Την 1η του Οκτώβρη, η επιτροπή δεοντολογίας (ναι υπάρχει) της Ε.Σ.Η.Ε.Α εξέδωσε μία ανακοίνωση η οποία τιμά αφενός τον ρόλο της ένωσης (τουλάχιστον κατ’ επίφαση) διαπιστώνει αφετέρου την αρρώστια (ή μία από τις αρρώστιες) που έχουν καταβάλει το σώμα της, οδηγώντας το, με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο.
Τον θάνατο της πάλαι ποτέ 4ης εξουσίας που συνήθιζε να ελέγχει τις άλλες εξουσίες, αποκαλύπτοντας και παρουσιάζοντας κάθε είδηση ως τέτοια και όχι να την κατασκευάζει ή να την τροποποιεί κατά το συμφέρον της καθεστηκυίας τάξης, κατά το συμφέρον των άλλων εξουσιών που κατάφεραν να ομογενοποιηθούν σε μία ψευδώνυμη, απρόσωπη και απάνθρωπη, εξουσία.
Η ανακοίνωση:
Το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας
Τα ίδια τα μέλη της ΕΣΗΕΑ, φαίνεται ως δε θεώρησαν την ανακοίνωση, του ίδιου του συνδικαλιστικού τους οργάνου, είδηση και γι’ αυτό η ανακοίνωση αυτή δεν εμφανίστηκε, «δεν έπαιξε» πουθενά. Τι λαμπρή δικαίωση αλήθεια της επιτροπής δεοντολογίας και κατ' επέκταση, ίδιας της ανακοίνωσης.
Είναι γεγονός πως η ΕΣΗΕΑ δεν διέρχεται την καλύτερη περίοδο της –εδώ και χρόνια- αλλά έστω και με τεράστια καθυστέρηση, εξέδωσε μία ανακοίνωση στην οποία διαπιστώνει αυτό που λέγεται σε κάθε συζήτηση, από κάθε πολίτη.
Κάποιος θα ζητούσε όχι μόνο ανακοινώσεις αλλά και μέτρα. Ένας συνδικαλιστικός φορέας οφείλει να έχει ανοιχτή κοινωνική δράση, ειδικά όταν ο φορέας αυτός αποτελείται από ανθρώπους που κάποτε ψάχνανε την είδηση, αποκάλυπταν, φανέρωναν, ασκούσαν έλεγχο. Έτσι η ΕΣΗΕΑ, αντί να εκδίδει μία –καθυστερημένη επαναλαμβάνω- ανακοίνωση –διαπίστωση, θα έπρεπε να επιβάλει και ποινές για τη διαστροφή αυτή του λειτουργήματος από συγκεκριμένα μέλη της.
Όμως, δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν στο εσωτερικό της ΕΣΗΕΑ, απ’ όσο μπορούμε εμείς οι απέξω να γνωρίζουμε, ακόμα και αυτή η ανακοίνωση μοιάζει σαν Αποκάλυψη του Ιωάννη που ακολουθεί το νανούρισμα συνειδήσεων στο οποίο μας έχουν συνηθίσει τα μέλη της ίδιας της ένωσης (με λαμπρές όμως εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν το θλιβερό κανόνα)
Οι καιροί είναι ζόρικοι. Απαιτούν νεύρο, ήθος και τόλμη για την καθημερινή ρήξη με τους δήμιους της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Αλλά με αυτά τα «εφόδια» οι πιθανότητες επιβίωσης είναι σχεδόν μηδενικές. Η εναλλακτική πρόταση εφοδίων είναι να βάλει κανείς στη θέση του νεύρου, την απάθεια, στη θέση του ήθους, την συνειδησιακή ευκαμψία και στη θέση της τόλμης την τυφλή εμπιστοσύνη στους κυβερνητικούς παράγοντες οι οποίοι «θα μας ξελασπώσουν και θα μας χαρίσουν καλύτερες μέρες». Και τη ρήξη πια έμεινε να την ευαγγελίζεται το ...Λάος. (Μαϊμού ιδέες, πασοκικών εξαπτέρυγων** και του μέγα άντεφερ' μάνατζερ.)
Οι δημοσιογράφοι, γιατί να ξεφύγουν από τον κανόνα αυτό της επιβίωσης; Γιατί να σεβαστούν το θεσμικό ρόλο του λειτουργήματος τους όταν κινδυνεύει ο βιοπορισμός τους;
«Δεν είναι λειτούργημα. Πείτε το επάγγελμα, δεν πειράζει αρκεί να το έχω και αύριο και να με ταϊζει και μένα και την οικογένεια μου»
"Ο ειλικρινής δημοσιογράφος" - Άγραφτο ακόμα διήγημα αγνώστου ακόμα συγγραφέα
Ένα ακραίο –έτσι είχε χαρακτηριστεί- σύνθημα που είχε ακουστεί, αλλά ηχεί σήμερα εντονότερα από ποτέ, ήταν το «Αλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι». Με τρείς όλες κιόλες λέξεις, περιέγραφε την ελίτ της αστυνομίας συνειδήσεων που κατασκεύασε μέσα σε 2 δεκαετίες η εξουσία είτε η ορατή είτε η αόρατη. Κάθε εξουσία που σέβεται τον εαυτό της και στοχεύει ψηλά, πρέπει να διαθέτει όργανα της τάξης. Της φυσικής τάξης και της πνευματικής. Τα λάθη που έγιναν κάποτε από ερασιτέχνες δικτάτορες, που συγκέντρωναν την ισχύ τους στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας (σε μία τύποις διάκριση εξουσιών) έγιναν μαθήματα.
Οι σύγχρονοι επαγγελματίες της ποδηγέτησης και του εξανδραποδισμού ολόκληρων λαών, νοικιασαν και φύλακες συνειδήσεων, δαφημιστές της απελπισίας, κήρυκες μονόδρομων και αγιογραφους «Εθνοσωτήρων».
Το πιο εύκολα ανταλλάξιμο είδος, το μέσο όλων των συναλλαγών, έπαψε να είναι το χρήμα. Τώρα είναι η συνείδηση του καθενός, που την πουλάει για βιοπορισμό ή για πολυτέλεια, στο περίπτερο ή στον ραδιοτηλεοπτικό αέρα.
Όσο για το χρήμα; Αυτό έγινε το Άγιο Πνεύμα των καιρών μας, Πήρε τη θέση που του αξίζει στον ουράνιο θρόνο όπως αξίζει σε μία ανώτατη θεότητα.
Η σύντομη αλλά σημαντική ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ, είναι και κλειδί στην ερμηνεία της λαϊκής μη – αντίδρασης και της λαϊκής «αποδοχής» των συστημικών καθαρμάτων των μονόδρομων και των εσχατολογικών επιλογών τους.
Την ίδια ώρα που στην Ελλάδα μας ανακοινώνουν την επιδέινωση των συνθηκών διαβίωσης μας και εμείς μονολογούμε «Τι να κάνουμε;» στην υπόλοιπη Ευρώπη, έχει σηκωθεί θύελλα λαϊκής οργής και αποδοκιμασίας για τους πλασιέ των νέων πολιτικών. Των «ρεαλιστικών» πολιτικών, των «μονόδρομών». Αλλά εδώ δεν ψάχνουμε την αλήθεια, δεν εξοργιζόμαστε. Την αλήθεια μας τη δίνουν έτοιμη από την οθόνη, από το ηχείο. Την οργή μας τη σερβίρουν για κατανάλωση, σε κατάλληλες δόσεις και όχι όπως τη νιώθουμε αλλά όπως τη θέλουνε.
Συνηθίσαμε πια αγαπητή ΕΣΗΕΑ. Μη μας ταράζεις. Άσε αυτούς που ακόμα είναι μέλη σου (με την ανοχή σου και την ήπια επίπληξη σου) να συνεχίζουν να μας κοιμίζουν. Γιατί καλά μας το έμαθαν.
Αν δεν κοιμόμαστε δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε.
______________________
*Το γνωστό μοτό της ΕΣΗΕΑ που φυσικά το τηρεί μέχρι κεραίας
** Κατά Σαμαρά