Η ανταρσία στο Aeolian Wind

                                            «Χειρότερο πάντως από τη γυμνή βία της εξουσίας είναι η προπαγάνδα της, η ψυχολογική βία, αυτή που θέλει να σε πείσει εσένα τον ίδιο ότι είσαι κατηγορούμενος»

Παναγιώτης Λιβερέτος

Στις 29 Ιανουαρίου του 1977 στο λιμάνι του Ρίο Ντε Τζανέιρο, οι Βραζιλιάνικες ειδικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας, μετά από αίτημα των Ελληνικών προξενικών αρχών, εισβάλουν στο Ελληνικό φορτηγό πλοίο   M/V Aeolian Wind και συλλαμβάνουν το πλήρωμα.
Οι Έλληνες ναυτικοί βασανίζονται άγρια από την βραζιλιάνικη χούντα επί επτά ημέρες, και μόνο μετά από απεργία πείνας των ναυτικών, αποφασίζουν να τους στείλουν πίσω στην Ελλάδα για να δικαστούν.
Το έγκλημά τους, το αίτημα για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

Βασικό ρόλο στην υπόθεση είχε  ο αναρχικός συνδικαλιστής και β’ μηχανικός στο Aeolian Wind, Παναγιώτης Λιβερέτος.

Το συγκεκριμένο σαπιοκάραβο ήταν ο κανόνας εκείνη την εποχή.
Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ήταν ανύπαρκτοι και δεν κρατούσαν ούτε τα προσχήματα, ενώ οι συνθήκες διαβίωσης ήταν συχνά άθλιες έως απάνθρωπες.
Κανείς δεν τολμούσε να διαμαρτυρηθεί γιατί γνώριζε ότι μετά η εύρεση εργασίας θα γινόταν αδύνατη.

Σήμερα όπου τα εργασιακά δικαιώματα θυσιάζονται στον βωμό των αγορών, η ιστορία που θα διηγηθούμε έχει ιδιαίτερη αξία.

Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
 Η αφήγηση που ακολουθεί είναι του ίδιου του Παναγιώτη Λιβερέτου όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πεζοδρόμιο:

4-9-1976
Τα περισσότερα μέλη του πληρώματος που πήραμε μέρος στην κατάληψη του πλοίου ναυτολογηθήκαμε στον Πειραιά.
Το πλοίο βρισκόταν σ'ένα ντόκο επισκευών στη Δραπετσώνα.
Η επισκευή του κράτησε περίπου δεκαπέντε μέρες κι όπως γίνεται συνήθως φροντίσανε μόνο ότι είχε να κάνει με την κίνησή του, δηλαδή αρκεί να δουλεύει η μηχανή του για να κινείται.
Για ότι είχε σχέση με τις ανέσεις και την ασφάλεια του πληρώματος, δεν έγινε τίποτα απολύτως.
Το καπνιστήριο του πληρώματος και των αξιωματικών χάλια, ούτε μια καρέκλα όρθια, η τραπεζαρία του πληρώματος σε μαύρα χάλια, τα δάπεδα στις καμπίνες ερείπια.

Για την ασφάλεια τα φώτα ανάγκης, δεν άναβαν.
Οι βάρκες ήτανε σε άθλια κατάσταση, για τη μηχανοκίνηση ζητήσαμε ανταλλακτικά και μας απάντησαν...ότι το εργοστάσιο έκλεισε.
Τα φώτα πορείας - κλειδί για την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας- δεν λειτουργούσαν, η αντλία πυρκαγιάς πού βρίσκεται στο μηχάνημα πηδαλίου δεν δούλευε.Και όμως παρ'όλες αυτές τις ελλείψεις το λιμεναρχείο έδωσε το O.K. και έτσι φύγαμε από τον Πειραιά.

Μετά από τρεις-τέσσερις μέρες ταξίδι φτάσαμε στην Ταραγκόνα της Ισπανίας.   Στην Ταραγκόνα δεν μπήκε τίποτα φρέσκο στο βαπόρι.
Ο καμαρότος, τσιράκι των αφεντικών, προσπαθούσε να μας χορτάσει με χαμόγελα. Ταχτικά έστηνε αυτί και ότι άκουγε, έτρεχε και το έλεγε στον άλλο μπάσταρδο, τον καπετάνιο.(...)   Για να δικαιολογηθούν καπετάνιοι και καμαρότοι, μπορείς ν' άκούσεις στα βαπόρια τα πιο απίθανα, μπορούν να σου πουν καλοκαίρι στην Ισπανία ότι δεν έχει φρούτα γιατί έπεσε χαλάζι και περονόσπορος, στη Γερμανία ότι δεν βρήκαν μπύρες ν' αγοράσουν, στην Αργεντινή δεν βρήκαν φρέσκο κρέας κι ένα σωρό ψευτιές.Έτσι κι οι δικοί μας ξέρανε καλά τα παραμύθια τους.
 Εδώ όμως αρχίζει και η δικιά μας αντίδραση, ενάντια σ'όλα τα στραβά.Ο ένας άρχισε να διαμαρτύρεται για το φαγητό, ο άλλος για την καθαριότητα στις καμπίνες, άλλος για το πόσιμο νερό, τη μια μέρα, και άλλος την άλλη μέρα για άλλα. Μαζί με όλα τα στραβά βρίσκουμε μια μέρα, σκουλήκια στο κακάο.
Για όλ'αυτά ο καμαρώτος βρίσκει τη δικαιολογία, ότι για το φαγητό φταίει ο μάγειρας.
Πώς ήταν δυνατόν ο έρημος, το κατεψυγμένο κρέας να το κάνει φρέσκο.
Η Ισπανία ξαφνικά έχει κακά νερά, και μπορεί να 'χει, αλλά σίγουρα δεν έχει σκουριές.
Οι δεξαμενές του πλοίου δεν είχανε περάσει ούτε μια φορά από επιθεώρηση στο διάστημα των τριών χρόνων που το είχανε αγοράσει οι δικοί μας από τους Σκανδιναβούς.
 Στην Ισπανία μείναμε 4-5 μέρες και φορτώσαμε τσιμέντα για τη Νιγηρία.Μέρα με τη μέρα άρχιζαν να ξεχωρίζουν ή ήρα από το στάρι, δεν άργησε να εμφανιστεί η σπείρα των χαφιέδων του καπετάνιου, ο γραμματικός, ο Α' μηχανικός και ο καμαρότος.
Από την άλλη πλευρά άρχισε το πλησίασμα των δυσαρεστημένων. Σιγά - σιγά ένιωθε περισσότερη εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον.
  Η σπείρα των χαφιέδων προσπαθούσε συνέχεια με τις γνωστές μεθόδους να μας σπάσει, δηλαδή άρχισαν να κατηγορούν στον έναν τον άλλο,για να πετύχουν να βάλουν τους μισούς να ρουφιανεύουν τους άλλους μισούς.  

πηγή: http://esl.radio-i.org/index.php/component/k2/item/16-liberetos.html 

  

  Μετά την εισβολή του Βραζιλιάνικου στρατού στο Aeolian Wind, την σύλληψη και τα βασανιστήρια επι επτά μέρες, οι φυλακισμένοι ναυτικοί στέλνονται τελικά στην Ελλάδα για να δικαστούν.

Στην δίκη που ακολουθεί, το δικαστήριο πρωτόδικα αθωώνει τους ναυτικούς, αλλά μετά από έφεση του υπουργού ναυτιλίας Παπαδόγγονα (!), τους επιβάλλονται πολύμηνες ποινές στέρησης των ναυτικών φυλλαδίων τους, ώστε να μην μπορούν να εργαστούν.

Το κράτος αντί να υποστηρίξει τους εργαζόμενους, τους τιμωρεί γιατί τόλμησαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους!

Μια επιχειρηματική ζούγκλα που είναι έτσι στημένη μέχρι και σήμερα για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, πνίγοντας στην γραφειοκρατία και στις μίζες την όποια υγιή επιχειρηματική προσπάθεια.

Οι συνθήκες διαβίωσης στα καράβια βελτιώθηκαν, όμως οι περισσότεροι εφοπλιστές γέμισαν τα καράβια τους με φτηνό εργατικό δυναμικό από τριτοκοσμικές χώρες.

Τα σαπιοκάραβα εξακολουθούσαν να υπάρχουν κανονικά, μόνο οι νέοι Ευρωπαϊκοί κανονισμοί υποχρέωσαν τα περισσότερα από αυτά να αποσυρθούν.
Μάλιστα, η τότε Ελληνική κυβέρνηση μπλόκαρε για ένα διάστημα την απόφαση για διπλά τοιχώματα στα δεξαμενόπλοια, εκτελώντας εντολές μιας εφοπλιστικής συμμορίας που δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για το περιβάλλον.

Το Ελληνικό κράτος σήμερα έχει υιοθετήσει τους περισσότερους κανονισμούς ναυτικής εργασίας του ILO (διεθνής οργανισμός εργασίας).
Περίπου 80 από αυτούς είναι σε ισχύ στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των αριθ. 87 και 98 στην ελευθερία συνδικάτων και την προστασία του δικαιώματος της οργάνωσης και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του αριθ. 100 στην ίση αμοιβή για τους άνδρες και τις γυναίκες και του αριθ. 135 στην προστασία για τους εκπροσώπους των εργαζομένων, ενώ το 2006 η χώρα μας υπέγραψε την νέα διεθνή σύμβαση ναυτικής εργασίας.

Η εφαρμογή της όμως είναι μια άλλη ιστορία..

Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι δυστυχώς οι περισσότεροι Έλληνες ξέχασαν με τι κόπο και αίμα κατακτήθηκαν εργασιακά δικαιώματα που εμείς σήμερα τα θεωρούμε αυτονόητα.
Παραδομένοι στην πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται καθημερινά από τα ΜΜΕ -που κατά τραγική σύμπτωση ανήκουν στο εφοπλιστικό κεφάλαιο- είναι έτοιμοι να παραδώσουν ότι δικαιώματα μας δόθηκαν από τις προηγούμενες γενιές.

Αγνοούν οτι η Ελλάδα για τα περισσότερα από αυτά τα λαμόγια είναι απλά μια χώρα ευκαιρίας.

Όταν ο Τσίπρας υποσχέθηκε να φορολογήσει επιτέλους όλους αυτούς τους αλήτες, ο Β Ρέστης του απάντησε: «Βρες με πρώτα».

  Την Ελλάδα την έχουν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, απλά έχουν βρει τα κορόιδα που πληρώνουν.

Οι ...πατριώτες σηκώνουν την Ελληνική σημαία στα καράβια τους γιατί με νόμο του 1967, τα κέρδη τους είναι αφορολόγητα!

 Όσο για τον «βρες με πρώτα», είναι μέτοχος στον ΔΟΛ, και  συνιδιοκτήτης της εφημερίδας  «Πρώτο Θέμα».

Με λίγα λόγια, ελέγχουν τα ΜΜΕ ώστε να κάνουν τις μπίζνες τους ανενόχλητοι, και αν τολμήσει κανείς να τους προτείνει να πληρώσουν φόρους, τότε απειλούν ότι θα μετακομίσουν τις μπίζνες τους σε άλλη μπανανία!

Μιλάμε για φοβερούς πατριώτες!

    Δυστυχώς, αντί ο Ελληνικός λαός να τους στείλει στον διάολο, ψηφίζει τους υπαλλήλους τους ή τον πρώτο ηλίθιο που θα τους πει πόσο καλός πατριώτης είναι, πόσο αγαπά την πατρίδα και την Παναγία ...

Να θυμίσω μόνο πως στην Γαλλία όταν ο πλουσιότερος Γάλλος απείλησε να πάρει τις επιχειρήσεις του στο Βέλγιο λόγω φορολογίας, βγήκε η Λιμπερασιόν με πρωτοσέλιδο «Άντε χάσου πλούσιε μαλάκα».

Το σαπιοκάραβο «Aeolian Wind» 

Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας του Aeolian Wind, είχαν πολύ διαφορετική τύχη:

 - Ο τότε Έλληνας πρόξενος στο Ρίο ντε Τζανέιρο, Ευστράτιος Δούκας, όχι μόνο παρέμεινε στην θέση του, αλλά αργότερα προήχθη σε πρέσβη της Ελλάδας στην Βραζιλία, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και την συνταξιοδότησή του πριν από λίγα χρόνια.
Για την ...προσφορά του στην πατρίδα παρασημοφορήθηκε με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος, και τον βαθμό του πληρεξούσιου Υπουργού Α’....

    -Τον Μάιο του 1977 ο Παναγιώτης Λιβερέτος δικάζεται για κάποιο επεισόδιο έξω από τα δικαστήρια με τον δικηγόρο τον εφοπλιστών, Παναγιώτη Βρεττό.

Στην δίκη παρωδία που ακολουθεί, ο διορισμένος από το δικαστήριο δικηγόρος του κατηγορουμένου, ζητά την παραδειγματική τιμωρία του πελάτη του!

Καταδικάζεται σε δύο χρόνια φυλάκιση και οδηγείται στις φυλακές.

Μετά από έντονες διαμαρτυρίες των συντρόφων του και μετά από 15ήμερη απεργία πείνας, αποφυλακίζεται στις 29 Ιουλίου 1977.
Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη μετά την αποφυλάκιση, αλλά μερικές μέρες αργότερα, στις 22 Αυγούστου 1977, ο Παναγιώτης Λιβερέτος βρίσκεται καμένος στην ταράτσα του σπιτιού του στο Μπραχάμι, κάτω από ανεξακρίβωτες συνθήκες.
Επίσημη αιτία θανάτου, η αυτοκτονία.
Ήταν 30 ετών...

   

____________________

Διαβάστε επίσης  

• ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΒΕΡΕΤΟΣ – ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
•  Παναγιώτης Λιβερέτος. Ηγήθηκε της εξέγερσης στο ελληνικό Ποτέμκιν...