάνω στο κουφάρι του κοινωνικού ναυαγίου που λέγεται Ελλάδα, όπως -συμπτωματικά;- είχε ομοίως αφορίσει πάνω από το κουφάρι του άλλου ναυαγίου, εκείνου του Σαμίνα.Είναι δυνατό να έχουμε οδηγήσει σαν λαός, τη χώρα στη δεινή αυτή θέση όταν από το 1979 και μέχρι σήμερα ζούμε διαρκώς σε συνθήκες λιτότητας. Γίνεται όταν δεν έχουμε σηκώσει κεφάλι από την αιώνια λιτότητα που ακολούθησε όλες τις εξαγγελίες για καλύτερες μέρες, των τελευταίων 7 διαδοχικών κυβενήσεων που κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια;
Τελικά η απογοήτευση είναι σημερινή ή αποτελεί μέρος του κυττάρου αυτού του λαού. ατταβιστικά κληροδοτούμενη, από γονιό σε παιδί σαν δημιουργική μιζέρια;
Είμαστε όλοι Piigs. Είμαστε όλοι τα γουρουνάκια του μεσογειακού χοιιροτροφείου της ευρώπης, του πάλαι ποτέ Club Med. Αυτό μας λένε. Αυτό πιστεύουμε. Σαν την παλιά καλή χλωρίνη που αυτή ξέραμε, αυτήν εμπιστευόμασταν (και εξακολουθούμε). Είμαστε; Ή μήπως κάποιοι είναι περισσότερο γουρουνάκια από κάποιους άλλους; Επειδή, τα ερωτήματα πρώτα τίθενται και απαντώνται ενδοοικογενειακά, στην οικογένεια των χοιριδίων, πως να νιώσει το greek γουρουνάκι όταν το irish χοιρίδιο, ακόμα και μετά τη "δημοσιονομική μεταρρύθμιση" έχει διπλάσιες και τριπλάσιες αποδοχές και αγοραστική δύναμη μεγαλύτερη του 130% του ευρωπαϊκού μέσου όρου;
Η Ιρλανδία έρχεται να μας εκθέσει τις διαλυμένες τράπεζες της, αλλά και τις απότομες και εντατικές απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων της πριν από ένα χρόνο.
Αχ οι τράπεζες. Διαφημίζονται για σωτήρες αλλά είναι υπεύθυνες για τα ελλείμματα και τη δυστυχία του ιρλανδικού λαού.
Το άλλο μεγαλύτερο (σε μέγεθος) γουρουνάκι, η Ισπανία μας επιδεικνύει τα 4,3 εκατομμύρια ανέργους της το 20% (περίπου όμοιο ποσοστό) των ισπανών που ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά με αγοραστική δύναμη -για τους λίγους, ίση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αλλά η Ισπανία δεν είναι ...Ελλάδα όπως λένε και τα επίσημα χείλη του αδελφού χοιριδίου.
Το πορτογαλικό γουρουνάκι αργοπεθαίνει όπως το θέλουν οι διεθνείς οίκοι ανοχής ...συγγνώμη αξιολόγησης ήθελα να πω. Αφού στους τελευταίους δώδεκα μήνες τριπλασίασε το (δημόσιο) ελλειμμά της πήρε το βραβείο του γρηγορότερου αργού υποψηφίου νεκρού. Έτσι λένε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και εταίροι τους, έτσι λένε και οι διεθνείς οίκοι. Έρχονται κι αυτών τα μέτρα τους. Θα αναλάβουν οι γνωστοί σωτήρες.
Τέλος -παμ παμ παραραμ- η Ιταλία. Το άλλο μεγάλο maiale του εξωτικού νότου. Βέβαια εκεί έχουν άλλα προβλήματα, όπως τους μετανάστες (τι σύμπτωση) και τον τοπικό Καρατζαφέρη που έκαναν την πατάτα και του ανάθεσαν και την ηγεσία της χώρας τους. Το παράξενο είναι πως όποιον Ιταλό ρωτάω κατά καιρούς, κανένας δεν ψήφισε τον cavaliere, όπως κι εδώ κανένας δεν είχε ψηφίσει ούτε Καρατζαφέρη ούτε Καραμανλή......
Τέλος πάντων, το ιταλικό γουρουνάκι (που θέλει δε θέλει πάει για prosciuto crudo di Parma) έχει σπάσει το ρεκόρ χρέους. Έφτασε να χρωστάει 1,8 τρις ευρώ. Οι οίκοι και οι καλοθελητές ετοιμάζουν τα λεπίδια τους. Εδώ όμως η απειλή είναι πιο μεγάλη και οι santi tedeschi δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Θα βάλουν το απρόθυμο χέρι τους στην τσέπη. Δίχως αποτέλεσμα.
Και εμείς; Ακολουθήσαμε στην καθαίρεση κάθε έννοιας δικαιοσύνης, κάθε έννοιας κοινωνικής ευαισθησίας. Η αόριστη έννοια των αγορών τέθηκε επικεφαλής, μπροστά από κάθε έννοια ανθρωπιάς. Ο άνθρωπος υπηρετεί την αγορά και ποτέ το αντίστροφο.
Αγνόησαν οι σοσιαλιστές κυβερνήτες παντελώς πως, αν δώσουνε στον καρχαρία ένα κομμάτι κρέας αυτός, δεν θα ηρεμήσει. Θα ζητάει κι άλλο, κι άλλο μέχρι, που θα έρθει και η στιγμή για την περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων κλπ κλπ. Άφθονο κρέας και πολύ αίμα στον πάγκο του χασάπη.
Βυθιζόμαστε και θυσιάζουμε κατακτήσεις, δικαιώματα, ανθρωπιά, δίχως εναλλακτικές που μας τις κρύβουν πονηρά, δίχως ελπίδα, δίχως αύριο. Στο όνομα μίας σωτηρίας πού ούτε νοείται ούτε και θα έρθει. Είμαστε το γουρουνάκι που θυσιάζεται για να γίνει ζωοτροφή. Έτσι είναι, έτσι μας πείσανε και εμείς πρόθυμοι πρέπει να βάλουμε το κεφάλι μας στο κούτσουρο του συμπατριώτη μας δήμιου.
Συγγνώμη, λάθος.
Για τα γουρούνια δεν υπάρχει δήμιος, μόνο χασάπης. Ο χασάπης που εξυπηρετεί την οικονομική αλλήθωρη δικαιοσύνη. Τη δικαιοσύνη των πλουσίων και των ελλειμμάτων τους. Γιατί η άλλη δικαιοσύνη, εκείνη με το κεφαλαίο Δ, η ανθρώπινη, είναι πια νεκρή, με την υπογραφή μας.
___________________________
**Δήλωση του όψιμου μετασοσιαλιστή Καρατζαφύρερ, που θυμάται και τον Ανδρέα με νοσταλγία ωρες ώρες και αφού δεν πρόκανε να τον τιμήσει ζωντανό, τώρα τιμά το γιο του.
Βέβαια ο μετασοσιαλιστής δε φαίνεται να πολυκαταλαβαίνει γιατί γίνεται όλο αυτό το νταβαντούρι. Νομίζρι πως εισβάλλει κανένας Αττίλας από το βορρά. Δεν του είπανε (;) τίποτα για δάνεια και επιτόκια. Ακούει "Στάση πληρωμών" και φοράει στολή εκστρατείας για να πολεμήσει το τέρας.