Αναμμένες δάδες, στρατιωτικά άρβυλα, χιτλερικοί χαιρετισμοί, υπόκρουση ελληνοπρεπούς βαγκνερικής μουσικής, αναφορές στην "ελληνική αυτοκρατορία της Χρυσής Αυγής" και άλλες φαιδρότητες συνέθεσαν το κιτς υπερθέαμα που τα τελευταία χρόνια λειτουργεί σαν επίδειξη δύναμης απέναντι στους "σύγχρονους Εφιάλτες". Χωρίς προφανώς να περιλαμβάνονται μέσα σ’ αυτούς και οι συνεργάτες της Βέρμαχτ, οι δωσίλογοι και οι γερμανοτσολιάδες της Κατοχής...
Το πρωί της ίδια μέρας είχε προηγηθεί ο καθαρισμός του χώρου στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του ΣΚΑΪ "Καθαρίζουμε την Ελλάδα, Ομορφαίνουμε την Ελλάδα". Σατανική σύμπτωση;
Η εθνικιστική φιέστα της Χρυσής Αυγής με το πρόσχημα της απόδοσης τιμής στους 300 δεν είχε καμιά πρωτοτυπία. Όλοι αυτοί οι θεατρινισμοί δεν είναι παρά κακέκτυπα της αγαπημένης για κάθε γνήσιο χρυσαυγίτη φαντασμαγορίας του Γ' Ράιχ. Η σκύλευση της αρχαιότητας ήταν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των δημόσιων εκδηλώσεων του ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία του Χ.Α. (Χίτλερ Αδόλφου).
Με το happening των Θερμοπυλών, η κοινοβουλευτική πια συμμορία έκλεισε τη θερινή σεζόν των δραστηριοτήτων της. Μια σεζόν γεμάτη ρατσιστική βία και δεκάδες αιματηρές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, την ίδια ακριβώς περίοδο που η τρικομματική κυβέρνηση του μνημονίου έθετε ως πρώτη της "εθνική" προτεραιότητα την "εκκαθάριση" της χώρας από τους "μιαρούς λαθρομετανάστες", προτού προχωρήσει και στην εκκαθάριση των ιθαγενών που αντιδρούν στην κοινωνική εξαθλίωση.
Τις σκηνές από την εκδήλωση μετέδωσε ο τηλεοπτικός σταθμός Star της κεντρικής Ελλάδας, που πάντα κάνει "κρα" για κάθε θέμα που σχετίζεται με τους νεοναζί.
Ολόκληρο το ρεπορτάζ εδώ.
Όσο κι αν μας φαίνονται φαιδρές οι εικόνες του βίντεο, δυστυχώς έχουν αρχίσει να μας γίνονται οικείες. Και σ’ αυτό έχουν συμβάλει καθοριστικά τα ΜΜΕ με το να μας εξοικειώνουν ξανά και ξανά με αυτό που ο Μάνος Χατζηδάκις είχε αποκαλέσει το πρόσωπο του τέρατος. Η εικόνα του μελαψού κοντόχοντρου μεσήλικα Αδολφίσκου να απευθύνεται με τη διαπεραστική στριγγιά φωνή του σε ένα αποχαυνωμένο ομοιόμορφο μπουλούκι διαποτισμένο από εθνικιστική προπαγάνδα θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από επιθεώρηση με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πιατά στο ρόλο του Νίκου Μιχαλολιάκου.
Όμως δεν υπάρχει τίποτα το αστείο στη σύναξη μιας παρακρατικής γκρούπας που η ιδεολογία της είναι ταυτισμένη με την ωμή βία κατά των αδυνάτων. Ο Αδόλφος, ο Γκέμπελς, ο Γκέρινγκ και τόσα άλλα είδωλα των χρυσαυγιτών δεν υπολείπονταν σε φαιδρότητα των ελλήνων ομοϊδεατών τους (αν και κάποιοι μπορεί να εκφράσουν αντιρρήσεις σε αυτό), αλλά η φαιδρότητά τους δεν τους εμπόδισε να καταλάβουν την εξουσία και να αιματοκυλίσουν την Ευρώπη. Ο φασισμός από αυτή την άποψη είναι αήττητος όσο και η βλακεία.
Σε μια αποστροφή του παραληρήματός του ο Μιχαλολιάκος είπε τα εξής:
Ο φυρερίσκος, παλιά καραβάνα των σκοτεινών παρακρατικών λαβυρίνθων, γνωρίζει πολύ καλά τι λέει και πώς το λέει. Γνωρίζει ότι τόσο η συμπαθώς προσκείμενη προς τη Χ.Α. ελληνική αστυνομία, όσο και η ελληνική δικαιοσύνη δεν πρόκειται να πειράξουν τρίχα από τον ιδιωτικό του στρατό, στο βαθμό που οι δράσεις του δεν στρέφονται ενάντια στο παρασιτικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο αλλά περιορίζονται σε μαχαιρώματα ανυποψίαστων μεταναστών και σε ακίνδυνες μεγαλοϊδεατικές πομφόλυγες.
"Βγήκε ο Δένδιας, με ειρωνικό χαμόγελο να πει ότι θα συντρίψουμε τα τάγματα εφόδου. Εδώ είμαστε, ας έρθουν να μας συντρίψουν. Εσείς είστε τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Ας έρθουν να μετρηθούμε να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος".
Ο φυρερίσκος, παλιά καραβάνα των σκοτεινών παρακρατικών λαβυρίνθων, γνωρίζει πολύ καλά τι λέει και πώς το λέει. Γνωρίζει ότι τόσο η συμπαθώς προσκείμενη προς τη Χ.Α. ελληνική αστυνομία, όσο και η ελληνική δικαιοσύνη δεν πρόκειται να πειράξουν τρίχα από τον ιδιωτικό του στρατό, στο βαθμό που οι δράσεις του δεν στρέφονται ενάντια στο παρασιτικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο αλλά περιορίζονται σε μαχαιρώματα ανυποψίαστων μεταναστών και σε ακίνδυνες μεγαλοϊδεατικές πομφόλυγες.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση στον αμύητο παρατηρητή των χρυσαυγίτικων παλινωδιών, είναι η παραδοχή του Μιχαλολιάκου ότι τα τάγματα εφόδου τα οποία ο Δένδιας δήλωσε ότι δεν θα γίνουν ανεκτά, ταυτίζονται όντως με τις εγκληματικές δράσεις της Χ.Α.
Περίεργο, γιατί δυο μέρες πριν, το πουλέν του "αρχηγού" Ηλίας Κασιδιάρης είχε δηλώσει απευθυνόμενος προς τον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ. πως τα "δήθεν τάγματα εφόδου" υπάρχουν μόνο στη φαντασία του, με τη Ζαρούλια εξ αριστερών του να συμφωνεί κουνώντας ειρωνικά το κεφάλι.
Ολόκληρο το βίντεο εδώ.
Όχι μόνο αυτό, αλλά η ναζιστική οργάνωση έβγαλε και ανακοίνωση κάνοντας λόγο για "τάγματα εφόδου λαθρομεταναστών, που έχουν πνίξει τη χώρα στο αίμα".
Τελικά τα τάγματα εφόδου αποτελούνται από τα χαϊβάνια του Μιχαλολιάκου, υπάρχουν στη φαντασία του Δένδια ή απαρτίζονται από "λαθρομετανάστες" που έχουν πνίξει τη χώρα στο αίμα; Άβυσσος το μυαλό του χρυσαυγίτη…
Τι υπήρξαν όμως πραγματικά τα τάγματα εφόδου και πού βρίσκονται οι ομοιότητές τους με τα "λεβεντόπαιδα" του Μιχαλολιάκου;
Μέλη της SA "ξεβρωμίζουν τον τόπο" καλώντας
σε μποϊκοτάζ κατά των εβραϊκών καταστημάτων.
σε μποϊκοτάζ κατά των εβραϊκών καταστημάτων.
Völkischer Beobachter, αριθ. 27/27.1.1933
Η δράση των αυθεντικών ταγμάτων εφόδου ή στα γερμανικά SA (Sturmabteilung) είναι ταυτισμένη με τη δεκαετία πριν την άνοδο του ναζιστικού κόμματος στην καγκελαρία. Ξεκίνησαν το 1920 ως σώμα περιφρούρησης των συγκεντρώσεων του μικρού τότε Γερμανικού Κόμματος Εργατών που πραγματοποιούνταν σε μπιραρίες του Μονάχου. Αρχικά ονομάστηκαν Rollkommando και απορρόφησαν κυρίως μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης Freikorps η οποία είχε δημιουργηθεί για την καταστολή της κομμουνιστικής επανάστασης στη Γερμανία.
Τα Freikorps, και ειδικά ο σκληρός πυρήνας τους που είχε το προσωνύμιο "Ταξιαρχία Έρχαρντ" ήταν στην πραγματικότητα μια συμμορία δολοφόνων. Επομένως υπήρχαν διαφωνίες για το αν η SA θα έπρεπε να θεωρείται άμεσος διάδοχός της, αν και οι δράσεις της δεν διέφεραν πολύ, ενώ και τα περισσότερα μέλη ήταν κοινά και στις δυο οργανώσεις.
Η επίσημη στρατιωτικοποίηση της ομάδας περιφρούρησης, ως φυσικό επακόλουθο της πολιτικής βίας της εποχής, έγινε το Νοέμβριο του 1921 όταν έλαβε και την τελική ονομασία της. Είχε προηγηθεί η αντικατάσταση των γκρίζων στολών των μελών της με φαιά πουκάμισα, εξού και ο χαρακτηρισμός των στουρμαμπταϊλούνγκεν ως φαιοχιτώνων.
Ψυχή και κινητήριος μοχλός της SA υπήρξε ο Ερνστ Ρεμ, ο οποίος επιδίωκε τη μετατροπή τους σε κανονικό στρατό. Οι διασυνδέσεις του με τη Reichswehr (γερμανικός στρατός) και τοπικούς αξιωματούχους της αστυνομίας του εξασφάλιζαν ελεύθερο έδαφος για στρατολόγηση και εκπαίδευση νέων μελών. Σύντομα ο Ρεμ ήρθε σε σύγκρουση με τον Χίτλερ που ήθελε την SA μόνο για λόγους προπαγάνδας και για την εξουδετέρωση των πολιτικών του αντιπάλων. Όταν ο Χίτλερ αντιλήφθηκε την προσπάθεια του Ρεμ να οργανώσει την SA σε αυστηρά στρατιωτικά πρότυπα, τερμάτισε άμεσα τη δραστηριότητά του αυτή.
Η SA από ομάδα περιφρούρησης γρήγορα μετεξελίχθηκε σε έναν πολυάριθμο ιδιωτικό στρατό, μια ένοπλη πολιτική οργάνωση με διακλαδώσεις σε όλη τη Γερμανία και επίκεντρο την καρδιά του ναζισμού, τη Βαυαρία. Με προσωπική απόφαση του Χίτλερ, την ηγεσία της SA ανέλαβε τον Μάιο του 1923 ο Γκέρινγκ, ο οποίος την οργάνωσε ιεραρχικά σύμφωνα με τα πρότυπα του στρατού, πάντα όμως υπό τη στενή επίβλεψη της κομματικής ηγεσίας.
Στις 8 Νοεμβρίου 1923 ο Χίτλερ χρησιμοποίησε την SA στο αποτυχημένο "πραξικόπημα της μπιραρίας" του στο Μόναχο. Μετά την αποτυχία του, οι περισσότεροι ηγέτες του πραξικοπήματος κλείστηκαν φυλακή και η SA τέθηκε εκτός νόμου. Στη φυλακή ο Χίτλερ ανέπτυξε στενή φιλία με τον Ρεμ, με τον οποίο συνεργάστηκε μετά την αποφυλάκισή τους για την αναδιοργάνωση της SA, υπό άλλη ονομασία.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '20 τα τάγματα εφόδου λειτούργησαν ως ο κύριος μοχλός υποβοήθησης των ναζί αρχικά για να εισέλθουν στο Reichstag και αργότερα για να ανέλθουν στην εξουσία. Ήταν τέτοια η δυναμική τους που από 70.000 μέλη που αριθμούσαν το 1931 έφτασαν τα 4,5 εκατομμύρια το 1934, ένα μόλις χρόνο μετά την άνοδο του Χίτλερ στην καγκελαρία.
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 η SA μετατράπηκε σε ένα πανίσχυρο παραστρατιωτικό μηχανισμό αποτελούμενο από λούμπεν περιθωριακά στοιχεία από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Εξαπολύοντας οδομαχίες κατά των κομμουνιστών, συμμετέχοντας σε μποϊκοτάζ εβραϊκών καταστημάτων και τρομοκρατώντας όλους τους αντιτιθέμενους στο NSDAP (καθηγητές, εκδότες, πολιτικούς, επιχειρηματίες, αλλά και τοπικούς αξιωματούχους που δεν ήταν "συνεργάσιμοι") η SA επέβαλε σε όλη τη χώρα τις εντολές του ναζιστικού κόμματος για "ξεβρώμισμα του τόπου".
Η απότομη άνοδος της δυναμικής της SA, μαζί με τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του Ρεμ, ανησύχησαν ακόμα και την κομματική ηγεσία. Μετά την κατάληψη της εξουσίας στις αρχές του '33, και αφού θεωρήθηκε ότι η SA είχε εκπληρώσει την αποστολή της, ο Χίτλερ άρχισε να βλέπει στον Ρεμ έναν δυνάμει εσωκομματικό αντίπαλο. Τα εκατομμύρια των "μαχητών" του που τόσα χρόνια "ξεβρώμιζαν τον τόπο" με αυτοθυσία, απαιτούσαν να τους παρασχεθούν προνόμια από τη διανομή της εξουσίας, επιδιώκοντας μια δεύτερη "επανάσταση" κοινωνικού χαρακτήρα. Οι απαιτήσεις αυτές γέμιζαν τρόμο τον Χίτλερ και τον στενό κύκλο του, οι οποίοι αποφάσισαν την εξουδετέρωση του Ρεμ και της οργάνωσής του.
Η αρχή της αποκαθήλωσης έγινε με τη βοήθεια των SS και του Χίμλερ. Το κόμμα άρχισε να διαδίδει ανοικτά την ομοφυλοφιλία του Ρεμ, του υπαρχηγού του Έντμουντ Χάινες και του γκρούπενφυρερ Καρλ Ερνστ. Η "κατηγορία" αυτή ήταν αρκετή για τη δίωξη της ηγεσίας των SA, δεδομένου ότι το ναζιστικό κόμμα αποκήρυσσε απερίφραστα την ομοφυλοφιλία σαν ψυχοσωματική διαστροφή.
Η κορύφωση του δράματος, μετά από αρκετούς μήνες διαμάχης μεταξύ της ηγεσίας του NSDAP και της SA, ήρθε τη νύχτα της 30ής Ιουνίου προς 1 Ιουλίου 1934, όταν εκτελέστηκαν περίπου 200 στελέχη των ταγμάτων εφόδου, του Ρεμ συμπεριλαμβανομένου. Η αιματοβαμμένη εκείνη νύχτα εσωκομματικής εκκαθάρισης έμεινε στην ιστορία ως Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και είχε ως κατάληξη την ολοσχερή αποδυνάμωση της οργάνωσης. Τα τάγματα εφόδου των "ηρωικών μαχητών του δρόμου", των "λεβεντόπαιδων" με τα φαιά πουκάμισα που μάτωσαν εαυτούς και αλλήλους για τις χιτλερικές ιδέες, ευνουχίστηκαν σε μια νύχτα από την ηγεσία τους και διατήρησαν ρόλο διακοσμητικό μέχρι και την κατάρρευση της Γερμανίας το 1945.
Η επίσημη στρατιωτικοποίηση της ομάδας περιφρούρησης, ως φυσικό επακόλουθο της πολιτικής βίας της εποχής, έγινε το Νοέμβριο του 1921 όταν έλαβε και την τελική ονομασία της. Είχε προηγηθεί η αντικατάσταση των γκρίζων στολών των μελών της με φαιά πουκάμισα, εξού και ο χαρακτηρισμός των στουρμαμπταϊλούνγκεν ως φαιοχιτώνων.
Ψυχή και κινητήριος μοχλός της SA υπήρξε ο Ερνστ Ρεμ, ο οποίος επιδίωκε τη μετατροπή τους σε κανονικό στρατό. Οι διασυνδέσεις του με τη Reichswehr (γερμανικός στρατός) και τοπικούς αξιωματούχους της αστυνομίας του εξασφάλιζαν ελεύθερο έδαφος για στρατολόγηση και εκπαίδευση νέων μελών. Σύντομα ο Ρεμ ήρθε σε σύγκρουση με τον Χίτλερ που ήθελε την SA μόνο για λόγους προπαγάνδας και για την εξουδετέρωση των πολιτικών του αντιπάλων. Όταν ο Χίτλερ αντιλήφθηκε την προσπάθεια του Ρεμ να οργανώσει την SA σε αυστηρά στρατιωτικά πρότυπα, τερμάτισε άμεσα τη δραστηριότητά του αυτή.
Η SA από ομάδα περιφρούρησης γρήγορα μετεξελίχθηκε σε έναν πολυάριθμο ιδιωτικό στρατό, μια ένοπλη πολιτική οργάνωση με διακλαδώσεις σε όλη τη Γερμανία και επίκεντρο την καρδιά του ναζισμού, τη Βαυαρία. Με προσωπική απόφαση του Χίτλερ, την ηγεσία της SA ανέλαβε τον Μάιο του 1923 ο Γκέρινγκ, ο οποίος την οργάνωσε ιεραρχικά σύμφωνα με τα πρότυπα του στρατού, πάντα όμως υπό τη στενή επίβλεψη της κομματικής ηγεσίας.Στις 8 Νοεμβρίου 1923 ο Χίτλερ χρησιμοποίησε την SA στο αποτυχημένο "πραξικόπημα της μπιραρίας" του στο Μόναχο. Μετά την αποτυχία του, οι περισσότεροι ηγέτες του πραξικοπήματος κλείστηκαν φυλακή και η SA τέθηκε εκτός νόμου. Στη φυλακή ο Χίτλερ ανέπτυξε στενή φιλία με τον Ρεμ, με τον οποίο συνεργάστηκε μετά την αποφυλάκισή τους για την αναδιοργάνωση της SA, υπό άλλη ονομασία.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '20 τα τάγματα εφόδου λειτούργησαν ως ο κύριος μοχλός υποβοήθησης των ναζί αρχικά για να εισέλθουν στο Reichstag και αργότερα για να ανέλθουν στην εξουσία. Ήταν τέτοια η δυναμική τους που από 70.000 μέλη που αριθμούσαν το 1931 έφτασαν τα 4,5 εκατομμύρια το 1934, ένα μόλις χρόνο μετά την άνοδο του Χίτλερ στην καγκελαρία.
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 η SA μετατράπηκε σε ένα πανίσχυρο παραστρατιωτικό μηχανισμό αποτελούμενο από λούμπεν περιθωριακά στοιχεία από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Εξαπολύοντας οδομαχίες κατά των κομμουνιστών, συμμετέχοντας σε μποϊκοτάζ εβραϊκών καταστημάτων και τρομοκρατώντας όλους τους αντιτιθέμενους στο NSDAP (καθηγητές, εκδότες, πολιτικούς, επιχειρηματίες, αλλά και τοπικούς αξιωματούχους που δεν ήταν "συνεργάσιμοι") η SA επέβαλε σε όλη τη χώρα τις εντολές του ναζιστικού κόμματος για "ξεβρώμισμα του τόπου".
Η απότομη άνοδος της δυναμικής της SA, μαζί με τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του Ρεμ, ανησύχησαν ακόμα και την κομματική ηγεσία. Μετά την κατάληψη της εξουσίας στις αρχές του '33, και αφού θεωρήθηκε ότι η SA είχε εκπληρώσει την αποστολή της, ο Χίτλερ άρχισε να βλέπει στον Ρεμ έναν δυνάμει εσωκομματικό αντίπαλο. Τα εκατομμύρια των "μαχητών" του που τόσα χρόνια "ξεβρώμιζαν τον τόπο" με αυτοθυσία, απαιτούσαν να τους παρασχεθούν προνόμια από τη διανομή της εξουσίας, επιδιώκοντας μια δεύτερη "επανάσταση" κοινωνικού χαρακτήρα. Οι απαιτήσεις αυτές γέμιζαν τρόμο τον Χίτλερ και τον στενό κύκλο του, οι οποίοι αποφάσισαν την εξουδετέρωση του Ρεμ και της οργάνωσής του.
Η αρχή της αποκαθήλωσης έγινε με τη βοήθεια των SS και του Χίμλερ. Το κόμμα άρχισε να διαδίδει ανοικτά την ομοφυλοφιλία του Ρεμ, του υπαρχηγού του Έντμουντ Χάινες και του γκρούπενφυρερ Καρλ Ερνστ. Η "κατηγορία" αυτή ήταν αρκετή για τη δίωξη της ηγεσίας των SA, δεδομένου ότι το ναζιστικό κόμμα αποκήρυσσε απερίφραστα την ομοφυλοφιλία σαν ψυχοσωματική διαστροφή.
Η κορύφωση του δράματος, μετά από αρκετούς μήνες διαμάχης μεταξύ της ηγεσίας του NSDAP και της SA, ήρθε τη νύχτα της 30ής Ιουνίου προς 1 Ιουλίου 1934, όταν εκτελέστηκαν περίπου 200 στελέχη των ταγμάτων εφόδου, του Ρεμ συμπεριλαμβανομένου. Η αιματοβαμμένη εκείνη νύχτα εσωκομματικής εκκαθάρισης έμεινε στην ιστορία ως Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και είχε ως κατάληξη την ολοσχερή αποδυνάμωση της οργάνωσης. Τα τάγματα εφόδου των "ηρωικών μαχητών του δρόμου", των "λεβεντόπαιδων" με τα φαιά πουκάμισα που μάτωσαν εαυτούς και αλλήλους για τις χιτλερικές ιδέες, ευνουχίστηκαν σε μια νύχτα από την ηγεσία τους και διατήρησαν ρόλο διακοσμητικό μέχρι και την κατάρρευση της Γερμανίας το 1945.
Τα νεαρότερα μέλη της Χ.Α. που "αν χρειαστεί λερώνουν τα χέρια τους", θα μπορούσαν όντως να έχουν πολλά κοινά με τον παρακρατικό στρατό των ταγμάτων εφόδου. Λαϊκής καταγωγής στην πλειονότητά τους, μέσης εκπαίδευσης αλλά χωρίς ιδιαίτερο μορφωτικό επίπεδο, χουλιγκανικής νοοτροπίας με ελλιπή κοινωνική νοημοσύνη και μυϊκή μάζα αντιστρόφως ανάλογη της εγκεφαλικής, αποτελούν πράγματι το ιδανικό εργαλείο πραγμάτωσης των προσωπικών φιλοδοξιών του κάθε "αρχηγού", του κάθε αθλητικού μεγαλοπαράγοντα, του κάθε εργοδοτικού απεργοσπαστικού μηχανισμού, του κάθε δικτάτορα. Εντέλει της κάθε εξουσίας.
Η Χ.Α. ανέκαθεν έτρεφε μεγάλη αγάπη για τον υπόκοσμο των SA, νιώθοντας σαφώς πιο κοντά στην ηθική και πνευματική τους υποστάθμη, παρά στα άρια, ρωμαλέα SS απ' τα οποία άνθρωποι με το παρουσιαστικό του Μιχαλολιάκου θα γίνονταν λίπασμα για τα γερμανικά χωράφια. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ύμνος της Χ.Α. "Ορθό το λάβαρο" αποτελεί μεταφορά στα ελληνικά του γερμανικού ναζιστικού ύμνου “Die Fahne Hoch” (Τις σημαίες ψηλά) ή αλλιώς Horst-Wessel-Lied, καθώς γράφτηκε για το νεαρό ναζιστή μαχητή των ταγμάτων εφόδου Χορστ Βέσελ που σκοτώθηκε σε οδομαχίες του Βερολίνου το 1930.
Αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε από την ιστορία της SA είναι ότι τα φανατισμένα πρόβατα που φωνάζουν εν χορώ το εξελληνισμένο σύνθημα της Hitlerjugend "Αίμα-Τιμή" είναι στην πραγματικότητα αναλώσιμο υλικό. Όσο χρήσιμος είναι ο ρόλος τους σήμερα για τις κρατικές μεθοδεύσεις, τόσο άχρηστος μπορεί να αποδειχτεί αύριο, όταν πλέον η μνημονιακή χούντα θα έχει ξεμπερδέψει με το μέτωπο των "εσωτερικών εχθρών" και θα έχει πετύχει μια κάποια ιδεολογική συνοχή χάρη στην οποία θα εξουσιάζει ευκολότερα τις ταξικά μη-συνειδητοποιημένες μάζες.
"Τώρα χαιρετάνε και με τα δυο χέρια".
David Law για τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (3 Ιουλίου 1934)
Μέχρι τότε, η αρχηγική κλίκα της οργάνωσης πρέπει να κερδίσει το στοίχημα με το χρόνο. Ο Μιχαλολιάκος και όσοι πρόσκεινται σε αυτόν ξέρουν καλά ότι οι 400.000 ψήφοι δεν είναι δεδομένοι και όσο εύκολα μπορούν να αυξηθούν, άλλο τόσο εύκολα μπορούν να εκμηδενιστούν. Όσο κι αν τα ΜΜΕ δουλεύουν εκόντα ή άκοντα για λογαριασμό τους (1, 2, 3), όσο κι αν η φυλλάδα του κομιστή έχει μετατραπεί σε λαϊφστάιλ χρυσαυγίτικο έντυπο, θα έρθει φυσιολογικά η στιγμή που ο κουρνιαχτός θα καταλαγιάσει. Η Χ.Α. θα είναι άλλο ένα κοινοβουλευτικό κόμμα ανάμεσα στα κόμματα των "χαραμοφάηδων", την ώρα που ο κόσμος υποφέρει.
Θα έρθει η μέρα που όσες δολοφονίες μεταναστών κι αν γίνουν, ακόμα κι αν πεταχτεί στη θάλασσα και ο τελευταίος "παρείσακτος" χωρίς το αίμα του Αχιλλέα να κυλάει στις φλέβες του, ούτε η πείνα θα έχει εκλείψει, ούτε η ανέχεια, ούτε φυσικά η εγκληματικότητα. Αφήνοντας ότι ούτε καν οι πολιτικοί του μνημονίου θα έχουν φάει χαστούκια, όπως ζητούσε μεγάλο μέρος των απολίτικων ψηφοφόρων των ναζιστών...
Πώς θα απαντήσει τότε η συμμορία του μίσους σε έναν εξαθλιωμένο λαό που θα μετράει ξανά από έναν μετανάστη στην οικογένειά του; Πώς θα πείσει ότι τόση φανατίλα και τόσο μίσος έφεραν τα πράγματα προς το καλύτερο, όταν όλα θα έχουν πάει προς το χειρότερο;
Καταρχήν, ακούγοντας ο φασιστοντοπαρισμένος όχλος τις γελοιότητες για "αγώνες, μάχες και ξιφολόγχες που ακονίζονται στα πεζοδρόμια" (sic) φαντασιώνεται ότι θα σπάσει τη νεοελληνική μιζέρια του αναβιώνοντας τις επικές μάχες της Μόρντορ στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο εμφανέστατα ψυχικά υγιής γκολντενντοουνφύρερ δεν θα δίσταζε να αλέσει όλα αυτά τα πρόβατα στην κρεατομηχανή, αν μέσα από τις απώλειές τους εξυψωνόταν η ματαιοδοξία του.
Αυτό που πρέπει να προσεχτεί στο παραπάνω παραλήρημα είναι η εξομολόγηση του προσωπικού πόνου του φυρερίσκου ότι δεν περνάει καθόλου καλά μέσα στο κοινοβούλιο, ότι αισθάνεται άβολα, μια σιχασιά και μια αηδία και ότι αν θέλουν το εγκαταλείπουν ανά πάσα στιγμή.
Εύλογα γεννιέται το ερώτημα, γιατί να θέλει η Χ.Α. να βγει από το κοινοβούλιο; Τόσος κόπος, τόσο εθελοντικό τρέξιμο από τα αργόσχολα κοπάδια για τις προεκλογικές εκστρατείες και τόσο κυνήγι μεταναστών να πάει χαμένο; Χώρια οι φιλότιμες προσπάθειες των ΜΜΕ να εξωραΐσουν την εικόνα των μαχαιροβγαλτών και να στριμώξουν όσο το δυνατό λιγότερο τους χιτλερικούς φιλοξενούμενούς τους στα τηλεοπτικά πάνελ.
Φυσικά και δεν πρόκειται το ναζιστικό γκρουπούσκουλο να εγκαταλείψει τα έδρανα του κοινοβουλίου που μετά από τόσες δεκαετίες κατέκτησε. Φυσικά και δεν είναι τόσο ανόητοι οι εκλεγμένοι βουλευτές μαζί με τους διορισμένους συναγωνιστές τους να βγάλουν το χέρι από τον κρατικό κορβανά. Απλά επειδή φοβούνται ότι ο χρόνος σταδιακά θα τους φθείρει στα μάτια των ψηφοφόρων τους ως "συστημικών" και αυτοί να αναζητήσουν άλλους παρεμφερείς ανταγωνιστικούς χώρους για "αντισυστημική εθνικιστική δράση" πετάνε και καμιά μ… για να περνάει η ώρα.
Αφενός η ανοιχτή πρό(σ)κληση της Χ.Α. προς το πολιτικό σύστημα να της ζητήσει να εγκαταλείψει το κοινοβούλιο "ανά πάσα στιγμή", αφετέρου η φράση του Μιχαλολιάκου προς τους οπαδούς του "εσείς είστε τα τάγματα εφόδου" (κατά το μητσοτακικό προς τους μπάτσους "εσείς είστε το κράτος") δείχνει τη λανθάνουσα αμηχανία της οργάνωσης ανάμεσα στο νομιμοποιημένο/κοινοβουλευτικό και το παράνομο/εξωκοινοβουλευτικό σκέλος της.
Πώς να μη νιώθεις σιχασιά εκεί μέσα;
Και ο καιρός θα κυλάει όμορφα και ωραία με τη χώρα να βυθίζεται και τη ναζιστική συμμορία να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των ταγμάτων εφόδου της και της "σιχασιάς" της για την κοινοβουλευτική της ιδιότητα.
________________________________________
Δείτε επίσης:
Πώς αντιμετωπίστηκαν τα "τάγματα εφόδου" και η νεοναζιστική βία στη Γαλλία των δεκαετιών του ’80 και του ’90.