Το Μάιο που μας πέρασε. δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ (9/5/2010) το άρθρο με τίτλο "ΔΝΤ: Εχθρός 75 εκατ. παιδιών".
Ήταν Μάιος, τα σχολεία τέλειωναν, οι διακοπές πλησίαζαν (ακόμα και με τον ανερμάτιστο (1) ΓΑΠ και τα φιλαράκια του ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα, να απειλούν να καταστρέψουν και την τελευταία ελπίδα για ξεκούραση) και λίγοι είχαν στο νου τους να αντιληφθούν και να εστιάσουν τι σήμαινε αυτή η δημοσίευση.
Πέρασε το καλοκαίρι, πέρασαν μαζί και οι όπoιες διακοπές. Φτάσαμε στο παραπέντε του ανοίγματος των σχολείων και ήδη από τις αρχές Αυγούστου, τα νέα ήρθαν να αποκαλύψουν την ουσία στο δημοσίευμα του Μαίου.
Η πάγια συνταγή των δραστικών περικοπών των κρατικών δαπανών, η γνωστή συνταγή της καταστροφής που εφαρμόζεται χωρίς διακρίσεις, σημαίνει δραματική μείωση μισθών και προσωπικού ή στην καλύτερη περίπτωση πάγωμα των προσλήψεων. Το βλέπουμε το ζούμε. Μα για σταθείτε! Το μνημόνιο που υπέγραψε ο ανερμάτιστος (1) με τον απίθανο πρωταγωνικστή του θεάτρου σκιών που όρισε εξωκοινοβουλευτικό υπερυπουργό, δεν ορίζει ποσά και περικοπές συγκεκριμένα από τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία. Άρα το ντουέτο όχι μόνο εμπνέεται βλακωδώς αλλά επιπλέον αυτοσχεδιάζει και μάλιστα, ατάλαντα.
Λαϊκισμός: Ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς .
Ο σύμμαχος του εχθρού 75.000.000 παιδιών.
Όταν ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, έχει χρηματίσει και υπουργός παιδείας, αναγκάζεται και ο τελευταίος λούμπεν και αδιάφορος πολίτης να σκεφτεί, πως τη γλίτωσε τα προηγούμενα χρόνια που ο ανθός του μπαμπά του, ήταν υπουργός παιδείας και δεν είχε αναλόγου καταστροφικής ισχύος εμπνεύσεις. Αν θέλετε τη γνώμη μου, πιστεύω πως είχε ανάλογες εμπνεύσεις αλλά τότε δεν είχε τους δύο πυλώνες της εγκληματικής του δράσης που έχει τώρα.
- Οι δύο πυλώνες (χωρίς περιστροφές)
1. Η δύναμη του δικτατορικού καθεστώτος του που επιβάλεται με το στρατό των συμβούλων και των ΜΜΕ που χρηματοδοτούνται από τους φίλους του ΔΝΤ, της ΕΕ και της παγκόσμιας τράπζας
2. Η ανόητη δικαιολογία που του προσέφερε ο έτερος απίθανος προκάτοχος του, ηδικαιολογία που τρίβει στα μάτια των αφελών ο ΓΑΠ για να τους πείσει πως ...αυτός δε φταίει (και βέβαια ...πονάει).
-"Αφού δίναμε τόσα χρόνια πλαστά στοιχεία"
-"Αφού το σπάταλο κρατος του Καραμανλή.."
- Αφού, αφού
Επιπλέον ο ΓΑΠ έχει και το κίνητρο. Την ικανοποίηση των αφεντικών του, που φυσικά αγνοούν τι θα πει "Δημόσιο Αγαθό" πόσο δε μάλλον, να αντιληφθούν την παιδεία (βάλτε αν θέλετε και την εκπαίδευση μέσα) ως τέτοιο αγαθό που δικαιούνται όλοι.
- Στον κόσμο και στην αφρικανική χώρα της Ευρώπης που λέγεται Ελλάδα
Το 2000 στη Σενεγάλη, οι ηγέτιδες δυνάμει
ς δεσμεύτηκαν ότι μέχρι το 2015 θα έχουν φέρει στο σχολείο 75.000.000 παιδιά. Ο στόχος απαιτούσε γενναία χρηματοδότηση για την άρση του εκπαιδευτικού αποκλεισμού και τον περιορισμό της φτώχιας.
Φυσικά ο παγκόσμιος αυτός στόχος αφήνει σταθερά αδιάφορο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και στην ελληνική κλίμακα, αφήνει τελείως αδιάφορο και τον πρώην υπουργό παιδείας και τους συνεργάτες του.
O διευθυντής του Τμήματος Εκπαίδευσης της UNESCO Kevin Watkins, αναφορικά με το πρόγραμμα (για τα παιδιά και το σχολείο και τους απαραίτητους συντελεστές) δήλωσε «ο περιορισμός της φτώχειας είναι μια δουλειά που δεν την ξέρει το ΔΝΤ και δεν την κάνει καλά».
Ξαναγυρνάμε στην ελληνική μας μικρή κλίμακα και παραφράζοντας τον κύριο Watkins, λέμε πως «ο περιορισμός της φτώχειας είναι μια δουλειά που δεν την ξέρει ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δε θέλει ούτε ήθελε να την μάθει και επιπλέον δεν την κάνει καλά»
- Το "χρέος" και οι "πιστωτές"
Το χρέος», θα πει ο Dr Adabayo Adedeji, «κατεδαφίζει σχολεία, κλινικές και νοσοκομεία και οι επιπτώσεις του είναι τόσο καταστροφικές όσο κι ένας πόλεμος».
Η θέση ότι η εκπαίδευση είναι δικαίωμα που πρέπει να παρέχεται δωρεάν και υποχρεωτικά σε όλους είναι έξω από τη φιλοσοφία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, για τους οποίους η προτεραιότητα δίνεται σε κάθε λογής"πιστωτές" και την άμεση εξόφλησή τους.
Κάποιοι βιαστικοί (ή "ρεαλιστές") θα πουν πως όλα τα παραπάνω αφορούν αφρικανικές χώρες ή απλά χώρες του τρίτου κόσμου (με την έννοια που αποδίδει στις λέξεις η παγκόσμια τράπεζα και το ΔΝΤ).
Υπάρχει όμως μία μελέτη της Action Aid που αν την προσέξουμε θα δούμε και τη μικρή και ...ανεπτυγμένη χώρα μας μέσα, ή τουλάχιστον θα τη δούμε μέσα όταν το "σοσιαλιστικό όραμα" της κοινοβουλευτικής δικτατορίας μας ολοκληρωθεί. Αναλυτικότερα
Action Aid διαπιστώνει ότι χώρες υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ έχουν πέντε επιλογές για να αντιμετωπίσουν την έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού.
Η πρώτη είναι να αποδεχθούν τμήματα των 60 ή και 70 μαθητών όπως στην περίπτωση της Κένυας ή του Μαλάουι. Αλλά και της Ελλάδας του 1950. Μετά από όσα βλέπουμε να συμβαίνουν λίγο πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, ποιος αμφιβάλλει για το τι θα γίνει και εδώ;
Η δεύτερη είναι να θέσουν όριο στην εγγραφή μαθητών είτε άμεσα είτε με την επιβολή διδάκτρων. Να κάνουν δηλαδή ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που απαιτεί ο στόχος «Εκπαίδευση για Όλους». Τα δίδακτρα εμποδίζουν όλο και περισσότερους ανθρώπους από το να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο (2).
Η τρίτη είναι να περικόψουν τους μισθούς των εκπαιδευτικών. Το ΔΝΤ δεν δείχνει έλεος ούτε για χώρες που έχουν βγει από πολεμικές συγκρούσεις, όπως η Σιέρα Λεόνε.
Η τέταρτη επιλογή είναι η ανατροπή του εργασιακού καθεστώτος των εκπαιδευτικών (3).
Η πέμπτη επιλογή είναι η πρόσληψη μη επαγγελματιών εκπαιδευτικών -«παρα-εκπαιδευτικών», όπως τους αποκαλεί η Action Aid- που αμείβονται με ψίχουλα, γεγονός που επιτρέπει στις κυβερνήσεις να στρέφονται σε τέτοιου είδους προσωπικό για να καλύψουν τις αυξημένες εκπαιδευτικές τους ανάγκες.
- Τυχαίες οι ομοιότητες; Δε νομίζω.
Μετά από όλα αυτά τα "ωραία", τα "προοδευτικά", τα "σοσιαλιστικά", τα "θετικά" για το μέλλον της χώρας -που τελικά το μέλλον δεν είναι τίποτα άλλο αλλά τα ίδια τα παιδιά, είστε όλοι ελεύθεροι να κατατάξετε τη χώρα ετούτη, όπως τη θέλει το "απελευθερωτικό όραμα" της δικτατορίας του ΓΑΠ. Και της ... επανάστασης του αυτονόητου!
Τα ΜΜΕ αι όλοι οι ταγοί της ενημέρωσης - εξημέρωσης μας έχουν επιβάλει το μοτό τους για "Το τέλος της Μεταπολίτευσης". Όμως αν πέρασαν 36-37 χρόνια για να αποκτήσουμε ψωμί -έστω και αν αυτό χρησιμοποιείται περισσότερο για να μπουκώσει στόματα και όχι για να τα ταϊσει- σήμερα είναι πιο σαφές από ποτέ πως για τα άλλα δύο αιτήματα, την Παιδεία και την Ελευθερία, ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ.
Ο διαρκής αγώνας του ΓΑΠ
______________________________
(1). Μπορεί να φαίνεται και να ακούγεται ανοίκειο να χαρακτηρίζει κανείς έναν πρωθυπουργό ανερμάτιστο. Διαβάστε όμως παρακάτω και θα δέιτε πως τελικά μάλλον επιεικής χαρακτηρισμός είναι.
(2). Στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, η κατάσταση είναι τραγική. Το ποσοστό εγγραφών παιδιών ηλικίας 6-11 χρόνων από 60% που ήταν το 1980 έπεσε στο 50% το 1990. Στην Τανζανία τα δίδακτρα επιβλήθηκαν ως μέρος του Προγράμματος Προσαρμογής (εμείς εδώ το λέμε Οικονομικής Πολιτικής) και οδήγησαν σε μια δραματική μείωση των εγγραφών τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
(3).Σε ορισμένες χώρες, όπως π.χ. Νιγηρία, αυτό σημαίνει διετείς συμβάσεις με τους νεοπροσλαμβανόμενους, ενώ σε άλλες οι εκπαιδευτικοί προσλαμβάνονται πλέον με ετήσιες συμβάσεις και πληρώνονται μόνο για 10 μήνες.
_____________________________________________
Πηγές: