Πριν λίγο καιρό αναφερθήκαμε εκτενώς στη στρατηγική του Γιώργου Καρατζαφέρη να ταχθεί απροσχημάτιστα στο πλευρό των μεγάλων επιχειρήσεων (ανεξαρτήτου εθνικότητας) και να επιτεθεί στα εργασιακά δικαιώματα των Ελλήνων, μέσα από προτάσεις όπως μετατροπή της Ελλάδας σε φορολογικό και εργασιακό «παράδεισο» (για τους επενδυτές, φυσικά), κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και εργατικών δικαιωμάτων, κατάργηση «πόθεν έσχες» και νομιμοποίηση μαύρου χρήματος κλπ.Είχαμε αναφερθεί επίσης, με αφορμή μια από τις πολλές κολοτούμπες του, στην προθυμία του να παραχωρήσει στους εκπροσώπους του ΔΝΤ ένα από τα πολυτελή ακίνητά του, για την άνετη παραμονή τους στην Αθήνα.
Η στάση αυτή μπορεί να θεωρήθηκε από πολλούς «επικοινωνιακά ατυχής», όμως ο Καρατζαφέρης δείχνει να μην πολυνοιάζεται, εμπιστευόμενος καθώς φαίνεται το βαθμό πολιτικής εγρήγορσης και νοημοσύνης των ψηφοφόρων του (από τα λαϊκά, τουλάχιστον, στρώματα, που μόνο όφελος δεν έχουν να τον στηρίξουν). Αυτό που πρωτίστως τον ενδιαφέρει στην παρούσα φάση, είναι να αποδείξει στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ότι είναι ο άνθρωπός τους, γνωρίζοντας ότι αργά ή γρήγορα τα παπαγαλάκια τους θα σηκώσουν τα μανίκια για να ξεπλύνουν το βρώμικο πολιτικά προφίλ του, και να τον προωθήσουν.
Για τον Αλέξη Παπαχελά φυσικά δεν υπάρχει απόδειξη ότι είναι παπαγαλάκι μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Είναι προφανώς ένας ανεξάρτητος και μάχιμος δημοσιογράφος, που με την πένα του μάχεται για την ευημερία της κοινωνίας, την κατάργηση της φτώχιας, την άμβλυνση των ανισοτήτων κλπ.
Εφόσον λοιπόν είναι όλα τα καλά τα παραπάνω, προκαλεί εντύπωση ο απροκάλυπτος θαυμασμός του για την πολιτική «σοβαρότητα» του Γ. Καρατζαφέρη, σε πρόσφατο άρθρο του.
Για το παραπάνω άρθρο δε θα μπορούσα να γράψω κάτι περισσότερο από το σχόλιο που του άφησε προχθές ο Spy στον ιστότοπο της Καθημερινής, και το οποίο σχόλιο δεν δημοσιεύτηκε (ακόμα):
Συγχαρητήρια κ. Παπαχελά. Με τη δική σας πολύτιμη συνδρομή στη δημοσιογραφία, ίσως γίνει πιο γρήγορα εφικτό η Ελλάδα να ακολουθήσει τα παραδείγματα άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών. Όπως πχ της Γαλλίας με την άνοδο του Λεπέν ή της Αυστρίας με την άνοδο του μακαρίτη Χάιντερ πριν από μερικά χρόνια.
Και μιάς και κάνατε την καλή αρχή, μη ξεχάσετε να γράψετε μερικά καλά λόγια και για «φαινόμενο Χρυσή Αυγή», που "μπορεί να απωθεί πολλούς η ιδέα αισθητικά, ιδεολογικά, αξιακά ή δεν ξέρω πώς αλλιώς", αλλά επίσης "κερδίζει σε δημοτικότητα και απήχηση".
Άλλωστε, αφ' ης στιγμής ο πρόεδρος του τόσο θετικού «φαινομένου Λά.Ο.Σ.», της είχε προτείνει δημοσίως από τηλεοράσεως συνεργασία και υφυπουργεία, δεν μπορεί αυτή να σημαίνει και κάτι κακό.
Συνεχίστε κ. Παπαχελά. Μια Ελλάδα σε γύψο, πάντα είχε ανάγκη από εθνοσωτήριες φωνές σαν την δική σας, για να αναδυθεί από τις στάχτες ωσάν καρβουνιασμένος φοίνιξ.
Με αφορμή τα παραπάνω, θα ήθελα να φέρω στην επιφάνεια ένα παλιότερο άρθρο του Α. Παπαχελά με ημερομηνία 23/5/2010, το οποίο δείχνει τον εν λόγω δημοσιογράφο να μην τα πάει καλά με κείνον τον (αναχρονιστικό, καθώς φαίνεται) θεσμό που λέγεται «Δημοκρατία».
Το άρθρο λοιπόν ξεκινάει με μία διαπίστωση για τις μεγάλες επιχειρήσεις, ότι έχουν έναν πρόεδρο κι έναν διευθύνοντα σύμβουλο. Και συνεχίζει με την υπόθεση «αν η Ελλάδα ήταν εταιρεία, θα είχε έναν καλό πρόεδρο αλλά της λείπει ένας ικανός διευθύνων σύμβουλος».
Οποιοσδήποτε με στοιχειώδη σεβασμό στη δημοκρατία θα έφριττε και μόνο με τη διατύπωση ως υπόθεση το να εκλαμβάνεται μια χώρα ως εταιρεία. Αν χαρακτηρίζει κάτι τις μεγάλες επιχειρήσεις, αυτό είναι η καθαρά δικτατορική δομή τους, όπου οι αποφάσεις παίρνονται από τα ανώτερα μέλη της ιεραρχίας, ενώ φυσικά τα κατώτατα βγάζουν το σκασμό και υπακούνε. Τι πολίτευμα λοιπόν θα είχαμε, «αν η Ελλάδα ήταν εταιρεία»;
Δυστυχώς όμως ο κ. Παπαχελάς δεν περιορίζεται στη υπόθεση, αλλά σε όλο το υπόλοιπο άρθρο του το παίρνει ως δεδομένο! Προσπαθεί να αποδείξει ότι, σύμφωνα με το εταιρικό μοντέλο, η Ελλάδα έχει πρόεδρο, αλλά στερείται διευθύνοντα σύμβουλο! Έχει ενδιαφέρον μάλιστα ότι χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό με όρους μάρκετινγκ: «Είναι ο πλέον εξαγώγιμος πρωθυπουργός που είχε η χώρα εδώ και χρόνια».
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ακόλουθη πρόταση:
«Το χειρότερο δε είναι πως αν από τώρα μέχρι το τέλος του έτους, το αργότερο, δεν υλοποιηθεί ένα απίστευτα περίπλοκο και πολιτικά εκρηκτικό πρόγραμμα περικοπών και μεταρρυθμίσεων η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί όχι σε Δανία του Νότου αλλά σε Αργεντινή της Ευρώπης».
Η υπόθεση αυτή διαβάζεται κι αντίστροφα: Για να μην μετατραπεί η Ελλάδα σε «Αργεντινή της Ευρώπης», θα πρέπει να υιοθετηθεί «ένα απίστευτα περίπλοκο και πολιτικά εκρηκτικό πρόγραμμα περικοπών και μεταρρυθμίσεων». Να λοιπόν που εφαρμόστηκε αυτό το πρόγραμμα, και συνεχίζει να εφαρμόζεται. Μόνο που διαπιστώνουμε ότι είναι αυτό ακριβώς το πρόγραμμα που μετατρέπει την Ελλάδα σε «Αργεντινή της Ευρώπης», αν με τον όρο αυτό υπονοείται η εξαθλίωση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων. Περιττό να σχολιάσουμε τον εκβιαστικό τρόπο με τον οποίο το σερβίρει ο κ. Παπαχελάς (There Is No Alternative και λοιπά «δημοκρατικά»).
Αφού λοιπόν ξεκαθαρίζει ότι το πρόγραμμα αυτό πρέπει να εφαρμοστεί, τώρα μας σερβίρει και τον τρόπο:
«Η εφαρμογή αυτού του προγράμματος απαιτεί, πέραν των ξένων ελεγκτών, έναν διευθύνοντα σύμβουλο ο οποίος θα έχει την απόλυτη κάλυψη του κ. Παπανδρέου. Οταν θα σηκώνει το τηλέφωνο να μιλήσει με έναν υπουργό, αυτός θα ξέρει καλά ότι δεν χωράνε αστεία, δικαιολογίες ή ψέματα.»
Η Ελλάς Α.Ε. λοιπόν χρειάζεται έναν διευθύνοντα σύμβουλο, που θα καλύπτεται απόλυτα από τον πρόεδρο της εταιρείας (τον Παπανδρέου), και θα αντιμετωπίζει τους υπουργούς ως υφισταμένους του. Σε αυτό το σχήμα η λαϊκή βούληση καταντά φυσικά νεοφιλελεύθερο ανέκδοτο.
Το ελάττωμα που προσάπτει ο Παπαχελάς στον Παπανδρέου, είναι ότι ο τελευταίος «δεν έχει ποτέ εμπιστευθεί ένα τέτοιο σύστημα διοίκησης» (σ.σ. για τη χώρα!). Τα αναχρονιστικά δημοκρατικά κατάλοιπα, βλέπετε.
Για να μην αφήσει καμία αμφιβολία για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ο κ. Παπαχελάς το παραπάνω ελάττωμα το διευκρινίζει:
«έχουμε μια βαθιά απέχθεια του πρωθυπουργού σε ένα σφικτό κεντρικό σύστημα ελέγχου και διοίκησης των υπουργών».
Και φυσικά, για να το δικαιολογήσει, επαναλαμβάνει το θατσερικό Τ.Ι.Ν.Α. :
«και από την άλλη έχουμε την άμεση και αδήριτη ανάγκη να κυβερνηθεί αποτελεσματικά ο τόπος τους επόμενους μήνες».
Η αποτελεσματική διακυβέρνηση του τόπου, επομένως, προϋποθέτει συγκεντρωτισμό εξουσιών … σε έναν διευθύνοντα σύμβουλο! Εδώ έχει μεγάλη πλάκα που αποκαλεί τους υπουργούς «φεουδάρχες», λες και η λύση που προτείνει είναι δημοκρατική. Απλά ο άνθρωπος ενοχλείται που στη θέση του φεουδάρχη δεν μπαίνει κάποιος από τον επιχειρηματικό κόσμο!
Προσέξτε και την ακόλουθη διατύπωση: «η Ιστορία διάλεξε να είναι ο κ. Παπανδρέου πρωθυπουργός σε μια από τις κρίσιμες στιγμές της μεταπολεμικής μας ιστορίας».
Εάν στην πολιτικά ουδέτερη λέξη «Ιστορία» έβαζε το προφανές «λαϊκή βούληση», θα δημιουργούσε ανεπιθύμητους συνειρμούς περί εξαπάτησης των ψηφοφόρων και δημοκρατικού ελλείμματος.
Δεν είναι τυχαίο που σε ολόκληρο το άρθρο του η έννοια της λαϊκής βούλησης είναι παντελώς απούσα. Δεν είναι τυχαίο, διότι ούτε που του περνάει από το μυαλό να ασκήσει κριτική με στόχο την ενδυνάμωση των αποφάσεων της πλειοψηφίας, και τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των υπουργών όχι από έναν «διευθύνοντα σύμβουλο», αλλά από τους πολίτες. Διότι με τις ιδέες του μόνο περιφρόνηση φανερώνει σε θεμελιώδεις αρχές του ελληνικού Συντάγματος.
Ίσως δεν είναι τυχαίο και ότι, τον καιρό που το έγραψε (Μάϊος 2010), συζητιόταν πολύ ο ρόλος του κ. Βγενόπουλου στις πολιτικές αποφάσεις. Όπως και ότι σήμερα, στο πρόσωπο του Γιώργου Καρατζαφέρη, ο κ. Παπαχελάς βρίσκει τον άνθρωπό του. Έναν άνθρωπο, που μεταξύ πολλών άλλων έχει χαρακτηρίσει το ναζιστή και χουντικό Κώστα Πλεύρη ως «ιδεολογικό υπόβαθρο» του Λά.Ο.Σ. Άξιος ο μισθός του φιλελεύθερου δημοσιογράφου μας!
Αλλά αποτελεί ειρωνεία της τύχης ο δημοσιογράφος που πριν μερικά χρόνια έγραψε το βιβλίο «Ο Βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας», αναφερόμενος στο παρασκήνιο της Χούντας, σήμερα να εκφράζει το θαυμασμό του για έναν πρόεδρο που ομολογεί ότι ήταν υπέρ της 21ης Απριλίου, με το παράπονο ότι δεν ήταν όσο αυστηρή έπρεπε. Πάντως, ο τίτλος του βιβλίου του θα ταίριαζε γάντι στο παραπάνω άρθρο που αναλύσαμε.
ΥΓ. Στους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, που τάχα μου κόπτονται για την ελευθερία και τον άνθρωπο, και αντιμετωπίζουν τα κράτη σαν εταιρείες, μόνο ειρωνικά χαμόγελα θα προκαλούσε η σκέψη, αντί να αντικαταστήσουμε το δημοκρατικό πολίτευμα με εταιρικό στα κράτη, να αντικαταστήσουμε το εταιρικό σύστημα με δημοκρατικό στις επιχειρήσεις. Ας αναλογιστούμε το λόγο. Εμένα πάντως, μία λέξη (με κάποιους συνειρμούς) μου έρχεται στο μυαλό.
________________________
Διαβάστε επίσης: "Γιατί δεν ανεβαίνει το ΛΑΟΣ" (πιτσιρίκος)