Έχει γίνει πια κοινός τόπος στις σκέψεις χιλιάδων πολιτών, πως έχει έρθει η ώρα για λαϊκή εξουσία. Για μία νέα μορφή διακυβέρνησης που θα διασφαλίζει την επικέντρωση της νομοθετικής εξουσίας στο λαϊκό συμφέρον, την ακεραιότητα της εκτελεστικής και των οργάνων της και την απρόσκοπτη και αδιάλειπτη λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Βέβαια για την πραγματοποίηση της επιθυμίας, της ανάγκης αυτής, το ελάχιστο που καλούμαστε οι πολίτες αυτής της χώρας να κάνουμε, είναι το να ψηφίσουμε στις εκλογές που έρχονται σε λίγες μέρες. Να επιλέξουμε μία πρόταση διακυβέρνησης που θα περιλαμβάνει εμάς τους ίδιους, κατά τα πρότυπα του πρώτου άρθρου του Συντάγματος που ήδη διαθέτουμε αλλά και ήδη έχουμε κουρελιάσει τόσες φορές που δεν μπορούμε να μετρήσουμε πια.
Άρθρο 1
Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Ήδη από το πρώτο άρθρο, γίνεται ξεκάθαρο πως η Δημοκρατία μας είναι Κοινοβουλευτική (δηλαδή αντιπροσωπευτική με ένα κοινοβούλιο να λειτουργεί σαν μετριαστής moderator της λαϊκής έκφρασης). Είναι και Προεδρευόμενη (και ουχί Προεδρική opos Ameriki). Διαθέτει δηλαδή στην κορυφή του δέντρου της, το πιο λαμπρό αστέρι, τον Πρόεδρο της. Όπως όλα τα αστέρια (ή τα περισσότερα αν θέλετε) έτσι και το αστέρι της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ένας απλανής αλλά με εξαιρετική λάμψη (φυσική ή τεχνητή, μικρό ρόλο παίζει). Και μέχρι εκεί.
Ο ρόλος του είναι να στέκει και να "λάμπει". Αν συνδυαστεί αυτό και με τις ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη που σίγουραα διεθέτει το αστέρι μας, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό πως δεν μιλάμε για κάποιον χρήσιμο αλλά κυρίως για κάποιον μοιραίο στην αδράνεια του.
Ας γυρίσουμε στα ρομαντικά πάλι. Πως ορίζει το Σύταγμα πως ασκούνται οι εξουσίες που πηγάζουν από τον Λαό; Με ποια κριτήρια; Είναι άραγε αρκετό το να γράφουμε (και φυσικά να παραβιάζουμε συστηματικά) το ότι όλες οι εξουσίες ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα; Για παράδειγμα στο Άρθρο 2 έχουμε μερικά δείγματα του "όπως ορίζει το Σύνταγμα"
Άρθρο 2
Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Η Ελλάδα, ακολουθώντας τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιδιώκει την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών.
Μία ματιά στο πολύ πολύ πρόσφατο παρελθόν μας αποδεικνύει πως μέχρι πρόσφατα είχαμε μία "Δημοκρατία" και όχι μία Δημοκρατία. Η Πολιτεία που δεν σέβεται τον άνθρωπο ενώ αυτό αποτελεί Συνταγματική της υποχρέωση, σίγουρα δεν είναι δημοκρατική. Ούτε και "..επιδιώκει τη δικαιοσύνη" αφού ξέρουμε όλοι πολύ καλά, σε αυτόν τον τόπο η δικαιοσύνη -όπως και ο σεβασμός προς τους πολίτες, πάντα αποτελούσαν εμπόδια για τη "...σωτηρία της χώρας".
Και βέβαια αυτοί που ούτε σεβάστηκαν τον άνθρωπο, ούτε τον πολίτη, ούτε το Σύνταγμα, ούτε τη χώρα, αλλά αντίθετα καταπάτησαν κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας, όχι μόνο έμειναν ατιμώρητοι αλλά ....διεκδικούν και τη νομιμοποίηση τους δια της επικείμενης ψηφοφορίας. Και ο λαός, ο "κυρίαρχος" καλείται να μοιραστεί την ενοχή και να νομιμοποιήσιε τα συνταγματικά εγκλήματα του "Συνταγματολόγου", του ΓΑΠ, του Σαμαρά, του Παπακωνσταντίνου, του θηριώδους κυνισμού, Πάγκαλου και της παρέας τους.
Και θα υπάρξουν πολίτες που θα νομιμοποιήσουν τους εγκληματίες. Και μάλιστα για δύο λόγους:
Πρώτος λόγος ο φόβος. Δυστυχώς στη χώρα τούτη ψηφίζουν και όσοι φοβούνται. Ακομα και αν πρόκειται για την ύψιστη υποχρέωση ενός πολίτη απέναντι στη χώρα του (και συνεπώς ο φόβος δεν έχει χώρο γιατί ο φοβισμένος πολίτης είναι χειρότερος από το χειρότερο όπλο μαζικής καταστροφής). Ο πολίτης που νοιώθει φόβο για τους μπαμπούλες του Βενιζέλου και του Σαμαρά, δε νοιώθει δέος μπροστά στην ίδια του την ψήφο. Εάν αυτό δεν τον καθιστά ακατάλληλο για ψηφοφόρο, τότε τι θα μπορούσε να τον καταστήσει ακατάλληλο ως πολίτη γενικά;
Δεύτερος λόγος, το ότι οι πολίτες προσέρχονται στις κάλπες για να επιλέξουν μεταξύ των εικονικών πραγματικοτήτων ενός μέλλοντος που υπόσχονται οι αγχωμένοι υποψήφιοι -και που συνήθως ξεχνιέται το ίδιο βράδυ των εκλογών - και όχι των χειροπιαστών και ήδη πεπραγμένων.
Για παράδειγμα, ο Σαμαράς υπόσχεται να μη κόψει μισθούς και συντάξεις, όταν έχει ήδη δεσμευτεί στα αφεντικά του, ρητά, γραπτά και κατηγορηματικά. Καλεί τον κόσμο να τον ψηφίσει για ένα μέλλον που σβήνει με ένα "συγγνώμη" και ήδη τη συγγνώμη αυτή την έχει στο στόμα του. Η συγγνώμη του άνανδρου.
Άλλο παράδειγμα; Ο Βενιζέλος με την εύφορη κοιλάδα των υποσχέσεων του, κλείνει το μάτι για φιλολαικές πολιτικές. Όμως φευ. Αυτή η κοιλάδα των υποσχέσεων του Βενιζέλου είναι γεμάτη ΄ήδη με χιλιάδες νεκρούς από πείνα. Την πείνα των χαμένων υποσχέσεων και του πολιτικού του κυνισμού.
Το κακό είναι πως η κοιλάδα έχει χώρο και για ακόμα περισσότερους νεκρούς.
Όσο για τις φιλικές σχέσεις που επιδιώκει η Ελλάδα, αυτό είναι απλά μία παρεξήγηση. Παρεξήγηση γιατί οι φιλίες χτίζονται πάνω στην αξιοπρέπεια και των δύο μερών που αλληλοπροσεγγίζονται και ποτέ δε βασίζονται στη δουλοπρέπεια και κουτοπόνηρη υστεροβουλία.
Άρθρο 3
Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία του Χριστού· τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις.
Είναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Ιερά Σύνοδο των εν ενεργεία Αρχιερέων και από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Τόμου της κθ' (29) Ιουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928.
Το εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Κράτους δεν αντίκειται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου.
Το κείμενο της Αγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. Η επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδας και της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη.
Προτιμώ να αντιπαρέλθω. Ειπαμε πως στεκόμαστε μεταξύ Δύσης και Ανατολής αλλά εδώ το πράγμα υπερβαίνει κατά πολύ κάθε ιδιότητα που μπορεί να ορίζει την έννοια Άνθρωπος.
Άρθρο 4
Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Έλληνες πολίτες είναι όσοι έχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος. Επιτρέπεται να αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια μόνο σε περίπτωση που κάποιος απέκτησε εκούσια άλλη ιθαγένεια ή που ανέλαβε σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα, με τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία που προβλέπει ειδικότερα ο νόμος.
Μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους.
Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.
Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων.
Τίτλοι ευγένειας ή διάκρισης ούτε απονέμονται ούτε αναγνωρίζονται σε Έλληνες πολίτες.
Ερμηνευτική δήλωση: Η διάταξη της παραγράφου 6 δεν αποκλείει να προβλέπεται με νόμο η υποχρεωτική προσφορά άλλων υπηρεσιών, εντός ή εκτός των ενόπλων δυνάμεων (εναλλακτική θητεία), από όσους έχουν τεκμηριωμένη αντίρρηση συνείδησης για την εκτέλεση ένοπλης ή γενικά στρατιωτικής υπηρεσίας.
Δε χρειάζονται ούτε ερμηνευτικές δηλώσεις, ούτε επεξηγήσεις για το τι σημαίνει η πρώτη γραμμή του άρθτου αυτού. Απλά και σκέτα "Οι ΈΛληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου". Ναι.
Υπάρχουν ΈΛληνες και Έλληνες. Όλες οι ερμηνείες και οι επεξηγήσεις τελικά, μοιάζουν εκ του πονηρού, καθότι δημιουργούν προϋποθέσεις για τη γέννηση κατηγοριών πολιτών.
Τώρα αν de facto έχουν προκύψει "κάστες" που γεννήθηκαν από τη συστηματική προσπάθεια των μελών της ελίτ αυτού του τόπου, να βρίσκεται πάντα στην κορυφή της ιεραρχίας, να είναι αυτοί που αποφασίζουν, να είναι αυτοί που ηγούνται. Να είναι αυτοί που δεσποτεύουν τον λαό, αυτόν που -θεωρητικά- γεννάει τις εξουσίες που πρέπει να ασκούνται (αυτές οι εξουσίες) για το συμφέρον του ίδιου λαού.
Αυτό βέβαια δεν ισχύει (όπως αποδείχτηκε πρόσφατα και αποδεικνύεται συχνά τα τελευταία χρόνια) όταν η ισότητα ενώπιον του νόμου βλάπτει τα συμφέροντα του ΣΕΒ του ΙΟΒΕ της ΤτΕ της ALPHA της Eurobank, της Πειραιώς ή της Οικογένειας Παπανδρέου κ.ά.
Τότε έρχονται οι "σωτήρες" για να βγάλουν τον λαό από την επικίνδυνη (για ποιον;) πλάνη.
Άρθρο 5
Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.
Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο.
Απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας. (Όποιος έχει απορίες ας απευθυνθεί στον κο. Θεόδωρο Πάγκαλο)
Η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Κανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.
Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη Χώρα, καθώς και την ελεύθερη έξοδο και είσοδο σ' αυτήν. Τέτοιου περιεχομένου περιοριστικά μέτρα είναι δυνατόν να επιβληθούν μόνο ως παρεπόμενη ποινή με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, σε εξαιρετικές περιπτώσεις ανάγκης και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων, όπως νόμος ορίζει.
Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων.
Ερμηνευτική δήλωση: Στην απαγόρευση της παραγράφου 4 δεν περιλαμβάνεται η απαγόρευση της εξόδου με πράξη του εισαγγελέα, εξαιτίας ποινικής δίωξης, ούτε η λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών, όπως νόμος ορίζει.
Πως να σχολιάσει κανείς το δικαίωμα στην ελεύθερη (ελεύθερη και από το φόβο;) γνωμη; Πως να σχολιάσει κανείς το απαραβίαστο τς ατομικής ελευθερίας που εγγυάται το Σύνταγμα (αλλά όχι ο Χρυσοχοϊδης) και πως να σχολιάσει κανείς την προστασία της υγείας του πολίτη (...όπως ο νόμος ορίζει αλλά αυτό είναι θέμα Λοβέρδου)
Αλλά είπαμε. Το Σύνταγμα είναι γραμμένο σε χαρτί και σε μνήμες υπολογιστών για να τσαλακώνεται εύκολα.
Άρθρο 5Α
Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση, όπως νόμος ορίζει . Περιορισμοί στο δικαίωμα αυτό είναι δυνατόν να επιβληθούν με νόμο μόνο εφόσον είναι απολύτως αναγκαίοι και δικαιολογούνται για λόγους εθνικής ασφάλειας, καταπολέμησης του εγκλήματος ή προστασίας δικαιωμάτων και συμφερόντων τρίτων.
Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19.
Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση όπως τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα ορίζουν. Επίσης έχει δικαίωμα στην κοινωνία της πληροφορίας εκτός αν αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών του Διαδικτύου ή ακόμα και σε αντίθεση με τα συμφέροντα των κυβερνήσεων (δικατορικών ή κατ' επίφαση δημοκρατικών) καθεστώτων.
Άρθρο 6
Κανένας δεν συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται χωρίς αιτιολογημένο δικαστικό ένταλμα, που πρέπει να επιδοθεί τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη ή η προφυλάκιση.
Εξαιρούνται τα αυτόφωρα εγκλήματα.
Οποίος συλλαμβάνεται για αυτόφωρο έγκλημα ή με ένταλμα προσάγεται στον αρμόδιο ανακριτή το αργότερο μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες από τη σύλληψη, αν όμως η σύλληψη έγινε έξω από την έδρα του ανακριτή, η προσαγωγή γίνεται μέσα στον απολύτως αναγκαίο χρόνο για τη μεταγωγή του. Ο ανακριτής οφείλει, μέσα σε τρεις ημέρες από την προσαγωγή, είτε να απολύσει τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα φυλάκισης.
Η προθεσμία αυτή παρατείνεται για δύο ημέρες, αν το ζητήσει αυτός που έχει προσαχθεί, ή σε περίπτωση ανώτερης βίας που βεβαιώνεται αμέσως με απόφαση του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου.
Όταν περάσει άπρακτη καθεμία από τις δύο αυτές προθεσμίες, κάθε δεσμοφύλακας ή άλλος, είτε πολιτικός υπάλληλος είτε στρατιωτικός, στον οποίο έχει ανατεθεί η κράτηση εκείνου που έχει συλληφθεί, οφείλει να τον απολύσει αμέσως. Οι παραβάτες τιμωρούνται για παράνομη κατακράτηση και υποχρεούνται να επανορθώσουν κάθε ζημία που έγινε στον παθόντα και να τον ικανοποιήσουν για ηθική βλάβη με χρηματικό ποσό, όπως νόμος ορίζει.
Νόμος ορίζει το ανώτατο όριο διάρκειας της προφυλάκισης, που δεν μπορεί να υπερβεί το ένα έτος στα κακουργήματα και τους έξι μήνες στα πλημμελήματα. Σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις τα ανώτατα αυτά όρια μπορούν να παραταθούν για έξι και τρεις μήνες, αντίστοιχα, με απόφαση του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου. Απαγορεύεται η υπέρβαση των ανώτατων ορίων της προφυλάκισης με τη διαδοχική επιβολή του μέτρου αυτού για επί μέρους πράξεις της ίδιας υπόθεσης.
Το παρόν άρθρο χρειάζεται μία ερμηνευτική εγκύκλιο από τον ειδήμονα Χρυσοχοϊδη. Άλλωστε ήταν και από τους εμπνευστές του σε μεγάλο μέρος. Ο Μέγας Συνταγματολόγος δεν άφησε το φιλαράκι του παραπονεμένο
Άρθρο 7
Έγκλημα δεν υπάρχει ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης και να ορίζει τα στοιχεία της. Ποτέ δεν επιβάλλεται ποινή
βαρύτερη από εκείνη που προβλεπόταν κατά την τέλεση της πράξης.
Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει.
Η γενική δήμευση απαγορεύεται. Θανατική ποινή δεν επιβάλλεται, εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο νόμο για κακουργήματα τα οποία τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν.
Νόμος ορίζει με ποιους όρους το Κράτος παρέχει, ύστερα από δικαστική απόφαση, αποζημίωση σε όσους καταδικάστηκαν, προφυλακίστηκαν ή με άλλο τρόπο στερήθηκαν άδικα ή παράνομα την προσωπική τους ελευθερία.
Ο εμπνευστής των προληπτικών συλλήψεων, δεν κώλωσε πουθενά. Άλλωστε έχει εποδείξει πως αν και το μνημόνιιο δεν το είχε διαβάσει, το Σύνταγμα το έχει μελετήσει πολύ καλά μέσα στην τουαλέτα του σπιτιού του και του γραφείου του αφιού έχει πάντα διαθέσιμο ένα ρολό υγείας με τυπωμένες τουλάχιστον τις διατάξεις που τον ενδιαφέρουν άμεσα. Όπως τα παραπάνω άρθρα. Μιλάνε άλλωσυε και οι πράξεις του. ΚΛαι του Χρυσοχοϊδη αλλά κια του απίθανου Παπουτσή.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολύ. Ούτως ή άλλως, δεν έχει μείνει άρθρο για άρθρο του (πολύ βολικού για τους επιβήτορες της χώρας) Συντάγματος που να μην έχουν βατέψει.
Στο σημείο αυτό λοιπόν γίνεται φανερή η ανάγκη για μία όχι μόνο αναθεωρητική αλλά επιπλέον συνταξτική βουλή. Αλλά όχι στα χέρια των επιβητόρων του μέλλοντος μας και της χώρας μας της ίδιας. Θα είναι πράγματι ευχής έργο, να προκύψει μία κυβέρνηση από τον λαό και για τον λαό. Μία κυβέρνηση που θα αναγεννήσει τη Δημοκρατία στον τόπο. Ή ακόμα θα την προωθήσει και πέρα από το στατικό τοτέμ που μας έμαθαν να προσκυνάμε, θέτοντας ως ταμπού την αμφισβήτηση του πόσο δημοκρατικό είναι ένα αντιπροσωπευτικό (κοινοβουλευτικό για την περίπτωση μας) έκτρωμα, προϊόν της σκέψης ανερμάτιστων και ξεπουλημένων. Η Άμεση Δημοκρατία, η Δημοκρατία των Λαϊκών Συνελεύσεων μας χτυπά την πόρτα και το μόνο που μας ζητάει είναι να είμαστε όλοι ενεργοί.
Να συμμετέχουμε όλοι.
Μόνο έτσι θα ξεφορτωθούμε τους δυνάστες και μόνο έτσι θα γεννηθεί η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών. Μόνο έτσι θα ανασυντεθεί ο διαλυμένος κοινωνικό ιστός αλλά και η αποσαθρωμένη πολιτική ζωή. Θα ξυπνήσει η κοιμισμένη πολιτική συνείδηση και η πολιτική θα είναι πια θέμα των πολιτών και όχι των επαγγελματιών πολιτικών. Στο κάτω κάτω δεν έχουμε ανάγκη διαμεσολάβησης των επιθυμιών των αναγκών και των πιστεύω μας.
Όλα τα παραπάνω αποτελούσαν όνειρα μας εδώ και χρόνια. Η έλευση τόσων χρόνων πάνω από τα τραυματισμένα όνειρα μας, τα έκανε να μοιάζουν απραγματοποίητα. Ασάλευτα. Νεκρά. Ουτοπικά.
Μέχρι που μία φωνή ήρθε από το παρελθόν από το παρόν, από άχρονη γωνία και τα ξαναζωντάνεψε. Μία φωνή "ζωντανή Ιστορία", μία φωνή που ακούγεται σαν τη φωνή της άξιας Ελλάδας που εδιώχθη ακριβώς γιατί ήταν άξια. Η φωνή του Μανόλη Γλέζου ανάστησε πάλι τα όνειρα για δικαιοσύνη, για την Πολιτεία των Πολιτών και των Θεσμών.
Των αληθινών θεσμών. Όχι των κούφιων λόγων και των αδειανών πουκαμίσων.
Τον άκουσα να μου λέει. Σε εμένα και σε χιλιάδες άλλους.
"Ψηφίστε τον εαυτό σας".