-Γελάτε, γελάτε, που θα έλεγε και ο ΓΑΠ. Δεν είναι όμως για γέλια γιατί όπως αναφέρει και ο Δ. Σεβαστάκης, στην ΑΥΓΗ της 9ης Σεπτεμβρίου, "ο εξοργιστικά καλομαθημένος και κολακευμένος λαός [μας]έπασχε και εν μέρει ακόμα πάσχει από πολιτική πρεσβυωπία και συγχρόνως υπερμετρωπία. Δεν βλέπει δηλαδή ή βλέπει αυτό που επιθυμεί κι όχι αυτό που συμβαίνει. Εγκρίνοντας επί σειρά ετών τον Γιώργο, επέτρεψε να κρυφτούν πίσω του μια σειρά από απίθανοι καρεκλοκένταυροι της εξουσίας, επιτήδειοι εξολοθρευτές και επικίνδυνα ανεπάγγελτοι που όμως όλοι προέκτειναν αυτό που ο ίδιος ο λαός ενείχε: μια ασυγκράτητη, ενεστωτική ηδονοθηρία, έναν ανεξήγητο, μαζικό εγωισμό σε συνδυασμό με μια πονηρή νωθρότητα".
Εδώ αναδημοσιεύουμε το πλήρες κείμενο του άρθρου του Δ. Σεβαστάκη, ζωγράφου και επίκουρου καθηγητή στη σχολή Καλών Τεχνών του ΕΜΠ, στην ΑΥΓΗ της Κυριακής από τη μόνιμη στήλη του, στην ενότητα ¨Απόψεις" της Εφημερίδας
________________________________________________________________________________
Τα σκοτεινά άστρα
 |
| Δ. Α. Σεβαστάκης |
Ο Γιώργος Παπανδρέου, χωρίς
καμία αξιολόγηση, χρίστηκε από τον κ. Σημίτη διάδοχος, πράγμα που επικυρώθηκε
από ένα εκατομμύριο ενθουσιασμένα μέλη του κόμματός του. Αργότερα νίκησε
συντριπτικά στους εσωκομματικούς κλυδωνισμούς τον κ. Βενιζέλο και εν συνεχεία
ψηφίστηκε από τρία εκατομμύρια ψηφοφόρους ως πρωθυπουργός. Είχε μια σειρά από
ευρύτατες λαϊκές επικυρώσεις του ταλέντου του (προφανώς) και της υψηλής
πολιτικής του οντότητας. Λίγο αργότερα, και αφού κατέστρεψε τη χώρα, διέσυρε
και πτώχευσε τον λαό της, ξέκανε το κόμμα του πατέρα και του παππού του,
πετάχτηκε με έναν κατακλυσμό αναθέματος και ύβρεων και από τον λαό (που
προηγουμένως τον είχε ψηφίσει μαζικά) και από τον κομματικό λαό (που μέχρι τότε
τον στήριζε λατρευτικά). Πρόλαβε ίσα - ίσα πριν αποδημήσει πολιτικά να διαλύσει
εκτός από την εκπαίδευση -που δεν αντιστοιχούσε στη μόρφωση ή την ιδιόρρυθμη
νοημοσύνη του- εκτός από το σύστημα υγείας -που δεν αντιστοιχούσε στην κράση
του- να ταριχεύσει ένα σύνολο από επικίνδυνα διάδοχα στελέχη με τον κ. Βενιζέλο
πρώτο - πρώτο (για δεύτερη φορά).
Όλο αυτό το περίπλοκο και σχιζοειδές σύστημα αποδοχών και
λιντσαριστικών απορρίψεων, όλη αυτή η χαοτική πολιτική και μυθιστορηματική
περιέλιξη που αποτελεί την περιληπτική ιστορία του ανδρός, σήμερα στέφεται και
θεσμικά, με τη βουλευτική του επιβίωση και με την επανεκλογή του στην
Σοσιαλιστική Διεθνή, αλλά και ακαδημαϊκά, με τη διακεκριμένη θέση στο Χάρβαρντ
όπου ο κ. Παπανδρέου θα διδάξει με γνωστικό αντικείμενο αυτά ακριβώς που έκανε
ως κυβερνήτης - επιστήμονας: «Διαχείριση κρίσεων».
Ωραία, το σύστημα τον θεωρεί καμένο και τον αποσύρει με μια
πολυτελή και δραστήρια σύνταξη. Προβολή, ασυλία, αργομισθία. Φαίνεται όμως ότι
κι ο λαός, ξορκίζοντας και αναθεματίζοντας, αποενοχοποιείται για την
εγκληματική του αβλεψία ίσως και την εγκληματική του ιδιοτέλεια: να στηρίξει
δηλαδή κάποιον που προδήλως δεν έπρεπε ούτε καν να υπάρχει στον πολιτικό
ορίζοντα. Γιατί πρέπει να πούμε ότι ο λαός, παρ' όλο που στο τέλος είναι
κυρίαρχος, πρέπει να είναι και υπεύθυνος, και διορατικός, και σθεναρά ηθικός.
Γιατί πρέπει να πούμε λοιπόν ότι αυτός ο εξοργιστικά καλομαθημένος και
κολακευμένος λαός έπασχε και εν μέρει ακόμα πάσχει από πολιτική πρεσβυωπία και
συγχρόνως υπερμετρωπία. Δεν βλέπει δηλαδή ή βλέπει αυτό που επιθυμεί κι όχι
αυτό που συμβαίνει. Εγκρίνοντας επί σειρά ετών τον Γιώργο, επέτρεψε να κρυφτούν
πίσω του μια σειρά από απίθανοι καρεκλοκένταυροι της εξουσίας, επιτήδειοι
εξολοθρευτές και επικίνδυνα ανεπάγγελτοι που όμως όλοι προέκτειναν αυτό που ο
ίδιος ο λαός ενείχε: μια ασυγκράτητη, ενεστωτική ηδονοθηρία, έναν ανεξήγητο, μαζικό
εγωισμό σε συνδυασμό με μια πονηρή νωθρότητα.
Ο λαός αρνούμενος τον Γιώργο, βρίσκει τη δίοδο για να αναπαράγει
το «πνεύμα του». Οι τελευταίες εκλογές ενέκλειαν την κουλτούρα του Γιώργου.
Διλημματικός, ηθικιστικός, εκβιαστικός λόγος, συκοφαντία, τρομοκρατική συμπίεση
των πολιτικών κατασκευών, πολιτική απροσδιοριστία και ανάλγητο ψέμα. Ωραία,
έστω. Διδάχτηκε ο λαός - παίρνοντας στον τάφο βέβαια κι αυτούς που διέβλεπαν
και φυσικά δεν ψήφιζαν, αλλά και τα σπάνια, συλλογικά αγαθά που αποτελούσαν τη
ματωμένη, μετεμφυλιακή αποταμίευσή του: νοσοκομεία, σχολεία, υποδομές, χαρά. Ο
λαός μπορεί να γίνεται αυστηρός και επιεικής. Μπορεί να ταλαντεύεται και να
αιωρείται αμφίθυμος και δύσθυμος. Ανεπίδεκτος μάθησης δεν επιτρέπεται να είναι.
Εάν υποθέσουμε ότι έχουμε έναν λαό που μαθαίνει από τα λάθη του, και αναθεωρεί
τις αποφάσεις του τότε αυτά τα διάσπαρτα σκοτεινά άστρα πού απευθύνονται αν όχι
σε ευρείες υπόγειες λαϊκές παραδοχές; Για παράδειγμα, ο Γέροντας Κονίτσης
αναβιώνει επιθετικά «το ξεπάτωμα» των κομμουνιστών στον Γράμμο, σε ένα
αντιχριστιανικό κήρυγμα μίσους. Οι νεοφασιστικές ομάδες διευρύνουν μια δόλια,
λαϊκιστική δράση εξαγοράς και τρόμου. Μιντιακές επιθέσεις συκοφαντίας και
τρομοκρατίας σε ποικίλους κοινωνικούς στόχους, στη μόρφωση και στις μορφωτικές
εκπαιδευτικές δομές πρωτίστως. Επίσης μια μαζική και αναίμακτη απολάκτιση
δημόσιων περιουσιακών αγαθών.
Ολόκληρο το τελεστικό πολιτικό σύστημα υποτίθεται σύρθηκε στα
Μνημόνια και την υποτέλεια, από τα τετελεσμένα του «καταραμένου εγγονού». Τότε
τι εμποδίζει μια ακέραια αρχή με πλήρες νομικό οπλοστάσιο να ερευνήσει τη
σκοτεινή υπόθεση Μνημόνιο; Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, πάντως αυτή η συμφόρηση
δικαίου και αδίκου, οι τρομοκρατικές εκτροπές, οι φοροκλοπές και η απίστευτη
νιρβάνα, αυτός ο μαύρος αστερισμός, σαν να αποκαλύπτει έναν λαό εκστασιασμένο
από την ίδια του τη συντριβή.