Γεγονός είναι πως η αναστολή έκδοσης της Ελευθεροτυπίας ήταν ένα πλήγμα στην ανάγκη μου αυτή αλλά και στην ενημέρωση γενικά. Έτσι τα απολαυστικά τεράωρα και
πεντάωρα του κυριακάτικου πρωινού αφιερώνονται στις δύο εφημερίδες που μου απέμειναν, την ΑΥΓΗ (κυρίως) και την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (από μία διαστροφή που έχω για το πως δουλεύει ο νεοφιλελεύθερος εγκέφαλος εκεί στα σκοτάδια του σύγχρονου μεσαίωνα).
Την Κυριακή 19/2 συνέβη κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό. Ένα άρθρο από την ΑΥΓΗ ήρθε και συνάντησε, βρήκε στόχο σε άρθρα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ και μάλιστα στο κύριο άρθρο της αλλά και στην επιφυλλίδα του Πάσχου Μανδραβέλη. Εξηγούμαι.
Διαβάζοντας τη μόνιμη στήλη "Υπάρχει Λόγος" του μοναδικού Κώστα Καναβούρη και με τίτλο της ημέρας "Με πεθαμένους θανάτους", το πρώτο πράγμα που αιχμαλώτισε τη ματιά μου και τη σκέψη μου ήταν από την αρχή κιόλας, η αναφορά του συγγραφέα-ποιητή στα τέρατα που ψεύδονται ατιμώρητα - ασύστολα - δημόσια. Οι τονισμοί είναι δικοί μου.
"Δεν μπορεί κάπου εδράζεται η σιγουριά των τεράτων. Δεν γίνεται να ψεύδονται ατιμωρητί ασυστόλως και δημοσίως. Δεν γίνεται να διαστρέφουν και να στρεψοδικούν σα να μην υπήρξε ποτέ το χθες, σα να είναι άθυρμα σήμερα και άθλιο υποπόδιο το αύριο. Δεν μπορεί, κάπου θα εδράζεται η σιγουριά των τεράτων.
Δεν γίνεται να επιχειρηματολογούν για την καταστροφή ως εάν ήτο η εξ ύψους βοήθεια και να μην τους αρπάζουν από τα μούτρα. Δεν γίνεται να ομιλούν ως ΑΡΙΘΜΟΛΕΚΤΙΚΑ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ και να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι που προσπαθούν εν συνειδήσει για τη ζωή τους και τη ζωή μας (υπό την έννοια ότι ο κάθε πολίτης και πολύ περισσότερο ο προβιβασμένος πολίτης προσπαθεί εν ταυτώ για τη ζωή του και για τη ζωή όλων των άλλων), έστω με λάθη, έστω ατελώς, αλλ' όμως προσπαθούν."
(Κώστας Καναβούρης "Με πεθαμένους θανάτους" ΑΥΓΗ 19/2/2012)
Τα τέρατα του νεοφιλελευθερισμού δεν θα μπορούσαν να βρούν καλύτερη περιγραφή. Τα υποπόδια των αφεντικών (οι δημοσιογράφοι της "realpolitik" όπως βαφτίζουν το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα) δεν θα έβρισκαν καλύτερη πένα για να τους περιγράψει ως αυτό που πράγματι είναι. Τέρατα. Όμως διαβάζοντας άρχισα να αναζητώ και ένα καλό παράδειγμα τέρατος. Το βρήκα μερικές ώρες αργότερα, όταν τελείωσα την ανάγνωση της ΑΥΓΗΣ και πέρασα στο κύριο άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ
"Προσωπικώς, είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο μέσος Ελληνας γνωρίζει άριστα και σε βάθος τα προβλήματα αυτής της χώρας. Μπορεί να μην του αρέσει να τα ακούει από τους ξένους, μπορεί να θυμώνει δικαιολογημένα όταν γίνεται η καρικατούρα προς αποφυγήν παγκοσμίως. Ξέρει όμως, έχει κοιταχθεί στον καθρέφτη εδώ και δύο χρόνια και έχει πλήρη αντίληψη της πραγματικότητος."
(Αλ. Παπαχελάς "Με ψυχή ελληνική" - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/2/2012)
Η προσωπική του βεβαιότητα οφείλεται στο ότι ο ίδιος κοιτάζεται καθημερινά στον καθρέφτη του μπάνιου του, ο οποίος αντανακλά την αυθεντία της βαθιάς του "γνώσης - προπαγάνδας" που πρέπει να μεταλαμπαδεύσει σε έναν ολόκληρο λαό για να τον κάνει να νιώσει σε όλο τους το μεγαλείο, τις ενοχές που θέλει να του εμφυτέψει. ΚΑΙ αυτό φαίνεται στην επόμενη παράγραφο:
"Ο Ελληνας είναι νοικοκύρης, δουλευταράς και απίστευτα προσαρμοστικός. Μην ξεχνάμε όμως ότι πέρασε 30 και κάτι χρόνια που βολεύτηκε. Οι γονείς ήθελαν τα παιδιά τους να βρουν δουλειά στο Δημόσιο και θύμωναν με τον βουλευτή της περιφέρειας αν δεν το κατάφερνε. Μέχρι και οι δουλειές σε εταιρείες είχαν γίνει αντικείμενο ρουσφετιών από βουλευτές. Η επιχειρηματικότητα, η οποία συμβαδίζει απόλυτα με την καπατσοσύνη και την ευρηματικότητα (ακόμη και αν είναι στα όρια των θεσμών και της νομιμότητος) του Έλληνα, χάθηκε και αντικαταστάθηκε από τα «κόλπα», πώς θα πάρουμε καμιά δουλειά από το Δημόσιο, κανένα κονδύλι από το ΕΣΠΑ, καμιά κοινοτική επιδότηση κ.λπ. Βολεύτηκε ο ανήσυχος και δουλευταράς Ελληνας και αποκοιμήθηκε σε σχέση με τους πολιτικούς του."
(Αλ. Παπαχελάς "Με ψυχή ελληνική" ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 19/2/2012)
Πως όμως ο Κώστας Καναβούρης, έχει διαγνώσει την προπαγανδιστική τακτική των "υποποδίων" των αφεντικών, των 100 μικρών Παγκάλων, και με τον απαράμιλλο ποιητικό του λόγο, γράφει την ίδια μέρα στο άρθρο του -που μπορεί και να γράφτηκε την ίδια μέρα:
"Δεν γίνεται να αντιμετωπίζουμε τα τέρατα αυτά ως εκδοχές επιχειρήματος. Κάτι βαθύ, κάτι πολύ βαθιά τραυματικό υπάρχει εδώ. Και σ' αυτό ακριβώς το βαθιά τραυματικό εδράζεται η σιγουριά των τεράτων, εδώ ακριβώς σ' αυτή τη σκοτεινή χοάνη μετατρέπεται το ψεύδος σε επιχείρημα. Μετατρέπεται σε τρόμο η ανάγκη της επιβιώσης και σε εχθρότητα, κυρίως εναντίον του ίδιου σου του εαυτού που είναι τόσο γεμάτος από ενοχές, ώστε να νομίζεις ότι είναι εναντίον των άλλων. Ο εαυτός σου. Εσύ. Ο ίδιος που αφήνεσαι στην τερατώδη προστασία τους. Σ' αυτή την αισχρή πειθώ που είναι χειρότερη από την επιβολή, χειρότερη από τον εξαναγκασμό, γιατί παρουσιάζεται ως απόλυτη αλήθεια, ελλείψει αντιλόγου."
(Κώστας Καναβούρης "Με πεθαμένους θανάτους" ΑΥΓΗ 19/2/2012)
Ναι. Δεν μπορείς να διαβάσεις τον ένα χωρίς να διαβάσεις και τον άλλο, προκειμένου να φυλαχτείς από την άνανδρη επίθεση που σου κάνει ο συστημικός και υπηρέτης των μεγαλοκεφαλαιούχων, Παπαχελάς χτυπώντας σε με την αισχρή του πειθώ. Την πειθώ για αποκλειστική χρήση σε ανεγκέφαλους (την ίδια πειθώ χρησιμοποιεί κατά κόρον και ο Κασιμάτης στη δεύτερη σελίδα της "έγκυρης" ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ αλλά το ειδικό του βάρος περιορίζεται στο βάρος συνταξιούχου γυμνασιάρχη που από μόνιμη προσκόλληση στην πρωϊνή προσευχή του σχολείου που διεύθυνε, βγάζει λόγους στο καφενείο που συχνάζει τώρα που πήρε τη σύνταξη)
Και συνεχίζει ο Παπαχελάς (με εκείνη τη φρικώδη του βεβαιότητα) αφαιρώντας κάθε έννοια που θα μπορούσε να καταδείξει πως ο "Έλληνας" είναι ο ελληνικός λαός και όχι μία αόριστη-άχρωμη-ασάλευτη-άοσμη μάζα, κάτι αόριστο νεφελώδες και προϊόν ακατανόητων αριθμών:
"Πιστεύω ότι ο Ελληνας είναι μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και η Ελλάδα στο πιο κομβικό σημείο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εχουμε περάσει πολλούς διχασμούς στην ιστορία μας και τώρα ανοίγουν διάπλατα όλα τα ρήγματα, ανάμεσα σε εκείνους που θέλουν τη χώρα στην Ανατολή και εκείνους που τη θέλουν στη Δύση, ανάμεσα σε όσους νοσταλγούν ή επιδιώκουν μια «Ελλαδίτσα» της δραχμής και εκείνους που πιστεύουν ότι ανήκουμε σε ένα κλειστό ευρωπαϊκό κλαμπ. Μπορούμε εύκολα να πάμε και από τη μια και από την άλλη. Λίγο να αφήσουμε τη χώρα στα χέρια των δυνάμεων της άρνησης και της καταστροφής, μπορεί να μοιάζουμε με την Αίγυπτο ή τον Λίβανο σε μερικούς μήνες....."
Και βέβαια βάζει και τη μόνιμα απαραίτητη απειλή. Απειλή προς "εφησυχασμένους και μικρόνοες". Απειλή για όσους απολαμβάνουν χρόνια τώρα την "Ευρωπαϊκή Προοπτική" της χώρας"
"...Ξέρουμε άλλωστε πώς θα ήταν τότε η χώρα γιατί το βιώνουμε εν μέρει σήμερα: σπασμένα φανάρια από τους χούλιγκαν της δήθεν πολιτικής βίας, μουσεία αφύλακτα τύπου Βαγδάτης, υπηρεσίες που καταρρέουν κ.λπ. Αυτός είναι ένας δρόμος χωρίς τελειωμό και μάλλον χωρίς επιστροφή. Το συναίσθημα, η υστερία, η υπερβολή θέλει να μας πάει εκεί. Εκεί θέλουν να μας πάνε και οι σκληροί Βορειοευρωπαίοι που έτσι θα δικαιώσουν το ρατσιστικό τους στερεότυπο για εμάς."
(Αλ. Παπαχελάς "Με ψυχή ελληνική" ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 19/2/2012)
Σε δεύτερη και τρίτη ανάγνωση αντιπαραθέτω τα κείμενα (ένιωσα ντροπή τοποθετώντας ένα κείμενο του Κώστα Καναβούρη στην ίδια επιφάνεια ανάγνωσης με άρθρα του Παπαχελά). Και το φως διέλυσε πάλι το σκοτεινό και δηλητηριώδες κείμενο του γνωστού και ως Alexis
"Κι όμως. Τα τέρατα είναι εδώ. Αυτός ο ίδιος Βενιζέλος σε κοιτάζει μ' αυτά τα κατεστραμμένα μάτια του, που δεν ξέρεις τι κατοικεί από πίσω. Αυτός ο ίδιος Πρετεντέρης στήνει τα ίδια τραπέζια πόκας που θα κλέψουν το κορόιδο. Αυτός ο ίδιος Παπαχελάς με τα δουλάκια του συμπεραίνουν αυτό που πρέπει να συμπεράνουν: Η χώρα πρέπει να σωθεί. Και θα σωθεί. Μόνο που αύριο θα είναι μια άλλη χώρα. Για μας. Για τον Παπαδήμο και τους λοιπούς θα είναι μια ίδια χώρα, όπως όλες οι ίδιες χώρες των αγοραίων συνόρων και των εκατομβικών ανθρώπων που θα θάβονται μέσα στο ίδιο τους το πρόσωπο και θα θάβουν το θαμμένο τους πρόσωπο μέσα στα θαμμένα πρόσωπα όλων των άλλων."
(Κώστας Καναβούρης "Με πεθαμένους θανάτους" ΑΥΓΗ 19/2/2012)
Και ο Παπαχελάς έχει τελειώσει, για κάθε νοήμονα αναγνώστη της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (αν υπάρχει τέτοιος γιατί κι εγώ αμφιβάλλω πολύ για τον εαυτό μου και τη διαστροφή που έχω να αντέχω την ανάγνωση εμεσμάτων). Ο Έγκυρος και Αξιόπιστος Παπαχελάς μπήκε σε εισαγωγικά γιατί καμία αλήθεια δεν μπορεί να στέκεται απέναντι από το λαϊκό συμφέρον και άν το κάνει, τότε είναι αλήθεια του εχθρού και όπλο κατά του ανθρώπου. Δηλαδή ΠΛΑΣΤΗ. Οι δοκησίσοφοι σοφιστές ήταν πάντα οι καλύτεροι κατασκευαστές πλαστών αληθειών για την επίτευξη αληθινής συναίνεσης στον όλεθρο.
Αλλά η "έγκυρη" έχει κι άλλον θεράποντα του αντιλαϊκού αγώνα των κεφαλαιοκρατών. Τον μεταμοντέρνο Πάσχο με τον πάσχοντα λόγο του. Που στο ίδιο φύλλο της 19ης Φεβρουαρίου ¨ξυπνάει" τους Έλληνες για να δουν πως ο "φιλελληνισμός" των κινημάτων που εκδηλώθηκαν στις πρωτεύουσες και άλλες πολεις, διαφόρων χωρών ανά τον κόσμο, είναι στην ουσία "εικονικός". Και ναι. Συμφωνώ κι εγώ πως δεν πρόκειται για φιλελληνισμό τύπου ομοιου με εκείνον της εποχής των Ορλωφικών (που τα επικαλείται ο Πάσχων Πάσχος και το αίσχος του ή με εκείνον της εποχής του Byron. Είναι στην πραγματικότητα συμπαράσταση στο πειραματόζωο που λέγεται ελληνικός λαός και είναι στην πραγματικότητα λαϊκή αντίδραση σε έναν πόλεμο που δεν πολεμάνε Ξένοι εναντίον των Ελλήνων αλλά το Υπερεθνικό Κεφάλαιο εναντίων όλων των λαών, ανεξαιρέτως.
Ναι κύριε Πάσχο. Έχετε δίκιο. Αλλά δεν λέτε και την αλήθεια. Γιατί η μισή αλήθεια είναι ένα πλήρες ψέμα. Ψέμα από αυτά με τα οποία σας έχουμε συνηθίσει.
Αλλά ας δούμε τον Πάσχο Μανδραβέλη μέσα στο κείμενο του Κώστα Καναβούρη. Λέει ο Πάσχος Μανδραβέλης:
"...Τα σκληρά δεδομένα λένε κάποια πράγματα που δεν είναι ενθαρρυντικά. Η τελευταία δημοσκόπηση στη Γερμανία αναφέρει ότι το 80% των πολιτών εξέφρασε την αντίθεσή του να δοθούν τα 130 δισ. από το δεύτερο πακέτο διάσωσης, «εκτός και αν οι Ελληνες υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις». Δεν συνιστά πρόβλημα μόνο το γεγονός ότι αυτοί είναι οι μόνοι από τους οποίους περιμένουμε τα δανεικά, αλλά ότι είναι οι ίδιοι που εκλέγουν τον κ. Σόιμπλε, αυτόν που μας αρέσει να μισούμε και δεν αναγνωρίζει ο κ. Παπούλιας. Επιπλέον: μόνο το 34% πιστεύει ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ. Ευτυχώς, δηλαδή, δεν έχουμε δει δημοσκοπήσεις και από την Ολλανδία."
("Ο νέος εικονικός φιλελληνισμός" Πάσχος Μανδραβέλης - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 19/2/2012)
και ο νους μου πάει κατευθείαν σε εκείνο που είχα διαβάσει νωρίτερα:
" Αυτός ο ίδιος Παπαχελάς με τα δουλάκια του συμπεραίνουν αυτό που πρέπει να συμπεράνουν: Η χώρα πρέπει να σωθεί. Και θα σωθεί. Μόνο που αύριο θα είναι μια άλλη χώρα. Για μας.... " αλλά και
"....θα είναι μια Δημοκρατία όπου καθένας θα αναλαμβάνει το μερίδιό του στην ισοταξία του θανάτου. Αυτή η κόλαση λέγεται μέλλον. Χωρίς λέξεις. Χωρίς νοήματα. Μονάχα με αριθμούς. Χωρίς λέξεις αριθμών. Χωρίς νοήματα αριθμών, χωρίς φαντασία, χωρίς απελπισία, χωρίς τίποτα. Μονάχα πεθαμένους με αριθμούς, μονάχα με πεθαμένους ανθρώπους, δηλαδή με πεθαμένους θανάτους. Εδώ είμαστε. Στους πεθαμένους θανάτους. Σ' αυτούς εδράζεται η σιγουριά των τεράτων. Η σιγουριά ότι μπορούν ανεμπόδιστα να θανατώνουν μια ασυμπέραστη βροχή κάποτε, που θα μπορούσε να γίνει οργή ή ένα φιλί που θα μπορούσε να κρατήσει τη σκανδάλη ενός ποιήματος της Έμιλυ Ντίκινσον. Εκείνου του ποιήματος που καταλήγει έτσι: "Σε μια στιγμή κανείς δεν καταστρέφεται / Αργά γλυστράς στη συντριβή".
Αν κάποτε μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε το τι θα πει ο λόγος των τεράτων εναντίον του λόγου μιας Ντίκινσον, ίσως θα μπορούσαμε να διώξουμε από πάνω μας τα τέρατα. Ποτέ δεν είναι αργά!"
(Κώστας Καναβούρης "Με πεθαμένους θανάτους" ΑΥΓΗ 19/2/2012)
Και στο πνεύμα του ότι ποτέ δεν είναι αργά για να βγάλουμε από πάνω μας τα τέρατα, οι ευρωπαϊκοί λαοί, βλέποντας τα να έχουν τους ίδιους σαν επόμενο πιάτο, συμπαρίστανται στο ορεκτικό των τεράτων, που λέγεται Ελλάδα.
Ο Πλάτωνας δεν ήθελε τους καλλιτέχνες στην Πολιτεία του. Ήθελε τους φιλοσόφους. Και ναι, ο Πλάτωνας έβλεπε καλά και μακριά. Όχι όμως τόσο μακριά ώστε να αφορίσει πως στην Πολιτεία του αλλά και σε όποια άλλη Πολιτεία, όπως και αν αυτή διαμορφωνόταν, θα έπρεπε να απαγορεύεται η είσοδος στα τέρατα. Τα γνωστά και χαρακτηριστικά τέρατα με τη γνώση και την πρόταση της φρικώδους θαλπωρής του ψυχολογικού καταναγκασμού και του φόβου.
Για όποιον θέλει να διαβάσει και να κρίνει και τα τρία προαναφερόμενα κείμενα, ακολουθούν οι σύνδεσμοι των πρωτότυπων πηγών, ΑΥΓΗ και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
*Κ. Καναβούρης στο ίδιο κείμενο