Είναι 8 το πρωί. Έχεις αργήσει να κοιμηθείς το προηγούμενο βράδυ, η τσίμπλα κλείνει ερμητικά τα βλέφαρά σου, αλλά οι δουλειές τρέχουν και πρέπει να υπακούσεις στο κάλεσμα του ξυπνητηριού. Ρίχνεις μπόλικο νερό στο πρόσωπό σου, ανοίγεις τα παντζούρια να μπει φως, ετοιμάζεις καφέ, ανοίγεις ραδιόφωνο. Και πέφτεις πάνω σε αυτό:
Η συζήτηση των Δημήτρη Σταυρόπουλου και Δήμου Βερύκιου για τον συγγραφέα Αύγουστο Κορτώ και την ανοιχτή παραδοχή της ομοσεξουαλικότητάς του με αφορμή τη δήλωσή του για μη συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του "Ποταμιού" του Σταύρου Θεοδωράκη, εξελίχθηκε αμέσως σε ένα δεκαπεντάλεπτο αδιάκοπου σφυροκοπήματος, ένα παραλήρημα μίσους, ομοφοβίας, ρατσισμού, ογκώδους αμάθειας και συμπλεγματισμού.
Είναι να απορείς: πού τη βρίσκει την όρεξη κάποιος, όσο αθεράπευτα κομπλεξικός κι αν είναι, να επιδίδεται πρωινιάτικα σε έναν τέτοιο ατελεύτητο λεκτικό εμετό; Πόσο καιρό συγκρατούσε ο εθναμυντικός μας στρατογνώστης την όζουσα τεστοστερόνη του για να την αφήσει να ξεχυθεί σαν τσουνάμι μέσω των ραδιοφωνικών μας δεκτών;
Είναι γεγονός ότι η ευρύτατη πολιτικοοικονομική κρίση έχει φανερώσει με τον πιο αποκρουστικό τρόπο αυτό που για χρόνια κρυβόταν κάτω από το χαλί: τη συντηρητική αναδίπλωση της κοινωνίας μας. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, ο καθένας και η καθεμιά μας βγάζει αφιλτράριστα την ομορφιά της ψυχής του, αλλά και την σκατοψυχία του. Οι φελλοί του ρατσισμού, του φασισμού και της ομοφοβικής παράνοιας επιπλέουν στην επιφάνεια και γίνονται ευδιάκριτοι. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα θετικά της πολύμορφης κρίσης.
Πολλά συγχαρητήρια αρμόζουν σε ανθρώπους σαν τον κ. Κορτώ, που δεν διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά για τον ερωτικό τους προσανατολισμό, παρόλο που γνωρίζουν τον οχετό της ηλιθιότητας που θα προκαλέσουν τα λεγόμενά τους.
Περιττεύει να ασχοληθούμε με την ψηλάφηση των παραληρημάτων, επιπέδου νταή έκτης δημοτικού, του υπεράντρα Βερύκιου και του -υποτίθεται- μετριοπαθέστερου συμπαρουσιαστή του Σταυρόπουλου. Ο οποίος μας ομολόγησε ότι στα τρυφερά παιδικά του χρόνια επί εθνοσωτηρίου επαναστάσεως, άλλη δουλειά δεν έκανε από το να "κράζει αδελφές".
Τελικά η δικτατορία των ομοφοβικών που έχουν κατακλύσει τα καθεστωτικά ΜΜΕ, δεν είναι παρά ένα μνημείο, μια επική ωδή στην ανθρώπινη βλακεία. Και ως εκ τούτου τέτοια άτομα προκαλούν τεράστιο ανθρωπολογικό και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον.
ΥΓ: Είναι πολλά τα ψυχικά νοσήματα που βασανίζουν αρκετούς συνανθρώπους μας. Καλό θα ήταν για την ψυχική υγεία κάποιων, εφόσον έχουν τα θεματάκια τους, να επισκεφτούν τον αρμόδιο γιατρό. Θα τους είναι πολύ πιο ωφέλιμο από το να κλείνονται σε ένα στούντιο μπροστά σε ένα μικρόφωνο παριστάνοντας τους έγκυρους δημοσιογραφικούς αναλυτές.