Η σφαγή της Χίου του Delacroix.
Τα σύμβολα του Αγώνα άλλαξαν. Ο Αγώνας όμως παραμένει
Από την Αριστερά έως τη Δεξιά, είναι η ίδια μηδαμινότητα που παίρνει την πόζα του τσοπανόσκυλου ή το ύφος της παρθένας, είναι οι ίδιοι πλασιέ που προσαρμόζουν το λόγο τους σύμφωνα με τα ευρήματα της τελευταίας σφυγμομέτρησης Όσοι ψηφίζουν ακόμα, δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν άλλη πρόθεση πέρα από το να βεβηλώσουν την κάλπη, ρίχνοντας μέσα την ψήφο τους, ως μία καθαρή πράξη διαμαρτυρίας Αποτελεί τελικά ένα γεγονός ενάντια στην ίδια την ψήφο, το ότι οι άνθρωποι συνεχίζουν ακόμα να ψηφίζουν.
Εδώ και καιρό, τίποτα από αυτά που συμβαίνουν δεν αναλογεί στη σοβαρότητα της κατάστασης. Μέσα στη σιωπή του ο πληθυσμός φαίνεται απείρως σοβαρότερος από τα ανδρείκελα που ερίζουν για το ποιος θα τον κυβερνήσει. Οι φλυαρίες του όποιου καφενόβιου γέρου της γειτονιάς, είναι πιο σοφές από όλες μαζί τις διακηρύξεις των δήθεν ηγετων (των αχυράνθρωπων που παριστάνουν τους ηγέτες μας). Το καπάκι της κοινωνικής χύτρας είναι ερμητικά κλειστό, η δε πίεση στο εσωτερικό διαρκώς αυξάνεται.
Έχοντας ξεκινήσει από την Αργεντινή το φάντασμα του Que se vayan todos (να φύγουν όλοι) αρχίζει να στοιχειώνει σοβαρά τους κυβερνώντες. Ο κύκλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης έκλεισε και μόνο ο ήχος του ελικοπτέρου που απομακρύνεται από το κυβερνητικό μέγαρο, μένει σαν σημειολογικό άκουσμα, σαν αφετηρία ενός συνειρμού που στο ξεκίνημα του έχει μία δημοκρατία που δεν ωρίμασε ποτέ και στο τέλος του την απελπισία.
Θα μπορούσε να πει κανέις πως οι παραπάνω αράδες γράφτηκαν από ένα γουρουνάκι (από τα PIIGS) το οποίο ζει στο μεταίχμιο της μετατροπής της ζωής του σε εξαιρετικά απόμακρυσένη μνήμη. Όμως δεν γράφτηκαν από μία τέτοια θλιβερή ύπαρξη.
Με εξαίρεση το συμπέρασμα που παρατίθεται παραπάνω και το οποίο είναι η προσθήκη η δικιά μας, το κείμενο αποτελεί την πρώτη σελίδα της μπροσούρας της αόρατης επιτροπής “Η εξεγερση που έρχεται” L’insurrection qui vient [Comite invisible για τα ελληνικά εκδόσεις Ελ. Τύπος]. Όπως διαπιστώνει κανείς, η Αόρατη Επιτροπή, γράφει στα γαλλικά αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι και Γάλλοι (δηλαδή μη-PIIGS). Επίσης δεν αναφέρεται στο αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτικού νου που μας διέκρινε και που μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα, αλλά στις πυρκαγιές του 2005 στα προάστια της γαλλικής πρωτεύουσας και στην άθλια προπαγάνδα των γαλλικών ΜΜΕ περί “Προαστίων κατά της Δημοκρατίας”.
Όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια φάτσα έλεγαν οι ακτιβίστριες φεμινίστριες των μέσων του περασμένου αιώνα. Πόσο διαχρονικός αποδεικνύεται ο αφορισμός! Το ίδιο κάνουν και τα ελληνικά ΜΜΕ όταν διαπιστώνουν πως οι ναυτεργάτες, οδηγοί, ταξιτζήδες, ΔΕΗτζήδες, ΟΤΕτζήδες, ακόμα και οι νταβατζήδες κινούνται κατά της Δημοκρατίας, όταν απλά αρθρώσουν λόγο αμφισβήτησης για την ορθότητα του σοσιαλιστικού σφαγείου του Γιωργάκη και της κυβερνητικής παρέας του.
Ναι, όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια φάτσα,
Τελικά, το ότι βρεθήκαμε να ζούμε σε ένα χοιροστάσιο αποτελούμενο από πολλά πολλά μικρά συμφέροντα, μικροπεριβάλλοντα και ατομικές (ή εξατομικευμένες) ψευδαισθήσεις, μήπως είναι κοινός τόπος στη Νέα Ευρώπη; Αν συγκρίνουμε την ελληνική εμπειρία του 2010-11 με την εξίσου ζοφερή πραγματικότητα που περιγράφει η Αόρατη Επιτροπή για τη Γαλλία αλλά ειδικότερα την εντοπίζει στην πρωτεύουσα, τότε δε μένει παρά να σμφωνήσουμε. Η Νέα Ευρώπη έπαψε να είναι η κοιτίδα του Πολιτισμού, του Διαφωτισμού, του Ουμανισμού, της Πολιτικής και όποιας άλλης έννοιας, κύριας ή δευτερεύουσας αποτελούσε ταυτόχρονα χαρακτηριστικό και καταγωγής αλλά και κουλτούρας.
Τον τόπο που εγκαταλείπει ο πολιτισμός, πολύ σύντομα τον καταλαβάνει η βαρβαρότητα. Τον τόπο που εγκατέλειψε ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός, ο πολιτισμός μίας ηπείρου που ακόμα και αν δεν είχε ούτε έχει κοινή γλώσσα και κοινά έθιμα, είχε τουλάχιστον ένα συνδετικό νήμα στην πολιτική της. Το κληροδότημα του Διαφωτισμού και το παιδί του, το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Τελικά τόσο το πολιτιστικό κληροδότημα όσο και το πολιτικό παιδί του, δολοφονήθηκαν και ρίχτηκαν στον ίδιο λάκκο. Τον τόπο που γεννούσε τέχνη, επιστήμη, ιδέες και πολιτική, κατέλαβε η λατρεία του χρήματος με ναούς τς τράπεζες και βωμούς της τους γκισέδες καταθέσεων - αναλήψεων. Αυτό το νέο δόγμα όμως απ’ ότι φαίνεται είναι θνησιγενές. Το καθστώς δυστυχίας που επιβάλει ξεσηκώνει κύμα εθνικιστικής δυστυχώς, υστερίας που ξεκινάει σιγά σιγά να σαρώνει την ήπειρο. Απομόνωση και περιχαράκωση των “υστερούντων” λαών της Ευρώπης από τη μία, ηγεμονικές τάσεις των πλουσίων εις βάρος των “υστερούντων” από την άλλη. Δεν είναι απλά μία διάσπαση της πάλαι ποτέ “ευρωπαϊκής” δήθεν ένωσης. Είναι ένας νέος μεσοπόλεμος που για να τηρείται και η επανάληψη της Ιστορίας έστω και ως φάρσα, θα έχει και το δικό του κραχ, το ανάλογο εκείνου του 1929.
Ήδη η Marine φόρεσε το καλό της φόρεμα και βάφεται.
Αρνηθήκαμε την πολιτική και προτιμήσαμε να δώσουμε την πρωτοκαθεδρία στην οικονομία, Είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το τίμημα; και αν δεν είμαστε τι θα κάνουμε γι’ αυτό;
Ας δούμε ποιο είναι αυτό το τίμημα που πληρώνουμε όσο μένουμε αδρανείς (Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι σύμπτωμα, δεν είναι ούτε τίμημα ούτε τελική κατάσταση).
1. Η ηθική έκπτωση του πολίτη.
Ο αφανισμός της πολιτικής ή έστω η οπισθοχώρηση της μπροστά σε μία οικονομία που λειτούργησε αποπροσανατολιστικά για το σύνολο των πολιτών της Ευρώπης (επιμένω πως εμείς οι ΈΛληνες ιθαγενείς, είμαστε απλά ένα μικρό πειραματικό δείγμα) κάνοντας τους να πιστέψουν πως ζούνε ως προοδευμένοι homo sapiens economicus, όντα εξελιγμένα που προέκυψαν από διαδικασίες κοινωνικού δαρβινισμού, στον 21ο αιώνα. Η φτώχεια έμοιαζε μακρινό παρελθόν ή τουλάχιστον μακρινή με γεωγραφικούς όρους.
Όποιος δεν είχε μερίδιο στη μοιρασιά της ευδαιμονίας, έπρεπε να το αποκτήσει. Πάση θυσία. Φαινόμενα όπως εκείνο της φούσκας του χρηματιστηρίου, ή εκείνα τα παλαιότερα των κλαδικών και της κομματικής ταυτότητας, φαινόμενα προσαρμοσμένα στα ήθη των καιρών τους, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους αλλά τελικά όπως αποδεικνύεται, αποτελούσαν όψεις του ίδιου φαινομένου. Η ευδαίμων κοινωνία έχει τα ορόσημα της και σίγουρα δεν είναι ένα από αυτά η πολιτική δράση ή απλούστερα οι πολιτικές ανησυχίες. Δεν μπορεί να είσαι ευδαίμων όταν δεν είσαι επαναπαυμένος. Αυτό προβλήθηκε αυτό καταπιώθηκε. Αυτό ίσχυε για την Ελλάδα. Αλλού είχαν άλλο αφιόνι να τους ποτίσουν. Όπου η ανεργία οργίαζε, οι θέσεις εργασίας, έστω και προσωρινές, ήταν η πρέζα, Η ευτυχία του ηλίθιου.
Η συνειδητοποίηση του προβλήματος είναι οδυνηρή. Η λύση του μαρτυρική.
2. Η προσαρμογή στα νέα οικονομικά δεδομένα
Το να συνειδητοποιείς τη βλακεία σου είναι οδυνηρό. Το να ζεις τις συνέπειες ενώ έχεις συνείδηση του πόσο στήριζες(ή ακόμα χειρότερα, στηρίζεις) το μηχανισμό της εξαθλίωσης είναι ότι χειρότερο. Το να πρέπει να προσαρμοστείς στις “ανάγκες της νέας σου ζωής” γιατί “έτσι πρέπει”, αποτελεί καθημερινή επανάληψη της βλακείας που σε έφερε εδώ. Αντί να πολεμήσεις το μηχανισμό παραγωγής φτώχειας, γίνεσαι πρόθυμο γρανάζι του. Και για αυτό δεν υπάρχει χαρακτηρισμός Κανείς δε φρόντισε να μάθει το παράδειγμα της Γερμανίας όπου το χρηματοπιστωτικό σύστημα δουλεύει για τους λίγους, οι δείκτες ευημερίας αφορούν λιγότερους και τα κέρδη τα καρπώνονται ελάχιστοι.
Ευτυχώς υπάρχουν πιο ηλίθιοι που εξαθλιώνονται αυτοβούλως από κίβδηλο πατριωτισμό Δεν θα ασχοληθούμε με περιπτώσεις που απαιτούν επιστημονική (ψυχιατρική) παρέμβαση. Αρκεί που υπάρχουν και κάνουν τους προηγούμενους να νιώθουν κάπως καλύτερα.
Η αφύπνιση και αποκατάσταση τέτοιων περιπτώσεων είναι εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη.
3. Ο αφανισμός της ελπίδας
Και εδώ τα νερά βαθαίνουν απότομα. Δε μιλάμε για την ελπίδα των απολιτικών ψηφοφόρων των προηγούμενων περιπτώσεων. Αυτές οι περιπτώσεις, και ελπίδα να ξαναποκτήσουν, θα την καταστρέψουν αμέσως αφού θα ανέβουν και πάλι στο πρώτο άρμα αχυράνθρωπου που κάνει τον ηγέτη, που θα περάσει. Το τίμημα είναι η αναπτέρωση της ελπίδας σε εκείνους που δε θα έπρεπε να την έχουν χάσει. Στους νέους.
Στην Αγγλία και στη Γαλλία πρόσφατα υπήρξε ενεργοποίηση των νέων που ζητήσανε αυτό που δικαιούνται. Βγήκαν στους δρόμους αξιώνοντας πέρα από τα δικαιώματα που τους χρωστάει η χώρα και το κράτος τους, ακόμα και τα δίκαια των γονιών τους και των γενεών εκείνων που είχαν πέσει ήδη σε λήθαργο. Εδώ τα ΜΜΕ και η κρατικά κατευθυνόμενη προπαγάνδα έφτασαν να αποδομήσουν τον ξεσηκωμό του Δεκέμβρη του 2008, καταφέρνοντας ευτυχώς να αποδομήσουν, ακόμα μία φορά, μόνο την αξιοπιστία τους. Βρισκόμαστε σε οριακό σημείο. Προλαβαίνουμε ακόμα να αντιστρέψουμε την κατάσταση.
4. Η απανθρωποποίηση
Αυτο το τελευταίο έχει να κάνει με την αποστέρηση του πολίτη από κάθε τι που θα τον χαρακτήριζε τελικά ως άνθρωπο. Την πλήρη υποταγή του σε κελεύσματα μισανθρωπισμού, που θέλουν τον καθένα να μισεί τον διπλανό του. Και διπλανός (ο πλησίον κατά τη χριστιανική ηθική) είναι και ο μετανάστης (ο λαθρομετανάστης κατά τη λαοτιανή ορολογία) ο πρόσφυγας (ο αποτυχημένος κατά τη νεοφιλελεύθερη ηθική) ο εργαζόμενος μισθωτός ή ο υποαμοιβόμενος νέος (ο κηφήνας κατά τη ΜΜΕδικη επιταγή) ο καθένας (εχθρός της πατρίδας κατά τη νεοπασοκική λογική) που διεκδικεί μία ανθρώπινη ζωή.
Εκείνος που διεκδικεί ότι διεκδικεί, το διεκδικεί πάντα εις βάρος του συνόλου. Αξιωματική τοποθέτηση της σημερινής ελληνικής (;) κυβέρνησης αλλά και των άλλων εθελόδουλων κυβερνήσεων των ευρωπαϊκών χωρών καθώς και των Μέσων τους.. Εκείνος που μας δανείζει τα ψεύτικα λεφτά του, εκείνος είναι το αφεντικό, εκείνου τις εντολές υπακούμε, εκείνος ξέρει το σωστό όπως ξέρει και το λάθος. Τα ανθρωπάρια δεν εχουν γνώμη. Δεν πρέπει να έχουν γνώμη.
Δεν είμαστε έτοιμοι να νικήσουμε αυτόν τον εχθρό. Δυστυχώς. Κανένας λαός στην Ευρώπη δεν μπορεί να νικήσει αυτόν τον εχθρό, όσο η πρωτοκαθεδρία στη ζωή μας ανήκει στην οικονομία και γονατίζει μπροστά στον στόχο της μεγιστοποίησης του κέρδους. Εϊτε αυτό γίνεται μέσω του παραδοσιακού είτε μέσω του νέου και αποτρόπαιου καπιταλισμού.
5. Η διαρκής αίσθηση ενοχής
Δε χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις. Η διαρκής αίσθηση ενοχής για ότι συμβαίνει, την οποία φορτώνεται ο λαός μέσω της ΜΜΕδικης προπαγάνδας πρέπει να τελειώσει εδώ, Η ενοχή που επωμίζεται ο λαός, τον αποχαυνώνει και τον αποδυναμώνει.
Αν δε τελειώσει τώρα, θα δημιουργήσει λαούς έρμαια των δοσίλογων πλασιέ των “αγορών”, που θα χαλιναγωγούνται εσσαεί προς όποια κατεύθυνση επιθυμούν τα αφεντικά του ψεύτικου χρήματος και των πλαστών αξιών. Αυτοί οι λαοί είναι και οριστικά καταδικεσμένοι.
Η Αντίσταση καλείται και πάλι να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Η Αντίσταση των ενωμένων λαών. Η Αντίσταση των φιμωμένων λαών. Αλλιώς θα επιβεβαιωθεί η Ιστορική συνθήκη πως Αντίσταση κάνουν μόνο οι πεινασμένοι και οι εξαθλιωμένοι
Θα περιμένουμε να φτάσουμε εκεί;
__________________________________________________
Το κείμενο γράφτηκε παραμονή της απεργίας της 11ης Μαίου 2011. Γράφτηκε έτσι, σαν πρόταση, σαν επιδίωξη μίας απεργίας που γίνεται με αφορμή το οικονομικό τέλμα αλλά δεν πρέπει να αγνοήσει το πολιτικό κενό. Είναι καιρός να απαιτήσουμε επιτέλους την πολιτική και τη συμμετοχή μας σε αυτήν. Για να είμαστε εμείς αυτοί που αποφασίζουν και όχι πια οι τράπεζες.