Πόσο γελοίο μοιάζει το κλισέ περί "ναού της δημοκρατίας", περί ύψιστου θεσμού και όλα τα σχετικά. Η δημοκρατία μας πάσχει. Δεν είναι νέο. Πάσχει από χρόνια αλλά σήμερα βρίσκεται πια ετοιμοθάνατη ενώπιον μας κι εμείς, ενώ το βλέπουμε, νομίζουμε πως βλέπουμε τον θάνατο άλλων. Ίσως κάποιου εξωτικού, μακρινού κοινοβουλίου, στην Κορέα ή κάπου στην υποσαχάρια Αφρική.
Άνθρωποι σαν τον Βενιζέλο, κατά τεκμήριο ένοχοι εγκλημάτων κατά συρροή, κατά του δημοσίου συμφέροντος. καγχάζουν και περιφρονούν, απειλούν και εγκληματούν εναντίον μας. Εναντίον του μέλλοντός μας, εναντίον του παρόντος μας. Το παρελθόν το έχουν κόψει ληδη, στα μέτρα τους. Και κανείς, μα κανείς δεν τολμάει να τους συλλάβει και να τους οδηγήσει εκεί που θα έπρεπε να βρίσκονται, αν ζούσαμε σε μία ευνομούμενη χώρα.
Δεν ζούμε σε μία ευνομούμενη χώρα. Ίσως γιατί τους νόμους τους φτιάχνουν αυτοί οι οποίοι ελέγχονται για εγκλήματα και τους φτιάχνουν, όπως ακριβώς τους θέλουν. Δεν είναι μόνο ο φυσικός αυτουργός, δικολάβος και φτηνός (σε όλα) Βενιζέλος. Είναι και ο παρτενέρ του, ο αυταρχικος με την καθαρίστρια αλλά γατάκι με τον ερωτικό του σύντροφο Βενιζέλο, Σαμαράς. Ο Σαμαράς, ο οσφυοκάμπτης μπροστά στον ένοχο ομόσταυλο του, δουλοπρεπής μπροστά στον "αφέντη" Sxheuble και δουλάριο μπροστά στην "αφέντρα" Angela.
Η δημοκρατία είναι νεκρή.
Βρισκόμαστε μπροστά στον τάφο της, περιμένοντας να ανοίξει τα μάτια και να πιστέψουμε στη Νέα Ανάσταση.
Είμαστε τόσο ευκολόπιστοι, τόσο ηλίθιοι ή τόσο δειλοί;