Κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες το νέο βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» από τις εκδόσεις «Πόλις». Το βιβλίο παρουσιάζει πληθώρα στοιχείων που περιγράφουν την πορεία της οργάνωσης από το ξεκίνημά της και τις ιδεολογικές ρίζες της, μέχρι τις μέρες μας, και οδηγεί σε μία πληρέστερη κατανόηση των λόγων που κατέληξε η ελληνική κοινωνία να κινδυνεύει σήμερα από τη ναζιστική απειλή.
Το άρθρο μας ωστόσο δεν εστιάζει στην παρουσίαση και κριτική του βιβλίου, πέρα από την ένθερμη προτροπή να διαβαστεί από τον καθένα, και ιδιαίτερα από όσους δεν έχουν ακόμη ξεκάθαρη εικόνα της νεοναζιστικής οργάνωσης, εξαιτίας κυρίως του τρόπου με τον οποίο αυτή προβάλλεται μέσα από τα περισσότερα ΜΜΕ. Πληροφορίες μπορείτε να πάρετε και από τη συνέντευξη του ίδιου του συγγραφέα.
Αυτό που θα μας απασχολήσει εδώ είναι ένα από τα ντοκουμέντα που εμφανίζονται στο βιβλίο, και συγκεκριμένα κάποια αποσπάσματα από το Καταστατικό της Χρυσής Αυγής του 1987, τα οποία περιγράφουν την εικόνα και το ρόλο του Αρχηγού. Στο βιβλίο του Ψαρρά μπορείτε να τα βρείτε στις σελίδες 59-61.
Θεωρώ την επιλογή αυτή ιδιαίτερα σημαντική για τρεις λόγους: Πρώτον, το Καταστατικό είναι γραμμένο κατά πάσα πιθανότητα από τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο, πράγμα που ρίχνει φως στον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Δεύτερον, κάνει ακόμη πιο ξεκάθαρη την ιδεολογική ταύτιση της οργάνωσης με το ναζισμό, και το βαθύ μίσος της για κάθε δημοκρατικό θεσμό. Και τρίτον και κατά τη γνώμη μου πιο ενδιαφέρον, αποτελεί ευθεία επίθεση ενάντια σε κάθε ίχνος σεβασμού και αξιοπρέπειας ακόμη και των ίδιων των οπαδών και ψηφοφόρων του, οι οποίοι οφείλουν να τον θεοποιήσουν και να υπακούουν τυφλά την κάθε διαταγή και επιθυμία του.
Για όσους ισχυριστούν ότι πάει καιρός από τότε που γράφτηκαν αυτά, να θυμίσουμε ότι ο Φύρερ συχνά δηλώνει ότι δεν ανακαλεί τίποτα από όσα έχει υποστηρίξει στο παρελθόν.
Στο κείμενο που ακολουθεί οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Καμαρώστε τον:
--------------------------------------------------------------------
Εμείς οι Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές της Χρυσής Αυγής εξάπτοντας την ευθύνη και το καθήκον μας [sic] πάνω από το κοινό μέτρο, παραμένουμε υπέροχα πιστοί στη μόνη άφθαρτη κι ακατάλυτη από την παρακμή των καιρών Αρχή, την Αρχή του Αρχηγού.
Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός δεν είναι ο εκλεκτός της ολιγαρχίας του πλούτου ή του κόμματος που κολακεύοντας τις ταπεινές κι ιδιοτελείς ορέξεις της μάζας ή έρποντας γλοιωδώς στα σκονισμένα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας βολεύθηκε στο θώκο της εξουσίας.
Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός είναι η ενσάρκωση της ίδιας της ιστορικής συνείδησης της Λαϊκής κοινότητας, ο αξιότερος όλων των αγωνιστών της που με την ενορατική διαύγεια, το πνεύμα θυσίας και το αίσθημα ευθύνης που τον διέπουν αναλαμβάνει να την οδηγήσει στο πολιτικό της πεπρωμένο.
Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός είναι ο εκλεκτός ταγός που αναδεικνύεται και καταξιώνεται στην πρωτοπορία του Αγώνα, ο παράκλητος που ενσαρκώνει τη μυστική φωνή του Αίματος, ο διερμηνευτής των κρυφών ελπίδων, των βαθύτερων πόθων και των μυστικών ψιθύρων του απλού λαού, ο υπέροχος απλοποιητής της θεωρίας και ο εξαγνιστής της πράξεως. Είναι ο ηγέτης που στο πρόσωπό του συμβάλλουν όλες οι λαϊκές αρετές, αλλά και η συνισταμένη ενιαία βούληση του έθνους.
Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός είναι ο κατεξοχήν Λαϊκός Ηγέτης. Όχι μόνο γιατί με το παράδειγμα της δράσεώς του εμπνέει και καθοδηγεί τον λαό και τους συναγωνιστές του, αλλά κυρίως γιατί αυτοί αποτελούν τη μοναδική πηγή της δικής του εμπνεύσεως. Στην εκλεκτή προσωπικότητά του ανακλώνται οι προσωπικότητες όλων των συντρόφων του και η μεταξύ τους σχέση είναι ακατάλυτη.
Ο εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός δεν ίσταται πάνω ή δίπλα στο λαό, δεν βρίσκεται μέσα στο λαό, είναι ο ίδιος ο Λαός, που έχει συνειδητοποιήσει το ιστορικό του πεπρωμένο, είναι η ιστορική του ταυτότητα.
Όπως οι χιλιάδες παραπόταμοι αντλώντας από τις πηγές συγκλίνουν και συμβάλλουν στη δημιουργία της κοίτης του μεγάλου ποταμού, έτσι και οι επιμέρους λαϊκές δυνάμεις, αντλώντας την άφθαρτή του ζωτικότητα από τις πολιτιστικές τους καταβολές, συγκλίνουν και συμβάλλουν στο πρόσωπο του αρχηγού.
Αν οι θρύλοι και οι λαϊκές παραδόσεις είναι οι ρίζες του δέντρου της πολιτιστικής δημιουργίας που χάνονται στο ιστορικό μας παρελθόν, αν ο κορμός του δέντρου είναι ο ίδιος ο λαός στην ιστορική του διαδρομή και κλάδοι του οι εθνικοί και λαϊκοί αγώνες, ο Αρχηγός είναι η Γονιμοποιός Αρχή, που μέσα από την Άνοιξη των Ανθών, δηλαδή των εκλεκτών αγωνιστών, γεννά τους καρπούς της νέας πολιτιστικής συγκομιδής.
[…]
Για μας τους Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές δεν υπήρξε ποτέ κανένα δίλλημα, ο δημοκρατικός τρόπος διακυβερνήσεως , ο βασιζόμενος στην τυχάρπαστη πλειοψηφία των πολλών, δεν είχε θέση στο κίνημά μας. Είχαμε όμως κι άλλους λόγους, πέρα από τα δεινά της δημοκρατίας για να υποστηρίζουμε άλλες μορφές διακυβερνήσεως. Πλάι στα σκωληκόβρωτα ερείπια των δημοκρατικών κρατών βλέπαμε να φαντάζουν επιβλητικά τα οικοδομήματα των εθνών που είχαν την τύχη να οδηγούνται από μια ηγετική φυσιογνωμία. Η Γερμανία του Χίτλερ είναι φυσικά το λαμπρότερο απ’ αυτά αλλά όχι το μοναδικό. Έτσι η επιλογή μας είναι ξεκάθαρη. Πιστεύουμε στην Αρχή του Αρχηγού ως θεμέλιο πολιτειακής νομιμότητας. […] Θέλουμε η πηγή της πολιτειακής μας νομιμότητας να είναι ζώσα, να έχει σάρκα και οστά, να είναι η ενανθρωπισμένη υπόσταση αυτών των ακαταλύτων αξιών του πολιτισμού μας, ο άγρυπνος φρουρός τους, ο διερμηνευτής της μυστικής φωνής του Αίματός μας, ο ενσαρκωτής των οραμάτων της Λαϊκής μας κοινότητας να είναι ένας από εμάς, εκείνος που είμαστε εμείς, να είναι ο Αρχηγός. […] Η Αρχή του Αρχηγού ως ανώτατη αρχή και η αυστηρή ιεραρχική δομή και οργάνωση, διέπει λοιπόν απαρέγκλιτα την εθνικοσοσιαλιστική μας κοινότητα, την Χρυσή Αυγή και θα καθορίσει αύριο το περίγραμμα της Νέας Ευρωπαϊκής εθνικοσοσιαλιστικής Πολιτείας.
--------------------------------------------------
Υποθέτω πως οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δε βρίσκουν τίποτα παράξενο αν η «Γονιμοποιός Αρχή» των αξιών τους ενανθρωπίζεται και ενσαρκώνεται στην παρακάτω φιγούρα.
Κάποιοι πάντως, αν και απ’ ότι φαίνεται δυσκολεύτηκαν λίγο, τελικά κατάφεραν και το πρόσεξαν. Ο Χάρης Κουσουμβρής υπήρξε για 13 χρόνια μέλος της οργάνωσης, μέχρι που την εγκατέλειψε. Σε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του «Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής» (εκδόσεις Έρεβος, Πειραιάς, 2004), τα οποία σχετίζονται άμεσα με το πιο πάνω παραλήρημα του Φύρερ, μπορούμε να διακρίνουμε και τους λόγους:
-------------------------------------------------------------
[...] "Κάποιοι" επιτήδειοι με έσπρωχναν σε τεχνητές κι ανάξιες "αντιπαλότητες" κι ένας απ' αυτούς σίγουρα ήταν κι ένας κομπλεξικός που ήθελε να καλύψει τις υπαρξιακές του ανασφάλειες στήνοντας γύρω του μιαν "αυλή" μαριονετών η οποία θα του προσέδιδε λόγο υπάρξεως. Κι αυτός δεν ήταν παρά ένα ακόμα πιόνι του Συστήματος το οποίο παράγει, αβαντάρει και διαθέτει κάμποσα τέτοια πιόνια...
(σελ. 112)
Είναι απορίας άξιο το πόσο εύκολα ένας νέος ο οποίος ζει την παραφορά της αθωότητός του μπορεί να γίνει κιμάς στα γρανάζια των σκοπιμοτήτων της Εξουσίας. [...] Σκατά παντού! Φτηνά ιδεολογήματα ανάκατα με αρχηγίσκους-μαγαζάτορες παραρτημάτων μυστικών υπηρεσιών... Και γύρω τους πρόβατα επί σφαγήν, οι οπαδοί, έτοιμοι να μονομαχήσουν χωρίς λόγο έτσι για την ικανοποίηση των πλέον αρρωστημένων ενστίκτων του... Αυτοκράτορα-Συστήματος και των ψυχανώμαλων τοποτηρητών του.
Ε, λοιπόν, έχω το θάρρος να πω ότι είχα πέσει κι εγώ στη παγίδα του κατασκευασμένου "φανατικού" οπαδού ενός αστείου "φυρερίσκου", ενός πλάσματος που αν η Κοινωνία είχε στοιχειώδη ευθιξία θα τον είχε κλείσει σε κλουβί και θα τον περιέφερε στις γειτονιές να διασκεδάζουν οι θλιμμένοι...δανειολήπτες! Ναι, σε μια Κοινωνία που το Σύστημα υποχρεώνει τους ηλίθιους υπηκόους σε ισόβια τοκογλυφική αφαίμαξη, εγώ, ο μεροκαματιάρης, κατευθυνόμουν από έναν μισότρελο "γκουρού" εναντίον άλλων μεροκαματιάρηδων γιατί έτσι το ήθελε η "ιδεολογία" ή μάλλον τα ανομολόγητα βιοποριστικά συμφέροντα του "γκουρού" ο οποίος -βέβαια- ποτέ δεν έμαθε τι θα πει "μεροκάματο".
Τι αντιπροσώπευε για μένα αυτή η θλιβερή "προσωπικότητα"; Στην αρχή τα πάντα, όχι γιατί με έπεισε έστω και μια στιγμή για την αξία που ποτέ δεν είχε αλλά διότι έβλεπα πολλούς σαν και μένα να την πλαισιώνουν πιστεύοντας όπως κι εγώ ότι αντιπροσώπευε κάποιες Αξίες. Έλεγα "δεν είναι δυνατόν, για να είναι όλοι αυτοί γύρω του αξίζει!" κι έτσι υπάκουα στις προβοκατόρικες διαταγές του χωρίς να τις κρίνω. Ήμουν σ τ ρ α τ ι ώ τ η ς του κι ήξερα πως ο στρατιώτης δεν κρίνει αλλά υπακούει! Μπορεί ανέκαθεν στο πρόσωπό του να διέκρινα την ασκήμια, την παραφροσύνη, την έλλειψη ήθους και συντροφικότητος, αλλά... α λ λ ά ήμουν στρατιώτης και με αυτή την ιδιότητά μου κατέβαινα στο πεζοδρόμιο όπως ακριβώς και οι "αντίπαλοι" της άλλης όχθης καθοδηγούμενοι από αντίστοιχα υποκείμενα κράδαιναν τα ρόπαλα με τα καρφιά για να μου λιώσουν το κεφάλι...".
(σελ. 113-114)
"
...Εκεί μέσα [σ.σ.: στη Χ.Α.], εκτός από ένα ανήσυχο ένστικτο τίποτε δεν θα μπορούσε να "απαντήσει" στα τόσα ερωτήματα που θα μπορούσε να θέσει η ίδια η ζωή σε όσους πίστευαν ότι είναι "ιδεολόγοι". Το μόνο δεδομένο ήταν η συστηματικά καλλιεργούμενη "αναγκαιότητα Αρχηγού" μέχρι σημείου να αυτοσαρκαζόμαστε υψώνοντας το χέρι ενώπιον μιας αστείας φιγούρας νομίζοντας ότι βρισκόμασταν μπροστά σε τουλάχιστον πενήντα... Λεωνίδες! Σε ό,τι αφορούσε σε βασικές Αρχές που είθισται να διέπουν μια "Οικογένεια" συμπλεόντων Συντρόφων ούτε λόγος! Ο αρρωστημένος αρχηγίσκος μας ήθελε "όργανα" και τίποτε άλλο... Όταν ανεπτύσσοντο (και ανεπτύσσοντο πάντα...) θετικές σχέσεις και δεσμοί μεταξύ μας, έσπευδε να μας "τεμαχίσει" ...διαιρώντας μας ώστε να...βασιλεύει. Και να... βασιλεύει, αιωρούμενος μεταξύ Βασιλείας, Παγανισμού, Ορθοδοξίας, Αρχαιολατρείας, Δαιμονολαγνείας, Επταετίας και Γεωργίου Παπαδοπούλου, παρ’ ολίγον...Βουδισμού, Παλαιοημερολογητισμού, Αγαμίας, Αντιφεμινισμού, 4ης Αυγούστου, Αστυνομοκρατίας, Παρα-καπιταλισμού και ατελείωτων συγχυσμένων καταστάσεων...
(σελ. 150-151).
---------------------------------------------------------------
Δεν χρειάζονται πιστεύω περισσότερα σχόλια ή αποδείξεις για να καταλάβει κανείς τη γελοιότητα της οργάνωσης αυτής με τον ημιπαράφρονα αρχηγό της, γελοιότητα που μεταφράζεται σε διαρκώς αυξανόμενο κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία, όσο θα συνεχίσει να ανεβάζει τα ποσοστά της. Ούτε πάλι σχόλια για μερίδα πολιτικών, καλλιτεχνών, παπάδων και δημοσιογράφων, που με την ανεκτική στάση τους έως και ανοιχτή υποστήριξή τους αποκαλύπτουν τα φίδια που κρύβαμε ως κοινωνία στον κόρφο μας όλα αυτά τα χρόνια.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Χ.Α. βλέπει στο πρόσωπο του Μιχαλολιάκου την «εκλεκτή προσωπικότητα» που στέκεται πάνω από «τις ταπεινές κι ιδιοτελείς ορέξεις της», τον «εκλεκτό ταγό» της, την «Αρχή» που θα τους «γονιμοποιήσει» (αν και το τελευταίο υπάρχει κίνδυνος να αποδειχθεί κυριολεκτικά αληθές). Διότι αν συμφωνούν με την εικόνα που έχει ο Φύρερ για τον εαυτό του και τους οπαδούς-κοπάδι του, αυτό σημαίνει ότι έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοεκτίμησης.
Θα πρέπει να γνωρίζουν λοιπόν, ότι ο Φύρερ τους έτσι ακριβώς τους βλέπει και προτίθεται να τους αντιμετωπίσει.
Έχει σημασία ωστόσο να γίνει κατανοητό ότι ακόμα κι αν στη θέση του Μιχαλολιάκου βρισκόταν ο οποιοσδήποτε, με τη συγκεκριμένη απροκάλυπτα ναζιστική ιδεολογία τα πράγματα δε θα ήταν λιγότερο επικίνδυνα και ατιμωτικά, ακόμη και για τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους. Το «γιατί» μας το διδάσκει η ίδια η ιστορία. Μια ιστορία που όπως αποδεικνύεται αμέλησε να διδάξει ικανοποιητικά η Πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια.