«Ασφαλώς και είμαι αντικομμουνιστής, έτσι γεννήθηκα και έτσι θα πεθάνω», δήλωσε ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Παναγιώτης Μπαλτάκος, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό Βήμα 99,5. Για να προσθέσει: «Επειδή επιτρέπεται κάποιος να είναι κομμουνιστής, γιατι δεν επιτρέπεται να είναι κάποιος αντικομμουνιστής;». (Πηγή)
Θα έλεγε κανείς ότι αν δεν υπήρχε η κομμουνιστική ιδεολογία, οι Μπαλτάκοι, οι Αδώνιδες, οι Φαήλοι, οι Χρύσανθοι, οι Μουρούτηδες και οι λοιποί μερκελοσωτήρες θα βρίσκονταν στο ταμείο ανεργίας. Πράγματι, όλο αυτό το ακροδεξιό παρεάκι του Σαμαρά που υποδύεται με ιδιαίτερο ταλέντο την κυβέρνηση, μοιάζει να μην έχει κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης παρά να φαντασιώνεται ότι αποτελεί το στρατιωτικό επιτελείο του ΝΑΤΟ στα χρόνια του Ρήγκαν. Όσο μάλιστα περνάει ο καιρός, με μια κοινωνία στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής αποσύνθεσης, τόσο το παρεάκι του Μαξίμου θα βλέπει στα πρόσωπα των καθαριστριών και των ελλήνων μεταναστών του Λονδίνου, μπολσεβίκους με κονσερβοκούτια που εξοπλίζονται από τους στρατηγούς του Κόκκινου Στρατού για να εισβάλλουν στα χειμερινά ανάκτορα.
Ούτε ο υπερεκατονταετής Παττακός δεν έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό παράνοιας.
Για τον Μπαλτάκο βέβαια δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι διαπνέεται από τις ίδιες ιδέες που ανέθρεψαν γενιές και γενιές ομοφρόνων του, από τους χιτλερικούς σταυροφόρους κατά του "εβραιομπολσεβικισμού" που έφαγαν τα μούτρα τους στο Στάλινγκραντ, μέχρι τον Πινοσέτ, τη Θάτσερ και τα χουντικά πρότυπά του.
Το ότι ο κ. Μπαλτάκος δεν θα μπορούσε να διαπνέεται από τις ιδέες του κομμουνισμού, της αριστεράς, ή ακόμα περισσότερο του ίδιου του διαφωτισμού και του ουμανισμού, το διαπιστώσαμε με τον πλέον σαφή τρόπο όταν κατά τη συνάντησή του με την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) στις 7/12/2012 δήλωσε ξεκάθαρα ότι δεν τον ενδιαφέρουν (κοινώς έχει χεσμένα) τα ανθρώπινα δικαιώματα...
Η αδιαφορία του για τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν είναι ξεκομμένη από το ενδιαφέρον του και τη λατρεία του για μια σκοτεινή πτυχή της αρχαίας ιστορίας, και πιο συγκεκριμένα για τη σπαρτιατική "Κρυπτεία", για την οποία βέβαια είναι ελάχιστα τα ιστορικά τεκμήρια που διαθέτουμε. Το τι περίπου υπήρξε η "Κρυπτεία" στην αρχαία Σπάρτη, το μάθαμε όταν βγήκε στη δημοσιότητα βίντεο από παλιότερη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες, όπου ο σημερινός βουλευτής της υπόδικης εγκληματικής και τρομοκρατικής οργάνωσης, Ηλίας Κασιδιάρης, προαναγγέλλει με ανατριχιαστική ειλικρίνεια νυχτερινές ρατσιστικές επιθέσεις κατά των "εσωτερικών εχθρών", εμπνεόμενος από τις πρακτικές της "Κρυπτείας".
(Περισσότερα διαβάστε στο ποστ μας Χρυσή Αυγή και τρομοκρατία: Η αναβίωση της "Κρυπτείας" από τον Ηλία Κασιδιάρη).
Τι συνδέει τον κ. Μπαλτάκο με τη Χρυσή Αυγή και τις απάνθρωπες αρχαίες πρακτικές της σπαρτιατικής υπαίθρου;
Μα φυσικά τα δύο βιβλία του, τα οποία έγραψε προ δεκαετίας και που κατά μία περίεργη (;) προσωπική εμμονή του συγγραφέα τους, βασίζονται και τα δυο στο σκοτεινό θρύλο της "Κρυπτείας".
Την αποκάλυψη για τον θαυμασμό του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης προς δολοφονικές πρακτικές που λάμβαναν χώρα πριν από 24 και 25 αιώνες, την έκανε ο Ιός σε έρευνά του στην Εφημερίδα των Συντακτών. Όπως γράφουν σχετικά οι συντάκτες του άρθρου:
Και τα δύο βιβλία που έχει γράψει ο κ. Μπαλτάκος βασίζονται σε μια προσωπική εμμονή. Και στα δύο κεντρικό ρόλο παίζει η «Κρυπτεία», την οποία ο συγγραφέας περιγράφει ως τη «μυστική υπηρεσία του σπαρτιατικού στρατού». Σ’ αυτήν την Κρυπτεία ανήκουν οι ήρωες των δύο βιβλίων, σ' αυτήν αποδίδει ο συγγραφέας όλα τα σπαρτιατικά ανδραγαθήματα, ενώ η πλοκή της «μυθιστορίας» του βασίζεται στην παντοδυναμία της Κρυπτείας .
Στο πρώτο βιβλίο που έγραψε ο κ. Μπαλτάκος («Το τέλος του Εφιάλτη», εκδ. Libro, Αθήνα 2004) περιγράφεται η εκτέλεση του Εφιάλτη από μονάδες της Κρυπτείας, δέκα χρόνια μετά την προδοσία στις Θερμοπύλες, ενώ στο δεύτερο εξιστορείται η δράση της Κρυπτείας στην Αθήνα κατά τις παραμονές της Σικελικής εκστρατείας και στο φόντο του σκανδάλου των Ερμοκοπιδών («Ερμοκοπίδες», εκδ. Ελληνικά Γράμματα», Αθήνα 2006).
(Περισσότερα στο: Η «Κρυπτεία» του κυρίου Γενικού)
(κλικ για μεγέθυνση)
Το πρώτο βιβλίο του κ. Μπαλτάκου, μάλιστα, γνώρισε τη θερμή υποδοχή του αναγνωστικού κοινού στο οποίο απευθυνόταν, που δεν είναι άλλο από τους χρυσαυγίτες. Η εφημερίδα της Χρυσής Αυγής, με ημερομηνία 21 Απριλίου (!) 2005, αφιέρωσε ολόκληρη σελίδα στην παρουσίαση του βιβλίου του, επιφυλάσσοντάς του μια διθυραμβική κριτική (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
Το τέλος του Εφιάλτη είναι ένα ακόμη ιστορικό μυθιστόρημα που κυριολεκτικά συγκλονίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες. (...)
Ένας από τους λόγους που που προκαλεί εντύπωση στο αναγνωστικό κοινό είναι το γεγονός ότι ο συγγραφέας του είναι Έλληνας, πράγμα ασυνήθιστο για τα δεδομένα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, καθώς ή "ελίτ" της προτιμάει να ασχολείται με την συγγραφή ρομάντζων και γλυκανάλατων μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστές κιναίδους, λεσβίες και λοιπές "ευαίσθητες" υπάρξεις.
(...)
Ο Έλλην συγγραφέας Π.Δ.Μπαλτάκος κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι όσοι ασχολούνται με την Αρχαία Ελλάδα: ερευνά σε βάθος το θέμα και ασχολείται επισταμένως με αυτό που θέλει να παρουσιάσει.
(...)
Ο αναγνώστης διαβάζοντας την εκπληκτική αυτή ιστορία ουσιαστικά εντρυφεί στον τρόπο ζωής, στη στρατιωτική εκπαίδευση, στις αξίες, τα ιδανικά, τις πεποιθήσεις και την εν γένει αντίληψη των Σπαρτιατών και κατανοεί τι τους ωθούσε να πολεμούν μέχρι τέλους και να είναι ανίκητοι και αξεπέραστοι τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο οργάνωσης της πόλης. Πρόκειται για ένα ψυχογράφημα του σπαρτιατικού τρόπου ζωής που παρουσιάζεται από τον συγγραφέα με τρόπο περιγραφικό και επεξηγηματικό. Αιώνια ερωτήματα σχετικά με τον τροπο οργάνωσης των Σπαρτιατών απαντώνται με τρόπο ικανοποιητικό, και εξυμνούνται αιώνιες και διαχρονικές αξίες όπως η φιλία, η συντροφικότητα, η γενναιότητα, η τιμή και η φιλοπατρία που τότε αποτελούσαν τρόπο ζωής και τώρα για τους περισσότερους είναι άγνωστες.Ενδεικτικό όλων αυτών είναι το σημείο ενός διαλόγου που καταρρίπτει την άθλια φήμη που κατά καιρούς διέδωσαν εγχώριοι και ξένοι κομπλεξικοί, που θέλει τους αρχαίους προγόνους μας να κινούνται μεταξύ ομοφυλοφιλίας και οργίου. Για τα ανώμαλα μυαλά τους, η ανιδιοτελής αγάπη προς τον σύντροφο και συμπολεμιστή φαντάζει ως ομοφυλοφιλική. Έτσι προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ανωμαλία με την οποία έχουν γεννηθεί ή έχουν αποκτήσει. Το χαρακτηριστικό απόσπασμα προκαλεί ρίγος: "...ο καθένας μάχεται προσπαθώντας να προστατεύσει τον διπλανό του. Έτσι, όποιος χάσει την ασπίδα του στην μάχη τιμωρείται με θάνατο. Αν αυτή την ταύτιση ψυχών εσείς την ονομάζετε ομοφυλοφιλικό έρωτα, τότε πρόβλημά σας...". Και πιο κάτω: "...ο διπλανός μου δεν είναι άλλος, είμαι εγώ ο ίδιος...". Το ανυπέρβλητο αυτό μεγαλείο ψυχής προσπαθούν να αμαυρώσουν οι διάφοροι "προοδευτικοί", χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνουν.Εξέχουσα θέση στην πλοκή της υπόθεσης κατέχει η "κρυπτεία", η οποία φαίνεται να διαδραματίζει ένα διαφορετικό ρόλο από αυτό που της προσέδιδαν τόσο οι σύγχρονοι, όσο και οι μεταγενέστεροι.Σε μια τελική ανάλυση, το βιβλίο είναι ένα από τα κορυφαία στο είδος του, κάτι που μαρτυρά και το γεγονός ότι βρίσκεται στην τρίτη ή τέταρτη πιθανόν έκδοσή του και πραγματικά αξίζει να διαβαστεί, τόσο για τις ιστορικές του πληροφορίες όσο και για την καλλιέργεια του γοήτρου. (...)"
Παρόμοιο ενθουσιασμό για τους Σπαρτιάτες μοιράστηκε ο κύριος γενικός με τους χρυσαυγίτες και κατά την προβολή της ταινίας "300", μια ταινία στην οποία ξεχειλίζουν οι ιστορικές ανακρίβειες, ο φυλετισμός, η πολεμοχαρία, η ακατάσχετη αιματοχυσία και η ακραία -αισθητικής βιντεογκέημ- υπερβολή ως προς την παρουσίαση της μάχης των Θερμοπυλών:
«Για μένα η ταινία είναι ένας εικαστικός ύμνος στον Λεωνίδα και την Σπάρτη. Θα έλεγα σπανιότατος ύμνος, σε ό,τι αφορά κάτι ελληνικό, που παρουσιάζεται από το Χόλιγουντ…».
Κατανοώντας σε βάθος τα ιδεολογικά κίνητρα που ώθησαν τον κ. Μπαλτάκο να συγγράψει ένα βιβλίο που έγινε δεκτό με τόσο θερμά λόγια από τους χρυσαυγίτες, αντιλαμβανόμαστε ακόμη περισσότερο γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ υιοθέτησε με τόση ευκολία τη ρατσιστική και αυταρχική ατζέντα της Χρυσής Αυγής, καθυστερώντας ενάμιση χρόνο να βάλει φραγμό στη δολοφονική δράση της.
Κατόπιν όλων των παραπάνω, ασφαλώς και αναγνωρίζουμε στον κύριο γενικό κάθε δικαίωμα να δηλώνει αντικομμουνιστής.
Είναι απλός κανόνας της ελληνικής:
Κάποιος που στρέφεται εναντίον του κομμουνισμού προφανώς και δικαιούται να τον ονομάζουμε αντικομμουνιστή.
Ας μας επιτρέψει όμως και ο κύριος Μπαλτάκος, κάποιον που στρέφεται εναντίον του ίδιου και της κυβέρνησής του να τον ονομάζουμε αντιφασίστα.