Γιατί οι "Σουλτάνοι" της Τρόικας δε θέλουν δημοσίους υπαλλήλους;
Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι:
- Υπεράριθμοι
- Τεμπέληδες,
- Άχρηστοι,
- Κοπρίτες,
- Πολιτική πελατεία,
- Μάζα,
- Απρόθυμοι,
και άλλα πολλά. Είναι τα επίθετα με τα οποία στολίζουν, η κυβέρνηση και η προπαγάνδα της μέσω των "δικών" της ΜΜΕ, οι κεφαλαιούχοι και οι τραπεζίτες με τα δικά τους "λογικά" και "οικολογικά"ΜΜΕ, και η Τρόικα των υψηλόβαθμων υπαλλήλων μέσω των χαμηλόβαθμων κλητήρων (που καλούνται και "σωτήρες" των χωρών που διαλύουν).
Όλοι μας έχουμε γνωρίσει την αποτελεσματικότητα και την προθυμία των υπαλλήλων του Δημοσίου, είτε στις συναλλαγές που έχουμε με αυτό, είτε όταν το Δημόσιο καθίσταται φράγμα και εμπόδιο στην καθημερινότητα μας. Είναι όμως -από την εμμπειρία μας- η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η λειτουργικότητα και η αποτελεσματικότητα του Δημοσίου κάτι το οποίο αποτελεί εμπόδιο στην "Δημοσιονομική Εξυγίανση" της χώρας; Ή μήπως αποτελεί ζήτημα μίας άλλης εξυγίανσης; Ή μήπως αποτελεί ένα θέμα καθαρά συνειδησιακό και κατ' επέκταση θέμα παιδείας;
Ας εξηγηθούμε.
Οι "σωτήρες" της χώρας ήρθαν με ένα έτοιμο πρόγραμμα. Μία συνταγή που δεν είναι τίποτ' άλλο από μία σύγχρονη εκδοχή του μύθου του Θησέα που βρέθηκε στην περιοχή του Κορυδαλλού (ή κάπου εκεί κοντά) στα αρχαία χρόνια, συναντώντας τον μυθικό ληστή Προκρούστη. Ο διαβόητος αυτός ληστής, σα μία αρχαία Τρόικα, έβαζε τους επισκέπτες του, αφού τους έκανε ένα καλό τραπέζι (ας το παραλληλίσουμε με τα "καλά" χρόνια της ΕΟΚ και της Ε.Ε.) προκειμένου να τους αποδιοργανώσει, σε ένα κρεβάτι συγκεκριμένου μεγέθους. Τους έδενε και μετά, αν ήταν ψηλοί και περίσσευαν από το κρεββατι, τους ακρωτηρίαζε ότι περίσσευε. Αν ήταν μικρόσωμοι και το κρεβάτι τους έπεφτε μεγάλο, τους τέντωνε -υποτίθεται για να απλώσουν- μέχρι να σκιστούν*.
Έτσι και οι "σωτήρες" μας, διαπνεόμενοι από το πνεύμα του αρχαίου κακοποιού, και στο όνομα της δικής τους "εξυγίανσης", μας φέρνουν μία Προκρούστεια Κλίνη που την ονομάζουν "Μνημονιο", μας βάζουν επί της κλίνης αυτής και αρχίζουν κύρίως να κόβουν, αλλά και να ταννύουν το κοινωνικό σώμα, μέχρι αυτό να διαμελιστεί. Ο σύγχρονος αυτός Προκρούστης δε δουλεύει μόνος του. Έχει και βοηθούς, ηλεκτρονικούς, έντυπους, διεθνείς και ντόπιους. Στα αρχεία χρόνια φαίνεται, ήταν πιο εύκολα τα πράγματα.
Το κρεβάτι του Τροϊκανού Προκρούστη λοιπόν, αποδείχτηκε πολύ μικρό για να υποστηρίξει το μέρος εκείνο του σώματος του θύματος του (της Ελλάδας) που αποτελείται από τους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Σαν περισσευούμενο κομμάτι λοιπόν, έπρεπε να κοπεί.
Στα χρόνια μας, ο ακρωτηριασμός πρέπει να έπεται μίας διαδικασίας που περιλαβάνει αναισθητοποίηση του υπολοίπου σώματος, απονέκρωση των ιστών του ακρωτηριαζόμενου άκρου με σταμάτημα της κυκλοφορίας του αίματος και καλή απομόνωση του τμήματος αυτού από το υπόλοιπο σώμα. Έτσι ο σύγχρονος Προκρούστης, κάλεσε τους βοηθούς του. Τον αναισθησιολόγο κ. Μιμιέ, τον ακτινολόγο και ανατόμο κ. Πάγκαλομπενίτο, τη νοσοκόμα κα αΓΑΠούλα και την καθαρίστρια (για να μαζέψει τα κρέατα) κα Λοβέρδα**
Προετοίμασαν τον "ασθενή" και οσονούπω, αρχίζει το πριόνισμα από τον Προκρούστη αυτοπροσώπως.
Έστω και τώρα, σχεδόν κατόπιν εορτής, όλοι εμείς που ενδεχομένως και να έχουμε δεινοπαθήσει στη σχέση μας με το Δημόσιο και tην "ασθένεια" που θέλει να θεραπέυσει το ιατρικό team των σωτήρων, σκεφτόμαστε:
Τι σχέση έχει η δυσλειτουργία, η απροθυμία των υπαλλήλων, ενδεχομένως η αδιαφορία και όλα όσα συνιστούν τη λεγόμενη "δημοσιοϋπαλληλική" νοοτροπία, με τις κατεπείγουσες μειώσεις στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων;
Τι σχέση έχει η μείωση των "λετουργικών" δαπανών του κράτους με τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων;
Τι ποσοστό επί του ΑΕΠ είναι τέλος πάντων αυτή η μισθοδοσία και εφόσον έχει ήδη μειωθεί κατά 20-30% (σύμφωνα με το σχέδιο το περσινό) πόσο ακόμα πρέπει να μειωθεί για να έχουμε ένα Δημόσιο πραγματικά χρήσιμο και λειτουργικό;
Και τέλος αν μειωθεί μέσω των απολύσεων, θα γίνει το Δημόσιο πραγματικά λειτουργικό για τον Πολίτη;
Ή θα είναι απλά και ξεκάθαρα πια ένα "ψυγείο" υποαμοιβόμενων ανθρώπων που απλά αποτελούν και τον κατ' εναλλαγή (ελέω άρσης μονιμότητας) στρατό των κλητήρων της Τρόικας;
Για το πρώτο ζήτημα, είναι προφανές πως η δυσλειτουργία του Δημοσίου και όλες οι "εκδηλώσεις ασθένειας" που εντοπίζουν οι "γιατροί" του έθνους, δεν έχουν να κάνουν με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Όλα τα συμπτώματα αυτά είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης του εργασιακού περιβάλλοντος των δημοσίων υπαλλήλων από τα πάνω. Από τις κυβερνήσεις και τους παρατρεχάμενους τους, οι οποίοι πήραν στα χέρια τους χρήσιμους ανθρώπους, οι οποίοι απέκτησαν μία εργασία και στο όνομα μίας κομματικής "ανάγκης" τους μετέτρεψαν σε χαϊδεμένα παιδιά, σε εργαλεία μίας χρήσης, του συστήματος.
Και επειδή ένα σύστημα δε φτάνει να χαϊδεύει αλλά και να υπάρχει, ξεχώρισε τους άξιους από τους κομματικούς και τους ανάθεσε τη λειτουργία του Κράτους. Όμως αυτοί δεν έφταναν. Δεν ήταν αρκετοί. Έτσι και οι ανάγκες του Κράτους δεν εξυπηρετούνταν σε αντίθεση με εκείνες του Κόμματος που διεκπεραιώνονταν στο ακέραιο.
Τώρα έρχεται μείωση του αριθμού των υπαλλήλων. Και μη πρει κανείς πως θα φύγουν (ή θα εφεδροποιηθούν) οι κομματικοί. Αυτοί που δεν παρήγαγαν έργο για το Κράτος αλλά για το Κόμμα. ΄΄Οχι. Οι άλλοι θα φύγουν οι θα εφεδροποιηθούν. Άρα η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, ουδεμία σχέση έχει με βελτιώσεις και θεραπείες που βλέπουν οι "σωτήρες" μας.
Μήπως βλέπουν κάτι άλλο και δε μας το λένε; Ας το κρατήσουμε σε μία άκρη αυτό το ερώτημα.
Στο δεύτερο ζήτημα, πρέπει να παρατηρήσουμε πως στις δαπάνες του Δημοσίου περιλαμβάνονται
α. Δαπάνες για Αγαθά και Υπηρεσίες
β. Δαπάνες για προσωπικό (μισθοί)
και
γ. μεταβιβαστικές πληρωμές
δ. πληρωμές τόκων
Οι δύο πρώτες κατηργορίες εμφανίζουν την εξής ιδιομορφία. Ενώ οι δαπάνες για αγαθά και υπηρεσίες, δαπάνες που γίνονται άπαξ, εμφανίζουν αυξητική τάση, οι δαπάνες για προσωπικό, εμφανίζονται μειούμενες, Τα αποτελέσματα γνωστά. Βιβλιοθήκες χωρίς βιβλιοθηκάριους, νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές, δημόσιο με εξοπλισμό αλλά χωρίς υπαλλήλους να λειτουργήσουν αυτόν τον εξοπλισμό. Και από πάνω, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων θα μειωθεί. Δεν είναι παράδοξο;
Μπορεί κανείς να πει πως οι προμήθειες αγαθών και υπηρεσιών προσφέρουν και ένα "έξτρα έσοδο" για αυτούς που αποφασίζουν ενώ οι δαπάνες προσλήψεων είναι ένα έξοδο που παγιώνεται μετά την πρόσληψη (ο μισθός που συνεχίζει να "τρέχει"). Όμως εκεί φαίνεται και κάτι ακόμα. Η αξία που αποδίδεται στην εργασία και στην εργσιακή δαπάνη σε σχέση με τα αγαθά και της υπηρεσίες, αλλά και το ότι υπάρχει σαφής προτίμηση του Δημοσίου να "ρίχνει χρήμα" στον ιδιωτικό τομέα (προϊόντα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής) για να αποκτήσει πράγματα που δε θα τα χρησιμοποιησει ποτέ αφού δεν θα έχει προσωπικό (δε θα επενδύσει στην αγορά εργασιακής δύναμης για λογαριασμό του). Μεταβιβάζει έτσι κεφάλαια (φόρυς) στην καπιταλιστική αγορά. Όσο μειώνεται δε, η δαπάνη για προσωπικό τόσο περιθώριο έχει να μεγαλώσει ο κύκλος εργασιών της αγοράς που διαθέτει προϊόντα που αποδίδουν και χρηματικό κέρδος (καπιταλιστική αγορά) στον προμηθευτή τους.
Το Δημόσιο, για να πληρώσει αυτά τα αγαθά, θα δανειστεί οπότε μέσω της πληρωμής του Δημόσιου Χρέους και του τόκου που προστίθεται, μεταβιβάζει ακόμα περισσότερο (ΤΟ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ) χρήμα στην καπιταλιστική αγορά.
Επιπλέον με τις απολύσεις υπαλλήλων, σπρώχνει περισσότερο εργατικό δυναμικό προς την καπιταλιστική αγορά, το οποίο θα παράγει πλέον προϊόντα και υπηρεσίες που στην τιμή τους θα περιέχουν χρηματικό κέρδος (για λογαριασμό του ιδιώτη) στη θέση του κοινωνικού κέρδους που θα παρήγαγε η εργασία στο Δημόσιο. Τα προϊόντα και τις υπηρεσίες αυτές, το Δημόσιο δε θα αμελήσει να τα προμηθεύεται πλέον από τον ιδιώτη, ενώ τα παρήγαγε το ίδιο σε πολύ πιο συμφέρουσες γι' αυτό, τιμές. Επιπλέον μεταβίβαση κεφαλαίων (φορολογικών εσόδων του Δημοσίου) προς τον ιδιώτη - καπιταλιστή.
Ίσως γι' αυτό ποτέ δεν μπόρεσε το Ελληνικό Δημόσιο να οργανώσει μονάδες παραγωγής αγαθών, δικές του. Αγαθών και υπηρεσιών που θα του κόστιζαν φτηνότερα και θα αξιοποιούνταν από τους εργαζόμενους που πλέον θα είχε το περιθώριο να απασχολήσει. Ναι μεν, η ιδιωτική αγορά πουλάει εμπορεύματα που περιέχουν κέρδος στο Δημόσιο και παράλληλα το οδηγεί στον δανεισμό για την προμήθεια των προϊοντων αυτών, οπότε εισπράττει και τα έσοδα του Δημοσίου που προέρχονται από τη φορολογία και μάλιστα με υπέρογκους τόκους.
Για το τρίτο ζήτημα. Η μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου, μέχρι το 2004, ήταν 10% περίπου του ΑΕΠ. Το 2009 έφτασε περίου 13% του ΑΕΠ. Με τις απολύσεις που ζητάνε οι σωτήρες, προβλέπεται να μειωθεί (κατ' αναλογία και με την παραδοχή πως ο κάθε υπάλληλος μετέχει περίπου το ίδιο ση δαπάνη) 150.000 απολύσεις/768.000 υπάλληλοι (απογραφή ΓΑΠ 2010 = 19,5%. Δηλαδή 13% του ΑΕΠ - 19,5%(μείωση υπαλλήλων) = 19,5% μείωση ΠΕΡΙΠΟΥ 22.000.000 -19,5% = 17.710.000. ΣΤΟΙΧΕΙΑ: Υπουργείου Οικονομικών
Όμως οι στόχοι του μεσοπρόθεσμου θέλουν η μείωση να φτάνει τα 21.500.000. Ποιος λέει την αλήθεια***. Μήπως πρόκειται για πρόβλεψη "νέων προσλήψεων"; Και αν ναι, γιατί να προσλάβουν κάποιοι κάποιους που τους θεωρούν a priori άχρηστους και κοπρίτες;
Μα κάπως πρέπει να εξυπηρετηθεί η μεταβίβαση κεφαλαίου στους ιδιώτες, όπως είπαμε πριν και όταν ζητηθούν εξηγήσεις, ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο δημόσιος υπάλληλος, να είναι ακόμα εκεί. Δεμένος με τα δεσμά της φτηνής μισθωτής του εργασίας.
Για το τελευταίο ζήτημα, αν εξετάσει κανείς την αποδοτικότητα του Δημοσίου, τα αίτια της ταπείνωσης της και τη διατήρηση ενός συστήματος προσλήψεων που καθιστά εξαρχής την πρόσληψη υπαλλήλου, μέγα άθλο (νόμος Πεπονή) ενώ τα γραφεία των "γκουρού της λιτότητας" είναι γεμάτα με ανθρώπους που έχουν γεμίσει με -προσωπικές- υποσχέσεις τακτοποίησης και απ' ότι φαίνεται οι υποσχέσεις αυτές υλοποιούνται (μαζί με την κοροϊδία και την υποτίμηση της αξιοπρέπειας), μάλλον η απάντηση είναι πως δεν θα υπάρξει καμία βελτίωση.
Δεν πρόκειται να γίνει το Δημόσιο ούτε λειτουργικό, ούτε εξυπηρετικό με μείωση του αριθμού των Δημοσίων Υπαλλήλων. Παρά μόνο θα υποβαθμιστεί περαιτέρω. Θα υποβαθμιστεί γιατί στόχος πια είναι να εξαφανιστεί και ο ανταγωνισμός από την αγορά καθώς και η τελευταία παρεμβατική δυνατότητα του Δημοσίου στην ασυδοσία των εμπόρων. Θα εξαφανιστούν τα βασικά Δημόσια Αγαθά. Η παιδεία, η υγεία ακόμα και η ασφάλεια. Γιατί εξαρχής αυτό ήταν το σχέδιο και το δούλεψαν καλά οι συνεργάτες του Προκρούστη. Διεφθειραν ιδεολογίες, ταπείνωσαν συνειδήσεις, εξευτέλισαν πολίτες και σκότωσαν ότι πολυτιμότερο έχει μία κοινωνία. Τους δεσμούς μεταξύ των μελών της.
Ο Προκρούστης ήταν μάλλον ο πρώτος νεοφιλελεύθερος. Ζητείται λοιπόν και ο σύγχρονος Θησέας*****.
____________________________________
* Υπάρχει και εναλλακτική εκδοχή που λέει πως ο Προκρούστης είχε δύο κρεβάτια. Ένα μικρό για τους μεγάλόσωμους και ένα μεγάλο για τους βραχύσωμους έτσι ώστε, να είναι βέβαιη η τάνυση προς "επιμήκυνση" ΄ή ο ακρωτηριασμός προς προσαρμογή.
** Η επέμβαση εξηγεί και την εντατική χρήση της ιατρικής ορολογίας από τους "επαϊοντες" της Τρόικας
*** Η διαφορά των 5 δις περίπου είναι πολύ μεγάλη για να δεχτούμε πως προέρχεται από τη διαφορά των μισθολογικών κλιμακίων που υπάρχουν. Ή στις συντάξεις που πληρώνονται
***** Η μορφή του Θησέα είναι μία αλληγορία. Μου αρέσει να πιστεύω πως πρόκειται για προσωποποίηση της απόφασης ενός λαού να απαλλαγεί επιτέλους από τους δυνάστες του και να ζήσει με αξιοπρέπεια,