Περιβραχιόνιο με το σήμα της νίκης, τη σβάστικα και τη γαλανόλευκη!!!!Έχει σκεφτεί κανείς, τις απαρχές της ελληνικής ακροδεξιάς; Έχει σκεφτεί κανείς, το ιστορικό αντίστοιχο του λάος πριν από 50 ή 60 χρόνια ας πούμε; Δύσκολο γιατί δεν υπήρχαν τότε ψευδοπολιτικά μορφώματα για την επιδίωξη προσωπικών φιλοδοξιών οποιουδήποτε αρνηγίσκου. Εκτός αν αυτος, προοερχόταν από το Παλάτι ή την Πρεσβεία (μία είναι η πρεσβεία). Αν σκαλίσουμε όμως λίγο παραπάνω, θα βρούμε το ιδεολογικό πλέγμα της σύγχρονης ελληνικής ακροδεξιάς, εν τω γενάσθαι. Θα βρούμε τα στελέχη εκείνα που περιμένανε (σα να το ξέρανε) το «μπόλι» από την επταετία των συνταγματαρχών, για να γεννήσουν τη σημερινή ακροδεξιά του τίποτα, αφού τίποτα και τίποτα, πάλι τίποτα κάνει.
Μία πτυχή της υπόθεσης ελληνική ακροδεξιά (και Λάος αφού οι λαϊκιστές του είναι οι κατέξοχήν ακροδεξιοί) και λοιποί συγγενείς (Πλεύρηδες, Μιχαλολιάκοι, Ελευθεροκοσμίτες εν γένει και λοιπά πολιτικά απόβλητα) είναι η θέση από την οποία αυτοί κοιτούν και κρίνουν την Ιστορία. Δε μιλώ βέβαια για τη δημόσια ιστορία που διδάχθηκαν και μεταλαμπαδεύουν κατά τις ώρες της κατήχησης για τη δημιουργία φανατικών πατριωτών. Μιλώ για την αληθινή Ιστορία, την επιστημονικά τεκμηριωμένη, διασταυρωμένη και τελικά εγκεκριμένη, στη συνείδηση των λαών του πλανήτη.
Η προσέγγιση μου στη θέση από την οποία όλοι αυτοί κατ’ ευφημισμόν άνθρωποι (αφού είναι εχθροί του Ανθρωπισμού), θωρούν τα ιστορικά γεγονότα και ερμηνεύουν μέσω αυτής τη σύγχρονη πολιτική, δε μπορεί βεβαίως να γίνει απλά καταδεικνύοντας τα λάθη τους. Δε θα χώραγαν, όχι στις σελίδες της «Ζούγκλας» αλλά ούτε στις σελίδες της Wikipedia (sic). Θα ακολουθήσω μία άλλη οδό. Θα προσπαθήσω να δω το γεγονός μέσα στο πλαίσιο στο οποίο αυτό συμβαίνει αφ’ ενός αλλά και ανατρέχοντας στη δημοσιογραφία άλλων εποχών. Έτσι:
Α. Τα γεγονότα στο πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται.
Όλες οι προσπάθειες για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, είναι γεγονός πως εντοπίζονται στα τελευταία 30 χρόνια. Για τον πολιτισμένο κόσμο, ο Adorno θα έλεγε πως εντοπίζονται στην περίοδο του ύστερου καπιταλισμού (των διαχειριζομένων κοινωνιών – όχι των επαναστατικών). Για την Ελλάδα, η ίδια περίοδος καλείται περίοδος του ελληνικού ιδιότυπου καπιταλισμού, αφού εδώ ποτέ δεν πρόλαβε να ωριμάσει ο καπιταλισμός για να φτάσει σε μία πραγματικά ύστερη φάση.
Δύο είναι τα χαρακτηριστικά της περιόδου αυτής –του ύστερου καπιταλισμού.
Α. Η τάση συγκρότησης ενός δικτύου γραφειοκρατικού ελέγχου
Β. Η διαπλοκή πολιτικής εξουσίας και μεγάλων επιχειρήσεων (ο κρατικός καπιταλισμός) και η αμηχανία που δημιουργείται έτσι τοποθετώντας τον ναζισμό και το New Deal φερ’ ειπείν, δίπλα δίπλα καθιστώντας τα συγγενή συστήματα και με λίγες πινελιές από σοσιαλισμό, με ανθρώπινο πρόσωπο ή με εκείνο του Ιωσήφ Τζουγκασβίλι.
Μπερδευτήκατε; Εγώ ναι(!). Όλα όμως καθαρίζουν και οι γραμμές τονίζονται, τα πρόσωπα φαίνονται, τα χρώματα ζωντανεύουν, αν ρίξουμε μία ματιά στην ιστορία των ταγμάτων ασφαλείας λ.χ. και το ποια ήταν η μεταπολεμική αντιμετώπιση των δωσιλόγων που υπηρέτησαν τον κατακτητή Schimana σε τέτοιο βαθμό που να τους αποκαλούν αντιστασιακούς και ήρωες, μετά.
Β. Η αναζήτηση των γεννητόρων
Μία πρώτη γεύση του εμετού, μπορείτε να πάρετε εδώ και εδώ, όσοι έχετε τα σχετικά ανομολόγητα βίτσια.
Τέλος πάντων, σε μία πολύ έντονη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου και μετά από την τεράστια περιπέτεια της κατοχής αλλά και το έπος της Εθνικής Αντίστασης, εν καιρώ εμφυλίου πολέμου και κατόπιν εν καιρώ «εναρμονισμού», με το δυτικό ψυχροπολεμικό μέτωπο, επιχειρήθηκε ο καθαγιασμός και η αναβάπτιση των εθνοπροδοτών, δωσίλογων και άλλων σκωλήκων της ελληνικής πραγματικότητας.
Αίφνης, τα τάγματα ασφαλείας, οι γερμανοτσολιάδες και όλοι οι συνεργάτες των κατακτητών, η πρώτη γραμμή του μπλόκου της Κοκκινιάς, των εκτελέσεων της Καισαριανής, οι προδότες του αγωνιζόμενου λαού, άρχισαν να προβάλλονται ως οι «αδικημένοι» από την Ιστορία, η οποία τους είχε φυσικά στιγματίσει. Κύριο επιχείρημα (και τεκμήριο της εκ των υστέρων δικαίωσης τους) των «αναθεωρητών» της Ιστορίας ήταν βέβαια ο σχηματισμός του ΔΣΕ και η γενίκευση του εμφυλίου μετά τις «εκλογές» του Μαρτίου του 1946. Ούτε λόγος βέβαια περί της Λευκής Τρομοκρατίας. Περιστερές οι ταγματασφ-αλήτες.
27/10/1948. Συζήτηση στη Βουλή για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασηςμε το νόμο 844. Αιτούνται 4 βουλευτές εκ των αγορητών, να ταυτιστούν επίσημα οι ταγματασφαλίτες με τους εθνικόφρονες αντιστασιακούς. (Για το ΕΑΜ βέβαια, δε γίνεται συζήτηση)
…Πως είναι δυνατόν και σήμερον ακόμη να μην έχωμε το σθένος οι πολιτικοί, να αναγνωρίσωμεν πως οι άνθρωποι αυτοίυπήρξαν άξιοι Έλληνες, άξιοι της Πατρίδος, διότι διέγνωσαν καλύτερα από ημάς τον κίνδυνον και είχαν τη δύναμη να λάβουν όπλο και να πολεμήσουν αδιαφορούντες εάν θα έπιναν το ποτήριον της πικρίας και θα εχαρακτηρίζοντο ως αντεθνικώς δρώντες;
Ν. Καράμπελας, βουλευτής Λακωνίας
Οι βουλευτές που δίνουν τον αγώνα για την αποκατάσταση των ταγματασφαλιτών, για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, κατά πως τους βολεύει, αφού και οι ίδιοι ήταν ταγματασφαλίτες ή συγγενείς ταγματασφαλιτών, ήταν:
Αθηνών: Ε. Κουλουμβάκης
Αρκαδίας: Θ. Τουρκοβασίλης (με το αλήστου μνήμης «υπόμνημα του προς τον Χίτλερ που διεκδικούσε τη θέση του διαυθυντή της Τράπεζας της Ελλάδος, «θάβωντας ποαράλληλα τον Τσολάκογλου)
Λακωνίας: Ν. Καράμπελας, Λ. Βρεττάκος, Αλ. Δημάκης, Γ. Γραφάκος
Πειραιώς και νήσων: Δ. Μαντούβαλος
Μεσσηνίας: Δ. Κούτσικας.
Κιλκίς: Κ. Παπαδόπουλος
Πως γίνεται τώρα θα αναρρωτηθεί κανείς, αυτοί οι 8 και το εθνικόφρον λόμπι τους, να δικαίωσαν τους αλήτες δωσίλογους. Δυστυχώς δεν ήταν μόνο αυτοί. Σύμμαχο τους είχαν το φόβο των υπολοίπων, για να μη διαταραχθεί η «πολιτική ορθοδοξία» της εποχής. Βλέπετε, κάθε λόγος ενάντια στο παράλογο που ξεστόμιζαν οι παραπάνω παλληκαράδες, κινδύνευε να χαρακτηρισθεί ως κομμουνιστικός, κρυπτοκομμουνιστικός καο ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.
Πάντως 2 χρόνια πιο μετά και ενώ γίνεται η συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων Πλαστήρα, ενώ ο Παπαδόπουλος προσπαθεί να πάρει το λόγο, οι βουλευτές του Κέντρου τον υποδέχονται με φωνές όπως:
«Είσαι ένας Γερμανός, ένας δολοφόνος ένας προδότης»
Το ποιόν του ανδρός, εφάνη μερικές μέρες πιο μετά όταν προσεκόμισε έγγραφο καταφανέστατα πλαστό, όπου ο ΕΛΑΣ (!!!) βεβαίωνς την αντιστασιακή του δράση.
Επίσης το 1962 ενώ ο Κ. Παπαδόπουλος διατηρεί το έδρανο του και συζητιέται το ΝΔ 4234 (προς αντικατάσταση του διαβόητου Ν.509/47) αγορεύει και δηλώνει πως
… «πέρασε η εποχή του σφαξίματος και της κονσέρβας»
και παράλληλα απειλεί την ΕΔΑ πως θα την «εκκαθαρίσει». Οπότε ακολουθεί ο διάλογος:
Ενας βουλευτής: Χάιλ Χίτλερ
Κ. Χιωτάκης: Στην Κατοχή τι έκανες;
Γρ. Λαμπράκης: ¨Ησουν αξιωματικός των Ες Ες!
Κ. Παπαδόπουλος: Σκάσε π….!
Η. Ηλιού: Ο κ. Παπαδόπουλος μπόρεσε να βάλει στη ναφθαλίνη τη στολή του γερμανού αξιωματικού, την οποία έφερε, δεν μπόρεσε να βάλει όμως στη ναφθαλίνη τη χιτλερική νοοτροπία του.
Ακολούθησε καυγάς, όπου ο Παπαδόπουλος χειροδίκησε κατά του Α. Μπριλλάκη, για να δεχθεί γροθιά από τον Γρ, Λαμπράκη, ο οποίος έγινε στόχος ομάδας βουλευτών και ενός κλητήρα.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου. Καλή ώρα όπως ο Θ. Πλεύρης, ο Κ. Βελόπουλος, ο Σ.Α. Γεωργιάδης, ο Μ. Βορίδης μέχρι τον Καρατζαφέρη, οι οποίοι κάθε φορά που μιλούν αποδεικνύουν πως είναι η ζωντανή επιβεβαίωση της ρήσης του Η. Ηλιού, για «τη νοοτροπία που δε μπήκε στη ναφθαλίνη»
Τέλος πάντων, εδώ ξεκινά η «εθνικά ορθή» ή «εθνικόφρων» ιστοριογραφία, η ίδια εκείνη που οι Παπαθεμελήδες, οι Καρατζαφέρηδες, οι Πλέυρηδες, οι Ρε-σαλταρισμένοι, η Κανέλλη βαφτίζουν ΙΣΤΟΡΙΑ. Ισχυρίζονται πως κινδυνεύει από τους νεοταξίτες, τους βρυκόλακες, τους εξωγήινους.
Αν κινδυνεύει μέρος της εθνικόφρονος ιστοριογραφίας, είναι γιατί πολύ απλά είναι ΨΕΥΤΙΚΗ.
Η Ζούγκλα, ξεκινά μία σειρά posts, πάνω στην αναζήτηση των ψευδών, πάνω στην ιστορία του τόπου όπως τη διαδαχθήκαμε. Μία αναζήτηση πλανερών λόγων, ψεύτικών γεγονότων και μύθων πάνω στους οποίους χτίστηκαν συνειδήσεις και κατ΄επέκταση ο τρόπος που βλέπουμε σήμερα τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Μαθήματα προπαγάνδας (γερμανική δημοσίευση)