Το φως κελαηδάει, άιντε κελαηδάει
στις φλέβες του χόρτου και της πέτρας.
Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε.
(Γ. Ρίτσος - από τη μελοποιημένη εαρινή συμφωνία του)
Μία εαρινή ανάπαυλα. Φέτος η άνοιξη είναι πικρή. Όχι για τα οικονομικά μεγέθη, όχι για τον "πολυπόθητο" δανεισμό, όχι για το ηφαίστειο με το παράξενο όνομα που γέμισε τον τόπο πυρογενές νέφος.
Είναι πικρή γιατί αποκαλύπτεται η θέση μας. Το μέλλον μας.
Αποχαιρέτα την χώρα που ξέρεις, όπως είχε βάλει τίτλο και η έγκυρη Ελευθεροτυπία τις προάλλες.
-Μα έχω μία αίσθηση πως θα τη γλιτώσουμε και πάλι. Η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει άλλωστε. Έχω το προαίσθημα πως σύντομα θα εξαφανιστούν όλα από τα κανάλια, τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τις καθημερινές κουβέντες. Σύντομα θα είμαστε όπως πριν, να κυνηγάμε την καθημερινότητα μας και να περνάμε καλά....
Κι όμως αυτό που άλλαξε είναι αυτή η καθημερινότητα. Και ακόμα ούτε στην αρχή δεν είμαστε. Φαντάζομαι πως για όποιον έχει ζήσει τη δεκαετία του 1970, έστω και λίγο, η σύσταση του Strauss -Kahn, να γυρίσουμε πίσω σε εκείνη την εποχή, θα γεννάει μνήμες αλλά και φόβους.
Τι είδους μνήμες; Αρχικά, εκείνες της δικτατορίας που τουλάχιστον για εμένα, τότε αρχίζουν οι πρώτες μνήμες της ζωής μου και ως εκ τούτου, μένω στην περιγραφή των άλλων. Σκέφτομαι και ανησυχώ αλλά δε με αγγίζει ο φόβος. Το άκουσα δεν το έζησα.
Ακολουθούν οι μνήμες της αναπτυξιακής αναποφασιστικότητας (εργοστάσια που ανοιγόκλειναν), του ακριβού χρήματος και των φτηνών προϊόντων, της πετρελαϊκής κρίσης, της κρίσης του χρυσού, της επέμβασης του ΔΝΤ στην Αγγλία και την άνοδο της Thatcher, της "περιορισμένης αγοραστικής δυνατότητας" ακόμα και των περιορισμένων εισαγωγών (ποιος ξεχνάει τις εξωτικές μπανάνες), της ανεργίας (ναι, μετά το χουντικό πάρτι ήρθε και ο λογαριασμός αλλά τότε δεν ήμαστε στην ΟΝΕ, ούτε καν στην ΕΕ) αλλά και τη δεκαετία της έντονότατης λαϊκής διεκδίκησης, πολιτικής σκέψης και δράσης.
Το πράγμα είχε φτάσει στα όρια του και μετά τη δικτατορία η καταπιεσμένη λαϊκή βούληση, ήθελε να βρει έκφραση*.
Σήμερα. Μετά από δικαιωμένους αλλά και αδικαίωτους αγώνες, είμαστε πάλι εκεί που ήμαστε. Και αν δεν είμαστε τώρα εκεί που ήμασταν τότε, αυτό έγινε από λάθος (ή εγκληματικές πράξεις) σύμφωνα με τον πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και υποψήφιο Γάλλο πρόεδρο στις ερχόμενες (;) εκλογές. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω, εκεί που ήμασταν.
Πόσο έτοιμοι είμαστε λοιπόν για ένα τέτοιο "λογικό" αλλά και χωροχρονικό άλμα;
Τα χρόνια που πέρασαν μας άλλαξαν πολύ. Μας άλλαξαν με ένα τρόπο που κάθε θεωρία πισωγυρίσματος, μόνο ακαδημαϊκά μπορεί να διατυπωθεί. Ζούμε σε ρυθμούς παγκόσμιους (και το πληρώνουμε σαν ενοίκιο στις "αγορές"), καταναλώνουμε, απαιτούμε διαρκή άνοδο βιοτικού επιπέδου. Μας κλέβουν μες τα μάτια μας και αδιαφορούμε γιατί είμαστε large αλλά και γιατί ελπίζουμε πως είναι κοντά η μέρα που κι εμείς θα μπορούμε να γλείψουμε το μέλι από τα δάχτυλα μας και δεν θα θέλαμε να μας πει κάποιος άλλος, κλέφτες. Μαζί με τους οικονομικούς μας δείκτες, άλλαξαν και οι ηθικοί κανόνες.
Σε μία κοσμογονία δεν υπάρχει επιστροφή. Κάθε προσπάθεια για οπισθοδρόμηση, θα γεννήσει όχι μόνο αντίδραση αλλά πόλεμο. Πλήρη πόλεμο αδιάφορα με τα μέσα με τα οποία θα διεξαχθεί**.
Αν στη δεκαετία του 1970 (και μέχρι το 1979) η δράση ήταν πολιτική, από τη Νομική και το Πολυτεχνείο μέχρι τους φουσκωμένους σοσιαλ(η)στικούς δεκάρικους του Α.Γ.Παπανδρέου, σήμερα δεν υπάρχει το υπόβαθρο για ελεγχόμενες ενέργειες και πολιτική δράση.
Τα ήθη άλλαξαν, η εγκληματικότητα (στο σύνολο της και όχι μόνο τα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου) έχει γνωρίσει τεράστια ακμή. Το κόστος της ανθρώπινης ζωής είναι πια μηδαμινό.
Και επιπλέον, οι υψηλές αξίες και τα ιδανικά μας είναι πια η εξασφάλιση του επιπλέον του επιούσιου.
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή
(στίχοι του Μάνου Ελευθερίου)
Δυστυχώς. Οι ποιητές ξεχάστηκαν και πέρασαν στη αφάνεια. Υπάρχουν μόνο σαν τυπωμένες σελίδες, νεκρές σε βιβλιοθήκες, που κανείς δε διαβάζει. Οι ποιητές ζουν μέσα από τη ζωή των έργων τους. Για να ζήσουν τα έργα τους χρειάζονται να μπουν στη σκέψη και στην καρδιά των ανθρώπων και όχι σε σελίδες ιλουστρασιόν βιβλίων.
Έφυγαν οι ποιητές και μας άφησαν με τα νέα μας ήθη (που δεν τους αντέχουν εκτός αν φέρνουν και ευρώ μαζί τους) και έρχεται και η δοκιμασία από την οποία αν δε ξαναγίνουμε άνθρωποι, δε θα γλιτώσουμε ούτε εμείς, ούτε και το μέλλον που δειλά δειλά σχεδιάζουμε. Η θεοποίηση του ελλείμματος ξεκινάει από τη μυθοποίηση του χρήματος και περνάει από το έλλειμμα ανθρωπιάς.
Όλα θα αλλάξουν. Έτσι δείχνει, όχι γιατί το λέει ο ΓΑΠ και το άλλοθι του ο υπουργός των (χάλια) οικονομικών του ή ο έτερος «superman» εκείνος του ΠΡΟ.ΠΟ. Όχι γιατί το λέει ο chairman Jean-Claude Trichet, ούτε καν επειδή το θέλουν τα Νεφελίμ. Όλα θα αλλάξουν γιατί ο λαός μας είναι πια απελπιστικά αδιάφορος και ως εκ τούτου μοιρολάτρης, δίχως ηθικά ερείσματα άρα και ανίκανος να αντιδράσει. Χωρίς δύναμη, χωρίς σκέψη. Γεμάτος φόβο και γρήγορα αυτοκίνητα.
Ακόμα και αν το αντάλλαγμα για τη θυσία που μας ζητάνε, είναι η καθημερινή φακή ή το καθημερινό κοτοπουλάκι, δε βλέπουμε πως καλούμαστε, πρόθυμα, να απεμπολήσουμε αγώνες και κατακτήσεις δεκαετιών.
Για την πατρίδα, είπε ο φίλος του Καρατζαφέρη, ο ΓΑΠ. Άσχετα αν θα έχει ή όχι κατοίκους αυτή η πατρίδα ζόμπι των νεκρών συνειδήσεων.
Είμαστε λοιπόν έτοιμοι για να γυρίσουμε πίσω. Έτοιμοι από καιρό, από τότε που χάσαμε κάθε ανθρώπινη ιδιότητα, με πρώτη πρώτη τη νόηση και τη φρόνηση και αρχίσαμε να ζητάμε καθρεφτάκια και χάντρες. Τις χάντρες ενίοτε τις βαφτίζαμε και με ηχηρά ονόματα, όπως «Εθνικά Θέματα», «Ολυμπιακοί Αγώνες» και άλλα.
Είμαστε έτοιμοι. Το είχε πει και ο ΓΑΠ στο τηλεοπτικό του σποτ.«Πάμε»
____________________________________________
*Δεν εξετάζουμε εδώ ποιο ήταν το αποτέλεσμα της έκφρασης της λαϊκής βούλησης, γιατί εκ των υστέρων ο καθένας κάνει τον προφήτη και τον σοφολογιότατο. Απλά να πούμε πως η λαϊκή βούληση εκφράστηκε κυβερνητικά αλλά όχι πολιτικά.
**Γι' αυτό δε θίγονται τα κεκτημένα αστυνομικών και στρατιωτικών. Θα τους χρειαστούν πολύ σύντομα
Και αύριο ξημερώνει η 21η του Απρίλη, η μέρα που καταλύθηκαν οι ίδιες ελευθερίες και τα μέχρι τότε κεκτημένα. Είναι δύσκολος ο ελληνικός Απρίλης και δεν σηκώνει αντίρρηση.
UPDATE: (Αιρετικέ, το σκάνδαλο τελικά βόλευε πολλούς)
Με μποϊκοτάζ της ελληνικής αγοράς ομολόγων απειλούν την Τράπεζα της Ελλάδος και την κυβέρνηση κορυφαίες ευρωπαϊκές τράπεζες, αν δεν ανακληθούν άμεσα τα μέτρα που έλαβε η ΤτΕ στις 8 Απριλίου, για να θέσει φραγμούς στο σορτάρισμα των ελληνικών τίτλων.
Ενόψει των κρίσιμων συνομιλιών που έχουν προγραμματιστεί σήμερα, ανάμεσα στην ΤτΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση Διαπραγματευτών Πρωτογενούς Αγοράς (EPDA), στην οποία συμμετέχουν 22 μεγάλες διεθνείς τράπεζες, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, ότι κορυφαίοι τραπεζικοί όμιλοι της Ευρώπης αρνούνται πλέον να εκτελέσουν πλήρως τα καθήκοντά τους, ως βασικοί διαπραγματευτές, εκβιάζοντας με τον τρόπο αυτό για την ανάκληση των περιοριστικών μέτρων.
Μάλιστα, στελέχη μεγάλων τραπεζών δεν διστάζουν να μιλήσουν, με προστασία της ανωνυμίας τους, ακόμη και σε διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία για τις πρακτικές μποϊκοτάζ της ελληνικής αγοράς, που ήδη έχουν τεθεί σε εφαρμογή. «Πολλοί βασικοί διαπραγματευτές ξεπερνούν το πρόβλημα (σ.σ.: των περιοριστικών μέτρων της ΤτΕ) απλώς με τον να μην εκτελούν όλα τα καθήκοντά τους στο market making των ελληνικών ομολόγων», δήλωσε χθες ανώνυμα, «λόγω της ευαισθησίας του θέματος», όπως σημειώνει το πρακτορείο, στέλεχος μεγάλης τράπεζας στο Reuters.
_______________________________
Όταν αντιδράς στη θυματοποίηση σου, υπάρχουν άφθονοι εκβιαστές - καλοθελητές να σε βγάλουν σκάρτο (αλήθεια με ποια συνθήκη υπαγορεύεται έλεγχος στην παραοικονομική πράξη του sorting των ομολόγων; (αλλιώς το νόμιμον είναι και ηθικόν)
