[1] Σκώμμα δανεισμένο από το δημοσίευμα του Ιού στις 10/3/96, αναφερόμενο στα φρέσκα τότε γεγονότα των Ιμίων
Ο εθνικός φαλλός, έννοια και όργανο ταυτισμένο με δόξες στα πεδία «μαχών του γένους» και των συλλαλητηρίων για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα».
Η υποκατάσταση του λαού των ελλήνων από τον όχλο των νεοελλήνων, είναι μία πραγματικότητα που πολλάκις την έχουμε επισημάνει στις ηλεκτρονικές τούτες σελίδες –και όχι δίχως να έρθουμε σε φραστικές αντεγκλίσεις και πόλεμο σχολίων, με «πατριωτικά» στοιχεία. Αυτό το διαπιστώνουμε εξετάζοντας κάθε φορά, τη σύγχιση του οργάνου της σκέψης, της κρίσης -τον εγκέφαλο- με άλλο. Εκείνο της αναπαραγωγής και του ...ουρείν.
Στο πνεύμα του καλοκαιριού, της ραστώνης και της χαλαρότητας που διακρίνει τους μήνες αυτούς, αξίζει να αναφερθούμε ακόμα μία φορά, στη γελοία αυτή νοοτροπία που αναγάγει τις λύσεις των θεμάτων που μας απασχολούν, ως κοινωνία και ως ανθρώπους, στις επιδόσεις μας επί του κρεββατιού και την απεικόνιση τους ως σύγχρονη συμβολική και νοηματική προέκταση, στο πεδιο του γηπέδου.
Κάθε κρίση που βρίσκει στο δρόμο του αυτός ο τόπος, κάθε εμπόδιο, απαιτεί «όρχεις» και «μαγκιά» για να αντιμετωπιστεί. Αυτονόητος έτσι είναι ο αποκλεισμός των γυναικών από τη συνδρομή τους στη λύση του εκάστοτε προβλήματος ή θέματος. Άλλωστε, όπως ‘ειχε γράψει και ο Μ. Κουρής στην εφημερίδα του, «...μόνον οι ευνούχοι δεν έχουν τιμή και πατρίδα». Ο ποιητής προφανώς θέλει να πει πως, όσοι δεν διαθέτουν τα ανδρικά αναπαραγωγικά όργανα, είναι απάτριδες και άτιμοι. Ο συσχετισμός, αν και δεν αντέχει σε λογική επεξεργασία, κάτι θέλει να δείξει για τις κρατούσες αντιλήψεις στη χώρα μας.
- Η γυναίκα
Όταν η "Ενωσις των Ελληνίδων", απολύτως εναρμονισμένη με την εθνική έξαψη της στιγμής αποφάσιζε να οργανώσει την αποστολή χειρουργείων και γυναικών νοσοκόμων στο μέτωπο του πολέμου του 1897, η αντίδραση ήταν άμεση και και ρητή: «Τι χειρουργεία και πράσινα άλογα. Οι γυναίκες όφειλαν να κεντήσουν "μανδηλάκια διά τους εν Μακεδονία μέλλοντας να αγωνισθούν αδελφούς των»
Από τους βαλκανικούς πολέμους, υπάρχει μία διαφοροποίηση, με την οργάνωση εράνων, παροχής υπηρεσιών περίθαλψης και την κατασκευή......πλεκτών.
Ακολουθούν οι γυναίκες της Πίνδου και όλα τα άλλα γνωστά, αλλά με τη γυναίκα (τη μη φέρουσα «ανδρική αναπαραγωγική εξέρτυση») πάντα σε ρόλο τέτοιο που θα διευκολύνει την επαναφορά της στην έννομο τάξη, μετά το πέρας του πολέμου.
Αν έρθουμε στο σήμερα (και στην αφορμή για την παρούσα ανάρτηση), θα δούμε το «νέο» πρότυπο της γυναίκας (του μη φέροντος ανδρική γεννητική εξέρτυση) όπως την τοποθετεί ο εθνικιστικός και μιλιταριστικός λόγος. Εν ολίγοις, ένα μέλος της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να φέρει την «ανδρική εξάρτυση» ή αν γεννήθηκε δίχως αυτή, θα πρέπει να διατρανώνει τον ρατσισμό, τον εθνικισμό ενώ παράλληλα θα ασχολείται με το πλέξιμο της κάλτσας του στρατιώτη και θα παρακολουθεί τη φασολάδα μη καεί.
Ο δε συνδυασμός προτύπων, πάντως «σπάει κόκκαλα». Όπως φαίνεται στη δεξιά μεριά της σελίδας, συνυπάρχουν ως «πρότυπα» η «γυναίκα της ΕΟΝ (!!!)» η «συναγωνίστρια», η Eva Braun, και η Υπατία. Νομίζω πως η τελευταία αν ζούσε θα δοκίμαζε μεγάλη πίκρα, βλέποντας την εικόνα της συνταιρισμένη με τα άλλα «πρότυπα» και θα οδηγούταν στην αυτοκτονία.
Άλλες γυναίκες που παρουσιάζονται ως πρότυπα, η Έλλη Σουγιουλτζόγλου, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους. Τι mixer συμβολισμών είναι αυτό!
Ούτε λόγος βέβαια για την Marie Skłodowska–Curie (σλάβα), την Ηλέκτρα Αποστόλου (φανατισμένη ύαινα;;), τη Λέλα Καραγιάννη (;!) ή έστω την Florence Nightingale. Η γυναίκα της ΕΟΝ και η «συναγωνίστρια» είναι δοκιμότερα πρότυπα.- Η μεταπολεμική προπαγάνδα και ο «εσωτερικός εχθρός»
Ενώ παράλληλα ο υπουργός Τύπου Μιχ. Αιλιανός στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του προς τις γυναίκες της χώρας που μεταδόθηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 1948 και ώρα 21.15 από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών, νουθετούσε τις μαχήτριες του ΔΣΕ: «Στις συμμορίτισσες που ξέχασαν την αποστολή τους, το φύλο τους, και ζώσθηκαν τα φυσεκλίκια όχι για να υπερασπίσουνε την θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια, αλλά για σπείρουνε τον θάνατο, αντί να θερμάνουνε το σπέρμα της δημιουργίας, και ξερριζώνουν τα παιδιά από την αγκαλιά της Μάννας τους, οι γυναίκες της Ελλάδος απαντούνε με την εργασία, με την παραγωγή, με την περίθαλψι του παιδιού, ακόμη και του παιδιού του αντάρτη. Γιατί το παιδί δεν νοιώθει και δεν ευθύνεται για την αμαρτία των γονέων του».
- Και οι λοιποί «μη άνδρες» -άρα και απάτριδες
Αυτή η φαιδρή αντίληψη ξεκινάει από εδώ. Από την Ελλάδα. Για λόγους ευκολίας, μπορεί να διαβάσει την πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση του Ιού. Εν συνόψει παραθέτουμε μέρος της τεκμηρίωσης και εδώ, συμπληρώνοντας το κείμενο με δικό μας υλικό.
Πολύ μετά την την εποχή της «πολιτικοστρατιωτικής τεστοστερόνης» 1967-1974, δημοσιευμένα ρεπορτάζ, όπως αυτό του Κ. Χαρδαβέλλα "Χάσαμε τη Μύκονο. Στοπ" (και συνεχίζει ο Ιός)..όπου έντρομος ο αναγνώστης πληροφορείται ότι οι ξένοι ομοφυλόφιλοι σεργιανίζουν στο νησί ελεύθερα και η Χωροφυλακή απουσιάζει. Και άλλα δημοσιεύματα του καιρού, που «ξεμπροστιάζουν» και εκβιάζουν δημόσια πρόσωπα.
Από το 1989, ο εθνικισμός θα ενισχύσει το νταϊλίκι και το αντριλίκι στην πολιτική κονίστρα και ακόμα περισσότερο στα ΜΜΕ και την κοινωνία.
Μερικά από τα γελοία κλισέ που αναπαράγονταν την εποχή εκείνη, ειδικά με την αναθέρμανση του «Μακεδονικού» και τη μπόρα των συλλαλητηρίων, κοντεύαμε να τα ξεχάσουμε. Είτε λόγω της βλακείας που ξεχείλιζε, είτε λόγω του ότι θέλαμε να ξεχάσουμε το πόσο χαμηλά είχε πέσει η λογική στον τόπο που την γέννησε.
Ήταν «δύσκολο να ξεχωρίσεις τα χουλιγκάνια των γηπέδων από τους "αναλυτές των εθνικών θεμάτων". Οι Βρετανοί είναι γνωστοί για την "ιδιορρυθμία τους", "γοργόνες της Κοπεγχάγης" χαρακτηρίζονται οι Δανοί πολιτικοί που δεν θεωρούν ότι η Μακεδονία είναι αποκλειστικά ελληνική και όσοι άλλοι Ευρωπαίοι δεν κατανοούν τις ελληνικές θέσεις προπηλακίζονται συστηματικά ως φέροντες ζαρτιέρες από τους ερτζιανούς αστέρες των πρωϊνών ζωνών. Οι προαιώνιοι εχθροί μας, οι Τούρκοι, όταν δεν είναι απλώς ...βάρβαρα τέρατα γίνονται χανουμάκια, γιουσουφάκια και η ηγεσία τους έρχεται "με το στώλο", τουρλώνοντας τα οπίσθιά της»
Η φωνή της λογικής, όπου ακουγόταν (και ήταν σπάνιο) έτυχε ανάλογης ποιότητας επιθέσεων και συλλήβδην χαρακτηρίστικε "ενδοτισμός", από τους φασίστες και τους νεοεθνικόφρονες.
Όσοι τολμούσαν να εκφράσουν λογικές αντίθετες σε πολέμους και συρράξεις, ακόμα και ενάντια σε συλλαλητήρια ήταν «πεμπτοφαλαγγίτες» δεν θα μπορούσε παρά να είναι και «πούστηδες». Αφού «αγκαλιάζουν Σκοπιανούς, Τούρκους, Εβραίους και Αλβανούς», «λένε τον Αλέξανδρο σφαγέα, τον Πλάτωνα αδελφή, τον Σωκράτη παιδεραστή και τον Αριστοτέλη εραστή της ενδοπαλάμιας» ("Ελεύθερος Τύπος", 26.2.1993).
Συμπέρασμα:
Το παράλογο γνωρίζει πιένες σήμερα. Εδώ και 20 σχεδόν χρόνια, ο ορθός λόγος έχει υποστεί πλήγματα καίρια και ελπίδα ανάρρωσης δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Σε μία κοινωνία που θέλει να θεωρείται σύγχρονη, να θεωρείται αλλά και να είναι κοινωνία του 21ου αιώνα, η τοποθέτηση του «φαλλού» ως όργανο σκέψης και κρίσης, ως όργανο χάραξης πολιτικής και πυξίδα του μέλλοντος ενός λαού, πρέπει άμεσα να σβήσει και να αποκατασταθεί στη θέση αυτή ο εγκέφαλος ως το κατ’ εξοχήν εργαλείο σκέψης.
Αλλιώς αντί να φτιάξουμε μία χώρα που σκέπτεται λογικά, που κρίνει και τελεσφορεί επιτυχώς σε κάθε πρόκληση, η χώρα αυτή θα είναι απλά για τον .... φαλλό.
_______________________________
Καλές διακοπές και καλή επιστροφή με φρέσκα μυαλά.
_____________________________
Παλιά σχόλια (31)